Saltar al conteníu

Francisco Antonio Pinto

De Wikipedia
Francisco Antonio Pinto
senador de Chile

1855 - 1858
Presidente de Chile

19 ochobre 1829 - 2 payares 1829
Ramón Freire - José Joaquín Prieto
Eleiciones: Elección presidencial de Chile de 1829 (es) Traducir
diputáu de Chile


ministru de Rellaciones Esteriores de Chile

Vida
Nacimientu Santiagu23 de xunetu de 1785[1]
Nacionalidá Bandera de Chile Chile
Muerte Santiagu18 de xunetu de 1858[1] (72 años)
Familia
Casáu con Luisa Garmendia Alurralde
Fíos/es
Estudios
Estudios Real Universidá de San Felipe
Llingües falaes castellanu
Oficiu políticu, diplomáticumilitar
Llugares de trabayu Santiagu
Graduación xeneral
Creencies
Partíu políticu Pipiolos (es) Traducir
Partido Liberal (es) Traducir
Cambiar los datos en Wikidata

Francisco Antonio Pinto y Díaz de la Ponte (23 de xunetu de 1785Santiagu – 18 de xunetu de 1858Santiagu) foi un abogáu y militar chilenu, presidente de la República ente 1827 y 1829, añu en qu'españó una revolución conservadora. Pinto arrenunció a la xefatura del Estáu, que dexó en manes de Francisco Ramón Vicuña.

Primeros años

[editar | editar la fonte]

Fíu de Joaquim Fernándes de Pinto, nacíu n'España pero d'orixe portugués, proveniente d'una de les families más antigües y nobles de Portugal, y de la española Mercedes Díaz de la Ponte y Darrigrande, foi un casu especial ente los sos coetaneos: provenía d'un llar de padres nacíos na península ibérica, daqué pocu común pa la dómina, yá que la mayoría yera descendiente de criollos.

Estudió humanidaes nel Convictorio Carolín, onde trabó amistá con munchos de los futuros miembros del procesu d'Independencia, y darréu cursó Lleis na Real Universidá de San Felipe, de la que se recibió como abogáu'l 11 d'ochobre de 1808.

Paralelamente siguiera una carrera militar: en 1807 yera oficial nel reximientu del Rei. Foi instructor de reclutes nel campamentu de Les Llombes.

Miembru de l'aristocracia, mientres el procesu d'Independencia de Chile acomuñar al bandu patriota, pero nun destacar como militar sinón como diplomáticu. Representó a Chile ante la Xunta de Buenos Aires en 1811 y robló el primer alcuerdu diplomáticu ente dambos países. Dos años más tarde foi unviáu a Inglaterra pa intentar qu'esi país reconociera la independencia de Chile, cosa que nun consiguió.

Taba n'Europa cuando n'ochobre de 1814 asocedió'l Desastre de Rancagua, la derrota patriota que marcó l'entamu la restauración monárquica. Conoció al vocal de la Primer Xunta de Gobiernu d'Arxentina, Manuel Belgrano, y con él tornó a América, onde combatió contra los caudiellos rexonales na campaña del Alto Perú.

En 1820 tornó a Chile col grau de coronel, yá casáu —nuna boda na que foi Belgrano foi padrín— cola patriota arxentina, Luisa Garmendia Alurralde y cola fía de dambos, Enriqueta, que naciera en Tucumán y que col tiempu convertir na esposa del presidente Manuel Bulnes.

Llegáu al so país, Bernardo O'Higgins unviólu a participar na Espedición Llibertadora de Perú, so les órdenes de José de San Martín. Tornó en 1824 col grau de brigadier, siendo nomáu darréu pol Direutor Supremu Ramón Freire como Intendente de Coquimbo.

Carrera política

[editar | editar la fonte]

El 12 de xunetu d'esi mesmu añu foi nomáu ministru d'Interior y Rellaciones Esteriores en reemplazu de Mariano Egaña, lo que foi consideráu una maniobra pa terminar col predominiu de la Constitución de 1823. Mientres el so ministeriu eslleióse'l Congresu Nacional, espulsar al obispu de Santiago de Chile José Santiago Rodríguez Zorrilla, partidariu de los realistes, afondóse'l conflictu de poderes cola Ilesia católica, usó la intervención eleutoral pa escoyer a diputaos adictos al réxime, derogóse la Constitución de 1823 y empezóse a trabayar par redactar una nueva carta magna. Exerció como ministru hasta'l 22 de febreru de 1825, cuando arrenunció por quebrantos na so salú.

