Historia d'Estaos Xuníos d'América

La fecha del entamu de la historia de los Estaos Xuníos d'América ye un tema de bancia ente los historiadores. Los llibros de testu más antiguos empiecen cola llegada de Cristóbal Colón el 12 d'ochobre de 1492 y faen fincapié nos antecedentes europeos de la colonización de les Amériques, o empiecen alredor de 1600 y faen fincapié na frontera d'Estaos Xuníos. Nes últimes décades, les escueles y universidaes d'Estaos Xuníos recularon nel tiempu pa incluyir más nel periodu colonial y muncho más na prehistoria de los nativos americanos.

Los pueblos indíxenes vivieron no que güei ye Estaos Xuníos mientres miles d'años primero que los colonizadores europeos empezaren a llegar, sobremanera d'Inglaterra, dempués de 1600. Los españoles construyeron pequeños asentamientos en Florida y el suroeste, y los franceses a lo llargo del ríu Mississippi y la mariña del Golfu . Na década de 1770, trece colonies britániques conteníen dos millones y mediu de persones a lo llargo de la mariña atlántica al este de los Apalaches. Dempués del fin de les guerres franceses ya indies na década de 1760, el gobiernu británicu impunxo una serie de nuevos impuestos, refugando l'argumentu de los colonos de que cualesquier nuevu impuestu tenía de ser aprobáu por ellos (vease Stamp Act 1765). La resistencia fiscal, especialmente la Boston Tea Party (1773), llevó a lleis punitives (les Actes Intolerables) pol Parllamentu, diseñaes pa poner fin al autogobiernu en Massachusetts. Los patriotes americanos (como se llamaben a sigo mesmos) xuntar a una ideoloxía política llamada republicanismu que enfatizaba el deber cívicu, la virtú y l'oposición a la corrupción, los luxos de fantasía y l'aristocracia.

El conflictu armáu empezó en 1775 cuando los patriotes espulsaron a los oficiales reales de cada colonia y axuntáronse en xuntes y convenciones de mases. En 1776, el Segundu Congresu Continental declaró qu'había una nueva nación independiente, los Estaos Xuníos d'América, non yá una coleición de colonies desemeyaes. Col sofitu militar y financieru a gran escala de Francia y la direición militar del xeneral George Washington, los patriotes americanos ganaron la guerra revolucionaria. El tratáu de paz de 1783 dio a la nueva nación la tierra al este del ríu Mississippi (sacante Florida y Canadá). El gobiernu central establecíu polos artículos de la Confederación demostró ser ineficaz p'apurrir estabilidá, yá que nun tenía autoridá pa recaldar impuestos y nun tenía un oficial executivu. El Congresu convocó una convención p'axuntase secretamente en Filadelfia en 1787. Escribió una nueva Constitución, que foi adoptada en 1789. En 1791, amestóse una Carta de Derechos pa garantizar derechos inalienables. Con Washington como'l primer presidente y Alexander Hamilton el so conseyeru políticu y financieru principal, un gobiernu central fuerte foi creáu. Cuando Thomas Jefferson convertir en presidente mercó'l territoriu de Luisiana de Francia, doblando'l tamañu de los Estaos Xuníos. Una segunda y última guerra con Gran Bretaña llibrar en 1812.

Dempués d'un ingresu pacíficu de los colonos, les guerres contra los franceses al norte obligaron a la creación de cuerpos d'exércitos coloniales, una de les primeres espresiones d'identidá nacional. Más tarde, y fomentaos poles idees de los enciclopedistes franceses, vinieron les sulevaciones como'l Motín del Té nel puertu de Boston (1773). Les midíes represives del gobiernu inglés provocaron l'entamu de la Guerra d'Independencia. Los colonos formaron un exércitu de milicianos que se punxeron sol mandu de George Washington, quien tuvo problemes pa fornir a los sos homes con armes y municiones, amás de que nun disponía d'una flota pa combatir a la del imperiu británicu, polo que pidió ayuda a Francia, país que recién salía de la Guerra de los Siete Años y qu'aportó a ayudar a les colonies britániques na so emancipación.

Animáu pola noción de Destín Manifiestu, el territoriu federal espandir hasta'l Pacíficu. La crecedera de la población foi rápidu, llegando a 7,2 millones en 1810, 32 millones en 1860, 76 millones en 1900, 132 millones en 1940 y 321Millones en 2015. La crecedera económica en términos de PIB global foi entá más rápido. Sicasí, en comparanza coles potencies europees, la fuercia militar de la nación yera relativamente llindada en tiempos de paz antes de 1940. La espansión foi impulsada por una busca de tierres de baxu costu pa los llabradores y propietarios d'esclavos. La espansión de la esclavitú foi cada vez más polémica y alimentó les batalles políticu y constitucional, que se resolvieron por aciu compromisos. La esclavitú foi abolida en tolos estaos al norte de la llinia Mason-Dixon en 1804, pero'l Sur siguió beneficiándose de la institución, produciendo esportaciones d'algodón d'altu valor p'alimentar la creciente demanda n'Europa. La eleición presidencial de 1860 del republicanu Abraham Lincoln taba nuna plataforma de terminar la estensión de la esclavitú y de ponela nuna trayeutoria a la estinción.

Siete estaos suramericanos fondos d'esclavos d'algodón dixebráronse y más tarde fundaron la Confederación cuatro meses antes de la inauguración de Lincoln. Nenguna nación dalguna vegada reconoció a la Confederación, pero abrió la guerra atacando Fort Sumter en 1861. Una folada d'ultraxe nacionalista nel Norte alimentó una llarga ya intensa Guerra Civil Americana (1861-1865). Lluchar en gran parte nel sur pos les ventayes apolmonantes del material y de la mano d'obra del norte resultaron decisives nuna guerra llarga. La resultancia de la guerra foi la restauración de la Unión, el empobrecimiento del Sur y l'abolición de la esclavitú. Na era de la Reconstrucción (1863-1877), los derechos llegales y de votu estender al esclavu lliberáu. El gobiernu nacional remaneció muncho más fuerte, y por cuenta de la Decimocuarta Enmienda en 1868, ganó'l deber esplícitu de protexer los derechos individuales. Sicasí, cuando los demócrates blancos recuperaron el so poder nel sur mientres la década de 1870, de cutiu pola supresión paramilitar de la votación, pasaron les lleis de Jim Crow pa caltener la supremacía blanca y les nueves constituciones marxinales que torgaben la mayoría de los afroamericanos y munchos blancos probes votar. Que siguió mientres décades hasta les meyores del movimientu de los derechos civiles nos años 60 y l'aprobación de la llexislación federal pa faer cumplir los derechos constitucionales.

Los Estaos Xuníos convertir na principal potencia industrial del mundu a principios del sieglu XX por cuenta de una esplosión d'espíritu entamador nel Nordeste y Mediu Oeste y la llegada de millones de trabayadores inmigrantes y llabradores d'Europa. La rede ferroviaria nacional completar col trabayu de los inmigrantes chinos y la minería a gran escala y fábriques industrializaes del nordés y mediu oeste. El descontentu masivu cola corrupción, la ineficiencia y la política tradicional aguiyó'l movimientu progresista, de los años 1890 a los años 20, que condució a munches reformes sociales y polítiques. En 1920, la 19ª enmienda a la Constitución garantizaba'l sufraxu femenín (derechu de votu). Esto siguió a les enmiendes 16 y 17 en 1913, qu'estableció'l primera impuestu sobre la renta nacional y l'eleición direuta de senadores d'Estaos Xuníos al Congresu. Primeramente neutral mientres la Primer Guerra Mundial, Estaos Xuníos declaró la guerra a Alemaña en 1917 y más tarde financió la victoria aliada l'añu siguiente.

