Hibiscus tiliaceus

De Wikipedia
Hibiscus tiliaceus
Estáu de caltenimientu
Preocupación menor (LC)
Esmolición menor (IUCN)[1]
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Subclas: Dilleniidae
Orde: Malvales
Familia: Malvaceae
Subfamilia: Malvoideae
Tribu: Hibisceae
Xéneru: Hibiscus
Especie: Hibiscus tiliaceus
L.
Sinonimia
Talipariti tiliaceum (L.) Fryxell[2]
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
[editar datos en Wikidata]

Hibiscus tiliaceus ye una especie d'árbol perteneciente a la familia Malvaceae, ye orixinaria de los trópicos del Vieyu Mundu.[3] Conocida col nome común de Sía Hibiscus, Beach Hibiscus, Coastal (o Coast) Cottonwood, Green Cottonwood, Native Hibiscus, Native Rosella, Cottonwood Hibiscus, Kurrajong, Sía Rosemallow, Norfolk Hibiscus, Hau y Purau. El so epítetu referir al so gran paecíu coles especies de Tilia.[4]

Vista del árbol
Ilustración

Descripción[editar | editar la fonte]

H. tiliaceus ye un árbol qu'algama los 4.10 m d'altor, con un tueru d'hasta 15 cm de diámetru.[3] Les flores son de color mariellu brillante con un centru de color coloráu escuru al abrir. Nel intre del día, les flores van tornando a color naranxa y finalmente termina en coloráu enantes de cayer el día.

Distribución y hábitat[editar | editar la fonte]

H. tiliaceus ye común en llugares costeros del este y el norte d'Australia, Oceanía y Sureste d'Asia. Naturalizóse en delles partes del Nuevu Mundu, como Florida, Puertu Ricu, y les Islles Vírxenes.[3] Nun ta claru si la especie ye nativa de Hawai, yá que puede ser introducida pel mar en Polinesia.[4] H. tiliaceus puede atopase nes elevaciones dende'l nivel del mar hasta los 800 metros, nes zones que reciben 900-2,500 mm d'agua añal. Suel crecer en sableres, ríos y en mangles banzaosos. Ta bien afechu pa crecer en zones costeres, yá que tolera la sal y el anegamiento y puede crecer na arena, sable de coral, marga, caliar,[5] y basaltu molíu.[6] Crez meyor en suelos pocu ácidos a alcalinos (pH de 5 a 8,5 ).[5]

Usos[editar | editar la fonte]

La madera de H. tiliaceus tien un pesu específicu de 0,6. Utilizóse nuna variedá d'aplicaciones , como la construcción de canoes, lleña, y talles de madera. Cola so resistente corteza puede faese en duradera cuerda, pal selláu de resquiebros nos barcos. La corteza y raigaños pueden fervese pa faer un té pa esfrecer fiebres y colos sos mozos y frondosas biltos pueden comese como verdura. Los nativos de Ḥawai utilicen la madera pa faer Iako ( palos ) para Wa'a (canoes), mouo (redes de pesca flotantes ), y 'au ko'i (garres de azuelas).[7] Hau utilizar pa faer ama (canoes) si nun se dispón de wiliwili (Erythrina sandwicensis).[8]

H. tiliaceus Ye llargamente utilizáu nos países asiáticos como una tema pal arte del bonsai, sobremanera Taiwán. Los meyores exemplares de Taiwán tomáronse del Parque Nacional de Kenting.

Propiedaes[editar | editar la fonte]

Cianidina -3- glucósido ye l'antocianina principal que s'atopen nes flores de H. tiliaceus (Lowry , 1976). Les fueyes amuesen una fuerte actividá atrapadora de radicales y activa de inhibición de la tirosinasa, más fuerte, ente 39 especies de plantes tropicales n'Okinawa ( Masuda et al. , 1999; 2005). Con una mayor radiación ultravioleta nes zones costeres, nun hai evidencia de que les fueyes y flores naturales de les poblaciones costeres de H. tiliaceus tengan meyores propiedaes antioxidantes que les que llantaron nel interior (Wong et al. , 2009; Wong y Chan, 2010).

Taxonomía[editar | editar la fonte]

Hibiscus tiliaceus describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 694. 1753.[9]

Etimoloxía

Hibiscus: nome xenéricu que deriva de la pallabra griega: βίσκος ( hibískos ), que yera'l nome que dio Dioscórides (aC. 40-90) a Althaea officinalis.[10]

tiliaceus: epítetu llatín ;Sinonimia:.


