Linfoma non hodgkiniano

De Wikipedia
Pa ver otros artículos sobre esta tema, Linfoma.
Linfoma non hodgkiniano

Micrografía d'un linfoma de célules de mantu (tipu de linfoma non hodgkiniano) nuna biopsia d'íleo terminal, tinción H&Y.
Clasificación y recursos esternos
CIE-10 C82-C85
CIE-9 200, 202
CIE-O Plantía:CIE-0
OMIM 605027
DiseasesDB 9065
MedlinePlus 000581
eMedicine med/1363 ped/1343
MeSH D008228
Especialidá Hematoloxía
Wikipedia nun ye un consultoriu médicu Avisu médicu 
[editar datos en Wikidata]

El linfoma non hodgkiniano, tamién llamáu linfoma non Hodgkin,[1] ye un tipu de cáncer que surde nos linfocitos, un tipu de glóbulu blancu de la sangre. Denominar d'esta miente pa estremalo de la enfermedá de Hodgkin, un subtipo particular de linfoma. En realidá, ye un términu qu'inclúi munches formes distintes de linfomes, cada unu coles sos propies carauterístiques tocantes a epidemioloxía, etioloxía, clínica, inmunogenética y respuesta terapéutica.

Los linfomes constitúin nódulos que pueden desenvolvese en cualquier órganu. La mayoría de los casos empiecen con una infiltración nun gangliu linfáticu (nodal), pero subtipos específicos pueden tar acutaos a la piel, cerebru, bazu, corazón, reñón o otros órganos (extranodal).

El diagnósticu del linfoma rique una biopsia del texíu afeutáu. El tratamientu del linfoma de baxu grau puede ser defensivu, pero'l linfoma non hodgkiniano (LNH) d'altu grau trátase de normal con quimioterapia y de cutiu con radioterapia.

Síntomes[editar | editar la fonte]

El síntoma más común d'un LNH ye un bultu indoloro de los ganglios linfáticos superficiales del pescuezu, axila o vería llamáu adenopatía.

Otros síntomes xenerales pueden incluyir los siguientes:

Estos síntomes nun son señales segures d'un LNH, yá que tamién pueden tar causaos por otros trestornu, como gripe o otres afecciones. Ye importante allegar a la consulta médica temprana, con cuenta de que cualquier enfermedá pueda diagnosticase y tratase asina sía posible. Primeramente, el LNH puede nun causar dolor y apaecer silenciosamente, provocando síntomes progresivos, dependiendo del so llocalización. En munchos casos, sobremanera cuando la proliferación del texíu linfático producir n'órganos internos, suel afayase por fuercia al realizar estudios con otros fines diagnósticos.

Diagnósticu[editar | editar la fonte]

Si abarrúntase un LNH, verifícase l'historial médicu de la persona y efectúase un exame físicu. Realícense tamién analís de sangre.

El diagnósticu puede incluyir:

  • Rayos X: Imáxenes de zones internes del cuerpu creaes por radiaciones d'alta enerxía.
  • Tomografía axial computarizada (TAC): Una serie d'imáxenes detallaes de zones dientro del cuerpu. Les imáxenes creyer por un ordenador conectáu a una máquina de rayos X.
  • Tomografía por emisión de positrones (TEP): Ésta ye una prueba d'imáxenes que detecten l'atracción pol tumor d'un rastreador radioactivu. La especificidá del TEP con fluorodesoxiglucosa-F (PET FDG)ameyorar cola adición de TAC, combinaes d'esta manera considérase agora un procedimientu de estadificación estándar pa linfoma agresivu.
  • Resonancia magnética nuclear (RMN): Imáxenes detallaes d'árees internes del cuerpu producíes por un potente magnetu conectáu a un ordenador.
  • Linfoangiografía: Imáxenes del sistema linfáticu tomaes con rayos X dempués d'inyectar una tintura especial pa destacar los nódulos y vasos linfáticos. Esta prueba nun se realiza yá tan de cutiu por cuenta de la adopción de les teunoloxíes de rastrexáu TAC y TEP.
  • Biopsia: Utilizar pa realizar un diagnósticu precisu. Ye la estracción d'un órganu o parte d'él pa la so observación microscópica. Tien De entender, necesariamente, la realización de les pruebes inmunohistoquímiques, pa definir el tipu de linfocito arreyáu.