Dempués d'una próspera década na década de 1920, el Wall Street Crash de 1929 marcó l'entamu de la década de la Gran Depresión mundial. El presidente demócrata, Franklin D. Roosevelt, punxo fin al dominiu republicanu de la Casa Blanca ya implementó los sos programes de New Deal p'aliviu, recuperación y reforma. El New Deal, que definía'l lliberalismu americanu modernu, incluyía l'aliviu pa los paraos, el sofitu a los llabradores, la Seguridá Social y un salariu mínimu. Dempués del ataque xaponés a Pearl Harbor el 7 d'avientu de 1941, Estaos Xuníos entró na Segunda Guerra Mundial xunto con Gran Bretaña, la Xunión Soviética, China y el menor númberu de naciones aliaes. Los Estaos Xuníos financiaron l'esfuerciu de guerra aliáu y ayudaron a ganar a l'Alemaña nazi nel teatru européu. La so participación remató nel usu de les armes nucleares acabante inventar nes ciudaes xaponeses qu'ayudaron a ganar al Xapón Imperial nel teatru del Pacíficu.

Los Estaos Xuníos y la Xunión Soviética remanecieron como superpotencies rivales dempués de la Segunda Guerra Mundial. Mientres la Guerra Fría, Estaos Xuníos y la URSS enfrentáronse indireutamente na carrera armamentista, la Carrera Espacial, les guerres por poderes y les campañes de propaganda. La política esterior d'Estaos Xuníos mientres la Guerra Fría construyóse en redol al sofitu d'Europa Occidental y Xapón xunto cola política de contención, deteniendo l'espardimientu del comunismu. Estaos Xuníos xunir a les guerres en Corea y Vietnam pa tratar de detener el so espardimientu. Na década de 1960, en gran parte por cuenta de la fuercia del movimientu de los derechos civiles, otra fola de reformes sociales foi decretada aplicando los derechos constitucionales del votu y la llibertá de movimientu a los afroamericanos yá otres minoríes raciales. L'activismu de los nativos americanos tamién aumentó. La Guerra Fría terminó cuando la Xunión Soviética eslleióse oficialmente en 1991, dexando a Estaos Xuníos como la única superpotencia del mundu.

Dempués de la Guerra Fría, Estaos Xuníos centrar nos conflictos internacionales alredor d'Oriente Mediu en respuesta a la Guerra del Golfu a principios de los años noventa. L'empiezu del sieglu XXI foi testigu de los atentaos del 11 de setiembre por Al-Qaeda en 2001, que depués fueron siguíos poles guerres n'Iraq y Afganistán. En 2008, los Estaos Xuníos tuvieron la so peor crisis económica dende la Gran Depresión, que foi siguida por tases de crecedera económica más lentes de lo normal mientres los años de 2010.

Esti artículu ye de la serie:
Historia de Norteamérica.

Historia d'América

América precolombina

Colonización d'América

Historia de Groenlandia

Historia de Canadá

Historia de los Estaos Xuníos

Historia de Méxicu

Civilizaciones precolombines[editar | editar la fonte]

Los Anasazi[editar | editar la fonte]

Los Anasazi yeren un conxuntu de tribus amerindies de la superárea cultural d'Oasisamérica. Ocupaben, en dellos grupos, la superficie de los estaos actuales de Colorado, Utah, Arizona y Nuevu Méxicu. El so civilización dexó muertes monumentales y llitúrxiques en distintos llugares, de los cualos dos fueron clasificaos como Patrimoniu de la humanidá pola Unesco. Los restos arqueolóxicos demuestren conocencia de la cerámica, el texíu y la regación. Amás, dibuxaben símbolos que nun fueron descifraos y reparaben los desplazamientos solares. A partir del añu 1400, los anasazi abellugar nel Valle del Ríu Grande y nel centru d'Arizona. Piérdense les sos buelgues poco primero de la llegada de los españoles. Les razones d'esti éxodu nun son conocíes, sicasí esisten delles hipótesis: un cambéu climáticu qu'amenació les colleches, un mediu deterioráu qu'amenorgó les tierres cultivables disponibles, sobrepoblación, problemes políticos, guerres. Sicasí, dada l'ausencia de documentos escritos y la llimitación de les conocencies actuales nun ye posible probar nenguna de diches hipótesis.

Los indios de les llanures[editar | editar la fonte]

Los indios de les llanures inclúin a toles tribus qu'habitaben les Grandes Llanures (la tierra allugada ente los Montes Rocosos y el ríu Mississippi). Fueron cazadores-pañadores la mayor parte de la so esistencia, pero cuando'l esploradores españoles introducen na rexón los caballos nel sieglu XVII, los indios consiguir y camuden la so manera de vida a una civilización nómada, siguiendo les rutes migratories de los bisontes americanos. Cuando los blancos invadieron y ocuparon les Grandes Llanures nel sieglu XIX, los indíxenes participen nuna amargosa guerra de resistencia que duró dende 1836 hasta 1918. La combinación de les Guerres Indies y la política del gobiernu d'Estaos Xuníos d'aniquilar a los bisontes americanos dio llugar a un colapsu demográficu dramáticu na población de los indios de les llanures. Al cabu de la so derrota, los blancos confinaron al restu de los indios en reserves, onde permanecen anguaño.

Los Inuit o "Esquimales"[editar | editar la fonte]

Los inuit son un pueblu indíxena que tradicionalmente habitaron la rexón circumpolar del este de Siberia (Rusia), al traviés d'Alaska (Estaos Xuníos), Canadá y Groenlandia. La cultura más antigua foi la pre-Dorset, dafechu desenvuelta, que data de hai 5000 años. Paez qu'evolucionaron n'Alaska de persones qu'utilicen l'arcaicu ferramientes de teunoloxía de la pequeña, que probablemente emigraren a Alaska de Siberia, siquier, de 2000 a 3000 años tras, anque podríen ser n'Alaska yá en 10 000 a 12 000 años o más. Hai artefautos similares que s'atopen en Siberia, que se remonta quiciabes a fai 18 000 años.

Los Indios de los Montes[editar | editar la fonte]

Los Indios de los Montes superpoblaos habitaron nos montes ente l'océanu Atlánticu y el ríu Mississippi. Estes tribus yeren xeneralmente comunales y vivíen n'aldegues con cabanos de madera y carriles. La receición de los invasores ingleses entemecer con fechos resultantes na guerra y l'estermín, ente qu'otros fueron pacíficos. Finalmente, la rellación ente los ingleses y los Indios de los Montes foi d'hostilidá permanente, tantu que los franceses, que controlaben el valle del ríu Mississippi, utilizar pal so beneficiu. Los franceses caltuvieron una política de comerciu y de paz colos Indios de los Montes y eventualmente formaron una alianza militar con ellos.

La Confederación Iroquesa[editar | editar la fonte]

La más avanzada de les civilizaciones precolombines nel territoriu qu'agora ye Estaos Xuníos foi la Confederación Iroquesa. La Confederación Iroquesa, o los Cinco Naciones, foi una lliga o confederación de calter democráticu, con carauterístiques tanto participatives como representatives (combinaes con delles hereditaries). Topábase constituyida por tribus amerindies de llingua iroquesa, qu'habitaben al nordeste d'Estaos Xuníos y al sureste de Canadá na zona de los Grandes Llagos. La Confederación taba formada orixinalmente por cinco tribus (seneca, cayuga, oneida, onondaga y mohawk) que se confederaron a mediaos del sieglu XII, y a les que se sumó tuscarora en 1720.

El réxime democráticu de la Confederación taba reguláu por una constitución de 117 artículos conocida como la Gran Lee de la Paz y gobernada por un Parllamentu o Conseyu de representantes de la población, consideráu como'l terceru más antiguu del mundu depués del Althing d'Islandia y les Cortes de Lleón (1188).^[2] La Gran Lee de la Paz establecía una especie d'Estáu de Derechu con estrictes llendes y restricciones al poder de los gobernantes. Establecía tamién una división del poder ente homes y muyeres, estableciendo que nengún home podía presidir una cla y nenguna muyer ser xefe militar o sachem. A los xefes de los clanes correspondía escoyer a los xefes militares. Asina la Confederación tuvo una influencia direuta tantu na democracia y el constitucionalismu, como na idea de la igualdá de muyeres y homes na sociedá moderna.^[2] N'especial Benjamín Franklin, quien tuvo tratu direutu con Haudenosaunee en 1753, destacó nes sos obres que'l grau d'autonomía individual que gociaben los habitantes de la lliga yera desconocíu n'Europa y publicó los trataos indios, considerada como una de les sos obres más importantes. Pa pensadores o historiadores de los movimientos radicales como Howard Zinn, la Confederación de les Seis naciones consituye una muestra de l'aplicación de la democracia radical al traviés de les decisiones asamblearies.