  • Hibiscus abutiloides Willd.
  • Hibiscus boninensis Nakai
  • Hibiscus circinnatus Willd.
  • Hibiscus porophyllus Vell.
  • Hibiscus tortuosus Roxb.
  • Pariti boninense (Nakai) Nakai
  • Pariti tiliaceum (L.) A.Juss.
  • Paritium abutiloides (Willd.) G.Don
  • Paritium circinnatum (Willd.) G. Don
  • Paritium elatum var. abutiloides (Willd.) Griseb.
  • Paritium tiliaceum (L.) A. Juss.
  • Talipariti tiliaceum (L.) Fryxell[9]

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. «Hibiscus tiliaceus». NatureServe Explorer. NatureServe. Consultáu'l 3 de xunetu de 2007.
  2. «Talipariti tiliaceum (L.) Fryxell». Germplasm Resources Information Network. United States Department of Agriculture (24 de xunetu de 2002). Consultáu'l 16 de febreru de 2010.
  3. 3,0 3,1 3,2 Little Jr., Elbert L.; Roger G. Skolmen. «Hau, seya hibiscus». Common Forest Trees of Hawaii (Native and Introduced). United States Forest Service. Consultáu'l 16 de febreru de 2010.
  4. 4,0 4,1 Motooka, P.; L. Capo; D. Nelson; G. Nagai; L. Ching. «Hibiscus tiliaceus Hau». Weeds of Hawaiʻi’s Pastures and Natural Areas; An Identification and Management Guide. University of Hawaiʻi at Mānoa. Consultáu'l 16 de febreru de 2010.
  5. 5,0 5,1 (PDF) Hibiscus tiliaceus (beach hibiscus). The Traditional Tree Initiative. April 2006. http://www.agroforestry.net/tti/H.tiliaceus-beach-hibiscus.pdf. 
  6. Allen, James A. (1 de xineru de 2003). «Hibiscus tiliaceus L.». Tropical Tree Seed Manual. Reforestation, Nurseries & Genetics Resources. Consultáu'l 1 de marzu de 2009.
  7. «hau, hau kaʻekaʻy». Hawaii Ethnobotany Online Database. Bernice P. Bishop Museum. Consultáu'l 28 de febreru de 2009.
  8. (PDF) Auwahi: Ethnobotany of a Hawaiian Dryland Forest. Cooperative National Park Resources Studies Unit, University of Hawaiʻi at Mānoa. 1998. http://www.hear.org/naturalareas/auwahi/ethnobotany_of_auwahi.pdf. 
  9. 9,0 9,1 «Hibiscus tiliaceus». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 1 de payares de 2014.
  10. Lawton, Barbara Perry (2004). Timber Press: Hibiscus: Hardy and Tropical Plants for the Garden. ISBN 978-0-88192-654-5.

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  1. Lowry, J.B. (1976). “Floral anthocyanins of some Malesian Hibiscus species”. Phytochemistry 15: 1395–1396.
  2. Masuda, T., Yonemori, S., Oyama, Y., Takeda, Y., Tanaka, T., Andoh, T., Shinohara, A., Nakata, M. (1999). ”Evaluation of the antioxidant activity of environmental plants: activity of the leaf extracts from seashore plants”. Journal of Agricultural and Food Chemistry 47: 1749–1754.
  3. Masuda, T., Yamashita, D., Takeda, Y., Yonemori, S. (2005). “Screening for tyrosinase inhibitors among extracts of seashore plants and identification of potent inhibitors from Garcinia subelliptica”. Bioscience, Biotechnology and Biochemistry 69: 197–201.
  4. Wong, S.K., Lim, Y.Y., Chan, Y.W.C. (2009). “Antioxidant properties of Hibiscus: Species variation, altitudinal change, coastal influence and floral colour change”. Journal of Tropical Forest Science 21(4): 307–315. http://info.frim.gov.my/cfdocs/infocenter_application/jtfsonline/jtfs/ V21n4/307-315.pdf.
  5. Wong, S.K., Chan, Y.W.C. (2010). “Antioxidant properties coastal and inland populations of Hibiscus tiliaceus”. ISME/GLOMIS Electronic Journal 8(1): 1–2. http://www.glomis.com/ej/pdf/EJ_8-1.pdf.
  6. AFPD, 2008. African Flowering Plants Database - Base de Donnees des Plantes a Fleurs D'Afrique.
  7. CONABIO, 2009. Catálogo taxonómico de especies de México. Cap. nat. Méxicu 1.
  8. Flora of China Editorial Committee, 2007. Fl. China Vol. 12.
  9. Fryxell, P. A. 2001. Talipariti (Malvaceae), a segregate from Hibiscus. Contr. Univ. Michigan Herb. 23: 225–270.
  10. Trusty, J. L., H. C. Kesler & G. Haug Delgado 2006. Vascular Flora of Isla del Cocu, Costa Rica. Proc. Calif. Acad. Sci., ser. 4, 57(7): 247–355.
  11. Fryxell 2001. Contributions from the University of Michigan Herbarium. Ann Arbor, MI 23:258. 2001
  12. USDA, ARS, National Genetic Resources Program. Germplasm Resources Information Network - (GRIN) [Data from 07-Oct-06]. [1]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]