Tipos de linfomes non hodgkinianos[editar | editar la fonte]

Históricamente utilizóse una variedá de denominaciones pa clasificar los distintos tipos de LNH. Frecuentemente arrexuntáronse en función de cómo s'amuesen les célules canceroses vistes al microscopiu y qué rápido tienden a crecer y estendese. Los linfomes agresivos, tamién conocíos como linfomes entemedios o d'altu grau, tienden a crecer y estendese rápido y provoquen síntomes graves. Los linfomes perezosos o indolentes, tamién llamaos linfomes de baxu grau, tienden a crecer menos rápido y provoquen menores síntomes. Una de les paradoxes de los linfomes non-Hodgkin ye que los linfomes indolentes de normal nun pueden curase con quimioterapia, en cuantes que un númberu significativu de linfomes agresivos sí pueden. La clasificación actual de los linfomes ye complexa. Tipos relativamente comunes de linfoma inclúin el linfoma folicular y el linfoma difusu de grandes célules B, mientres el linfoma de célules de mantu ye menos común, pero combina carauterístiques de linfomes agresivos ya indolentes.

Pueden consultase detalles de les clasificaciones de linfomes más utilizaes na páxina de linfomes.

Ver tamién: Linfoma linfocítico pequeñu

Etioloxía[editar | editar la fonte]

La etioloxía de la mayoría de los linfomes ye desconocida. Dellos tipos de linfomes tán acomuñaos a virus. El linfoma de Burkitt, linfoma de célula NK/T extranodal, la enfermedá de Hodgkin clásica y la mayoría de linfomes rellacionaos col sida tán acomuñaos al virus de Epstein-Barr (ver mononucleosis). El linfoma de les célules T adultes/leucemia, endémicu en parte del Xapón y del Caribe, ta causáu pol virus HTLV-1. El linfoma del estómagu (linfoma extranodal de zona marxinal de célules B) ye de cutiu causáu pola bacteria Helicobacter.

La incidencia de los linfomes non-Hodgkin amontóse considerablemente nel postreru par de décades. Esta enfermedá pasó de ser relativamente rara a ser el quintu cáncer más frecuente nos Estaos Xuníos. Nesti momentu (2015), sábese pocu alrodiu de los motivos pa esta medría o de les causes exactes de los linfomes non-Hodgkin.

Al estudiar los patrones del cáncer na población, los investigadores identificaron ciertos factores de riesgu que tán más frecuentemente presentes nes persones que carecen un LNH que nes que nun lo carecen. Sicasí, munches persones con estos factores de riesgu nun carecen la enfermedá, y munchos de los que la tienen nun tán sometíos a los factores de riesgu identificaos.

Los siguientes son dalgunos de los factores de riesgu acomuñaos a esta enfermedá:

  • Edad/Sexo – La probabilidá de carecer un LNH aumenta cola edá y ye más frecuente n'homes qu'en muyeres.
  • Sistema inmunitariu debilitáu (linfoma rellacionáu col sida) – El LNH ye más común ente la xente con defectos d'inmunidá adquiríes, y ente la población que toma los fármacos inmunosupresores que siguen a tresplantar d'órganos. (Ver enfermedá linfoproliferativa post-tresplantes).
  • Virus – El virus humanu T-linfotrópico tipu I (HTLV-1) y el virus de Epstein-Barr son dos axentes infeiciosos qu'amonten el riesgu de desenvolver un LNH.
  • Mediu ambiente – La población que trabaya continuadamente o ta espuesta otra manera a ciertos productos químicos, como pesticides, disolventes o fertilizantes, cuerren un mayor riesgu de desenvolver un LNH.

== Estaos Si diagnostícase un LNH va precisase conocer l'estáu, o estensión, de la enfermedá. L'asitiar l'estáu del cáncer ye una investigación cuidadosa p'afayar si estendióse, y, si haber fechu, qué partes del cuerpu tán afeutaos. Les decisiones pal tratamientu dependen d'estes resultancies.

Pa determinar la situación d'un LNH tomar en considerancia lo siguiente:

  • El númberu y la llocalización de los nódulos linfáticos afeutaos;
  • Si los nódulos linfáticos afeutaos tán percima, per debaxo o a entrambos llaos del diafragma (el delgáu músculu debaxo de los pulmones y del corazón que dixebra'l pechu del abdome); y *Si la enfermedá estendióse a la migollu oseu,

al bazu, o a órganos ayenos al sistema linfáticu, como'l fégadu.

