France Télévisions
| France Télévisions | |
|---|---|
empresa estatal y emisora estatal (es)  | |
 | |
| Llocalización | |
| Sede | París |
| Direición | Francia |
| Coordenaes | 48°50′20″N 2°16′17″E / 48.8389°N 2.2714°E |
  France Télévisions France Télévisions (Francia) | |
| Forma xurídica |
public limited company with a board of directors (n.o.s.) (en) |
| Historia | |
| Fundación | 7 setiembre 1992 |
| Fundador |
Jack Lang Catherine Tasca |
| Eslogan | Notre point commun. (fr) |
| Organigrama | |
| Dueñu |
Estado francés (es) |
| Sector | |
| Industria |
radiodifusión pública (es) Q112165954 |
| Productos destacaos |
televisión producción audiovisual (es) publicidad (es) Radio |
| Participación empresarial | |
| Filiales | |
| Forma parte de | |
| Formáu por |
France 2 France 3 France 4 France 5 France Ô (es) Réseau Outre-Mer 1re (es) France Info (es) |
| Datos económicos | |
| Emplegaos | 9050 (2021) |
| Web oficial | |
 | |
France Télévisions ye la empresa de televisión pública de Francia. Trátase d'una sociedá nacional formada pola integración en 1992 de dos canales de televisión: France 2 (antes conocida como Antenne 2) y France 3 (antigua FR3), a la que más tarde fueron integraos el restu de canales públiques. Dende 2010 ye una sociedá anónima na que l'estáu caltién el 100% de les aiciones.[1]
Anguaño, la radiodifusora xestiona cinco canales de televisión xeneralistas (France 2, France 3, France 4, France 5 y France Ô) y la canal d'información continua France Info; una rede de radio y televisión pa la Francia d'ultramar (Réseau Outre-Mer), dellos portales web con servicio multimedia, productores de cine y filiales nel sector audiovisual.[1] A nivel internacional ye accionista de referencia na canal informativa France 24, na señal cultural francoalemana Arte y na televisión francófona TV5 Monde. Amás, foi unu de los fundadores de la canal Euronews.
El serviciu públicu audiovisual francés (compuestu por Radio France, France Télévisions y France Médias Pulgue) forma parte de la Unión Europea de Radiodifusión dende la so creación en 1950.
Historia[editar | editar la fonte]
Antecedentes[editar | editar la fonte]
Francia cuntó con distintes organizaciones de radiodifusión pública a lo llargo de la so historia. Nos sos primeros años, los medios públicos franceses taben arrexuntaos na empresa «Radiodiffusion Nationale» (RN, 1939-1945), depués «Radiodiffusion Française» (RDF, 1945-1949), más tarde «Radiodiffusion Télévision Française» (RTF, 1949-1964), darréu «Office de Radiodiffusion Télévision Française» (ORTF, 1964-1975).[1]
Nun esfuerciu por desenvolver los medios de comunicación nacionales, el gobiernu francés esanició la ORTF en 1975 y reemplazar por sociedaes nacionales: Radio France (radio), Société française de production (productora audiovisual), TéléDiffusion de France (teledifusión), Institut national de l'audiovisuel (archivos audiovisuales) y tres canales de televisión independientes que pertenecíen ente sigo: TF1, Antenne 2 (A2) y France Régions 3 (FR3), esti postreru con desconexones rexonales.[1][2][3] El modelu caltener hasta 1987, cuando s'aprobó la privatización de TF1 —entós la segunda canal n'audiencies— con ánimu d'aguiyar la televisión comercial. En menos de dos años TF1 modernizó la so programación, arrampuñó'l lideralgu a A2 y dexó a les canales públiques en situación de desventaxa.[4][5]
