Familia Brontë

Anne, Emily y Charlotte Brontë, by their brother Branwell. Pintóse ente les sos hermanes, pero depués borró la so imaxe pa nun saturar el cuadru.
Galería Nacional de Semeyes de Londres

Autorretratu de Branwell Brontë (1840).

La familia Brontë foi una familia dedicada a la lliteratura inglesa del sieglu XIX, que la so reputación, que s'estiende a tolos sos miembros, débese principalmente al grupu formáu por trés hermanes, poetes y novelistes, Charlotte (nacida'l 21 d'abril de 1816), Emily (nacida'l 30 de xunetu de 1818) y Anne (nacida'l 17 de xineru de 1820).

Nun principiu publiquen poemes y noveles baxu seudónimos masculinos. Les sos noveles atraen l'atención de momentu, (que non siempres foi condescendiente), pola so orixinalidá y la pasión que manifiesten. Solo a Jane Eyre, de Charlotte, reconócen-y un ésitu inmediatu. Pero Wuthering Heights d'Emily, depués The Tenant of Wildfell Hall d'Anne y Villette de Charlotte, fueron almitíes más tarde como grandes obres de la lliteratura.

Nengún de los sos antepasaos podría abarruntar los dones que los neños manifestaríen a una edá bien temprana. Bien próximos nel tiempu, los trés hermanes y el so hermanu Branwell desenvuelven la so imaxinación pa escribir el conxuntu d'hestories cada vez más y más complexes, tando en contautu con un padre bien educáu. La confrontación cola muerte, primero de la so madre, y depués de los sos dos hermanes mayores, les marca fondamente ya inflúi nes sos obres.

Los sos tráxicos destinos personales, según la so precocidá, contribuyeron descomanadamente a la so reputación y, por estensión, a la de los sos familiares cercanos. Dempués de la so desapaición, ya inclusive mientres la vida del so padre, pervivió un cultu que s'estendió más allá d'Inglaterra. El so llar, la casa parroquial de Haworth, tresformóse nun muséu convertíu nun llugar de pelegrinación, qu'acueye cada añu cientos de miles de visitantes de tol mundu.

La familia Brontë

La familia taba compuesta por:

• Los padres y una tía materna: Patrick Brontë, el padre; Maria Brontë, la madre; y Elizabeth Branwell, la tía.
• Les dos hermanes mayores, que morrieron siendo bien nuevos: Maria Brontë, la fía mayor, y la segunda, Elizabeth Brontë.
• La hermandá lliteraria, compuesta poles trés hermanes Brontë y el so hermanu: Charlotte Brontë, (autora de Jane Eyre); Emily Jane Brontë, (autora de Wuthering Heights); Patrick Branwell Brontë, conocíu como Branwell, el fíu; y Anne Brontë, (autora de Agnes Grey y de La inquilina de Wildfell Hall).

El destín de les persones mayores de la familia, por cuenta de la so prematura muerte, debe disociarse del de los neños que lleguen a la edá adulta. Ye por ello que se van tratar con mayor fondura pero por separáu.

El padre, Patrick Brontë

Artículu principal: Patrick Brontë

Educación

Semeya de Patrick Brontë, de 1860, cola so corbata blanca ancha "en Wellington."

Vista de la Universidá de Cambridge, onde estudió Patrick Brontë. (Cam ta al frente, y la Capiya de King's College,a última hora, a la derecha.)

Patrick Brontë ye l'autor de "Cottage Poems" (1811), "The Rural Minstrel" (1814), d'artículos de periódicos y folletos, lo mesmo que de dellos poemes pastorales..

Esti rapazu superdotado foi a la escuela hasta los dieciséis años. Pa financiar el so estudios, los sos padres arrendaron más de dos hectárees en complementu. Más tarde fundó una escuela llamada "pública" (abierta al públicu) - o, según la terminoloxía inglesa, privada-. Trabayó como preceptor y llogró aforrar daqué de dineru, aforros que-y dexaron ingresar na universidá de St John's College, Cambridge. Esto ye un fechu escepcional yá que dáu'l so orixe irlandés del sur, y la so condición humilde, lo habitual fuera qu'ingresara nel Trinity College de Dublín, con igual notoriedá que'l Trinity College de Cambridge, y non nuna institución tan prestixosa.

