Phalacrocorax aristotelis
|
| ||
|---|---|---|
 | ||
| Estáu de caltenimientu | ||
 Esmolición menor (IUCN 3.1) | ||
| Clasificación científica | ||
| Reinu: | Animalia | |
| Filu: | Chordata | |
| Clas: | Aves | |
| Orde: | Suliformes | |
| Familia: | Phalacrocoracidae | |
| Xéneru: | Phalacrocorax | |
| Especie: |
P. aristotelis (Linnaeus, 1758) | |
| [editar datos en Wikidata] | ||
La mabea, (tamién amabea ó mobeya[1] ) (Phalacrocorax aristotelis) ye una especie d'ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae.[2][3] Añera nes mariñes y pedreros del oeste y el sur d'Europa, nel sudoeste d'Asia y nel norte d'África. De normal, ye una especie sedentaria nes sos zones de cría, magar que los exemplares norteños son migratorios. La mabea de moñu ye la principal y más estendida especie europea de les mabees.
Carauterístiques[editar | editar la fonte]
Ye un páxaru de tamañu mediu-grande, qu'algama de media unos 68-78 cm de llargu y unos 95-110 cm de valumbu. Tien un pescuezu llargu y el gargüelu amarellentáu. Los adultos espleguen una pequeña cresta "moñu" mientres la dómina d'apareamientu. Estrémase de la mabea grande pol so tamañu inferior, complexón más llixera y sobremanera nos adultos pola so cresta y el reflexu verdosu del so plumaxe. El so picu ye más estrechu y los exemplares xuveniles amuesen un banduyu más escuru. La cola de la mabea de moñu tien 12 plumes remeres, la de la mabea grande 14. El final del quexal inferior del picu acaba primero que'l güeyu y na mabea grande acaba dempués del güeyu.
Alimentación[editar | editar la fonte]
Aliméntase de pexes marinos y nun suel esnalar escontra l'interior de les mariñes nes qu'habita. La mabea de moñu ye unu de los meyores buceadores de la familia de les mabees, llegando hasta fondures de 45m mientres 20-45 segundos, con un espaciu de descansu d'un mínimu de 15 segundos. Aliméntase d'especies piscícoles bien variaes, pero sobremanera de parroches. De cutiu percuerren munchos quilómetros de mariña dende la so zona d'añeramientu p'alimentase.
Reproducción[editar | editar la fonte]
Añera en pequeños abrigos predresos, fendedures o pequeñes cueves na mariña. Los niales consisten en pequeños fexes atropaos d'algues y plantes marines xuníes polos escrementos de los páxaros. La estación de cría ye llarga, entamando a finales de febreru, anque dellos exemplares nun empiecen hasta mayu ya inclusive dempués. De normal guarien trés güevos. Los pitucos nacen indefensos y necesiten del calor de los padres pa sobrevivir. Nun salen del nial en dos meses y entamen a volar ente primeros de xunu hasta finales d'agostu y esceicionalmente más sero.
Subespecies y distribución[editar | editar la fonte]
Esisten trés subespecies:[4][2]
- Phalacrocorax aristotelis aristotelis - nel noroeste de la Europa Atlántica, dende Islandia y el norte d'Escandinavia hasta la mariña atlántica de la península ibérica. Nesta zona, alcuéntrase nes mariñes más oceániques, evitando dafechu'l mar Bálticu y la práutica totalidá del Mar del Norte.
- Phalacrocorax aristotelis desmarestii - sur d'Europa (Mar Mediterraneu), de forma desigual dende les mariñes orientales d'España hasta'l Mar Negru y el sudoeste d'Asia. Los xuveniles d'esta especie tienen el banduyu claru, casi blancu.
- Phalacrocorax aristotelis riggenbachi - noroeste d'África, que tracamúndiase dacuando cola subespecie mediterránea. Ye más rara y alcontrada na mariña atlántica de Marruecos por casu nel Parque Nacional de Souss-Massa..
Les subespecies estrémense llixeramente en tamañu y nel color de los exemplares xuveniles. Evidencies recién suxeren que les aves de la mariña atlántica del suroeste d'Europa son distintes de les otres trés subespecies y podríen constituyir una subespecie nueva. (Yésou et al., Brit. Birds 98: 369-370, 2005). La mayor colonia de mabees de moñu atópense nes Islles Cíes con 2.500 pareyes (El 25 % de la población mundial de la especie).
Mabea de moñu en vuelu.
Colonia de Ph. a. aristotelis (Noruega, Runde)
Ph. a. desmarestii
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ [1]
- ↑ 2,0 2,1 Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, and C. L. Wood. 2010. The Clements checklist of birds of the world: Version 6.5. Cornell University Press. Downloadable from Cornell Lab of Ornithology
- ↑ Peterson, A. P. 2010. Birds of the World -- current valid scientific avian names. Consultáu en Febreru de 2011.
- ↑ (n'inglés) Nelson, J.B., 2005. Pelicans, cormorants, and their relatives. Oxford University Press, pages 443-453. ISBN 0-19-857727-3.
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Phalacrocorax aristotelis.
 |
Wikispecies tien un artículu sobre Phalacrocorax aristotelis. |
- Catálogu Nacional d'Especies Amenaciaes - Mabea de moñu Ministeriu de Mediu Ambiente d'España, consultada'l 11 d'avientu de 2009
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q115452- Multimedia: Phalacrocorax aristotelis
Especies: Phalacrocorax aristotelis