En 1989, Jack Lang, ministru de Cultura nel gobiernu de Michel Rocard, propunxo dotar a la televisión pública (A2 y FR3) d'una direición común pa faer frente al nuevu modelu, evitar una mayor perdida d'espectadores y reforzar el papel de los medios públicos.[1] Amás crearíase'l Conseyu Cimeru Audiovisual (CSA) que, ente otres funciones, nomaría al direutor común con un mandatu llindáu a trés años.[1] L'executivu aceptó la propuesta y el 10 d'agostu de 1989 nomar a Philippe Guilhaume como primer direutor común d'A2 y FR3. Sicasí, el so mandatu solo duró un añu y en 1990 foi reemplazáu pol periodista Hervé Bourges.[6]
Antenne 2 y FR3 caltuvieron los sos nomes comerciales hasta'l 7 de setiembre de 1992, pasando a llamase «France 2» y «France 3» respeutivamente.[7] Dambes canales fueron reagrupaos so la marca «France Télévision», magar se caltuviera la separación xurídica de les canales, dambos coles sos propies plantíes y redaiciones.[3][7] Na práutica, la direición común yá taba implementando la sinergía ente canales al traviés de programaciones complementaries y de la collaboración en retresmisiones, como por casu el Tour de Francia.[1]
De forma paralela, el gobiernu d'Édouard Balladur aprobó en 1994 la creación d'una nueva televisión pública cultural, La Cinquième, que yera independiente de France Télévision y compartía franxa horaria cola canal Arte.[8]
Creación de France Télévisions[editar | editar la fonte]
El gobiernu francés nun impulsó la reforma de la televisión pública hasta 1998. Catherine Trautmann, ministra de Cultura nel gabinete de Lionel Jospin, presentó un proyeutu de llei que proponía reagrupar nun Grupu d'empreses conglomeráu a los cinco sociedaes esistentes: France 2, France 3, La Cinquième, Arte France y RFO (serviciu de Francia d'ultramar).[9]
La empresa pública resultante, «France Télévisions», empezó a funcionar el 1 d'agostu de 2000, en principiu namái compuesta por France 2, France 3 y La Cinquième.[10] Ente otros cambeos, el Conseyu Cimeru Audiovisual (CSA) nomaba al presidente direutor xeneral con un mandatu de cinco años, frente a los trés del modelu anterior.[10] El primer presidente, Marc Tessier, impulsó una mayor collaboración ente canales ya introdució una nueva imaxe corporativa común a partir del 7 de xineru de 2002.[11] Esi mesmu día, La Cinquième pasó a llamase France 5.[1][11]
El gobiernu galu llevó a cabu la integración en France Télévisions del serviciu públicu de Francia d'ultramar, Réseau France Outre-mer (RFO), a finales de 2004.[12]
Per otra parte, el 31 de marzu de 2005 empezaron les emisiones en televisión dixital terrestre de France 4, canal xeneralista dedicáu al públicu nuevu.[13]
Anque France Télévisions daba beneficios y ameyorárase la sinergía ente canales, entá abasnaba problemes de xestión como la perda d'espectadores, la crisis económica de RFO, la llegada de la televisión dixital terrestre y los costos llaborales, polos que direición y sindicatos taben engarraos. El nuevu presidente de la empresa pal periodu 2005-2010, Patrick de Carolis, tuvo qu'asumir la creación de la canal informativa France 24 —en collaboración con Groupe TF1— y propunxo el tresformamientu del conglomeráu nun gran grupu audiovisual al traviés de les siguientes midíes:[14]
- La creación d'un estatutu únicu pa les cadenes de France Télévisions (France 2, France 3, France 4, France 5 y RFO).
- La mutualización de los medios téunicos de producción d'información, ensin fusión nin eliminación de delegaciones.
- La creación d'una direición común en FT pa programación xuvenil, adquisición d'activos y estudios.
- La reordenación de les direiciones financieres, recursos humanos, servicios téunicos ya informática.