Ye almitíu gracies a les sos probaes capacidaes, y a Thomas Tighe, Xuez de paz, fíu d'un parllamentariu y mediohermanu de dos miembros del parllamentu irlandés, ministru de la Established Church of Ireland y simpatizante de los movimientos evanxélicos, sigue los pasos de John Wesley, coles mires d'alicar la Ilesia y col fin de desterrar la corrupción. Tighe encamiénta-y a sabiendes, una y bones Patrick supervisó la educación de los sos fíos mientres cuatro años. Amás, fíxo-y estudiar llatín y griegu, condición d'entrada a Cambridge, probablemente en parte como pagu de la preceptoría. Patrick recibe asina una sizarship, una beca de la universidá que completa la so apurra. Estudia teoloxía y hestoria (antigua y moderna) dende 1802 hasta 1806 con aplicación, a diferencia de munchos de los sos contemporáneos afortunaos. Los documentos dan fe de los sos estudios, y recibió la distinción de primer clase, que correspuende a una mención "Bien".

Dempués del so B.A. (Bachelor of Arts) recibe la so ordenación (10 d'agostu de 1806), como la mayoría de los estudiantes ensin grandes recursos. Esta eleición correspuende a les sos aspiraciones y ye ayudáu pol so amigu Henry Martyn. Ésti yera cuatro años más nuevu, pero yá yera Wrangler na universidá, el grau más altu de la xerarquía ente los rapazos "asistentes", Martyn encamentar coles autoridaes eclesiástiques. Patrick consigue una beca destinada a "caltener a nuevos varones de gran piedá que tean destinaos pal sacerdociu" ("maintain pious young men designed for the ministry").

Vicariu "perpetuu"

Seis años más tarde, en 1812, conoció a Maria Branwell, nativa de Cornualles . A la edá de 29 años d'edá, vivió mientres dellos meses con un tíu en Yorkshire, direutor d'un internáu pa neños, nel que Patrick ye convidáu a correxir les pruebes de los estudios bíblicos. Esta neña "despierta, allegre y atélite" inspiró-y un flechada que ye recíprocu. Casáronse'l 29 d'avientu de 1812 y tuvieron seis fíos.

La casa parroquial de Haworth, la casa de los Brontë, anguaño un muséu (Brontë Parsonage Museum).

El 20 d'abril de 1820 la familia instalar na casa parroquial de Haworth. L'edificiu actual tien una ala con teyáu a dos agües, añadida en 1878 pol socesor de Patrick, el reverendu John Wade, y de una escalinata, ampliada a siete gradies, qu'enantes solo tenía trés. Los emplegaos del muséu reconstruyeron el xardín delanteru, y atópase anguaño en meyor estáu que na dómina, yá que a nengún miembru de la familia interesába-y la xardinería, con plantes de la dómina. A la derecha, crecíen delles bruselares y brusel negru que los sos frutos recoyer xunto con arándanos de les Landas, que s'utilizaben pa mermelaes.

Patrick Brontë exerz la función de vicar (cura), col rangu de curate (vicariu), pero siempres robla cola mención Incumbent (titular). Apasionáu almirador del Duque de Wellington, el vencedor de la Batalla de Waterloo, al igual que'l so héroe envolúbrase alredor del so pescuezu una llarga corbata blanca que col tiempu llega a cubrir el cazu, pasada de moda, que nunca va dexar baxa sida de que tenía un gargüelu fráxil. L'adoración por Wellington ye retomada poles sos fíes que, nos sos pequeños llibros (ver Juvenilia), so diversos nomes, de cutiu exóticos, van faer d'él l'héroe de munches de les sos hestories.

