Saltar al conteníu

Juglans cinerea

De Wikipedia
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Juglans cinerea
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Orde: Fagales
Familia: Juglandaceae
Xéneru: Juglans
Seición: Trachycaryon
Especie: Juglans cinerea
L.
Distribución
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]
Nozal blancu
Tamañu de porción
Enerxía 613 kcal 2561 kJ
Carbohidratos 12.05 g
 • Fibra alimentaria 4.7 g
Grases 56.98 g
Proteínes 24.90 g
Agua 3.34 g
Retinol (vit. A) 6 μg (1%)
Tiamina (vit. B1) 0.383 mg (29%)
Riboflavina (vit. B2) 0.148 mg (10%)
Niacina (vit. B3) 1.045 mg (7%)
Ácidu pantoténicu (vit. B5) 0.633 mg (13%)
Vitamina B6 0.560 mg (43%)
Vitamina C 3.2 mg (5%)
Calciu 53 mg (5%)
Fierro 4.02 mg (32%)
Magnesiu 237 mg (64%)
Fósforu 446 mg (64%)
Potasiu 421 mg (9%)
Sodiu 1 mg (0%)
Cinc 3.13 mg (31%)
% de la cantidá diaria encamentada p'adultos.
Fonte: Nozal blancu na base de datos de nutrientes del USDA.
[editar datos en Wikidata]

Juglans cinerea ye una especie de nozal orixinaria del este de los Estaos Xuníos y sureste de Canadá, dende'l sur de Quebec escontra l'oeste hasta Minnesota, escontra'l sur hasta'l norte d'Alabama y al suroeste hasta'l norte d'Arkansas.[1] Ta ausente de la mayor parte del Sur de los Estaos Xuníos.[2]

Descripción

[editar | editar la fonte]

Ye un árbol caducifoliu que crez hasta los 20 m d'altu, raramente 30 m, y 40–80 cm de llargor del tarmu, con una corteza gris claru. Les fueyes son pinnaes, 40–70 cm de llargu, con 11-17 fueyuques, caúna 5–10 cm de llargu y 3–5 cm d'anchu. Tola fueya ye pubescente, y d'un color verde daqué más brillosu y amarellentáu que munches otres fueyes de los árboles. Les flores son inconspicuos amentos verde amarellentáu producíos en primavera coles mesmes qu'apaecen les nueves fueyes. El frutu ye una nuez, producíu en recímanos de 2-6 xuntos; la nuez ye ovoide oblonga, 3–6 cm de llargu y 2–4 cm d'anchu, arrodiáu per un pulgu verde enantes del maduror a mediaos de la seronda. Crez rápido, pero dura abondo pocu pa un árbol, raramente supera los 75 años.

Usos

[editar | editar la fonte]

La grana comercial empieza la so producción a los 20 años y ye óptima dende los 30 años hasta los 60 años. Les bones colleches puede esperase cada 2 a 3 años, con cultivos mientres años entemedios. El nozal blancu ye más valorada poles sos nueces que pola so madera. Los frutos secos son comíos polos seres humanos y animales. Les nueces suélense utilizar na cocción y faer dulces, con una testura aceitosa y sabor prestoso.

Madera

El nocéu blancu ye llixera de pesu y toma bien l'apolazadura, ye altamente resistente a la pudrición, pero ye muncho más nidiu que'l nozal negru. Barnizáu o enceráu, la veta de la madera polo xeneral amuesa gran cantidá de matices. De cutiu utilízase pa faer muebles , y ye un favoritu de los talladores de madera.

Tintura de teles

La corteza y los pulgos de la nuez fueron de cutiu utilizaes pa tiñir tela de colores ente mariellu claro[3] y de color marrón escuru.[4] Pa producir los colores más escuros, la corteza ferver pa concentrar el color. Paez que nunca s'utilizaron como un colorante comercial, sinón más bien utilizóse pa colorear teles d'andar per casa.

