Saltar al conteníu

Lorenzo Arrazola

De Wikipedia
Lorenzo Arrazola
presidente del Tribunal Supremo (es) Traducir


miembru del Senáu español


Presidente del Gobiernu d'España

Vida
Nacimientu Checa10 d'agostu de 1797
Nacionalidá España
Muerte Madrid23 de febreru de 1873 (75 años)
Estudios
Estudios Universidá de Valladolid
Llingües falaes llatín
castellanu
Oficiu maxistráu, diplomáticu, políticu, abogáu, profesor universitariu, xuezministru
Emplegadores Tribunal Supremu d'España
Universidá de Valladolid
Premios
Miembru de Real Academia de Ciencies Morales y Polítiques[1]
Real Academia de Xurisprudencia y Llexislación
Creencies
Partíu políticu Partíu Moderáu
Cambiar los datos en Wikidata

Lorenzo Arrazola García (10 d'agostu de 1797Checa – 23 de febreru de 1873Madrid) foi un políticu, abogáu y catedráticu d'universidá español.

Nació en Checa, un pueblu de Guadalajara. D'orixe humilde, cursó estudios nel seminariu, gracies a l'ayuda d'un tíu maternu so, José García Huarte, correxidor de la villa zamorana de Benavente, escontra onde coló pa poder cursar la enseñanza elemental y depués Filosofía y Teoloxía nel Seminariu de San Mateo de Valderas (Llión); ellí aprendió llatín hasta apoderalo como si fuera la so propia llingua. Abandonó'l seminariu pa ingresar nel exércitu, cola oposición del so tíu, cuando cuntaba 26 años y lluchó en 1823 contra los absolutistes; depués treslladóse a Valladolid pa estudiar Xurisprudencia civil, na que se doctoró, y llogró una cátedra (1829) en dicha universidá, la d'Instituciones filosófiques; nesta mesma Universidá de Valladolid aportó a rector. Treslladóse a la Universidá Complutense, na que va aportar# a decanu de la facultá de Derechu en 1845.

En 1829 casóse con Ana Micaela Guerrero, una zamorana de Villanueva del Campo, llocalidá que la so ilesia amburada en 1850 ayudó a reconstruyir. Presentar a les eleiciones de 1835, con 38 años d'edá, siendo escoyíu procurador, y en 1837 foi tamién designáu diputáu a Cortes por Valladolid, dexando a un llau l'abogacía y la enseñanza na universidá. Los sos principios ideolóxicos asitiáronse, dende'l primer momentu nel Partíu Moderáu. Fízose sociu del Atenéu de Madrid.

Vida pública

[editar | editar la fonte]

Foi ministru d'Estáu y dempués Presidente del Conseyu de Ministros d'España que foi baltáu poles Cortes a los pocos díes de la so vida gubernamental (17-I al 1 -III- 1864). Asocedió-y nel Gobiernu Alejandro Mon. Confió per primer vegada una cartera a Antonio Cánovas del Castillo. Foi en seis causes Ministru de Gracia y Xusticia, la primera dende 1838 a 1840, y depués ente 1847 y 1848, ente 1849 y 1851 y ente 1864 y 1867, amestando interinamente les carteres d'Estáu y Ultramar como home d'enfotu del xeneral Narváez, salvo una curtia interrupción en que foi ministru de Gracia y Xusticia Fernando Calderón Collantes; foi tamién miembru y presidente del Tribunal Supremu y senador vitaliciu dende 1848.

Vida intelectual

[editar | editar la fonte]

Estremóse como xurisconsultu y so'l so direición publicó la Enciclopedia Española de Derechu y Alministración o Nuevu Teatru Universal de la Llexislación d'España ya Indies, 1848-, en dellos volúmenes. Foi un peracabáu llatinista, qu'inclusive falaba l'idioma, y compunxo nesta llingua numberosos discursos d'apertura de la universidá de Valladolid, por casu la del 1836 (Oratio in auguratione studiorum Universitatis Vallisoletanae) y la Oratio in regia vallisoletana universitate pro solemni studior: apertura (1839), según un Promptuarium in que praecipua et selectiora institutionum philosophicarum continentur (1828). Tamién s'interesó pol vulcanismu (Ensayo sobre volcanes y terremotos, 1829) y escribió un volume de poemes: Poesíes o Cantares lúgubres a la sensible y prematura muerte de nuesa... soberano María Josefa Amalia, 1829.

  • Xurisconsultos españoles: biografíes de los expresidentes de l'Academia y los xurisconsultos anteriores al sieglu XX inscritos nes sos llábanes. Real Academia de Xurisprudencia y Llexislación, s.n., 1911, vol. 1.
  • Antonio Martínez Mansilla, Lorenzo Arrazola o l'Estáu Liberalcatólico, Premiu Ateneo Xovellanos d'Investigación Histórica, Española-Hispanoamericana 2006, Edita Ateneo Xovellanos de Xixón, 2007


Predecesor:
José María Manescau y Saborío
Presidente del Tribunal Supremu
1851 - 1853
Socesor:
Francisco Olabarrieta
Predecesor:
Claudio Antón de Luzuriaga
Presidente del Tribunal Supremu
1856 - 28 de xineru de 1864
Socesor:
Ramón López Vázquez
Predecesor:
Manuel Pando Fernández de Pineda
Presidente del Conseyu de Ministros d'España
1864
Socesor:
Alejandro Mon y Menéndez

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. URL de la referencia: http://www.racmyp.es/academicos/lista_historica.cfm. Data de consulta: 10 febreru 2019. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20160620120250/http://www.racmyp.es/academicos/lista_historica.cfm. Data d'archivu: 20 xunu 2016.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]