Norteamérica precolonial[editar | editar la fonte]

Créese qu'alredor del añu 1000, un grupu de viquingos establecíos en Groenlandia navegaron escontra la mariña oriental d'América del Norte sol mandu de Leif Eriksson, aportando a un llugar que llamaron Vinland. Na provincia canadiense de Terranova atopáronse irrefugables muertes d'una colonia viquinga, en L'Anse aux Meadows. Ye probable que los viquingos tamién visitaren Nueva Escocia y Nueva Inglaterra; sicasí, nun llograron fundar colonies permanentes y llueu perdieron contautu col nuevu continente.

Cinco sieglos más tarde, la necesidá d'amontar el comerciu y un error de navegación favorecieron un nuevu alcuentru col continente americanu. A finales del sieglu XV había n'Europa una gran demanda d'especies, sedes y tinturas d'Asia. Cristóbal Colón creyó equivocadamente que podría llegar al Estremu Oriente saleando 6.400 quilómetros escontra l'oeste partiendo dend'Europa. En 1492 persuadió a los reis d'España por que-y financiaren el viaxe. Colón saleó escontra occidente pero nun llegó a Asia, sinón a la islla de Guanahani nel Caribe, el 12 d'ochobre de 1492. Colón llegó a esplorar la mayor parte del área caribeña; enxamás algamó l'Estremu Oriente, pero sicasí tornó a Europa con oru, y nel ralu de 60 años los aventureros españoles conquistaren un enorme imperiu en Centro y Suramérica. Los españoles tamién fundaron dalgunes de les primeres colonies norteamericanes: San Agustín en Florida (1565), Santa Fe en Nuevu Méxicu-(1609), y San Diego en California-(1769).

Colonización británica en Norteamérica[editar | editar la fonte]

Estaos Xuníos surdió a partir de la colonización británica d'América, protagonizada por folada d'inmigrantes británicos que fundaron ente los sieglos XVII y XVIII Trece Colonies na mariña atlántica del subcontinente norteamericanu, al Este de los Apalaches. Estes colonies daben el llombu a les posesiones franceses del Québec y la Louisiana.

Depués d'un desenvolvimientu más bien pacíficu de los colonos, les guerres contra los franceses al norte obligaron la creación de cuerpos d'exércitu coloniales, una de les primeres espresiones d'identidá nacional. Más tarde, y fomentaos poles idees de los enciclopedistes franceses, vinieron les sulevaciones como'l Motín del Té nel puertu de Boston (1773). Les midíes represives del gobiernu inglés provocaron l'entamu de la Guerra d'Independencia. Los colonos formaron un exércitu de milicianos que se punxeron sol mandu de George Washington, quien tuvo problemes pa fornir a los sos homes con armes y municiones, amás de nun disponer d'una flota pa combatir a la del imperiu británicu, asina que pidió ayuda a Francia, que pa esquitase de la Guerra de los Siete Años aportó a ayudar a les colonies, mesma razón que llevó a arreyar a España, que magar yera reticente a roblar un tratáu pos n'América del Sur tenía les sos propies colonies, apurrió ente otros un exércitu de 7000 homes.

Estaos Xuníos (1776-1789)[editar | editar la fonte]

La Revolución d'Estaos Xuníos[editar | editar la fonte]

La revolución d'Estaos Xuníos empecipiar coles tensiones de menor importancia ente la falta de representación política de los colonos norteaméricos nel parllamentu británicu y progresivamente intensificóse cuando Gran Bretaña aplicó impuestos a los colonos pa saldar la delda acumulada de la Guerra de los Siete Años. La revolución remató cola Guerra de la Independencia que dio llugar a la proclamación de los Estaos Xuníos d'América.

La principal causa d'esti conflictu foi'l sentimientu de marxinación per parte de los colonos, qu'apurríen riqueces ya impuestos a la metrópolis, impuestos que s'amontaron a partir de 1765, añu d'imposición de la Lee del Timbre (Stamp Act), pa sufragar los elevaos gastos qu'a Inglaterra supunxéra-y la Guerra de los Siete Años. Les colonies creíen inxusta la so obligación de pagar impuestos a la metrópolis ensin tener representación política nel parllamentu de Londres. Esta situación fizo que dende mediaos del sieglu XVIII aumentara la creencia de que nun faía falta la fuerte dependencia d'Inglaterra. Los colonos fixeron un llamáu al gobiernu británicu por que dexara que les colonies tuvieren una representación política nel parllamentu, pero estos pidimientos fuéron-yos negaes en repitíes ocasiones. "Nengún impuestu ensin representación" (Non taxation without representation) convertir nel lema de los colonos insatisfechos.

En 1773 producir en Boston, el denomináu «Motín del Té», que provocó una esguilada de les hostilidaes ente los ingleses, que cerraron el puertu de la ciudá, y les colonies americanes que los sos representantes aconceyaos en Filadelfia en 1774 sofitaron a Boston frente a les esixencies d'arreglu ingleses.

En 1775 empieza oficialmente la guerra de la Independencia. Los colonos entamaron a toa priesa les milicies civiles y alcordóse nomar a George Washington, ricu aristócrata, ex teniente y coronel del exércitu británicu, como'l so líder. Washington controlaba una enorme cantidá de capital financieru y creía que fuera inxustamente acusáu polos británicu de fiascos na guerra francu-india, qu'al so xuiciu nun fueron culpa so.

El desenvolvimientu inicial foi claramente de dominiu inglés, pero'l so cursu camudaría cuando tres la Batalla de Saratoga, primer gran victoria d'Estaos Xuníos, Francia y darréu España entraren en guerra sofitando a los independentistes norteamericanos.

En 1783 pola Paz de Versalles, Inglaterra vese obligada a reconocer la independencia de les 13 colonies britániques, tal que éstes redactaren na famosa Declaración d'Independencia de los Estaos Xuníos de 1776.

Una vegada llograda la independencia, resultó bien complicáu poner d'alcuerdu a toles antigües colonies sobre si siguíen como estaos independientes, o s'axuntaben nuna sola nación. Tres dellos años de negociaciones, en 1787, 55 representantes de les antigües colonies axuntar nel Congresu de Filadelfia col fin de redactar una constitución. Creábase asina un gobierno federal únicu, con un Presidente de la República y dos Cámares Llexislatives (Congresu y Senáu) como solución entemedia. Redactóse tamién la Constitución de 1787, y convocóse les eleiciones de les que George Washington foi escoyíu primer Presidente de los Estaos Xuníos so la nueva constitución.

Esta constitución taba inspirada nos principios d'igualdá y llibertá que defendíen los ilustraos y configuróse como la primer carta magna que recoyía los principios del lliberalismu políticu, estableciendo un réxime republicano y democrático. La independencia y democracia d'Estaos Xuníos causó un notable impautu na opinión y la política d'Europa.

George Washington gobernó con un estilu federalista. Cuando'l llabradores de Pennsylvania negar a pagar un impuestu federal sobre'l llicor, Washington movilizó a un exércitu de 15.000 homes pa encalorar la Rebelión del Güisqui. Con Alexander Hamilton al mandu de la Secretaría de Facienda, el gobiernu federal fíxose cargu de les deldes de cada estáu y creó una banca nacional. Estes midíes fiscales fueron concebíes p'afalar la inversión y persuadir a la iniciativa privada a que sofitara al nuevu gobiernu.