Na metá del sieglu XIX, los habitantes de zones como'l sur d'Illinois y el sur d'Indiana - munchos de los cualos treslladárase ellí dende'l sur d'Estaos Xuníos - yeren conocíos como "butternuts" d'andar per casa el pañu de nozal tiñíu que dalgunos d'ellos llevaben. Más tarde, mientres la Guerra de Secesión, el términu "butternut" aplicóse dacuando a los soldaos Confederaos. Dellos uniformes confederaos aparentemente sumieron de gris a un color marrón a marrón claro. Tamién ye posible que la nuez fuera utilizada pa dar color a la tela usada por un pequeñu númberu de soldaos confederaos.[5] La paecencia d'estos uniformes a Butternut tiñíu de ropa, y l'asociación de tinte butternut cola ropa fecho en casa, dio llugar a esti llamatu burllón.

Melecinal

La corteza tien leves propiedaes catártiques y utilizábase medicinalmente en llugar de la jalapa, un catárticu más caru importáu de Méxicu.

Mientres la Revolución Americana, utilizóse un estractu de nozal fechu de la corteza interna del árbol nun intentu de prevenir la viruela, y pal tratamientu de la disentería y otros malestares d'estómagu ya intestinales.[6]

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

Juglans cinerea describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Systema Naturae, Editio Decima 2: 1272. 1759. [7]

Etimoloxía

Juglans; nome xenéricu que procede del términu llatín Juglans que deriva de Jovis glans, "abiyotes de Xúpiter": figuradamente, una nuez apropiada pa un dios.

cinerea: epítetu llatín que significa "de color ceniza".[8]

Sinonimia
  • Nux cinerea (L.) M.Gómez
  • Wallia cinerea (L.) Alef.[9]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Sargent, Charles Sprague. The Woods of the United States. Nueva York: D. Appleton & Co., 1885. Páx. 238.
    Snow, citáu enriba, diz "de Nueva Brunswick a Xeorxa, escontra l'oeste hasta Dakota y Arkansas. Meyor na cuenca del ríu Ohio".
  2. ↑ «"Juglans cinerea Range Map"». United States Geological Survey. Consultáu'l 6 de marzu de 2008.
  3. ↑ Snow, Charles Henry. The Principal Species of Wood: Their Characteristic Properties. 2nd ed. New York: John Wiley & Sons, 1908. Page 56.
  4. ↑ Saunders, Charles Francis. Useful Wild Plants of the United States and Canada. New York: Robert M. McBride & Co., 1920. Page 227.
  5. ↑ Saunders, Charles Francis. Useful Wild Plants of the United States and Canada. New York: Robert M. McBride & Co., 1920. Page 227.
  6. ↑ Thatcher, James, M.D. A Military Journal During the American Revolutionary War. Boston: Cottons & Barnard, 1827. Page 251.
  7. ↑ «Juglans cinerea». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 22 de febreru de 2014.
  8. ↑ n'Epítetos Botánicos
  9. ↑ Juglans cinerea en PlantList

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  1. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., New York.
  2. Flora of North America Editorial Committee, e. 1997. Magnoliidae and Hamamelidae. Fl. N. Amer. 3: i–xxiii, 1–590.
  3. Gleason, H. A. 1968. The Choripetalous Dicotyledoneae. vol. 2. 655 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. U.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  4. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
  5. Great Plains Flora Association. 1986. Fl. Great Plains i–vii, 1–1392. University Press of Kansas, Lawrence.
  6. Radford, A. E., H. E. Ahles & C. R. Bell. 1968. Man. Vasc. Fl. Carolinas i–lxi, 1–1183. University of North Carolina Press, Chapel Hill.
  7. Scoggan, H. J. 1978. Dicotyledoneae (Saururaceae to Violaceae). 3: 547–1115. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.
  8. Voss, E. G. 1985. Michigan Flora. Part II Dicots (Saururaceae-Cornaceae). Bull. Cranbrook Inst. Sci. 59. xix + 724.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Juglans_cinerea&oldid=4256852»