Saltar al conteníu

Llagu Eyasi

Coordenaes: 3°40′00″S 35°05′00″E / 3.66667°S 35.08333°E / -3.66667; 35.08333
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Llagu Eyasi
Situación
PaísBandera de Tanzania Tanzania
Rexón Región de Arusha (es) Traducir
Valiato (es) Traducir Karatu (es) Traducir
Tipu llagu
Coordenaes 3°40′00″S 35°05′00″E / 3.66667°S 35.08333°E / -3.66667; 35.08333
Llagu Eyasi alcuéntrase en Tanzania
Llagu Eyasi
Llagu Eyasi
Llagu Eyasi (Tanzania)
Datos
Altitú media 1030 m
Superficie 1050 km²
Llonxitú 72 km
Cambiar los datos en Wikidata

El llagu Eyasi ye un llagu estacional, poco fondu y saláu, que drena una pequeña cuenca endorreica alcontrada al norte de Tanzania. Atópase no fondero del Gran Valle del Rift, na base de la pandu del Serengeti, al sur del Parque nacional Serengueti y darréu al suroeste del cráter del Ngorongoro, na sierra del Cráter. El llagu tien forma allargada, d'orientación suroeste-nordeste, y atópase na caña Eyasi-Wembere del Gran Valle del Rift.[1] Forma parte d'un sistema de numberosos llagos nel Gran Valle del Rift.

El primer européu que columbró'l llagu foi l'esplorador austriacu Oscar Baumann (1864–1899) na llamada Espedición Masai de 1891-1893.

Réxime hídricu

[editar | editar la fonte]

El principal apurra d'agua del llagu ye'l ríu Sibiti, qu'entra nel llagu pol estremu suroeste formando un delta debíu al apurra d'abondosos sedimentos. Esti ríu flúi polo xeneral tol añu, a lo menos nos años más húmedos, una y bones los otros afluentes son de temporada. El segundu ríu n'importancia ye'l Baray, que desagua pol nordés, y que'l so caudal .aumentó nos últimos años por cuenta de la deforestación de les tierres altes del Cráter. El lladral suroeste del monte Oldeani, unu de los volcanes de Ngorongoro, drena direutamente nel estremu nordés del llagu. El fluxu del ríu Budahaya/Udahaya, que desagua nel banzáu Yaeda al sureste del llagu, foi en ciertes dómines la segunda fonte del llagu, pero menguó por cuenta de la esviación de l'agua na sierra Mbulu. L'apurra d'agua dende'l Serengeti ye menor, siendo'l mayor fluxu'l del ríu Sayu.

Les fluctuaciones estacionales del nivel de l'agua nel llagu, que depende de les precipitaciones, son bien amplies, anque la mariña noroccidental ta constreñida polos cantiles del pandu del Serengeti. Mientres la estación seca, el llagu puede ensugase casi na so totalidá, especialmente n'años secos, de cuenta que los pastores datooga y los pañadores hadza crucien el llagu a cuerpu, pero n'años d'El Neñu puede anubrir les sos riberes y atraer a hipopótamos dende'l Serengeti. Ye una parada estacional pa la migración de los flamencos. El llagu da soporta a pequeñes pesquerías locales n'años húmedos, pero polo xeneral los bagres y pexes con pulmones prindar nos regueros y manantiales qu'alimenten el llagu. Inclusive mientres los periodos húmedos, les fondures del llagu suelen permanecer menores d'un metro.[2]

Poblamientu

[editar | editar la fonte]

Los hadza, un pueblu de vezos primitivos, habiten en parte del territoriu circunlacustre y atópense na mayoría de les riberes, anque son pocos los campamentos a lo llargo de la mayor parte del Serengeti, que ye territoriu maasai. Los datoogas habiten nel valle de Yaeda escontra'l sureste; los isanzus nel sur, y los sukumas, nel valle del ríu Sibiti nel suroeste. Los iraqws vivieron tradicionalmente nel otru llau de Yaeda, pero llegaron en númberu cada vez mayor al Baray, qu'agora ye la principal rexón de cultivu de cebolla d'África oriental.

La cueva Mumba ye un importante xacimientu arqueolóxicu que s'atopa a veres del llagu Eyasi. Nel sitiu apaecieron una serie d'artefactos de la Edá de Piedra Media y la Edá de Piedra tardida y restos humanos, como'l fósil EH 06.

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Foster, A. and C. Ebinger and Y. Mbede and D. Rex (agostu de 1997). «Tectonic development of the northern Tanzanian sector of the East African Rift System». Journal of the Geological Society 154 (4):  páxs. 689-100. 
  2. Hughes, R. H.; Hughes, J. S. (1992) A directory of African wetlands. UNEP, páx. 253.