Los cambeos afondar mientres la presidencia de Nicolas Sarkozy, quien propunxo dos nueves midíes. Per un sitiu, estableció que'l direutor de France Télévisions tenía de ser nomáu pol presidente francés en llugar de pol CSA. Y per otru llau, anunció la eliminación gradual de la publicidá na televisión pública a partir del 1 de xineru de 2009.[15] Pa compensalo, estableceríase un impuestu del 0,9% sobre la facturación de los operadores de telefonía y del 3% sobre los ingresos publicitarios de les cadenes privaes.[15] Tanto la direición de FT como los sindicatos refugaron dambes midíes, pos consideraben que l'impuestu nun beneficia al ente públicu porque ye l'estáu quien lu recalda y afita les aportaciones.[16] A pesar de que tampoco tuvo'l sofitu de los partíos de la oposición, los cambeos propuestos por Sarkozy fueron aprobaos pol Senáu de Francia en 2009.[1][17] Nos siguientes años, la eliminación publicitaria foi parcial y llindóse al prime time.[1]
Dende'l 4 de xineru de 2010, France Télévisions dexó de ser un conglomeráu de sociedaes y tresformóse nuna sociedá anónima unificada, de la que l'Estáu tien el 100% de les aiciones. Los servicios informativos de France 2 y France 3 tamién quedaron unificaos so una direición común.[1]
Situación actual[editar | editar la fonte]
El 23 d'agostu de 2010, Patrick de Carolis dexó la presidencia de France Télévisions a Rémy Pflimlin, exdireutor de France 3 nos años 1990 y el primer presidente nomáu direutamente pol xefe d'estáu.[17] Mientres el so mandatu, Pflimlin prometió dotar d'una identidá definida a toles canales; France 2 calteníase como señal central y asumía la retresmisión de grandes acontecimientos, ente que France 3 anovó la so parrilla con entretenimientu pa frenar la perda d'espectadores.[18] Tocantes a les desconexones rexonales, la tercer cadena tuvo qu'afaese a la reforma alministrativa rexonal de 2014.[18]
Cola victoria de François Hollande nes eleiciones presidenciales de 2012, el nuevu presidente prometió que'l direutor de France Télévisions volvería ser escoyíu pol Conseyu Cimeru Audiovisual pa garantizar la independencia editorial.[19] Pflimlin completó'l so mandatu de cinco años y en 2015 l'organismu escoyó como nuevu presidente a Delphine Ernotte, quien asumió la unificación del restu de redaiciones de France 2 y France 3.[20]
El 1 de setiembre de 2016, France Télévisions punxo en marcha la canal informativa France Info en collaboración con Radio France, France 24 y INA. Dichu serviciu va ser independiente de France 24.[21] En 2018 anovar por completu la imaxe corporativa del grupu.
Servicios[editar | editar la fonte]
Nacional[editar | editar la fonte]
France Télévisions xestiona 5 canales xeneralistas con cobertoria na Francia metropolitana y nos departamentos de Francia en ultramar. Toos disponen de versión en alta definición y pueden sintonizarse en señal abierta (televisión dixital terrestre), cable, satélite y internet, tantu en direutu como en servicios de videu so demanda.
| Logo | Programación |
|---|---|
 |
France 2: Ye la principal canal xeneralista de France Télévisions, dirixíu a tou tipu de públicu. La so programación contién ficción francesa, series importaes, programes d'entretenimientu de producción propia ya informativos. Amás retresmite en direutu grandes acontecimientos como'l Tornéu de les Seis Naciones o'l Festival d'Eurovisión. Empezó a emitir el 21 d'avientu de 1964, y dende la privatización de TF1 en 1987 ye la señal pública de referencia. |
 |
France 3: Canal xeneralista con desconexones rexonales. Tradicionalmente, la so programación tuvo dirixida a un públicu de mayor edá que'l de France 2, con programes d'entretenimientu (dalgunos tan veteranos como'l concursu Cifres y lletres), ficción y actualidá. En desconexón local ufierta 24 boletinos informativos rexonales, 44 locales y 6 en llingües locales. Poner en marcha'l 31 d'avientu de 1972. |
 |
France 4: Canal xeneralista pa la infancia y la mocedá. Combina programación infantil peles mañanes, arrexuntada nos bloques Zouszous (neños) y Ludo (adolescentes), con series, comedies y ficción internacional nel restu de franxes. Empezó a emitir el 31 de marzu de 2005 como canal esclusiva de la televisión dixital terrestre. |
 |
France 5: Canal xeneralista dedicáu a la cultura, la divulgación y la conocencia. Foi creáu'l 13 d'avientu de 1994 como La Cinquième y nos sos primeros años tratar d'una empresa pública independiente que compartía la so frecuencia analóxica cola canal europea Arte. Dende'l 1 d'agostu del 2000 forma parte de France Télévisions. |
 |
France Ô: Canal qu'ufierta los meyores programes de los departamentos d'ultramar pa los espectadores de la Francia metropolitana. Poner en marcha'l 25 de febreru de 2005, con señal acutada a Islla de Francia, y dende el 14 de xunetu de 2010 ye una canal de cobertoria nacional. El so calter multicultural déxa-y ufiertar series y cine d'otros continentes como África, Asia y Suramérica. |
 |
France Info: Canal d'información continua coproducido con Radio France, France Médias Pulgue y l'INA. |
Francia d'Ultramar[editar | editar la fonte]
La rede de France Télévisions para los departamentos de Francia en ultramar llámase Réseau Outre-Mer première, xestionada pola televisión pública gala dende 2004. Consta de dos señales nacionales (Radio Outre-mer y France Ô) y nueve grupos rexonales.