Estaos Xuníos (1789-1861)[editar | editar la fonte]

En 1797, a George Washington asocedió-y otru federalista, John Adams, quien se vio envolubráu nuna guerra naval non declarada contra Francia. Nuna atmósfera d'histeria bélica, el Congresu, controláu polos federalistes, aprobó en 1798 les Lleis sobre Estranxeros y Sedición. Estes midíes dexaron la deportación o arrestu d'estranxeros peligrosos» y prescribieron multes o prisión por publicar ataques falsos, escandalosos y maliciosos» contra'l gobiernu. Diez editor republicanos fueron condergaos conforme a la Lee de Sedición, que foi duramente denunciada pol abogáu virginiano y principal autor de la Declaración d'Independencia Thomas Jefferson.

En 1803 la nueva nación realiza la compra de Luisiana a Francia y pocu tiempu dempués merca tamién Florida a España.

Guerra ente Reinu Xuníu y Estaos Xuníos de 1812[editar | editar la fonte]

En 1807, Gran Bretaña introdució una serie de restricciones comerciales pa torgar el comerciu d'Estaos Xuníos con Francia, en respuesta al sofitu d'Estaos Xuníos a Napoleón Bonaparte, con quien Gran Bretaña taba en guerra. Los Estaos Xuníos impugnaron estes restricciones como un bloquéu illegal. El reclutamiento forzosu de ciudadanos d'Estaos Xuníos na Marina Real y el sofitu militar de Gran Bretaña a los indios americanos, quien s'oponíen a la espansión de la frontera d'Estaos Xuníos nel noroeste, agravó entá más la tensión ente los dos países. Amás, Estaos Xuníos trató de defender l'honor nacional de cara a lo que consideró insultos británicos, particularmente l'asuntu de Chesapeake. Estaos Xuníos declaró la guerra a Gran Bretaña'l 18 de xunu de 1812.

Estaos Xuníos empezó una invasión total de la colonia británica de Canadá, pero pa sorpresa d'ellos, l'exércitu d'Estaos Xuníos foi práuticamente aniquiláu nel campu de batalla poles guarniciones locales britániques, siendo repelido de Canadá. Los Estaos Xuníos respondieron con una segunda ofensiva nel este de Canadá, pero esta invasión tamién foi ganada. El gobernador británicu de Canadá, George Provost, ordenó una contra-invasión de los Estaos Xuníos, y los británicos escalaron la ciudá de Detroit y tol estáu de Maine.

Gran Bretaña decidió responder con una estratexa de cinco puntes: Bloquéu de la mariña atlántica de los Estaos Xuníos, invasión de la rexón de la badea de Chesapeake, saquéu a Washington, saquéu al principal puertu caribeñu de Nueva Orleans, y finalmente invasión del valle del ríu Mississippi; dicha estratexa basar na enorme superioridá de l'Armada británica. Los británicos bloquiaron con ésitu la mariña atlántica ya invadieron la rexón de la badea de Chesapeake. L'exércitu d'Estaos Xuníos atacó a los británicos na batalla de Bladensburg pero fueron derrotaos, dexando asina un camín de menor resistencia ente la badea de Chesapeake y Washington. El 24 d'agostu de 1814, l'exércitu británicu entró en Washington. El presidente d'Estaos Xuníos, James Madison ordenara que la ciudá fora sacupada, polo qu'una vegada más, los británicos nun atoparon resistencia armada. El xeneral británicu, George Cockburn, ordenó afarar la ciudá. La Casa Blanca, el Capitoliu de los Estaos Xuníos, la sede de l'Armada, la Biblioteca del Congresu, y l'Ayalga de los Estaos Xuníos fueron quemaos.

La derrota y la torna al colonialismu paecía inevitable pa los ciudadanos d'Estaos Xuníos, pero, de sópitu, la marea de la guerra empezó a xirar. Dos selmanes dempués del saquéu de Washington, l'exércitu d'Estaos Xuníos refugó al exércitu británicu na batalla de North Point, obligándolo a retirase escontra l'Océanu Atlánticu. Los británicos llanzaron una segunda ofensiva en contra de la ciudá portuaria de Baltimore, pero los d'Estaos Xuníos refugaron la invasión con ésitu.

El presidente d'Estaos Xuníos, James Madison fixo un llamamientu pa la paz y el primer ministru británicu, Robert Jenkinson tuvo d'alcuerdu. N'avientu de 1814, los funcionarios de los dos países axuntar en Gante, Bélxica y alcordaron roblar un tratáu de paz que resultó na reconocencia del statu quo ante bellum. Sicasí la noticia del tratáu de Gante nun llegó a los Estaos Xuníos en dellos meses y, mentanto, los británicos llanzaron el so asaltu final sobre les ciudaes portuaries de Nueva Orleans y Mobile. El xeneral d'Estaos Xuníos y futuru presidente, Andrew Jackson, llevó a los d'Estaos Xuníos a la victoria na batalla de Nueva Orleans, pero los británicos prindaron con ésitu Mobile. Noticies del tratáu de paz por fin llegaron a Estaos Xuníos el 23 de marzu de 1815 y los británicos retiraron toles tropes de los Estaos Xuníos y terminaron el bloquéu naval.

Anguaño, la guerra sigue siendo oxetu d'encaloráu bancia ente los d'Estaos Xuníos, británicos y canadienses, con caúnu de los trés pueblos proclamando la victoria.

Los primeros años d'Estaos Xuníos independiente[editar | editar la fonte]

Dempués d'esta segunda guerra, Estaos Xuníos goció d'un periodu de rápida espansión económica, sobremanera a partir de la colonización y espansión escontra l'Oeste. Yá a fines del sieglu XVIII empecipiárase la meyora imparable de los colonos, bien dende los trelce estaos orixinales (les antigües trece colonies que tán representaes nos trelce barras de la bandera d'Estaos Xuníos) o direutamente dende'l continente européu. Polo xeneral, tratar d'emigrantes anglosaxones (irlandeses, escoceses, ingleses y galeses) y d'otros países de la Europa Central y Occidental (principalmente alemanes). Munchos d'estos inmigrantes viaxaben dende Nueva York y Filadelfia escontra la parte oriental del estáu de Pennsylvania, onde se construyíen nel güei conocíu como Dutch Country les carretes de gran tamañu tiraes por mules que se conocíen como «Conestoga Wagons» ('carretes Conestoga').

Les inacabables caravanes d'estes carretes fueron los verdaderos motores de la ocupación progresiva del continente escontra l'oeste. Sicasí, nun se trató de la ocupación d'árees pioneres» (esto ye, árees despoblaes que podíen destinase a la ocupación sistemática con fines agropecuarios), yá que gran parte del territoriu taba primeramente ocupáu por pueblos orixinarios, colonos franceses procedentes del Canadá francés, según toles ciudaes fundaes polos españoles antes nos territorios d'Arizona, Texas, Colorado, Nuevu Méxicu, Utah, Nevada y California, ciudaes que yá habíen crecíu, inclusive, antes de la espedición de los pelegrinos en 1620 que dio orixe a la formación de les colonies ingleses nel sieglu XVII. Con éses ciudaes como Detroit, Dubuque, Saint Louis, Nueva Orleans, Baton Rouge, Des Moines, Louisville y munches otres, yá fueren fundaes polos franceses bastantes años antes d'esa especie de estampida escontra l'oeste, y lo mesmo podía dicise de les ciudaes fundaes polos españoles que veníen de Méxicu, como Socorru, San Antonio, Albuquerque, Santa Fe, El Paso, San Diego, San Bernardino, Los Angeles, San Francisco, etc. que se fundaren mientres los sieglos XVI y XVII.

Toa esta espansión escontra l'Alloñáu Oeste (Far West) viose dinamizada por dos fechos bien importantes: el descubrimientu d'oru en California (1848) y la culminación de la rede ferroviaria cola primer llinia transcontinental en 1869 (el primer ferrocarril de vapor inaugurárase en Baltimore (Maryland), en 1830). Una rede nacional de carreteres y canales percorría'l país, buques de vapor derrompíen los ríos, y la Revolución industrial llegara a Estaos Xuníos: la rexón de Nueva Inglaterra cuntaba con fábriques de testiles y Pennsylvania con fundiciones de fierro. Pa la década de 1850 había fábriques que producíen artículos d'hule, máquines de coser, zapatos, ropa, equipos agrícoles, pistoles, relós, etc.