Al determinar l'estáu, el doctor puede utilizar delles de les mesmes pruebes utilizaes pal diagnósticu del LNH. Otros procedimientos de determinación pueden incluyir biopsies adicionales de los ganglios linfáticos, el fégadu, el migollu oseu, o otros texíos. Una biopsia de migollu oseu supón el recoyer una muestra de migollu oseu al traviés d'una aguya inxertada nel cadril o otru gran güesu.

Estaos del linfoma non hodgkiniano[editar | editar la fonte]

La clasificación d'estadios d'Ann Arbor desenvuelta pal LNH basar n'hasta qué puntu'l cáncer espandióse al traviés y más allá del sistema linfáticu, y si los síntomes B (fiebre, sudos nocherniegos, perda de pesu) tán presentes.

Estáu I
"Estáu I" indica que'l cáncer ta alcontráu nuna sola rexón, de normal un nódulu linfáticu y l'área al so alredor. L'Estáu I, de cutiu nun presenta síntomes esternos.
Estáu II
"Estáu II" indica que'l cáncer ta alcontráu en dos rexones separaes, un nódulu linfáticu afeutáu o órganu dientro del sistema linfáticu y una segunda área afeutada, y que dambes árees tán confinaes a un solu llau de la diafragma, esto ye, que dambes tán percima de la diafragma o dambes tán per debaxo.
Estáu III
"Estáu III" indica que'l cáncer estendióse a entrambos llaos de la diafragma, incluyendo un órganu o área cerca de los nódulos linfáticos o del bazu.
Estáu IV
"Estáu IV" indica que'l cáncer estendióse más allá del sistema linfáticu y afecta a unu o más órganos mayores, incluyíos posiblemente'l migollu oseu o la piel.

L'ausencia de síntomes constitutivos indícase añadiendo una "A" al estáu; la presencia, añadiendo una "B".

L'estáu nos linfomes non-Hodgkin ye muncho menos significativa pa determinar la terapia que nel linfoma de Hodgkin.

Tratamientu[editar | editar la fonte]

La estratexa del tratamientu pa un paciente individual con LNH determinar por:

  • El subtipo histolóxicu del linfoma *

La presencia de factores pronósticos adversos y la edá del paciente.

  • L'estáu funcional
  • La presencia de co-morbilidades.

El LNH ye frecuentemente tratáu por un equipu d'especialistes que puede incluyir un hematólogu, un médicu oncólogu y un radiólogu especialista n'oncoloxía. De normal el tratamientu inclúi quimioterapia, radioterapia, inmunoterapia o una combinación de tratamientos. En dellos casos el tresplante de migollu oseu, les terapies biolóxiques o la ciruxía pueden ser opciones. Pa linfomes indolentes, puede esperase a empezar un tratamientu hasta que la enfermedá presente síntomes. De cutiu, esta situación denominar de "espera vixilante".

El tomar parte n'ensayos clínicos (d'investigación) pa evaluar nueves maneres pa tratar la enfermedá ye una opción importante pa munches persones que la carecen.

La quimioterapia y la radioterapia son los tratamientos más habituales pa LNH, a pesar de que'l tresplante de migollu oseu, les terapies biolóxiques y la ciruxía utilizar n'ocasiones.

La combinación más frecuente de quimioterapia ye l'usu del grupu de drogues conocíu como CHOP (ciclofosfamida, adriamicina, vincristina y prednisona), con agregu de rituximab, en ciertos casos.

La radioterapia consiste nel usu de radiaciones d'alta enerxía pa matar les célules canceroses. El tratu de radiación puede realizase solu o con quimioterapia. La radioterapia ye un tratamientu local qu'afecta solo a les célules canceroses del área tratada. La radioterapia pal LNH realizar con un equipu que dirixe los rayos d'alta intensidá a una área específica del cuerpu. Non queda radioactividá nel cuerpu cuando se remata'l tratamientu. La radio-inmunoterapia ye una combinación d'axentes inmunitarios (como rituximab) con isótopos radioactivos, y ufierta dellos beneficios al tratar tumores en forma alcontrada a nivel molecular.

