KQ Velorum
| Constelación | Vela |
| Ascensión reuta α | 10h 55min 01,00s |
| Declinación δ | -42º 15’ 04,0’’ |
| Distancia | 496 años-lluz |
| Magnitú visual | +6,09 |
| Magnitú absoluta | +0,17 |
| Lluminosidá | 109 soles |
| Temperatura | 10.770 K |
| Masa | 2,85 - 2,95 soles |
| Radiu | 3,0 soles |
| Tipu espectral | A0p |
| Velocidá radial | +23,4 km/s |
KQ Velorum (KQ Vel / HD 94660 / HR 4263)[1] ye una estrella variable na constelación de Vela. Tien magnitú aparente media +6,09 y alcuéntrase a 496 años lluz de distancia del Sistema Solar.
De tipu espectral A0p, KQ Velorum ye una estrella peculiar con sobreabundancia de ciertos elementos químicos y con un campu magnéticu intensu y variable. El so campu magnéticu efectivu <Be> algama'l valor de 2089 G.[2] Ye tamién una variable Alfa2 Canum Venaticorum —como Alioth (ε Ursae Majoris) o IM Velorum—, que la so fluctuación de rellumu, de 0,02 magnitúes,[3] ye casi imperceptible.
KQ Velorum tien una temperatura efectivo de 10.700 K[4] —11.600 K según otra fonte—[2] y relluma con una lluminosidá 109 vegaes mayor que la del Sol. Sicasí, ye en llonxitúes d'onda de rayos X onde KQ Velorum esibe una notable lluminosidá, algamando 3577 1020 W; nesta parte del espectru ye 184 vegaes más lluminosa que Vega (α Lyrae) y 127 vegaes más lluminosa que Phecda (γ Ursae Majoris), tamién estrelles A0V.[5]
Con un radiu 3 vegaes más grande qu'el radiu solar,[4] la masa de KQ Velorum ye de 2,85 mases solares y tien una edá envalorada de 263 millones d'años, trescurriendo casi 2/3 de la so vida como estrella de la secuencia principal.[6]
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ V* KQ Vel -- Variable Star of alpha2 CVn type (SIMBAD)
- ↑ 2,0 2,1 Glagolevskij, Yu. V.. «Magnetic-field dependence of chemical anomalies in CP stars». Astrophysical Bulletin 62 (3). pp. 244-256. http://cdsads.u-strasbg.fr/cgi-bin/nph-bib_query?2007AstBu..62..244G&db_key=AST&nosetcookie=1.
- ↑ KQ Velorum (General Catalogue of Variable Stars)
- ↑ 4,0 4,1 Hubrig, S.; North, P.; Schöller, M.. «Evolution of magnetic fields in stars across the upper main sequence: II. Observed distribution of the magnetic field geometry». Astronomische Nachrichten 328 (6). p. 475. http://cdsads.u-strasbg.fr/cgi-bin/nph-bib_query?2007AN....328..475H&db_key=AST&nosetcookie=1.
- ↑ Schröder, C.; Schmitt, J. H. M. M.. «X-ray emission from A-type stars». Astronomy and Astrophysics 475 (2). pp. 677-684. http://cdsads.u-strasbg.fr/cgi-bin/nph-bib_query?2007A%26A...475..677S&db_key=AST&nosetcookie=1.
- ↑ Kochukhov, O.; Bagnulo, S.. «Evolutionary state of magnetic chemically peculiar stars». Astronomy and Astrophysics 450 (2). pp. 763-775. http://cdsads.u-strasbg.fr/cgi-bin/nph-bib_query?2006A%26A...450..763K&db_key=AST&nosetcookie=1.