Guerra contra Méxicu[editar | editar la fonte]

Ente les décades de 1820 y 1830, dempués de la proclamación de la Doctrina Monroe d'espansión territorial escontra'l Pacíficu, miles de colonos d'Estaos Xuníos estableciéronse nes comunidaes anglosaxones de Texas (entós territoriu mexicanu). Naquel momentu'l gobiernu mexicanu atopar nuna mala situación económica al términu d'una guerra d'independencia con España que duró más d'una década, y dio la bienvenida a los colonos. El gobiernu mexicanu llogró fondos vendiendo tierres a estos colonos que prefirieron camudase a territoriu mexicanu en cuenta de pagar altos precios en Luisiana y otros estaos del sur. Estos colonos esperaben, amás, qu'Estaos Xuníos mercara Texas p'aprovir de más tierra a los sos nuevos ciudadanos.

En 1820 un empresariu de Missouri, Moses Austin, axustara con España por que se-y dexara llevar 300 colonos a Texas. Stephen Austin, el fíu (conocíu como'l padre de la República de Texas), siguió estos planes col nuevu gobiernu mexicanu, escoyendo colonos que fueren bonos trabayadores y que pudieren ser lleales al gobiernu mexicanu. El gobiernu mexicanu, qu'aboliera la esclavitú, toleró que los colonos traxeren los sos esclavos pa trabayar les tierres y vendelos a otros colonos pero se listaban como «sirvientes contrataos» (indentured servants n'inglés). Problemes col nuevu gobiernu del presidente Antonio López de Santa Anna causaron que los colonos llevantar n'armes y llucharen, col francu sofitu del Norte», pa llograr la independencia, yá que aquel día los colonos anglosaxones yeren más numberosos que los colonos mexicanos. Dempués de la guerra (1836), Texas establecióse como una república independiente, pero casi darréu buscó la so anexón a los Estaos Xuníos, que llogró dellos años dempués.^[3]

La Guerra Mexicanu-Americana (1846-48) españó colos Whigs opuestos a la guerra, y los Demócrates sofitando la guerra. L'exércitu de los Estaos Xuníos, utilizando regulares y un gran númberu de voluntarios, ganó a los exércitos mexicanos, invadió en dellos puntos, prindó Ciudá de Méxicu y ganó decisivamente. El tratáu de Guadalupe Hidalgo punxo fin a la guerra en 1848. Munchos demócrates quixeron anexonar a tou Méxicu, pero esa idea foi refugada polos suriegos qu'argumentaron que al incorporar a millones de mexicanos, principalmente de raza mista, socavaría a los Estaos Xuníos como un país puramente República blanca. [96] Sicasí, los Estaos Xuníos tomaron Texas y les partes nortices llixeramente asitiaes (California y Nuevu Méxicu). Los residentes hispanos recibieron plena ciudadanía y los indios mexicanos convertir n'indios americanos. Simultáneamente, l'oru foi afayáu en California en 1849, atrayendo a más de 100,000 homes al norte de California en cuestión de meses na fiebre del oru de California. Un compromisu pacíficu con Gran Bretaña dio a los Estaos Xuníos la propiedá del País de Oregon, que foi renombráu'l Territoriu de Oregon. [95]

En 1846 Estaos Xuníos incursiona nel norte de Méxicu nuna zona texana en disputa, onde les tropes son atacaes y de resultes en 1847 Estaos Xuníos declára-y la guerra a Méxicu, venciéndo-y. Pol Tratáu de Guadalupe-Hidalgo (1848) adquier amás de la zona en disputa, los territorios mexicanos d'Alta California y Nuevu Méxicu que güei anguaño conformen los estaos d'Arizona, California, Nevada, Nuevu Méxicu, Utah, y partes d'Oregón, Coloriáu y Wyoming.

L'abolición de la esclavitú[editar | editar la fonte]

Dende la so nacencia, Estaos Xuníos convertir nel más importante comprador d'esclavos pa satisfaer la demanda de mano d'obra nos pesaos llabores agrícoles. La esclavitú estender ente los estaos sureños que practicaben principalmente l'agricultura y a lo postrero convirtiéronse nos estaos secesionistes.

La Isla de Gorea, allugada a unos cuantos quilómetros frente a la mariña de Senegal, nel océanu Atlánticu, foi'l llugar dende onde s'entamó'l tráficu d'esclavos escontra Estaos Xuníos d'América, que mientres los sieglos XVII, XVIII y hasta l'abolición de la esclavitú, nel sieglu XIX, movió a más de 20 millones de persones d'África.

En 1858, cuando'l senador Douglas buscó la reeleición, foi desafiáu por Abraham Lincoln y el Partíu Republicanu (un nuevu partíu en contra de la esclavitú, y que nada tenía que ver col Partíu Republicanu de Jefferson). Nuna serie d'alderiques históricos con Douglas, Lincoln esixó un altu a la espansión de la esclavitú. Taba dispuestu a tolerala nos estaos del sur, pero coles mesmes afirmó que «esti gobiernu nun puede subsistir permanentemente siendo metá esclavu y metá llibre».

La Guerra Civil nos Estaos Xuníos (1861-1865)[editar | editar la fonte]

La mayoría nos estaos sureñu y fronterizu votaron contra Lincoln, pero'l norte sofitar y ganó les eleiciones. Unes selmanes dempués, Carolina del Sur decidió por aciu votación abandonar la Unión. Llueu se-y xunieron Mississippi, Florida, Alabama, Georgia, Louisiana, Texas, Virginia, Arkansas, Tennessee y Carolina del Norte. Estos estaos proclamaron la so independencia de la Unión col nome d'Estaos Confederaos d'América y asina empezó la Guerra civil.. La Guerra civil foi l'episodiu más traumáticu de la historia de los Estaos Xuníos. Los repulgos nun se cerraron por completu hasta'l día de güei.

Historia de los Estaos Xuníos (1865-1918)[editar | editar la fonte]

Con esceición de la compra d'Alaska a Rusia en 1867, la espansión territorial d'Estaos Xuníos detuviérase en 1848. Sicasí, alredor de 1890, de la que munches naciones europees espandíen los sos imperios coloniales, un nuevu espíritu animó la política esterior d'Estaos Xuníos, qu'en gran midida siguía les pautes de la Europa septentrional. Los políticos, los direutores de periódicos y los misioneros protestantes declararon que la raza anglosaxona» tenía'l deber de llevar los beneficios de la civilización occidental a los pueblos d'Asia, África y América Llatina. Nel puntu culminante d'esti periodu (1895), Cuba sulevar contra'l colonialismu d'España, dando llugar en 1898 la Guerra d'España y Estaos Xuníos; la llucha foi desigual una y bones España nun cuntaba con tol potencial d'armamentu que si tenía Estaos Xuníos

Dempués de la Guerra d'España y Estaos Xuníos de 1898, Estaos Xuníos d'América apoderóse tamién de Cuba, Puertu Ricu, Filipines y Guam. Nel archipiélagu asiáticu, sostuvo una tarrecible guerra, conocida como Guerra ente Filipines y Estaos Xuníos, qu'afaró l'archipiélagu asiáticu. Esi mesmu añu los Estaos Xuníos d'América, en promulgando una constitución al estilu d'Estaos Xuníos y abolir la monarquía ḥawaiana, decidió l'anexón de Hawaii en 1898. El territoriu nun llograría la categoría d'estáu hasta 1959.

N'abril de 1917 el presidente Woodrow Wilson pidió al Congresu una declaración de guerra; d'esta manera los Estaos Xuníos tomaron parte de la Primer Guerra Mundial. Pa Wilson la guerra constituyiría una gran cruciada en pro de la paz mundial y l'autodeterminación nacional. «El mundu tien de convertise nun llugar seguru pa la democracia», declaró Wilson cuando Estaos Xuníos entró en «la guerra que va poner fin a toles guerres».