| Logo | Programación |
|---|---|
 |
Radio Outre-mer: Emisora online con música, informativos y programes de los departamentos d'ultramar. Dende'l 21 de xunu de 2008. |
|
Réseau Outre-Mer 1re: Cada territoriu cunta con una canal de radio y una canal de televisión que comparten marca común: «Nome del territoriu» y 1re
|
Internacional[editar | editar la fonte]
A nivel internacional, France Télévisions participa nos siguientes proyeutos:
| Logo | Programación |
|---|---|
 |
France 24: Canal internacional d'información con cuatro versiones independientes en francés, inglés, árabe y español. El so propósitu ye «cubrir eventos d'actualidá internacional dende una perspeutiva francesa y tresmitir los valores de la República Francesa en tol mundu». La sociedá ta controlada al 100% pol grupu France Médias Pulgue, del cual formen parte France Télévisions, Radio Francia Internacional y Monte Carlo Doualiya. |
 |
Euronews: Serviciu internacional d'información d'ámbitu européu, con sede en Lyon (Francia), disponible en 13 idiomes. El so oxetivu ye competir con otros grupos de noticies continues (principalmente, CNN) al traviés d'información xusta, veraz ya independiente por que el espectador pueda crear la so propia opinión». France Télévisions foi una de les radiodifusoras fundadores en 1992 y agora caltién una participación minoritaria al traviés del grupu SECEMIE. |
 |
Arte: Canal de televisión cultural francu-alemán, de vocación europea, que la so misión ye «l'acercamientu de los pueblos d'Europa al traviés de programes de índole cultural ya internacional».[22] Los encargaos de suministrar la programación son Arte France (grupu del que France Télévisions ye máximu accionista) y Arte Deutschland (ARD y ZDF). |
 |
TV5 Monde: Canal internacional de la francofonía, disponible en cable y satélite a nivel mundial. Nesta sociedá collaboren delles radiodifusoras en idioma francés como France Télévisions (máximu accionista), France Médias Pulgue, Radio Télévision Suisse, RTBF, CBC/Radio-Canada y Télé-Québec. Les sos emisiones empezaron el 2 de xineru de 1984. |
 |
Mezzo: Canal temática dedicáu a la música clásica, la danza y el jazz, disponible en televisión per cable y satélite. Proyeutu común ente Grupu Lagardère (60%) y France Télévisions (40%). |
Dixital[editar | editar la fonte]
El serviciu de videu so demanda de France Télévisions, disponible nel so sitiu web y n'aplicaciones móviles, llámase «Francetv pluzz». Ta disponible dende 2010 y dexa aportar a les últimes emisiones de la radiodifusora pública. Pueden estremase dos tipos d'emisión: gratuites, con señales en direutu y los programes de los últimos siete díes, y servicios de suscripción («pluzz VAD») con estrenos esclusivos, obres de teatru, temporaes completes de series y l'archivu completu.[23]
El sitiu web del grupu contempla de la mesma tres portales temáticos: Francetv éducation, dedicáu a conteníos educativos; Zouzous TV, con programes infantiles y dibuxos animaos pa neños de 3 a 6 años, y La Télé Ludo, pa neños de 6 a 16 años.