En delles ocasiones, los pacientes reciben quimioterapia o radioterapia pa matar célules canceroses non detectaes que pueden tar presentes nel sistema nerviosu central (SNC). El LNH puede superar la barrera hematoencefálica y infiltrarse nel SNC, dende onde puede desencadenar diversos síntomes iniciales, tales como cefalees o dolores nes estremidaes, y causar finalmente la muerte del enfermu. Si'l LNH se infiltra nel SNC, entós la quimioterapia o otres terapies que se tuvieren aplicanco a nivel sistémico pueden nun algamar a influyir nel espaciu del SNC, polo que les célules canceroses infiltradas al SNC nun se ven afeutaes pola terapia sistémica, y pueden siguir el so espardimientu desafranáu. Arriendes d'ello, la única forma de tratar l'espaciu del SNC contra'l cáncer ye aplicar direutamente nel interior d'esti espaciu una quimioterapia o radioterapia específica, aparte del tratamientu sistémico. Nesti tratamientu llocal del SNC, llamáu profilaxis del SNC si realizar con calter preventivu, el doctor inyecta melecines anticancerosos direutamente nel líquidu cerebroespinal (por casu por aciu punción lumbar).[2]

El tresplante de migollu oseu puede tamién constituyir una opción de tratamientu, especialmente en pacientes que'l so cáncer sufriera un relapso (volviera apaecer). El tresplante de migollu oseu apurre al paciente célules sanes de choque (célules bien inmadures que producen célules sanguínees) pa sustituyir les célules estropiaes o destruyíes poles altes dosis de quimioterapia o radioterapia. El migollu oseu sana puede venir de un donante, o tamién del mesmu paciente del que se llogró primeramente, tratáu pa destruyir les célules canceroses, almacenáu, y devueltu al paciente dempués del tratamientu a altes dosis. Hasta que'l migollu oseu tresplantada empiece a producir abondes célules sanguínees blanques, los pacientes tienen de tar protexíos curioso de les infeiciones pa evitales. De normal, permanecen nel hospital mientres delles selmanes y depués n'ambientes con baxa probabilidá d'andaes (llares llimpios, alloñaos d'ensames, ensin viaxar n'aviones...).

La terapia biolóxica (tamién llamada inmunoterapia) ye una forma de tratamientu qu'utiliza'l sistema inmunitariu del cuerpu, direuta o indireutamente, pa lluchar contra'l cáncer o pa menguar los efeutos colaterales que dellos tratamientos contra'l cáncer pueden producir. Utiliza elementos xeneraos pol cuerpu o ellaboraos nel llaboratoriu p'aguiyar, dirixir, o restaurar les defenses naturales del organismu contra la enfermedá. La terapia biolóxica en delles ocasiones denominar terapia modificadora de la respuesta biolóxica.

Ensayos clínicos[editar | editar la fonte]

Dellos pacientes con LNH participen n'ensayos clínicos (estudios d'investigación). Dichos ensayos clínicos sirven p'aprender alrodiu de la efeutividá y efeutos secundarios de nuevos tratamientos. En dellos ensayos, tolos pacientes reciben el nuevu tratamientu. N'otros, los médicos comparen distintes terapies facilitando'l nuevu tratamientu a un grupu de pacientes y la terapia convencional a otru grupu; o pueden comparar una terapia convencional con otra. Les investigaciones per estos medios llevaron a meyores significatives nel tratamientu del cáncer. Cada llogru avera a los investigadores a un posible control del cáncer.

Delles téuniques so estudiu inclúin la radioterapia, nueves formes d'alministración de quimioterapia, nuevos fármacos contra'l cáncer y les sos combinaciones, terapies biolóxiques, tresplantes de migollu oseu, tresplante de célules de choque de sangre periféricu, y nueves formes de combinar dellos tipos de tratamientu. Dellos estudios emponer a atopar formes p'amenorgar los efeutos secundarios y p'ameyorar la calidá de vida del paciente.

Nutrición[editar | editar la fonte]

Comer bien mientres un tratamientu contra'l cáncer significa tomar abondes caloríes alimentarias y proteínes p'ayudar a prevenir la perda de pesu y recuperar fortaleza. Una bona alimentación ayuda de cutiu a que les persones siéntanse meyor y tengan mayores enerxíes.