Patrick profesa puntos de vista bien conservadores, compartíos con muncha mayor rixidez polos sos fíos. Frecuentemente toma posición na prensa llocal o nos panfletos que publica pola so cuenta. Asina, dempués d'aprobar Catholic Emancipation Act ("Llei relativa a la emancipación de los católicos"), remontar contra la Ilesia a la qu'acusa de propósitos "malintencionaos" escontra la Gran Bretaña en conflictu cola provincia d'Irlanda en constante rebelión. Pa los Brontë, el Papa ye consideráu como Satanás en persona, y Charlotte en particular, tuvo nos "papistes" una verdadera fixación.

Un home de principio pero arrogante

Elizabeth Gaskell, la biográfa de Charlotte Brontë. Semeya del miniaturista escocés William John Thompson (1832).

Elizabeth Gaskell, primer biógrafa de Charlotte a pidíu de Patrick, describir, siguiendo l'arquetipu del pastor anglicanu, como abondo inflexible, ríxidu, hipocondríaco y misántropu. Semeya retomada por dellos autores, como Margot Peters o Daphne du Maurier. Esta postrera remembra, al traviés de dos anécdotes, la so actitú inflexible escontra lo que podría conducir a los suyos a un amor escesivo pol vestuariu: refundia al fueu unu botinos de cueru que-y regalaren a los sos fíos y estroza un vistíu de seda que la so esposa escaeciera guardar so llave. Anguaño esos sucesos considérense como apócrifos, y el mesmu Patrick encargar de desmentilos nuna carta empobinada a Elizabeth Gaskell, el 30 de xunetu de 1857.

Yera consideráu como un excéntrico. Por casu nun se chaba enxamás ensin los sos dos pistoles - que los sos cargadores al espertase vacíaba, por procuru, sobre'l campanariu de la ilesia, onde los impautos siguen siendo visibles. Esti vezu haber adoptáu dempués de la revuelta llamada de los ludites. Patrick tarrez tamién al baturiciu cartista, siempres amenazante en 1848, de la cual el clérigu ye de cutiu víctima. Cerca de Bingley, de Kildwick, o de Keighley, Bradford y Manchester, miles d'homes faíen frente a reximientos enteros. Charlotte faise ecu nuna carta a W. S. Williams, llector de la so casa editorial, na que califica al movimientu de "ill-advised" ("mal asesoráu") y se congratula de la represión, esperando que se faiga un exame seriu de les sos causes y una aición "xusta y humana" per parte de les autoridaes.

Juliet Barker describir más bien como daquién "abiertu, intelixente y arrogante, como tolos Branwell-Brontë y con un fondu amor polos sos fíos". Ello ye que él mesmu encárgase de la so educación, procúra-yos los llibros que deseyen, mérca-yos xuguetes y da-yos una gran llibertá, animándolos a lleer, escribir, percorrer les tierres o suañar. Consciente del so vivacidad intelectual, unviar a Cowan Bridge, una nueva escuela pa neñes del cleru baxu, de la qu'espera un cursus escolar formal (vease más palantre).

La soledá

Patrick Brontë nun puede casar a la bella hermana de la so muyer Elizabeth, inda cuando los dos haber deseyáu, porque la moral del sieglu XIX consideraba esta unión como incestuosa. Vilbu na flor de la edá, trata d'atopar una segunda esposa, pero los sos alcuentros y negociaciones fracasen. Propón-y matrimoniu a Isabella Dury de Keighley, lo qu'amena delles bilorderíes en Haworth. Depués propón-y a Mary Burder, el so primer amor, a quien conoció en Weathersfield. Mary déxase querer nun principiu y depués respuéndelu que s'atopa felizmente instalada cola so vida. En resume, Patrick resignar al so viudez; tien 47 años, escasos ingresos, una condición humilde y munchos fíos: piensa que Dios nun quier que lo intente per segunda vegada, y decide quedase solo.

Fallecimientu y pertenencies

La casa parroquial de Haworth, pocu dempués de la muerte de Patrick Brontë.