Los servicios informativos disponen d'un portal propiu, «francetv info», nel que se publicar noticies d'última hora y reportaxes en fondura. De la mesma, cuenta con seiciones propies de deportes, cultura, actualidá rexonal y actualidá internacional.[23]
El grupu tien de trabayar na investigación y desenvolvimientu de nuevos formatos, acordies colos contratos d'oxetivos roblaos.[23] Dalgunes d'eses midíes son los proyeutos de televisión intelixente (empecipiaos en 2013), l'aplicación pa smartphones «francetv zoom» y el portal dixital «Nouvelles écritures» pa nuevos formatos y conteníos transmedia.[23]
Organización[editar | editar la fonte]
Sede y oxetivos[editar | editar la fonte]
France Télévisions ye dende 2010 una sociedá anónima sometida a la llexislación francesa, que les sos aiciones tán controlaes al 100% pol Estáu francés. So esta fórmula establez una presidencia conxunta pa les distintes canales que la componen. La so programación y xestión económica tán marcaes por distintes lleis estatales y contratos d'oxetivos.[24] Anguaño, ye'l grupu audiovisual más grande de Francia con 5 canales de televisión nacional, 24 centros rexonales, 9 centros d'ultramar y una gran variedá de canales dixitales.[25]
La sede de France Télévisions atopar nel XV Distritu de París, nun edificiu inauguráu en 1998 y diseñáu pol equipu d'arquiteutos de Jean-Paul Viguier.[26] Nos sos 57.100 m² de superficie, alluga la mayoría de sociedaes, centros de producción, siete estudio de grabación y les redaiciones de France 2, France 3 y France 4, hasta entós separaes.[26] France 5 ta instalada en Issy-les-Moulineaux (sede de l'antigua La Cinquième),[27] ente que Réseau Outre-Mer allugar en Malakoff.[28]
En 2015, la plantía del grupu taba formada por 10.130 emplegaos. Los redactores d'informativos siguen como códigu deontolóxicu la Carta de Múnich sobre derechos y deberes del periodista.[29]
Como miembru del serviciu públicu audiovisual francés (xunto con Radio France), la radiodifusora tien unes obligaciones de serviciu públicu y tien de representar a tolos franceses, tantu de la Francia Metropolitana como de los departamentos d'ultramar, con una programación «rica, ambiciosa y federativa» qu'informe, eduque y aguiye l'alderique democráticu en tolos sos niveles, al traviés de canales xeneralistas y temáticos.[24] Por casu, los servicios informativos cubren los niveles nacional, rexonal (desconexones de France 3), ultramar (Réseau Outre-Mer) ya internacional (France 24 y otres canales temátiques).[24] Dientro de los sos contratos d'oxetivos, France Télévisions debe tamién apostar pola producción audiovisual y cinematográfica francesa.[24]
Organismos[editar | editar la fonte]
El principal organismu dientro de France Télévisions ye'l Conseyu d'Alministración, compuestu por un presidente (que va faer les vegaes de direutor xeneral) y 14 miembros que los sos mandatos tán llindaos a cinco años.[30] Per debaxo esisten cuatro comités especiales que regulen aspeutos vitales de la empresa pública: Auditoría, Estratexa, Remuneración y Alquisición de programes.[30] L'actual presidenta pal periodu 2015-2020 ye Delphine Ernotte.[31]
Los miembros del Conseyu escoyer de la siguiente forma:[30]
- El presidente ye designáu pol Conseyu Cimeru Audiovisual (CSA)
- Dos representantes parllamentarios, escoyíos poles comisiones d'asuntos culturales de l'Asamblea Nacional y del Senáu.
- Cinco representantes del Estáu francés.
- Cinco personalidad independientes, nomaes pol Conseyu Cimeru Audiovisual. D'elles, una tien de representar a les asociaciones de consumidores a nivel nacional.
- Dos representantes de los trabayadores de la empresa.
Per debaxo atópase'l Comité Executivu, que s'axunta con mayor frecuencia y lleva la xestión diaria de la compañía. El presidente de France Télévisions encargar de nomar les distintes direiciones xenerales que lo componen, ente otres les de servicios informativos, canales de televisión, estratexa de programación, comunicación corporativa y departamentu comercial.[32]
Filiales[editar | editar la fonte]
Al pie de los sos servicios de radio y televisión, la radiodifusora cuenta con filiales qu'enllarguen les actividaes del grupu:
- France Télévisions Espublicé: empresa encargada de comercializar los espacios publicitarios y patrocinios de toles canales (nacionales, temáticos ya internacionales) y del portal web de France Télévisions.[33]
- France Télévisions Distribution: empresa de distribución que collabora colos productores y los titulares de derechos audiovisuales pa maximizar los sos ingresos al traviés de toles plataformes de medios.[33]
- France 2 Cinéma y France 3 Cinéma: Productora de cine productores cinematográfiques qu'inverten en cine francés y européu.[33]
- Multimédia France Production: especializada en servicio multimedia, tantu na so producción como na investigación y desenvolvimientu de nueves aplicaciones.[33]
Financiamientu[editar | editar la fonte]
France Télévisions sigue un sistema de financiamientu mistu al traviés d'impuestos direutos, publicidá y venta de conteníos.