A delles persones con cáncer resúlta-yos penosu inxerir una dieta equilibrada porque pierden el mambís. Amás, los efeutos secundarios del tratamientu, tales como estomagaes, vultures y dolores bucales, pueden enzancar la ingesta. De cutiu, los alimentos saben distintu. Amás, les persones que tán siendo trataes contra'l cáncer nun tienen ganes de comer cuando tán inquietes o cansaes.

Los médicos, enfermeros y dietistas pueden dar conseyu de cómo tomar abondes caloríes y proteínes mientres el tratamientu contra'l cáncer; tamién pueden facilitar folletos que contienen encamientos útiles al respeutu.

Pronósticu[editar | editar la fonte]

Ye natural que cualquier persona que s'enfrente col cáncer esmolézase alrodiu de lo que-y depara'l futuru. Entender la naturaleza del cáncer y qué esperar, puede ayudar a los pacientes y los sos allegaos a planiar el tratamientu, antemanar cambeos na so manera de vida, y tomar decisiones financieres y sobre la calidá de vida.

Los pacientes de cáncer frecuentemente pregunten al so médicu, o busquen por sigo mesmos, una respuesta a la entruga "¿Cuál ye'l mio pronósticu?" El pronósticu ye una predicción de la evolución futura y del desencadenamiento d'una enfermedá y una indicación de la probabilidá de recuperación. Sicasí, trátase d'una estimación. Cuando'l médicu comenta'l pronósticu d'un paciente, pretende proyeutar qué ye lo que-y va asoceder probablemente al paciente en cuestión.

Dellos pacientes utilicen les estadístiques pa intentar estrayer la cifra de probabilidá de sanamientu; sicasí, les estadístiques reflexen la esperiencia d'un gran grupu de pacientes y nun pueden ser usaes p'agorar qué-y va a asoceder a un paciente en particular, yá que nun hai dos pacientes iguales. El pronósticu pa un paciente con esta neoplasia puede trate afeutáu por munchos factores, cuantimás el tipu y l'estáu del cáncer y la edá del paciente, el so estáu de salú xeneral y la respuesta al tratamientu. El médicu que tea más familiarizáu cola situación del paciente ta na meyor posición p'ayudar a interpretar les estadístiques y comentar el pronósticu d'esa persona.

Cuando los médicos falen alrodiu de la sobrevivencia al cáncer, pueden utilizar la espresión remisión con preferencia a cura. A pesar de que munches persones con LNH tán trataes con ésitu, los médicos utilicen el términu remisión yá que el cáncer puede volver. Ye importante comentar la posibilidá de recurrencia col médicu.

Curiaos de siguimientu[editar | editar la fonte]

Les persones que sufrieron esta enfermedá tendrán de siguir revisiones periódiques una vegada remataron el tratamientu. Los cuidos de siguimientu constitúin una parte importante de tol plan de tratamientu, y la xente nun tuviera de duldar en comentar esto col so provisor de cuidos de salú. Un siguimientu regular y periódicu puede asegurar que los pacientes tán curioso controlaos, cualquier cambéu nel so estáu de salú comentáu, y un eventual cáncer nuevu o recurrente pue ser detectáu y tratáu lo más aína posible. Ente les visites de siguimientu, les persones que tuvieron un linfoma de non Hodgkin tien d'informar de cualquier problema de salú asina apaeza. Hai que tomar en cuenta que les persones que tuvieron esti tipu de cáncer deben de tener el contautu mínimu col alcohol etílico, poles distintes sustancies que pueden aportar a nocives pa les persones con esti linfoma.

Pacientes de linfoma non hodgkiniano famosos[editar | editar la fonte]

Ente les persones famoses trataes d'esti tipu de cáncer atópense:

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ Magar esti usu ta bien estendíu, la Real Academia Nacional de Medicina d'España, na so Diccionariu de Términos Médicos, desaconseyar por consideralo anglicismu gramatical. Per otra parte, la forma con guión (*non-Hodgkin) ye ayena al sistema ortográficu del español.
  2. ↑ «The central nervous system and lymphoma» (1 de xineru de 2009). Consultáu'l 2 de xineru de 2017.
  3. ↑ diagnosticándo-y-un-cancer-linfatico_22953/ Vanitatis

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]


Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Linfoma_non_hodgkiniano&oldid=4176564»