Cuando se declaró la guerra, l'exércitu de los Estaos Xuníos yera una pequeña fuercia de 200.000 soldaos. Millones d'homes tuvieron que ser reclutados, adomaos, forníos y unviaos a Europa al traviés d'un océanu infestáu de submarinos. Trescurrió un añu hasta que l'exércitu d'Estaos Xuníos tuvo llistu pa contribuyir de manera significativa al esfuerciu bélicu de los aliaos.

Historia de los Estaos Xuníos (1918-1945)[editar | editar la fonte]

En 1919, Wilson viaxó a Europa pa redactar eI tratáu de paz. Foi acoyíu por ensames jubilosas nes capitales de los países aliaos, pero la bienvenida agrióse cuando les negociaciones empezaron en Versalles. Magar les protestes de Wilson, los aliaos impunxeron sanciones aplastantes a Alemaña y partiéronse les sos colonies. Wilson llogró establecer la Sociedá de Naciones, pero munchos ciudadanos d'Estaos Xuníos tarrecíen que dicha organización mundial abasnara a Estaos Xuníos a otra guerra estranxera. Un grupu de senadores republicanos impunxo restricciones al Tratáu de Versalles: aceptaríen la Lliga de Naciones namái col entendimientu de que'l Congresu, non la Lliga, retendría'l control de les fuercies armaes d'Estaos Xuníos. Inglaterra y Francia nun oxetaron esa restricción, pero Wilson porfiadamente negar a modificar el tratáu. El Presidente y el Congresu nun llograron superar el so desalcuerdu al respective de esta cuestión. Estaos Xuníos nunca ratificó'l Tratáu de Versalles nin pasó a formar parte de la Lliga de Naciones.

La mayoría de los ciudadanos d'Estaos Xuníosnun llamentaron el fracasu del tratáu, yá que se desilusionaren colos resultaos de la guerra. Dempués de 1920, Estaos Xuníos volvió la mirada escontra adientro y retiróse de los asuntos europeos.

El 24 d'ochobre de 1929, el denomináu «Xueves Negru», una folada de ventes d'aiciones provocada pola llerza anició un crack na Bolsa de Valores de Nueva York. Una vegada empecipiáu, el derrumbe nos precios de les aiciones y d'otros valores nun pudo detenese. Escontra 1932, miles de bancos y más de 100.000 sociedaes mercantiles habíen quebráu. La producción industrial amenorgar a la metá, l'ingresu agrícola decayó en más del 50%, los salarios baxaron un 60%, la inversión nueva amenorgóse un 90%, y unu de cada cuatro trabayadores taba desemplegáu.

En 1933 asume la presidencia'l demócrata Franklin D. Roosevelt, quien salvaría al país de la quiebra económica.

Nel Estremu Oriente les fuercies xaponeses invadieren Manchuria (1931), China (1937) y Indochina francesa (xunetu de 1941). Roosevelt respondió a esta agresión prohibiendo les esportaciones de chatarra, aceru y petroleu a Xapón y conxelando los creitos xaponeses n'Estaos Xuníos.

Para payares de 1941 los planificadores militares d'Estaos Xuníos preparar pa un asaltu xaponés, pero esperaben un ataque al sur, escontra les Indies Orientales Holandeses (actual Indonesia) riques en petroleu. En cuenta de ello, bombarderos xaponeses aparcaos en seis portaviones d'una flota atacaron la base naval de Pearl Harbor en Ḥawai. El sorpresivu ataque fundió o averió ocho barcos de guerra y destruyó casi 200 aviones. Estaos Xuníos darréu declaró la guerra a Xapón. Cuatro díes dempués Alemaña ya Italia, aliaes de Xapón, declararon la guerra a Estaos Xuníos.

El 8 de mayu de 1942 l'amenaza xaponesa contra Australia foi detenida na batalla del Mar del Coral. En xunu la principal flota xaponesa, que saleaba camín de Hawaii, foi refugada na batalla de Midway, con una perda de cuatro portaviones. Los criptógrafos d'Estaos Xuníos yeren espertos en descifrar les claves xaponeses, asina que los aliaos xeneralmente conocíen la disposición de la marina de guerra xaponesa.

A lo llargo de los trés años siguientes les fuercies d'Estaos Xuníos avanzaron escontra Xapón «saltando ente islles», esto ye, tomando delles islles estratéxiques nel Pacíficu y pasando per alto otres. Una fuercia aliada sol mandu del xeneral Joseph W. Stillwell ayudó a los chinos, y les tropes comandadas pol xeneral Douglas MacArthur tornaron a les Filipines n'ochobre de 1944. La islla de Iwo Jima, nel Pacíficu central, cayó en manes d'Estaos Xuníos en marzu, y Okinawa en xunu de 1945. Dende estos dos islles los bombarderos B-29 llanzaron ataques devastadores contra les ciudaes xaponeses.

Les fuercies d'Estaos Xuníos preparáronse nel intre pa invadir les islles xaponeses. Cola esperanza de llevar la guerra a un rápidu fin, el presidente Harry Truman ordenó usar la bomba atómica contra Hiroshima (6 d'agostu) y Nagasaki (9 d'agostu). Xapón rindió'l 14 d'agostu. Casi 200.000 civiles morrieron nos ataques nucleares.

Mientres la Guerra Fría (1945-1989)[editar | editar la fonte]

Dende 1945 hasta 1964[editar | editar la fonte]

Dempués de la guerra creáronse rápido tensiones ente los Estaos Xuníos y la Xunión Soviética, lo que más tarde se conocería como la Guerra Fría.

Tres la Segunda Guerra Mundial, Corea foi estremada en dos estaos, Corea del Norte y Corea del Sur, controlaos por gobiernos comunistes y pro-occidentales respeutivamente a lo llargo del paralelu 38. Estos dos estaos nun tardaron n'entrar en guerra, siendo sofitaos poles grandes potencies ensin reserves.

Nesti momentu, decídese nun usar armes atómiques en conflictos alcontraos, pa evitar les repercusiones que tendría esta aición na política global. Mientres la guerra de Corea, les tropes d'Estaos Xuníos entraron en combate direutu coles chines, qu'allegaren a socorrer a la República Democrática Popular de Corea.

Tres trés años de llucha, la guerra quedó en tables, coles fronteres práuticamente nos mesmos llugares d'antes de la guerra.

En 1953 Dwight D. Eisenhower, un ex militar, ye escoyíu como presidente de los Estaos Xuníos. Esti presidente destacar por fomentar ya impulsar l'usu de la intelixencia y les aiciones tapaes, según pol desenvolvimientu del avión espía U-2 que tanto apurriría a la fin de la Guerra Fría.

La inxerencia d'Estaos Xuníos en Vietnam remontar al presidente Truman, quien yá mientres la Segunda Guerra Mundial unvió ayuda militar a Francia en sofitu al colonialismu francés n'Indochina.

Dempués de retirase'l franceses del sureste d'Asia en 1954, el presidente Eisenhower unvió asesores y ayuda d'Estaos Xuníos pa contribuyir al establecimientu d'un gobiernu democráticu y pro-occidental en Vietnam del Sur, cosa que se consiguiría en 1956 instalando al xeneral Ngo Dinh Diem nel poder.

En 1957 la XRSS llanza'l primer satélite artificial, llamáu Sputnik, causando una gran movición nes opiniones públiques mundiales. Estaos Xuníos va tratar d'arrampuñar a la Xunión Soviética'l lideralgu llográu con esti ésitu formando en 1958 la NASA.

En 1959, Fidel Castro álzase como líder d'una Revolución que va llevar en poco tiempu a Cuba a convertise nel primer gobiernu comunista del hemisferiu occidental. El presidente Eisenhower nun diba dexar la creación d'un estáu comunista a 150 km de les mariñes d'Estaos Xuníos, de cuenta que la CIA empezó a entamar una operación pa ganar a Castro.