La so principal fonte d'ingresos ye un impuestu añal, la contribution à l'audiovisuel public («contribución al audiovisual públicu», tamién conocíu como redevance télé), de la que tomen un 60% de lo recaldao.[34] Tendrán De encaralo toos aquellos llares que tengan siquier una televisión o cualquier dispositivu (sacante ordenadores) que pueda ufiertar programes de televisión, independientemente del usu que-y dean.[35] La cuantía revísase cada añu: los habitantes de la Francia metropolitana pagaron 137 euros en 2015, ente que nos departamentos d'ultramar pagaron 87 euros.[35] El pagu ye obligatoriu, y faise frente coles mesmes y nes mesmes condiciones que'l del impuestu sobre la vivienda.[35]
Les canales de televisión privada y les teleoperadoras tienen de pagar otru impuestu, un porcentaxe sobre los sos beneficios publicitarios pa financiar los medios públicos. Esta midida cunta col aval del Tribunal de Xusticia de la Unión Europea.[36]
En contrapartida a los impuestos direutos, la emisión publicitaria de France Télévisions ta bien acutada: nenguna canal puede emitir anuncios dende les 20:00 hasta les 06:00, y mientres el restu del día tienen una llende de comerciales per hora.[15] Anque'l gobiernu de Nicolas Sarkozy trató d'esaniciar por completu la publicidá,[15] la oposición de direición y sindicatos fixo que'l modelu fora revisáu y nunca se llevara a cabu del tou. Otres víes d'ingresos son la venta de productos, les inversiones en producciones y los servicios de videu por suscripción.
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 «Chronologie de la politique de l'audiovisuel» (francés) (1 d'ochobre de 2010). Consultáu'l 23 de febreru de 2016.
- ↑ «1975: l'ORTF éclate et les chaînes publiques deviennent concurrentes» (6 de xineru de 1995). Consultáu'l 22 de febreru de 2016.
- ↑ 3,0 3,1 «France Télévisions S.A.» (inglés). Consultáu'l 22 de febreru de 2016.
- ↑ «La privatización de la primer canal francesa dispara les cotizaciones de les estrelles». El País (24 d'abril de 1987). Consultáu'l 4 de xunu de 2015.
- ↑ «TF1 fête 25 ans de privatisation» (francés) (13 d'abril de 2012). Consultáu'l 3 de xunu de 2015.
- ↑ «CSA.fr - Hervé Bourges nommé président des sociétés Antenne 2 et FR3» (francés) (19 d'avientu de 1990). Consultáu'l 22 de febreru de 2016.
- ↑ 7,0 7,1 «F2 et F3 : nouveau look» (francés) (7 de setiembre de 1992). Consultáu'l 22 de febreru de 2016.
- ↑ «Inauguration de la Cinquième» (francés) (18 d'avientu de 1994). Consultáu'l 22 de febreru de 2016.
- ↑ «Avenir : financement service public» (francés) (10 de payares de 1998). Consultáu'l 23 de febreru de 2016.
- ↑ 10,0 10,1 «La loi du 1er août 2000 modifiant la loi du 30 septembre 1986 sur llibertar de communication audiovisuelle» (francés). Consultáu'l 23 de febreru de 2016.
- ↑ 11,0 11,1 «Nouvelle identité visuelle de France Télévisions» (francés) (8 de xineru de 2016). Consultáu'l 23 de febreru de 2016.
- ↑ «L'intégration de la société Réseau France Outre-Mer (RFO) au sein du groupe France Télévisions» (francés) (22 de payares de 2004). Consultáu'l 22 de febreru de 2016.
- ↑ (en francés) les chaînes publiques se préparent à l'arrivée de la TNT. Le Monde. 10 de marzu de 2005. http://www.lemonde.fr/actualite-medies/article/2005/03/10/les-chaines-publiques-se-preparent-a-l-arrivee-de-la-tnt_401144_3236.html. Consultáu'l 23 de febreru de 2016.
