Kerkouane
| Patrimoniu de la Humanidá — UNESCO | |
|---|---|
 Vista parcial del sitiu, en primer planu, una bañera y un llavabu. | |
| Llugar |
 Tunicia |
| Criterios | Cultural: iii |
| Referencia | 332bis |
| Inscripción | 1985 (IX Sesión) |
| Estensiones | 1986 |
| Área | Estaos árabes |
 | |
El llugar de Kerkouane (Karkouan كركوان) ta asitiáu sobre la mariña oriental de Tunicia, na península del Cabu Bon, 12 quilómetros al norte de Kélibia, na gobernación de Nabeul.
El sitiu foi declaráu Patrimoniu de la Humanidá pola Unesco nel añu 1985. La declaración protexe una ciudá y una necrópolis púnica. Son los únicos exemplos d'arquiteutura púnica que nun sufrieron cambeos per parte de civilizaciones posteriores. La ciudá foi, probablemente, destruyida y abandonada mientres la primer guerra púnica, na metá del sieglu III e. C. y nun foi reconstruyida polos romanos.
Kerkouane ye una de les ciudaes púniques más importantes xunto con Cartago, Hadrumetum y Útica y pervivió mientres cerca de 400 años.
Escavaciones[editar | editar la fonte]
El descubrimientu del allugamientu foi debíu al azar; ye atribuyíu a Pierre Cintes y Charles Saumagne nel añu 1952.
La primer escavación sistemática foi empecipiada en 1953 so la direición de Cintes (entós inspeutor de les antigüedaes púniques en Túnez). L'ausencia de cerámica romana dexa optar pola hipótesis d'un sitiu prerromanu (nesti casu púnicu). El descubrimientu d'una copa xónica dexa fechar la fundación averada del llugar escontra'l sieglu VI e. C.
Mientres el periodu de 1957 a 1961, tres la independencia de Túnez, la organización y el control de los trabayos son confiaos a los téunicos del Institutu Nacional d'Arqueoloxía y d'Arte. Magar el númberu de operarios ye considerable, la salida de científicos tres el fin del Protectoráu Francés en Túnez provocó que les escavaciones llindar a sacar a la lluz diversu restos y a la recoyida del material. El conxuntu de los oxetos atopaos esponer nel muséu instaláu nes cercaníes.
De xunetu de 1965 al 1966, les escavaciones son efectuaes nel marcu d'un seminariu internacional entamáu pol Centru de la Busca Arqueolóxica ya Histórica. En xunetu de 1976, M'hamed Hassine Fantar volvió efectuar escavaciones, que dexaron sacar a la lluz el santuariu púnicu más grande de tol Mediterraneu occidental. Nel intre del seminariu internacional de 2001, les muertes d'una capiya que depende del gran templu vienen arriquecer les conocencies sobre l'arquiteutura relixosa de Kerkouane y de la población púnica.
Estes escavaciones son la única fonte d'estudiu, n'ausencia d'informaciones escrites. Dexen pensar que los líbicos habitaron el llugar antes de la instalación de la cultura púnica. Magar el topónimu Kerkouane ye utilizáu pol usu, el verdaderu nome de la ciudá nun puede ser determináu.
Ciudá[editar | editar la fonte]
La ciudá cubre una superficie d'aproximao ocho hectárees y calcúlase-y una población averada de 2000 habitantes. Anque asitiada na vera del mar Mediterraneu, nun dispón de puertu: los barcos y los pescadores debíen d'abelugase en dos caletas asitiaes cerca de la ciudá mientres los barcos mayores podíen atracar nel puertu de Aspis, actual Kélibia.
Los barrios residenciales y los edificios públicos, civiles y relixosos tán dispuestos según un planu d'urbanismu ellaboráu dientro de la muralla constituyida por dos recintos separaos por una cai entemedia. Les cais crúciense ortogonalmente ya imponen una cuadrícula a la ciudá. L'arquiteutura estremar pola diversidá de los materiales y les téuniques de construcción utilizaos.
El sistema hidráulicu urbanu ye notable: disponía de drenaxe d'agües puerques, la cisterna, les canalizaciones esculpíes pa les agües d'agua, etc. Cada casa tenía la so cuartu de bañu que taba asitiáu cerca del antepar d'entrada, y non de les habitaciones, y que'l so pavimentu yera de mosaicos.
Dos grandes santuarios púnicos tán asitiaos nel corazón de la ciudá y non na periferia como xeneralmente ye'l casu pa les ciudaes romanes. Más allá del perímetru de la ciudá pudiéronse escavar cuatro necrópolis, ente les que dos tán bien próximes a los cantiles. La del norte paez ser acutada a neños que fueron soterraos en jarras depués depositaes en fuexos, mientres la del sur foi acutada pa la inhumación d'adultos que fueron direutamente soterraos en fuexos. Les otres dos necrópolis tienen bóvédas clásiques con una escalera, un dromos y una cámara funeraria ellaborada con piedra arenisca y que'l so moblame funerariu ye importante y asemeyáu al de Cartago.
Galería[editar | editar la fonte]
Ver tamién[editar | editar la fonte]
Bibliografía[editar | editar la fonte]
- M'hamed Hassine Fantar, Kerkouane, ciudá púnica nel país beréber de Tamezra, éd. ALIF-les éditions de la Méditerranée, xunu de 2005.
- Erase una vegada Kerkouane y el so misteriu, éd. Alyssa, Tunis, 1993
Referencies[editar | editar la fonte]
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Kerkouane.- Sobre l'allugamientu del Institutu Nacional del Patrimoniu, (en francés).
| Control d'autoridaes |
|
|---|