En 1960, les rellaciones ente los Estaos Xuníos y la URSS empioren entá más si quepe al ser baltáu un avión espía U-2 d'Estaos Xuníos que sobrevolaba l'espaciu aereu soviéticu. Esti incidente terminó cola conferencia de París, acabando pel momento coles iniciatives empuestes a lo qu'años más tarde se conocería como distensión.

Nel añu siguiente, 1961, John F. Kennedy ye escoyíu presidente. La so eleición despierta entá güei grandes pasiones, al ser el presidente más nuevu de la historia de los Estaos Xuníos, y l'únicu católicu. El mesmu añu de la so eleición, Kennedy va enfrentar a les crisis de Badea de Cochinos y de Berlín.

Kennedy heredara del anterior presidente un plan de la CIA pa derrocar al gobiernu de Fidel Castro, que consistía n'entamar y dar sofitu a grupos de exiliaos cubanos, esperando que si se producía una invasión, el pueblu de les ciudaes cubanes alzar contra Castro.

Los mieos de Kennedy a la respuesta soviética fixeron que la operación fora d'abondo menor valumbu que lo previsto primeramente, polo que'l 15 d'abril de 1961, el grupu de exiliaos cubanos fracasó nel so intentu de tomar Badea de Cochinos, saliendo Fidel Castro bien reforzáu tantu nel so propiu país como ante la opinión pública mundial.

La gran corriente migratoria que s'estableciera fuxendo d'Alemaña Oriental escontra la República Federal d'Alemaña decidió a les autoridaes orientales a construyir un muriu de separación ente dambos sectores de la ciudá de Berlín n'agostu de 1961. L'incidente del Checkpoint Charlie en que tanques d'Estaos Xuníos y soviéticos atopáronse frente por frente, fixo saltar les alarmes cuando los soviéticos amenaciaron con defendese con armes atómiques.

Tamién en 1961 los primeros asesores ya instructores militares d'Estaos Xuníos (un total de 900) aterricen en Saigón, capital de Vietnam del Sur.

Tres la fracasada operación de Badea de Cochinos, el réxime cubanu sentíase bien vulnerable frente al xigante d'Estaos Xuníos, de cuenta que buscó ayuda militar na URSS. Ésta respondió instalando n'ochobre de 1962 bateríes de misiles balísticos en Cuba, capaces d'algamar en pocos minutos les principales ciudaes d'Estaos Xuníos. Asina empezaría la Crisis de los Misiles Cubanos, l'episodiu de la Guerra Fría en qu'ésta tuvo más cerca que nunca en convertise en «caliente».

Tres la crisis de los misiles cubanos, instáurase'l Teléfonu Coloráu pol cual establecíase un enllaz de comunicación direutu ente Washington y Moscú pa evitar situaciones similares nun futuru.

El 22 de payares de 1963, mientres un desfile en Dallas John Fitzgerald Kennedy ye asesináu, supuestamente por Lee Harvey Oswald, anque la dulda sobre l'autoría siguió en ciertos círculos hasta'l día de güei.

Dende 1964 hasta 1989[editar | editar la fonte]

La Casa Blanca, sede del gobiernu d'Estaos Xuníos.

Dempués del asesinatu del Presidente Kennedy, el Presidente Johnson enfrentar a fuertes desafíos per parte de dos demócrates opuestos a la Guerra de Vietnam: los senadores Eugene McCarthy y Robert F. Kennedy, esti últimu hermanu del Presidente John F. Kennedy. El 31 de mayu de 1968, en vista d'una humillante derrota nes encuestes d'opinión pública y del incesante allongamientu del conflictu en Vietnam, Johnson retirar de la guerra presidencial y ufiertó axustar el fin de la guerra. En 1968, tres l'arrenunciu de Johnson a les aspiraciones de la so reeleición, el partíu Demócrata depositó toles sos esperances nel carismáticu senador Robert F. Kennedy, que se presentó como candidatu y tenía inmeyorables posibilidaes de llegar a la Casa Blanca percima de los demás precandidatos del so propiu partíu políticu ya inclusive el so presuntu rival republicanu Richard Nixon.

Poco dempués de celebrar el trunfu de les eleiciones primaries de California que lo aseguraba la so nominación polos demócrates, Robert F. Kennedy sufrió un atentáu perpetáu por un inmigrante palestín, Shiran Shiran, que lo fixo cayer mortalmente mancáu nun hotel de Los Angeles y muerre a otru día, el 6 de xunu de 1968. Siquier dica agora nun se sabe quien tuvo detrás del asesín y supónse qu'hubo una intriga entamada pola mafia qu'utilizó a esi home árabe pa cumplir esa escura misión.

El 20 de xunetu de 1969, el programa espacial de los Estaos Xuníos llogra un gran ésitu téunicu y propagandísticu al consiguir mandar un astronauta d'Estaos Xuníos a la lluna y traelo de vuelta sanu y salvu a la Tierra.

Dempués de la Guerra de Vietnam y del escándalu Watergate, munchos ciudadanos d'Estaos Xuníos desilusionárense de los homes que los gobernaben y perdiéren-yos la enfotu. Gerald Ford, el presidente republicanu que xubió al poder tres l'arrenunciu de Richard Nixon, fixo enforma pa restaurar l'enfotu de los ciudadanos, anque dellos votantes nunca-y perdonaron qu'indultara al so ex xefe, Richard Nixon.

Dempués de la Guerra Fría (1990-presente)[editar | editar la fonte]

Dominiu únicu (1990-2001)[editar | editar la fonte]

En 2 d'agostu de 1990, Iraq invadió a Kuwait. Apenes se tuvo noticia de la invasión de Kuwait, el Conseyu de Seguridá de les Naciones Xuníes condergó esti actu al traviés d'una serie de resoluciones, de la mesma forma que lo fixo la Lliga Árabe. Los dictames fueron: Resolvimientu Nº 660, que condergó l'ataque ya invasión iraquina; depués siguieron delles más ente les que se cuntaben les resoluciones Nº 661 del 6 d'agostu de 1990, qu'imponía sanciones económiques; la Nº 665 del 25 d'agostu, avera del embargu marítimu; la Nº 670 del 25 de setiembre avera del bloquéu aereu, y finalmente, la qu'autorizaba l'empléu de la fuercia o resolución Nº 678 del 29 de payares. Esta postrera esixó a Iraq que saliera de Kuwait antes del 15 de xineru de 1991. Si cumplía'l plazu y nun había respuesta favorable, tolos países participantes podríen poner en práctica la resolución Nº 660 y atacar a Iraq. Finalmente, EEXX entamó y lideró una coalición militar con fuercies militares d'Asia, Europa, África, y Mediu Oriente.

Guerra contra'l terrorismu (2001-2008)[editar | editar la fonte]

Na mañana del 11 de setiembre de 2001, dos de los cuatro aviones secuestraos por Al-Qaeda impactaron nes dos torres del World Trade Center en Nueva York, el terceru nel Pentágonu, causando la muerte a más de 3.000 persones, convirtiéndose nel peor atentáu terrorista na historia d'Estaos Xuníos (anguaño alderícase sobre los fechos del atentando). Tres esto, Estaos Xuníos declaró la so llucha contra'l terrorismu, empecipiando una invasión a Afganistán col propósitu de derrocar el réxime talibán y les sos conexones terroristes, llográndolo en menos d'un mes empecipiáu'l conflictu. Más tarde, argumentando la esistencia d'armes de destrucción masiva —les cualos hasta la fecha nun fueron atopaes o nun esistieron— empezó una invasión a Iraq. Tamién se retayaron la llibertaes publica en EE UU. y aprobáronse la USA Patriot Act. El presidente de la Comisión de Derechos Humanos del Colexu d'Abogaos, Irma Lozada, sostuvo que la secuela del Patriot Act atenta contra la democracia. "Trátase del fin de la democracia tal que la conocemos", sentenció. "11s dio un cheque en blancu al gobiernu federal, pa dar al traste con tou lo que los padres fundadores intentaron a fines del sieglu 18 coles enmiendes a les constituciones, tocantes a los derechos humanu y constitucional de llibertá d'espresión, xunta, asamblea, organización, y de riquir del gobierno información sobre los sos actos y pidir desgravios"", según él. Lozada sostuvo que la propuesta fortalez los poderes de les axencies de seguridá de detener ensin garantíes constitucionales a sospechosos, como nel casu del puertorriqueñu José Padilla y los presuntos miembros de la rede Al-Qaeda deteníos en Guantánamo.

