Lorenzo Batlle
Lorenzo Batlle | |||
|---|---|---|---|
 | |||
1r marzu 1868 - 1r marzu 1872 ← Pedro Varela - Tomás Gomensoro → | |||
| Vida | |||
| Nacimientu | Montevidéu, 10 d'agostu de 1810[1] | ||
| Nacionalidá |
 Uruguái [2] | ||
| Muerte | Montevidéu, 8 de mayu de 1887[1] (76 años) | ||
| Familia | |||
| Padre | Josep Batlle i Carreó | ||
| Fíos/es | José Batlle y Ordóñez | ||
| Estudios | |||
| Llingües falaes | castellanu | ||
| Oficiu | militar, políticu | ||
| Creencies | |||
| Partíu políticu |
Partido Colorado (es)  | ||
 | |||
Lorenzo Cristóbal Manuel Batlle y Grau (10 d'agostu de 1810, Montevidéu – 8 de mayu de 1887, Montevidéu) foi un militar y políticu uruguayu, Presidente de la República ente los años 1868 y 1872.
Entamos[editar | editar la fonte]
Yera fíu del comerciante español José Batlle y Carreó, personaxe empresariu y de fortuna nel Montevideo colonial, orixinariu de Sitges, Cataluña, y de Gertrudis Grau y Font. Emigráu políticu a Rio de Janeiro cuando'l retiru de los españoles de Montevidéu, les sos propiedaes fueron confiscadas pol gobiernu d'Artigas, y solo fuéron-y devueltes —anque parcialmente— cuando los portugueses conquistaron la Provincia Oriental en 1817.
Ensin poder recuperar la so antigua rellumanza, los Batlle salieron de Montevideo en 1820 camín de Barcelona p'afincase ellí. Poco dempués, Lorenzo Batlle pasó a la ciudá francesa de Sorèze, pa completar los sos estudios, los que terminaría en Madrid. En 1823 foi testigu presencial de la execución del militar español lliberal Rafael del Riego, fechu que, según asegúrase, marcar fondamente. Tornó solamente en 1831 a Montevideo, onde se fixo cargu del abrasáu heriedu familiar, principalmente'l molín fariñeru de la zona de l'Aguada, onde naciera él mesmu.
Ingresáu al exércitu en 1833, mientres la Guerra Grande sirvió a les órdenes del Gobiernu de la Defensa. Integró la Cámara de Representantes pol departamentu de Montevidéu ente 1842 y 1843 na 4ª llexislatura,[3] y ente 1843 y 1846 na 5ª llexislatura.[4]
En 1845, xunto a la Lexón Italiana que comandaba José Garibaldi, estremar en tomar de Colonia a les fuercies de Manuel Oribe y el gobiernu "del Cerrito". En 1846 integró l'Asamblea de Notables qu'ofició xunto al Conseyu d'Estáu como Poder Llexislativu.[5] Al añu siguiente foi designáu Ministru de Guerra y Marina, xubiendo a Coronel en 1851.
Dempués de la Guerra Grande y por un curtiu periodu, Lorenzo Batlle foi partidariu de la política de fusión, pero casi aína retornó al Partíu Coloráu, siendo parte -como Ministru de Guerra y Marina- del equipu de gobiernu del Triunviratu de 1853 que derrocó al gobiernu de Juan Francisco Giró.
Poco dempués, el sector coloráu más anti caudillista, denomináu "Partíu Conservador" cuntar ente les sos files, al igual qu'a César Díaz y Juan Carlos Gómez. Al producise'l primeru de los motinos qu'esti grupu en 1855 contra l'únicu miembru sobreviviente del Triunviratu, Venancio Flores, a quien reprochaben la so actitú conciliadora. Foi tamién Ministru de Guerra del curtiu gobiernu de Luis Lamas surdíu tres la rebelión de los Conservadores de 1855.
El gobiernu fusionista de Gabriel Antonio Pereira convidar a formar parte del so equipu como forma de conciliar a los dos facciones, y como tal foi Ministru de Facienda ente marzu de 1856 y payares de 1857, arrenunciando poco primero de una nueva insurrección conservadora contra aquella alministración, que sicasí nun sofitó decididamente. Por ello, nun se vio implicáu na dura represión qu'esti movimientu tuvo, y que desaguaría na masacre de Quinteros, en febreru de 1858.
Tuvo depués alloñáu de l'actividá política hasta 1865, en que, ganada la política fusionista pol llevantamientu del Partíu Coloráu empobináu por Venancio Flores, con sofitu del Imperiu de Brasil, Lorenzo Batlle pasó a ser nuevamente Ministru de Guerra y Marina d'aquél gobiernu de facto, hasta 1868.
Presidencia de la República[editar | editar la fonte]
Foi escoyíu Presidente de la República'l 1 de marzu de 1868, pal periodu 1868-1872, tres los confusos y sangrientos acontecimientos de la selmana anterior, que remataron nos asesinatos, nunca del tou esclariaos, de Venancio Flores y Bernardo Prudencio Berro, los dos expresidentes. La so alministración foi decididamente del Partíu Coloráu, con esclusión total de too cargu políticu d'elementos de la oposición del Partíu Blanco.
