Ignacio Álvarez Castelao
Ignacio Álvarez Castelao | |
|---|---|
| Vida | |
| Nacimientu | Cangas del Narcea, 31 de marzu de 1910 |
| Nacionalidá |
 España |
| Muerte | Uviéu, 29 de xunu de 1984 (74 años) |
| Estudios | |
| Estudios |
Escuela Téunica Superior de Arquiteutura de Madrid (1926 - 1936) |
| Llingües falaes | castellanu |
| Oficiu | arquiteutu |
| Movimientu | Movimientu Modernu |
| Serviciu militar | |
| Lluchó en | Guerra Civil Española |
 | |
Ignacio Álvarez Castelao (31 de marzu de 1910, Cangas del Narcea – 29 de xunu de 1984, Uviéu) foi un arquiteutu asturianu. Estudió inxeniería y arquiteutura, llicenciándose en 1936.[1] Foi unu de los promotores de la nueva arquiteutura moderna, dende la so etapa madura destacar por ser críticu cola arquiteutura nacional que se practicaba tres la post-guerra. El so llabor profesional foi realizada principalmente na ciudá d'Uviéu. Carauterízase pola inclusión d'obres d'artistes plásticos asturianos nos sos edificios, como foi Joaquín Rubio Camín y l'escultor José María Navascués. Considérase-y miembru de la Xeneración de 1939, arquiteutos asturianos d'estilu vanguardista y modernu.
Biografía[editar | editar la fonte]
Forma parte del cuerpu d'arquiteutos de Facienda nel añu 1941. La so actividá constructora vese infuenciada pola collaboración col finlandes Alvar Aalto. Nel periodu de 1956 y 1958 diseña y edifica un conxuntu de viviendes n'Uviéu denominaes Serruchu y Serruchín.[2] y darréu el polígonu de Llamaquique en 1959. A empiezos de los años sesenta rehabilita'l Conventu de Santa Clara estropiáu pola guerra y convertíu por Ignacio nuna Delegación de Facienda. Realizó collaboraciones col inxenieru Juan José Elorza na realización de centrales hidroeléctriques asturianes.[3] Nicanor Piñole realizó una semeya so que puede contemplase nel Muséu de Belles Artes d'Asturies. Tien una cai dedicada n'Uviéu. Tamién diseñó les facultaes de Medicina, Filosofia y Lletres, Bioloxía y Xeoloxía[4] de la Universidá d'Uviéu.[5]
Fernando Nanclares, declaró en conociéndose la noticia de la so muerte que Castelao «foi una figura exemplar pa les nueves xeneraciones, tantu pola calidá de la so obra como pol so compromisu éticu col exerciciu profesional. La so variada producción arquitectónica configuróse, progresivamente, como una obra singular, ayena a les venetaes del consumu y sollerte, seya que non, al desenvolvimientu que nel ámbitu européu siguió l'arquiteutura moderna, a partir de les vanguardies del periodu d'ente guerres».[5]
Obres[editar | editar la fonte]
- Edificio Serrucho y Serruchín (1956 y 1958)
- Estación de serviciu de la Tenderina (1958)
- Edificiu de la inmobiliaria Arango (1967)
- Edificiu de Alsa (1964)[6]
- El bloque de viviendes de los funcionarios de Facienda (1956)
- Viviendes sociales en La Hermida, Cantabria, y en Navia y Soto Ribera, Asturies, a principios de los sesenta.
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Antón Capitel, Raúl Rispa, (1984), Guía d'arquiteutura: España, 1920-2000, Tanais, Madrid, ISBN 8449600073
- ↑ Ignacio Álvarez Castelao, (1962), Edificio Serrucho y Serruchín, Institutu de la Construcción y del Cementu "Eduardo Torroja"
- ↑ Miguel Angel García-Pola Vallina, (2002), Arte, arquiteutura, inxeniería y paisaxe nes centrales hidroeléctriques asturianes, Ábaco: Revista de cultura y ciencies sociales, ISSN 0213-6252, Nᵘ 34, (Exemplar dedicáu a: Paisaxe, arte y patrimoniu), páxs. 93-102
- ↑ Uviéu, Centru d'Innovación - Universidá de. «Facultá de Xeoloxía - Universidá d'Uviéu - L'Edificiu de la Facultá». Consultáu'l 24 de payares de 2017.
- ↑ 5,0 5,1 País, Ediciones El títulu=Ignacio Álvarez Castelao, arquiteutu (2 de xunetu de 1984) (en castellanu). EL PAÍS. https://elpais.com/diario/1984/07/02/agenda/457567201_850215.html. Consultáu'l 24 de payares de 2017.
- ↑ Edificiu de viviendes Alsa. http://www.docomomoiberico.com/index.php?option=com_k2&view=item&id=279:edificiu-de-viviendes-alsa&lang=en. Consultáu'l 24 de payares de 2017.
Datos: Q5913674
