Conceyu de Laterano I
| Conceyu de Laterano I | ||||
|---|---|---|---|---|
| sínodu y Conceyu de Laterano | ||||
| ||||
 | ||||
El Primer Conceyu de Laterano celebróse en Roma, cola Basílica de San Xuan de Laterano como sede, y desenvolvió les sos sesiones ente'l 18 de marzu de 1123 y el 11 d'abril del mesmu añu. Ta consideráu pola Ilesia Católica como l'IX Conceyu Ecuménicu y el primeru de los celebraos n'Occidente.
Foi convocáu pol papa Calistu II n'avientu de 1122 darréu dempués del Concordatu de Worms que punxo fin a la querella de les invistiduras y a él asistieron, según la fontes, ente 300 y 1000 participantes que promulgaron 25 cánones, anque munchos de los que se ciñeron puramente a confirmar decretos de conceyos anteriores, nos que llexisló sobre les siguientes cuestiones:
- Ratificación del Concordatu de Worms que punxo fin a la Querella de les invistidures.
- Caltenimientu de la Tregua de Dios, instituyida nel añu 987.
Una de les decisiones más importantes y que va marcar la distribución eclesiástica y la vida monacal, ye la decisión de Canon 3 y 11, que prohibe'l matrimoniu a los miembros venceyaos cola Ilesia. Esta postura foi tomada con una intención de control y sumisión de los axentes internos para cola congregación. Gastos, distracciones, families y agospiamientos esaniciaos de les esmoliciones pa llevar a cabu les xeres propies de cada cargu, pero que nunca ye mentáu na Biblia.[1]
Cánones principales[editar | editar la fonte]
Los principales cánones qu'aprobaron los Padres Conciliares fueron:[2]
- Condena de la simonía (Canon 1).
- Prohíbese'l matrimoniu a los sacerdotes, diáconos, subdiáconos, y monxos. Tamién-yos prohibe caltener concubinas y la permanencia nes sos cases de cualquier muyer distinta a les almitíes polos antiguos cánones. Los matrimonios a valir de los clérigos son nulos de plenu derechu, y los que los oficiaren son declaraos pecadores y obligaos a confesión (Cánones 3 y 11).
- Declárense nules toles ordenaciones efectuaes pol antipapa Gregorio VIII dende'l momentu de la so escomunión (Canon 6).
- Concédese'l perdón de los sos pecaos y toma so la so proteición a les families y posesiones de los cruzaos, incurriendo n'escomunión aquellos que s'atrevan a fadiar o apoderase d'ellos n'ausencia del propietariu y estiende el mandatu d'excomunión si nun retomaren la cruz nun añu dende la próxima Pascua, aquellos qu'añadieron enantes la cruz a la so vistimienta y depués desaposiáronse d'ella, non solo a los que lluchen en Xerusalén sinón tamién na Península Ibérica (Canon 11).[3]
- Condergar cola escomunión a los llaicos que s'apoderaren de les ufiertes feches a la Ilesia, y de aquellos que fortificaren les ilesies como fortaleces (Canon 14).
- Establezse tamién la escomunión pa los qu'asaltaren a los pelegrinos nel so camín a Roma (Canon 16).
- Prohibir a los abás y relixosos agospiar a pecadores penitentes, visitar los enfermos, alministrar la estremaunción y cantar mises solemnes y públiques; ensin llograr antes santu crisma y el santu aceite de los sos respeutivos obispos (Canon 17).[4]
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Hancil, Tomes (2010) The Catholic Encyclopedia-1907, 1, Nueva York: Robert Appleton Company. Consultáu'l 28 de marzu de 2016.
- ↑ «Primer Conceyu de Laterano». EC online (2016). Consultáu'l 29 de marzu de 2016.
- ↑ Fordham University (ed.): «Ninth Ecumenical Council: Lateran I 1123». Consultáu'l 26 de marzu de 2012.
- ↑ Hancil, Tomes (2010) The Catholic Encyclopedia-1907, 1, Nueva York: Robert Appleton Company. Consultáu'l 29 de marzu de 2016.
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