Por esa razón, y por ser el so nome unu de los emblemes de la política más agresiva y zarrada a tou diálogu del Partíu Coloráu, Lorenzo Batlle tuvo d'enfrentar un seriu movimientu insurreccional nel so contra, preparáu dende l'Arxentina por elementos del Partíu Blanco dirixíos pol llexendariu y respetáu caudiellu Timoteo Aparicio: la "Revolución de les llances", que se desencadenó en 1870 y que por pocu ganar y espulsa del poder.
El conflictu, que s'estendería hasta 1872, foi una de les guerres civiles más enllargaes y sangrientes del sieglu XIX uruguayu. Interpretáu mientres munchos años solamente a la lluz de les divises en bracéu pol poder, los modernos enclinos historiográficos atoparon tamién na Revolución de les Llances un enfrentamientu ente dos universos distintos que coesistíen nel mesmu país: l'urbanu, portuariu, europeizado y comercial, representáu por Montevideo y el Partíu Coloráu, y el rural, mediterraneu, autosuficiente y ganaderu, representáu pola campaña (entá non controlada por un estáu en víes d'afitamientu), y el Partíu Blanco.
El 1 de marzu de 1872, ensin poder controlar la situación, Lorenzo Batlle apurrió'l poder al Presidente del Senáu, Tomás Gomensoro, quien finalmente llegaría a un alcuerdu colos insurrectos al traviés del pactu conocíu como Paz d'Abril (6 d'abril de 1872).
Mientres el so gobiernu tamién tuvo llugar una crisis financiera amestada a la desapaición de les condiciones favorables creaes pola Guerra del Paraguay, mientres la cual Montevideo foi puntu de suministru de les tropes de la Triple Alianza que colaben escontra'l frente. L'arribación de capitales que s'invirtieron en diverses actividaes, les más d'elles especulatives, terminaría escontra 1868, y el débil sistema bancariu uruguayu, sobre'l que l'Estáu nun tenía casi control por cuenta del so virtual arrequexamientu financieru, colapsó en xunetu d'aquel añu.
L'apaición de dos sectores d'opinión estremaos frente a la política de salvataje monetariu del gobiernu, oristas (partidarios de caltener un encaxe metálicu afechu del papel moneda) y cursistas (partidarios d'una mayor emisión de papel), tamién foi fenómenu notable d'aquella crisis, anque cierta historiografía hai sobre dimensionado quiciabes la importancia qu'estos tuvieron fora del estrictu marcu urbanu y del mundu de los negocios.
Como en delles ocasiones anterior y posterior, la prosperidá del débil capitalismu uruguayu taba amestada, igual que la so cayida, a vaivenes esternos que nun respondíen casi direutamente a la medría o afitamientu de la so producción, yá bona parte d'ella encuadrada dientro del marcu d'un sistema agru capitalista. Les crisis posteriores de 1890 y 1913 son un exemplu d'ello.
Gabinete de gobiernu[editar | editar la fonte]
Últimos años[editar | editar la fonte]
Lorenzo Batlle nun ocuparía cargos posteriores de relieve tres la so presidencia, salvu cuando en 1877, mientres el gobiernu de Lorenzo Latorre, foi convocáu a integrar una comisión que tendría de preparar la torna a la normalidá institucional coles eleiciones parllamentaries del añu siguiente.
Nomáu Brigadier Xeneral pol gobiernu de Máximo Santos en 1882, se exilió dempués a Buenos Aires, onde collaboró nel movimientu armáu contra este en 1886, y qu'integraría tamién unu de los sos dos fíos, José Batlle y Ordóñez. Tres l'alloñamientu de Santos del poder, retornó a Montevideo, finando pocu dempués.
Descendencia[editar | editar la fonte]
Lorenzo Batlle foi'l primeru de cuatro presidentes uruguayos venceyaos a una familia emblemática dientro del Partíu Coloráu. El so fíu José Batlle y Ordóñez, destacáu periodista y políticu, sería presidente en dos causes nel sieglu XX: 1903-1907 y 1911-1915. El sobrín del anterior, Luis Batlle Berres, ocuparía la presidencia en 1947. El fíu d'esti postreru, Jorge Batlle Ibáñez, facer al terminar el sieglu, nel añu 2000.
Lorenzo Batlle casárase con Amalia Ordóñez en 1855, cola qu'hubo dos fíos: José Batlle y Ordóñez, yá mentáu, y Luis Batlle y Ordóñez, padre del so homónimu Luis Batlle Berres, quien morrería mozu quedando la crianza del so fíu Luis a manes del so tíu Don José Batlle y Ordoñez.
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ 1,0 1,1 URL de la referencia: https://catalogue.bnf.fr/ark:/12148/cb169456874. Data de consulta: 10 agostu 2019.
- ↑ Afirmao en: Biblioteca Nacional de Uruguay. ID de autoridad de la Biblioteca Nacional de Uruguay: 000012466. Data de consulta: 20 abril 2024.
- ↑ (1971) Cámara de Representantes editorial=: Tables Cronolóxiques 1830-1971, páx. 17.
- ↑ (1971) op. cit: Tables Cronolóxiques 1830-1971, páx. 19.
- ↑ (1971) op. cit: Tables Cronolóxiques 1830-1971, páx. 21.
- ↑ Cronoloxía Histórica del prof. Walter Rela
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Lorenzo Batlle 
.
| Predecesor: Pedro Varela |
Presidente d'Uruguái 1868-1872 |
Socesor: Tomás Gomensoro |
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q501740- Multimedia: Lorenzo Batlle y Grau