- ↑ «Patrick de Carolis propose de fusionner les sociétés de France Télévisions» (francés) (24 d'ochobre de 2007). Consultáu'l 23 de febreru de 2016.
- ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 «La televisión pública francesa suprime la publicidá» (25 de xunu de 2008). Consultáu'l 22 de febreru de 2016.
- ↑ «La xusticia respuende por que les 'telecos' financien la televisión pública francesa» (27 de xunu de 2013). Consultáu'l 22 de febreru de 2016.
- ↑ 17,0 17,1 «Remy Pflimlin, nuevu patrón de la Televisión Pública» (castellanu) (23 d'agostu de 2010). Consultáu'l 22 de febreru de 2016.
- ↑ 18,0 18,1 (en francés) France 3 : une proximité à réinventer. Le Monde. 15 de xineru de 2013. http://www.lemonde.fr/culture/article/2013/01/15/france-3-une-proximite-a-reinventer_1816100_3246.html. Consultáu'l 23 de febreru de 2016.
- ↑ «-y CSA acolumbré sur la nomination du président de France Télévisions» (francés) (3 de febreru de 2015). Consultáu'l 23 de febreru de 2016.
- ↑ «France Télévisions annonce son projet de fusion des rédactions de France 2 et France 3 pour 2015» (francés) (5 d'avientu de 2014). Consultáu'l 23 de febreru de 2016.
- ↑ Delcambre, Alexis (11 de xunetu de 2016) (en francés). La future chaîne d'information publique en continu s'appellera France Info. Le Monde páxina=. ISSN 1950-6244. http://www.lemonde.fr/actualite-medies/article/2016/07/11/la-future-chaine-d-information-publique-en-continu-s-appellera-france-info_4967582_3236.html. Consultáu'l 11 de xunetu de 2016.
- ↑ «Quién somos - Arte Europe». Consultáu'l 24 de febreru de 2016.
- ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 «Offre numérique». Consultáu'l 25 de febreru de 2016.
- ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 «Des missions de service public» (francés). France Télévisions. Consultáu'l 25 de febreru de 2016.
- ↑ «Groupe France Télévisions» (francés). France Télévisions. Consultáu'l 25 de febreru de 2016.
- ↑ 26,0 26,1 «Projet: France Télévision» (francés). Consultáu'l 25 de febreru de 2016.
- ↑ «Venir à France 5 | France 5 & vous» (francés). Consultáu'l 25 de febreru de 2015.
- ↑ «Contacter Outre-Mer 1ère» (francés). Consultáu'l 25 de febreru de 2016.
- ↑ «Déclaration des devoirs et des droits des journalistes: Munich, 1971» (francés). Consultáu'l 25 de febreru de 2016.
- ↑ 30,0 30,1 30,2 «Conseil d'administration» (francés). France Télévisions. Consultáu'l 25 de febreru de 2016.
- ↑ (en francés) France TV : -y Conseil d'Etat valide la nomination de Delphine Ernotte. Monde. 3 de febreru de 2016. http://www.lemonde.fr/actualite-medies/article/2016/02/03/france-tv--y-conseil-d-etat-valide-la-nomination-de-delphine-ernotte_4858798_3236.html. Consultáu'l 25 de febreru de 2016.
- ↑ «Comité exécutif» (francés). France Télévisions. Consultáu'l 25 de febreru de 2016.
- ↑ 33,0 33,1 33,2 33,3 «Filiales & participations» (francés). Consultáu'l 25 de febreru de 2016.
- ↑ «À quoi sert la contribution à l'audiovisuel public ?» (francés) (7 d'abril de 2015). Archiváu dende l'orixinal, el 27 de xineru de 2016. Consultáu'l 27 de febreru de 2016.
- ↑ 35,0 35,1 35,2 «Contribution à l'audiovisuel public (redevance télé) | service-public.fr». Consultáu'l 25 de febreru de 2016.
- ↑ «La xusticia respuende por que les 'telecos' financien la televisión pública francesa» (27 de xunu de 2013). Consultáu'l 25 de febreru de 2016.
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
- Sitio web oficial de France Télévisions (en francés)
- FranceTV Info - Servicios informativos de France Télévisions (en francés)
Datos: Q1124861
Multimedia: France Télévisions