Lorenzo Arrazola
Lorenzo Arrazola | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
Vida | |||||||
Nacimientu | Checa, 10 d'agostu de 1797 | ||||||
Nacionalidá | España | ||||||
Muerte | Madrid, 23 de febreru de 1873 (75 años) | ||||||
Estudios | |||||||
Estudios | Universidá de Valladolid | ||||||
Llingües falaes |
llatín castellanu | ||||||
Oficiu | maxistráu, diplomáticu, políticu, abogáu, profesor universitariu, xuez, ministru | ||||||
Emplegadores |
Tribunal Supremu d'España Universidá de Valladolid | ||||||
Premios | |||||||
Miembru de |
Real Academia de Ciencies Morales y Polítiques[1] Real Academia de Xurisprudencia y Llexislación | ||||||
Creencies | |||||||
Partíu políticu | Partíu Moderáu | ||||||
Lorenzo Arrazola García (10 d'agostu de 1797, Checa – 23 de febreru de 1873, Madrid) foi un políticu, abogáu y catedráticu d'universidá español.
Orixe
[editar | editar la fonte]Nació en Checa, un pueblu de Guadalajara. D'orixe humilde, cursó estudios nel seminariu, gracies a l'ayuda d'un tíu maternu so, José García Huarte, correxidor de la villa zamorana de Benavente, escontra onde coló pa poder cursar la enseñanza elemental y depués Filosofía y Teoloxía nel Seminariu de San Mateo de Valderas (Llión); ellí aprendió llatín hasta apoderalo como si fuera la so propia llingua. Abandonó'l seminariu pa ingresar nel exércitu, cola oposición del so tíu, cuando cuntaba 26 años y lluchó en 1823 contra los absolutistes; depués treslladóse a Valladolid pa estudiar Xurisprudencia civil, na que se doctoró, y llogró una cátedra (1829) en dicha universidá, la d'Instituciones filosófiques; nesta mesma Universidá de Valladolid aportó a rector. Treslladóse a la Universidá Complutense, na que va aportar# a decanu de la facultá de Derechu en 1845.
En 1829 casóse con Ana Micaela Guerrero, una zamorana de Villanueva del Campo, llocalidá que la so ilesia amburada en 1850 ayudó a reconstruyir. Presentar a les eleiciones de 1835, con 38 años d'edá, siendo escoyíu procurador, y en 1837 foi tamién designáu diputáu a Cortes por Valladolid, dexando a un llau l'abogacía y la enseñanza na universidá. Los sos principios ideolóxicos asitiáronse, dende'l primer momentu nel Partíu Moderáu. Fízose sociu del Atenéu de Madrid.
Vida pública
[editar | editar la fonte]Foi ministru d'Estáu y dempués Presidente del Conseyu de Ministros d'España que foi baltáu poles Cortes a los pocos díes de la so vida gubernamental (17-I al 1 -III- 1864). Asocedió-y nel Gobiernu Alejandro Mon. Confió per primer vegada una cartera a Antonio Cánovas del Castillo. Foi en seis causes Ministru de Gracia y Xusticia, la primera dende 1838 a 1840, y depués ente 1847 y 1848, ente 1849 y 1851 y ente 1864 y 1867, amestando interinamente les carteres d'Estáu y Ultramar como home d'enfotu del xeneral Narváez, salvo una curtia interrupción en que foi ministru de Gracia y Xusticia Fernando Calderón Collantes; foi tamién miembru y presidente del Tribunal Supremu y senador vitaliciu dende 1848.
Vida intelectual
[editar | editar la fonte]Estremóse como xurisconsultu y so'l so direición publicó la Enciclopedia Española de Derechu y Alministración o Nuevu Teatru Universal de la Llexislación d'España ya Indies, 1848-, en dellos volúmenes. Foi un peracabáu llatinista, qu'inclusive falaba l'idioma, y compunxo nesta llingua numberosos discursos d'apertura de la universidá de Valladolid, por casu la del 1836 (Oratio in auguratione studiorum Universitatis Vallisoletanae) y la Oratio in regia vallisoletana universitate pro solemni studior: apertura (1839), según un Promptuarium in que praecipua et selectiora institutionum philosophicarum continentur (1828). Tamién s'interesó pol vulcanismu (Ensayo sobre volcanes y terremotos, 1829) y escribió un volume de poemes: Poesíes o Cantares lúgubres a la sensible y prematura muerte de nuesa... soberano María Josefa Amalia, 1829.
Fuentes
[editar | editar la fonte]- Xurisconsultos españoles: biografíes de los expresidentes de l'Academia y los xurisconsultos anteriores al sieglu XX inscritos nes sos llábanes. Real Academia de Xurisprudencia y Llexislación, s.n., 1911, vol. 1.
- Antonio Martínez Mansilla, Lorenzo Arrazola o l'Estáu Liberalcatólico, Premiu Ateneo Xovellanos d'Investigación Histórica, Española-Hispanoamericana 2006, Edita Ateneo Xovellanos de Xixón, 2007
Predecesor: José María Manescau y Saborío |
Presidente del Tribunal Supremu 1851 - 1853 |
Socesor: Francisco Olabarrieta |
Predecesor: Claudio Antón de Luzuriaga |
Presidente del Tribunal Supremu 1856 - 28 de xineru de 1864 |
Socesor: Ramón López Vázquez |
Predecesor: Manuel Pando Fernández de Pineda |
Presidente del Conseyu de Ministros d'España 1864 |
Socesor: Alejandro Mon y Menéndez |
Ver tamién
[editar | editar la fonte]Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ URL de la referencia: http://www.racmyp.es/academicos/lista_historica.cfm. Data de consulta: 10 febreru 2019. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20160620120250/http://www.racmyp.es/academicos/lista_historica.cfm. Data d'archivu: 20 xunu 2016.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]- Biografía de Arrazola Archiváu 2010-04-01 en Wayback Machine
- Wikipedia:Revisar traducción
- Homes
- Persones nacíes en 1795
- Persones finaes en 1873
- Presidentes d'España
- Políticos y polítiques del Partíu Moderáu
- Xueces d'España
- Presidentes del Tribunal Supremu d'España
- Ministros y ministres de Xusticia d'España
- Escritores en llatín
- Xuristes d'España
- Políticos y polítiques de Castiella-La Mancha