Julie-Victoire Daubié

De Wikipedia
Julie-Victoire Daubié
Vida
Nacimientu Bains-les-Bains, 26 de marzu de 1824[1]
Nacionalidá Bandera de Francia Francia
Llingua materna francés
Muerte Fontenoy-le-Château (es) Traducir, 26 d'agostu de 1874[1] (50 años)
Sepultura Fontenoy-le-Château (es) Traducir
Causa de la muerte tuberculosis
Estudios
Estudios Muséu Nacional d'Historia Natural de Francia
Q106857476 Traducir licenciatura en Letras (es) Traducir
Llingües falaes francés[1]
Oficiu activista polos derechos de les muyeres, economista, columnista, conferenciante
Cambiar los datos en Wikidata

Julie-Victoire Daubié (dacuando conocida como Victoire Daubié o tamién como Julie Daubié) (26 de marzu de 1824, Bains-les-Bains – 26 d'agostu de 1874, Fontenoy-le-Château (es) Traducir) foi una periodista francesa, la primer muyer francesa que recibió'l derechu a presentase a bachiller en Lyon nel añu 1861 y la primera en llogralo'l 17 d'agostu de 1861. Tamién ye la primera Llicenciada en Lletres en Francia el 28 d'ochobre de 1872.

Biografía[editar | editar la fonte]

Llugar de la Manufactura, a la derecha de la capiya la casa natal de J.V Daubié

Julie-Victoire Daubié nació na casa llamada de los Commis de la Manufacture royale de Bains-les-Bains onde'l so padre desempeñó'l trabayu como contable y caxeru.

Inscrita como Julie-Victoire nel rexistru Civil, llámase Victoire, nome cotidianu de la so madre. Julie ye'l nome de la so hermana mayor, que ye l'estáu civil Marie-Julie. Octavu fíu de los sos hermanos, ella tenía venti meses d'edá a la muerte del so padre, que ta soterráu nel panteón familiar en Fontenoy. La madre y los fíos treslladar a Fontenoy-le-Chateau onde ta la familia paterna de Julie-Victoire. La inclusión de los sos hermanos y hermanes nos rexistros parroquiales de Fontenoy amuesa que los neños siguen el so catecismu.

Forma parte de la pequeña burguesía católica fontenaicastrienne. Les families Colleüille[2] y Daubié demostraron que los sacerdotes escondieron disidentes.[3] El so güelu paternu yera Siméon-Florentin Daubié, secretariu de Xusticia y ex empresariu qu'agora vive de les sos rentes. El so güelu maternu, Jean-Nicolas Colleüille dempués de vender la forxa de Moulin y Pont-du-Bois ye direutor de la forxa Buyer à la Chaudeau.[4]

Contrariu a la lleenda, ella nunca trabayó nos talleres de latón de la "Manufacture Royale de fer blanc de Bains-les-Bains". El so nome nunca apaez nos rexistros del establecimientu como trabayadora manual. Ensin dulda foi vista na oficina de la beneficencia de Fontenoy qu'alministraba caridá a los trabayadores probes del campu, a la murnia condición de los trabayadores doméstiques y a les madres solteres. Seique inspírense nel so ensayu La Femme pauvre au siècle XIXe que-y valió'l primer premiu de l'Academia de Ciencies y Belles Artes de Lyon (Academia Imperial de Ciencies de la Lliteratura y de les Artes de Lyon) el 21 de xunu de 1859. La xunta de l'Academia, presidíu pol Sr. Sauzet, concedió a Mademoiselle Daubié, una medaya de 800 francos.[5]

El 31 d'agostu de 1844, ganó'l "certificáu d'aptitú" certificáu d'enseñanza que yera obligatoria pa toos dende la llei Guizot[6] du 28 juin 1833.

El llei Falloux de 15 de marzu de 1850 fíxose norma obligatoria pa los profesores mientres seglares (article 49): Cartes d'obediencia va ser la capacidá de los docentes de patentes que pertenecen a congregaciones relixoses dedicaes a la educación y reconocida pol Estáu. Sicasí, el llei Falloux, anque la promoción de la educación católica, l'Estáu, preve la creación d'una academia por departamentu y esixe a los conceyos con más de 800 habitantes l'abrir una escuela pa neñes(article 51).

Julie-Victoire Daubié protestó contra la falta de cualificación de dellos relixosos[7] pour enseigner et non pas contre un enseignement catholique.[8]

Estudió griegu antiguu y llatín materies necesaries pa presentase a bachilleratu col so hermanu sacerdote. Completó la so formación na seición de zooloxía de mamíferos y aves al inscribise en 1853 nel Muséu Nacional d'Historia Natural de París pa siguir el cursu d'Isidore Geoffroy Saint-Hilaire.[9] Consiguió una autorización especial[10] pa venir estudiar nes galeríes fora del horariu d'apertura al públicu.

Sabiendo que diba ser bien recibida, cola ayuda de François Barthélemy Arles-Dufour, un sansimoniano ya industrial de Lyon influyente nos círculos académicos y la corte imperial, y, gracies al so ésitu nel concursu de Lyon en 1859, matricular na Facultá d'Artes de Lyon p'aprobar el so bachilleratu. El 17 d'agostu 1861, llogró'l so títulu de llicenciatura con un total de seis boles coloraes, tres boles blanques y una bola de color negru. Esti sistema de boles foi la forma de votu que teníen el esaminadores de la facultá. Nesi momentu, nun calculó la media. Una bola blanca significaba un dictame favorable, una bola colorada, una astención, un negru, un dictame desfavorable.

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  2. ↑ Parfois écrit Colleuil
  3. ↑ Histoire de Fontenoy à la Révolution, Abbé Olivier.
  4. ↑ Du fer blanc de Bains-les-Bains au fer battu de Fontenoy-le-Château, Rémi Ritter 1986
  5. ↑ Histoire de l'Académie des sciences et belles lettres et arts de Lyon, 1892.
  6. ↑ Texte intégral orixinal de Loi sur l'Instruction primaire du 28 juin 1833, dite Loi Guizot
  7. ↑ Les congrégations religieuses: Enquête, Charles Sauvestre, ed. Faure, 1867
  8. ↑ La Femme pauvre au Plantía:S mini-, T1
  9. ↑ Isidore Geoffroy Saint-Hilaire occupe cette chaire, qui fut celle de son père, de 1841 à 1861.
  10. ↑ Billet d'Isidore Geoffroy Saint-Hilaire, fonds Laure Reuchsel

Fuentes[editar | editar la fonte]

  • Véronique André-Durupt, Julie-Victoire Daubié la première bachelier, Amis du Vieux Fontenoy, Epinal, 2011.
  • Raymonde Albertine Bulger Lettres à Julie-Victoire Daubié, New York, Peter Lang, ed. 1992
  • Raymonde Albertine Bulger « les démarches et l'exploit de Julie-Victoire Daubié première bachelière de France », The French Review (États-Unis), décembre 1997
  • James F. Mcmillan, France and Women 1789-1914: Gender, Society and Politics, ed. Routledge, London, New York,2000.
  • The Riverside Dictionary of Biography: A Comprehensive Reference Covering 10,000 of the World's Most Important People, From Ancient Times To The Present Day, ed. Houghton Mifflin, Boston New York, 2005.
  • Rebecca Rogers, From the Salon to the Schoolroom: Educating Bourgeois Girls in Nineteenth-Century France, ed. Penn State Press, 2005
  • Théodore Stanton The Woman Question in Europe, New York, 1884

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Julie-Victoire_Daubié&oldid=4087526»