El llicenciáu cuntó que establecer n'Estaos Xuníos, y per ende en Puertu Ricu, una nueva versión del macartismo, términu que nació nos años 50 cola campaña de persecución contra'l comunismu. "Van escorrer a los patriotes y izquierda portorricana, a toa persona que proponga por casu la paz. Xustifícase toa persecución contra'l disidente. Ye una redefinición del macartismo pal sieglu 21, una revisita al mundu tenebrosu de persecución contra tou lo que seya idees nueves o promueva posiciones contraries al militarismu y al imperialismu d'Estaos Xuníos". L'abogáu constitucionalista, Alejandro Torres, añadió que la midida da una base llegal a les autoridaes federales pa escorrer y reprimir sectores políticos disidentes. Lo mesmo qu'antes se catalogaba como subversivu o aiciones armaes de grupos independentistes, agora van-y a poner el llamátigu de terrorismu domésticu. Cola histeria qu'hai unu tendría d'esperar mayores mecanismos de control, persecución y representación contra l'independentismu.^[4]

A poques selmanes d'empezar l'aición militar n'Iraq, Sadam Husein que nesi momentu exercía como xefe d'estáu, escapó y escondióse na zona montascosa del sur iraquín. Darréu foi atopáu nuna pequeña cueva escavada nel suelu d'onde foi rescatáu enfermu y fechu prisioneru, siendo xulgáu pola so actuación represiva (y hasta execuciones masives) ante la mesma población d'Iraq, especialmente, por motivos relixosos y políticos. Sadam Husein foi executáu la madrugada del 30 d'avientu de 2006. Les victories n'Afganistán ya Iraq fueron llograes gracies a la superioridá tecnolóxico y militar d'Estaos Xuníos. Anguaño, la ocupación nesos países alcuéntrase jaqueada pola insurxencia y un fondu refugu de la población escontra l'exércitu d'Estaos Xuníos, oxetu de denuncies, probaes al traviés de videos qu'amuesen tortures a ciudadanos iraquinos, por violación de los derechos humanos. Debíu, parcialmente, a ello, nes eleiciones llexislatives de 2006 el presidente Republicanu Bush perdió'l control de la cámara de Representantes frente al partíu Demócrata.

Crisis Financiera Mundial (2008)[editar | editar la fonte]

Dende 2004 la carrera del senador Barack Obama foi meteórica. Les sos promeses de cambéu y el so famosu lema "Yes, we can " diéron-y fama mundial y llevaríenlu a la Casa Blanca, en ganando con una ventaya considerable les eleiciones de 2008, convirtiéndose n'unu de los presidentes d'Estaos Xuníos que más fuercia consiguió nes urnes. El candidatu demócrata Obama tuvo qu'encarar la crisis financiera de 2008, la tensión con Irán, el resolución de les guerres d'Iraq y Afganistán y los problemes del mediu ambiente. Tamién, Barack Obama tuvo ente los oxetivos qu'algamó relativamente la meyora de la política esterior con Europa y el diálogu con tolos gobiernos del mundu.

Referencies[editar | editar la fonte]

↑ Mintz, Steven. «Death in Early America». Digital History. Archiváu dende l'orixinal, el 30 d'avientu de 2010. Consultáu'l 15 de febreru de 2011.
↑ ^2,0 ^2,1 Mann, Charles (2006), 1491, Madrid:Taurus, páx. 431-437
↑ http://web.archive.org/web/http://www.texancultures.utsa.edu/txtext/anglu-american/htms/AngloAmericans.htm
↑ http://www.aclu.org/FilesPDFs/spanishpatriotactbrochurebw.pdf

Bibliografía[editar | editar la fonte]

Georges Ayache, Une histoire américaine : Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davis Jr., Joey Bishop, Peter Lawford, Paris, Éditions Choiseul, 2009 (ISBN 978-2-916722-93-1)
Jacques Binoche, Histoire des États-Unis, Paris, Ellipses, 2003 (ISBN 978-2-7298-1451-9)
Daniel Boorstin, Histoire des américains : l'aventure coloniale, naissance d'une nation, l'expérience démocratique, Paris, R. Laffont, 1991 (ISBN 978-2-221-06798-7)
Robert Calvet, Les Américains : histoire d'un peuple, Paris, Armand Colin, coll. « Civilisations », 2004, 280 p. (ISBN 9782200267216 et 2200267215)
David Cornut, Little big horn : autopsie d'une bataille légendaire, Parcay-sur-Vienne, Anovi, 2006 (ISBN 978-2-914818-10-0)
Bernard Cottret, La Révolution américaine : la quête du bonheur, 1763-1787, Paris, Perrin, coll. « Tempus », 2004 (ISBN 978-2-262-02242-6)
André Kaspi, Les Américains, Paris, Éditions du Seuil, 1986 (ISBN 978-2-02-009360-6)
Pierre Lagayette, Les grandes dates de l'histoire aḿéricaine, Paris, Hachette supérieur, 2001 (ISBN 978-2-01-145489-8)
Jean-Pierre Martin et Daniel Royot, Histoire et civilisation des États-Unis textes et documents commentés du XVIIème siècle à nos jours, Paris, Nathan, 2003, 6y éd. (1re éd. 1974) (ISBN 978-2-09-191303-2)
Yves-Henri Nouailhat, Les Etats-Unis et le monde au 20y siècle, Paris, Armand Colin, 2001 (ISBN 9782200260873)
René Rémond, Histoire des États-Unis, Paris, Presses universitaires de France, coll. « Que sais-je ? », 2003 (ISBN 978-2-13-053358-0)
Bernard Vincent, Histoire des Etats-Unis, Paris, Flammarion, 1997 (ISBN 978-2-08-081376-3)
Howard Zinn, Une histoire populaire des Etats-Unis d'Amérique : de 1492 à nos jours, Marseille, Éditions Agone, 2002 (ISBN 978-2-910846-79-4)

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Mapa animación de la historia de los EE.XX., amuesa la espansión territorial y la estadidad per añu (Quick Maps, Theodora.com).
Political institutions History — USA Culture
Departamentu d'Estáu de los Estaos Xuníos
Historia de los Estaos Xuníos — The USA online
High School Level United States History & Government Glossary English / Spanish - Departamentu d'Educación del Estáu de Nueva York
Outline of U.S. History, an American history e-book from the U.S. Department of State
US History map animation Animated map of the US, showing territorial expansion and statehood by year (Houston Institute for Culture).
Edsitement, History & Social Studies, lesson plans from the National Endowment for the Humanities
The Gilder Lehrman Institute of American History, includes curriculum modules covering the Revolution to the present
BackStory, American history public radio show hosted by Ed Ayers, Brian Balogh, and Peter Onuf
Early 20th century USA High Quality photographs
Shapell Manuscript Foundation, Digitalized Primary Sources including Official and Personal Correspondence of Presidents, Public Figures, and U.S. Soldiers from 1786–
Historical Hunt: US History - Learning and Research

[Sin-nombre-p27S-1-1] Mintz, Steven. «Death in Early America». Digital History. Archiváu dende l'orixinal, el 30 d'avientu de 2010. Consultáu'l 15 de febreru de 2011.

[Mann,_Charles_2006-2] 2,0 ^2,1 Mann, Charles (2006), 1491, Madrid:Taurus, páx. 431-437

[3] ttp://web.archive.org/web/http://www.texancultures.utsa.edu/txtext/anglu-american/htms/AngloAmericans.htm

[4] ttp://www.aclu.org/FilesPDFs/spanishpatriotactbrochurebw.pdf

[1]

[2]

[3]

[4]