Al abandonar el ministeriu foi designáu nuevamente Intendente de Coquimbo. Nesi cargu, escoyóse una Asamblea Provincial, qu'entró en conflictu col gobiernu central, pola llamada d'esti postreru a eleiciones parllamentaries, qu'a xuiciu de l'asamblea yeren prematures, pero'l discutiniu políticu pasó a segundu planu col descubrimientu d'un ricu mineral de plata atopáu na llocalidá d'Arqueros, sirviendo'l dineru sacáu d'ello pa financiar la espedición a Chiloé, l'últimu bastión realista de Chile. Al llegar les idees federalistes a la rexón, Pinto presentaría'l so arrenunciu, acusando problemes de salú, la que foi aceptada'l 29 de setiembre de 1826.

La crisis causada pola implantación del federalismu llegaría al so clímax el 24 de xineru de 1827, cuando'l coronel Enrique Campino sublevó a la guarnición de Santiago en contra del gobiernu y del Congresu Nacional, esixendo que fueren escoyíos presidente'l xeneral Pinto y vicepresidente el coronel Campino. Aparentemente, Pinto nun sabía del plan de golpe d'Estáu y Campino tenía intenciones de quedase col poder. Sía como fuete, la rebelión fracasó: los diputaos llamaron a Freire, quien llogró controlar la situación, convirtiéndose de nuevu en xefe de gobiernu.

El 13 de febreru d'aquel añu, so Freire, Pinto foi escoyíu vicepresidente de la República, y dempués de que'l 5 de mayu'l primeru arrenunciara, tuvo d'encargase del gobiernu de Chile. El 19 de xunu clausuróse'l Congresu Nacional, lo qu'implicó'l fin del proyeutu federalista. Nes nueves eleiciones, trunfó'l sector pipiolu, que llograron dos tercios de la cámara, qu'empezó los sos llabores el 25 de febreru de 1828. Empecipiáronse entós los preparativos pa crear una nueva Constitución: una comisión compuesta por siete persones apurrió un borrador del proyeutu que foi perfeccionáu pol lliteratu español José Joaquín de Mora, acabante llegar a Chile; la nueva constitución promulgóse'l 8 d'agostu esi añu.

Pinto tuvo d'enfrentar nesos díes un alzamientu militar del oficial Pedro Urriola, quien llevantaba la bandera del federalismu y esixía el so remoción, pero'l movimientu perdió fuercia rápido, y al contrariu de los sos oxetivos, fortaleció'l poder del presidente.

Francisco Antonio Pinto por Alejandro Cicarelli.

Na eleición presidencial de 1829 ganó por mayoría absoluta; sicasí, hubo una fuerte disputa pola llexitimidá del vicepresidente José Joaquín Vicuña, que tenía solo la cuarta mayoría. Pinto alegó motivos de salú y la xefatura del Estáu foi exercida interinamente (16 de xunetu - 19 d'ochobre de 1829) pol entós presidente del Senáu Francisco Ramón Vicuña Larraín.

Pinto reasumió la presidencia'l 19 d'ochobre pal periodu constitucional 1829-1834, pero los ánimos taben caldiaos pola eleición de vicepresidente, qu'españó la guerra civil de 1829-1830: les provincies de Concepción y Maule, amás del exércitu del sur, lideráu por José Joaquín Prieto, desconocieron la llegalidá de les proclamaciones de presidente y vicepresidente que realizó'l Congresu Nacional. Pinto optó por arrenunciar y, ante'l fracasu de los sos intentos de mediación ente los grupos en disputa pa evitar la guerra civil, a los dos selmanes, el 2 de payares, dexó'l mandu de la nación nuevamente en manes de Vicuña.

Tres el trunfu conservador, viose alloñáu de la política y retiráronse-y les sos prerrogativas de xeneral de división, pero dempués de que la so fía Enriqueta casóse col xeneral Manuel Bulnes, este devolvió-y el so fueros y lo reintegró al Exércitu, nomándolo, amás, conseyeru d'Estáu.

Senador (escoyíu en 1846 y 1855), foi presidente de les cámara alta chilena ente 1847 y 1849.

Descendientes

[editar | editar la fonte]

Del so matrimoniu cola patriota arxentina Luisa Garmendia Alurralde, cabo mentar:

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. 1,0 1,1 Afirmao en: Roglo. Identificador Roglo: p=francisco+antonio;n=pinto. Apaez como: Francisco Antonio Pinto.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]



Predecesor:
Mariano Egaña
Ministru del Interior y Rellaciones Esteriores
1824-1825
Socesor:
Joaquín Campino Salamanca
Predecesor:
Ramón Freire Serrano
Presidente de la República
Vicepresidente
8 de mayu de 1827 - 16 de xunetu de 1829
Socesor:
Francisco Ramón Vicuña Larraín
Presidente Delegáu
Predecesor:
Francisco Ramón Vicuña Larraín
Presidente Delegáu
Presidente de Chile

19 d'ochobre - 22 de payares de 1829
Socesor:
Francisco Ramón Vicuña Larraín
Vicepresidente
Predecesor:
José Miguel Irarrázaval
Presidente del Senáu de Chile
1847-1849
Socesor:
Diego José Benavente