La conversión de San Pablo (Maíno)
 | |
| Tipos | pintura |
|---|---|
| Artista |
Juan Bautista Maíno (es)  |
| Añu | 1614 |
| Técnica | pintar al oleu |
| Xéneru | arte sacro |
| Coleición |
Museo Nacional de Arte de Cataluña (es) (Montjuïc) |
| Catalogación | |
| Códigu muséu | 050434-000 |
 | |
La conversión de San Pablo[1] ye un cuadru del pintor Juan Bautista Maíno conserváu nel Muséu Nacional d'Arte de Cataluña. La obra foi atribuyida al pintor nel 2011 y nel 2012 foi restaurada como parte d'un alcuerdu con BNP Paribas.[2] El muséu cuenta tamién col Retratu de Fray Alonso de Santu Tomás (1648-1649), una de les sos últimes producciones.[3] Nel 2012, los espertos del muséu fueron capaces d'identificar La conversión de San Pablo como una de les poques producciones que permanecen a Maíno, unu de los introdutores n'España de la cultura figurativa estilu de Caravaggio y del círculu de pintores activa en Roma a entamos del sieglu XVII.
Historia[editar | editar la fonte]
El trabayu de Maíno presenta un aspeutu resultáu de los sos años de residencia en Roma. Cuando torna, Maíno nun se llinda a realizar una transposición mimética de los modelos figurativos que foi capaz de ver ellí, sicasí ye capaz de reinterpretar estes fontes con un impulsu renovador. Esti fenómenu de la importación de les novedaes pela vía del viaxe artísticu ye lo qu'estrema l'estilu de Maíno de los sos contemporáneos.[4]
Una quema accidental en 1985, cubrió la pintura d'una capa negra. El llenzu, que foi severamente estropiáu por mor de la llume, tuvo hasta 2012 atribuyíu al pintor valencianu Josep Vergara (1726 – 1799).
Esta nueva reconocencia representa una contribución importante pal catálogu d'un artista clave pa la comprensión de la pintura española del sieglu XVII y del que se caltienen en bien poques obres, tan solo 44.[4]
Descripción[editar | editar la fonte]
La conversión de San Pablo ye un trabayu bien representativu de la producción de Maíno. Recuerda al Retablu de Cuatro Pascues (1612-1614), pintáu pa la ilesia de San Pedro Mártir en Toledo, que se caltién nel Muséu del Prado y que ye consideráu una de les producciones más relevantes de la pintura española del sieglu XVII.[4]
Estilu[editar | editar la fonte]
Nesti cuadru tán los principales y más representativos aspeutos que definen el repertoriu gráficu del pintor y el so llinguaxe, carauterizáu por un diseñu brengosu, detallosu nes contornes; la escultura monumental de les figures, creáu per mediu d'un llume oldeáu, y un coloríu intensu. La conversión de San Pablo amuesa la delda de Maíno cola pintura italiana, particularmente, cola estimulante atmósfera d'una ciudá romana en qu'ella apaez documentada la presencia del artista ente 1605 y 1610.[5]
Influyencies[editar | editar la fonte]
El llinguax de Maíno tamién apunta la influyencia de Caravaggio (1571-1610), particularmente visible na conversión de San Pablo nel modelaxe del pelo de los ánxeles y nel aspeutu severu de la cara de Xesús, qu'amuesa grandes coincidencies estilístiques col representáu en La Trinidá (1612-1620), perteneciente al retablu que Maíno fizo pa El conventu de la Madre de Dios, de la Concepción, de Pastrana, la so ciudá natal y trata sobre'l mesmo oxetu.
Restauración[editar | editar la fonte]
La conversión de San Pablo presentó un grave estáu de degradación, como resultáu d'una quema que tuvo llugar el 1 d'abril de 1985 na dependencia del conceyu de Barcelona, nel que taba depositáu pa decorar una de les sos paredes.
Nel incidente, el cuadru foi sometíu a altes temperatures y resultó seriamente perxudicáu, presentando burbuyes, furacos y graves perxuicios, amás de delles correiciones y repintaes que nun taben enantes del fueu. Amás, la pintura foi cubierta por una capa escura, polo que yera malo d'apreciar la so calidá. Les téuniques d'analises van imponese como una necesidá pa ser capaces d'entender la composición, diseñu y colores, y pa ser capaces de proponer un diagnósticu rigorosu de la so condición.
La intervención de restauración dio tamién la oportunidá d'analizar los materiales de trabayu y ser capaz de carauterizar la téunica emplegada pol pintor. Los pigmentos y la forma d'aplicalos pa llograr los tonos más aparentes y los efeutos de la lluz deseaos, según la composición química de la preparación de la tierra, que sirvió como base p'aplicar la pintura, coinciden con aquellos que fueron identificaos n'otres obres por Maíno analizaes pol llaboratoriu del Muséu del Prado por cuenta de la esposición dedicada al pintor ente 2009 y 2010.[6]
Esposición temporal[editar | editar la fonte]
Coles mires d'echar lluz sobre la xénesis de la obra, la so reconocencia y esplicar el fondu y delicáu procesu de restauración que duró más de 6 meses. Por esta razón, hubo una esposición temporal nel muséu, amosando'l trabayu nun cuartu esclusivu pa él, xunto con una pintura preparatoria a partir d'una coleición personal, una radiografía , qu'amuesa'l so estáu enantes de la intervención qu'esplica'l procesu de restauración de la pantalla.[7]
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ MNAC 50434
- ↑ El MNAC i BNP Paribas s'uneixen per restaurar una obra de Juan Bautista Maíno Bonart, febrer de 2012.
- ↑ La restauración de La Conversión de San Pablo de Maíno Hoyestarte.com
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Presentació de l'exposició La Conversió de Sant Pau 05/05/2012.
- ↑ Biografia de Maíno al Museo del Prado
- ↑ Juan Bautista Maíno (1581-1649) Exposició del Museo del Prado
- ↑ MARIMON, Sílvia El MNAC recupera 'La Conversió de sant Pau' de Juan Bautista Maíno, Diari Ara, 5/07/2012
Bibliografía[editar | editar la fonte]
- QUÍLEZ, Francesc i MESTRE, Mireia La conversió de sant Pau. Atribució i restauració. La recuperació d'una pintura per al MNAC MNAC, xunu de 2012. ISBN 978-84-8043-254-2
- Leticia Ruiz Gómez (ed.), Juan Bautista Maíno, Muséu Nacional del Prado/Ediciones El Viso (2009), ISBN 978-84-8480-190-0
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre La conversión de San Pablo.
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q11930405