Patrick Brontë morrió seis años dempués de Charlotte, a los 84 años, dempués de dos arrames cerebrales ( Accidente cerebrovascular) ensin remortines graves. De cutiu atópase zarráu na so oficina, onde come, concentráu na so Biblia y la so Book of Prayers (llibru de plegaries). Hasta'l so últimu aliendu, foi asistíu pol so cuñáu, el reverendu Arthur Bell Nichols, vicariu (curate) de la parroquia, que vuelve, dempués d'abandonar les órdenes en Banagher de la so Irlanda natal, acompañáu pola so sirvienta Martha Brown (quien morrió en Haworth nuna visita a la so familia y ta soterrada nel campusantu allegante a la casa parroquial).

Ellí, Arthur Bell Nicholls casóse cola so prima María Bell, anque sigui calteniendo la memoria y los oxetos que lu recuerden a la so primer esposa (Charlotte Brontë), el temporizador, los manuscritos, la ropa, el pupitre portátil, el pastillero y los cuadros pintaos por Branwell, doblaos en cuatro na parte cimera d'un armariu hasta l'añu 1906. Na reproducción, puesta más arriba nel frontispiciu del llibru, les buelgues del plegáu tán correxíes, pero subsisten nel orixinal, el cual ye visible na National Portrait Gallery. Toos estos oxetos son, a la muerte del vicariu, vendíos pola so vilba apurada, y na so mayoría son adquiríos pola Brontë Society. Paez que ye'l mesmu A. B. Nicholls qu'en 1896 vendió tolos manuscritos que tenía de les hermanes Brontë a Clement Shorter, el biógrafu y coleicionista de los Brontë. Estos documentos inclúin manuscritos escritos mientres la infancia de les hermanes, según cartes, como les que Charlotte escribió a la so familia cuando ella atopábase en Bruxeles.

La madre, María, nacida en Branwell

María Brontë, nacida en 1783, muerre a los 38 años en 1821, probablemente d'un cáncer d'estómagu, , según los testimonios sobre les sos frecuentes vultures, anque tamién se mentó un cáncer xinecolóxicu. Cásase'l 29 d'avientu de 1812, a la edá de 29 años, el mesmu día que la so hermana menor, Charlotte, na ilesia de Guiseley, dempués de que'l so noviu celebrara la unión d'otros dos pareyes. Ye conocida pol so vivacidad, la so allegría y la so dulzura. Devota metodista, escribe un tratáu, The Advantages of Poverty in Religious Concerns ("Los beneficios de la probeza na conducta relixosa"), que nunca foi publicáu. Igua y fai bordar unos abecedarios polos sos fíos (samplers) que tán espuestos nel Brontë Parsonage Museum. Dexa una alcordanza bien templada, especialmente del so home y los sos fíos mayores. Emily y Anne nun calteníen sinón delles imáxenes, sobremanera d'una madre que sufre nel so llechu d'enferma.

La tía, Elizabeth Branwell

Elizabeth Branwell, nacida en 1776 en Penzance, Cornualles, morrió a los 66 años, el 29 d'ochobre de 1842 en Haworth, ye la hermana mayor de María, la tía de los neños, lo qu'equival en Haworth al papel de la so hermana Maria, dempués de la muerte d'ésta. Trátase d'una metodista, que les sos convencimientos nun tienen nenguna influencia sobre los mozos Brontë. Con ellos garrasti a los oficios na ilesia del so hermanu políticu, sentáu nel "pew " ("el bancu zarráu") de la familia, que contién los nomes de los titulares que cumplen cola aportación a la ilesia. Mientres tola so vida, ella ye vista de llutu en Cornualles y quéxase de que nunca conoció'l norte. Ye la Aunt ("tida") Branwell, qu'enseña a los neños l'alfabetu, l'aritmética, el work ("trabayu"), esto ye, los llabores cola aguya: como la cordura, los bordaos puntu de cruz, y ufiérta-yos los llibros y amás de suscribise a la revista Fraser, menos interesante que la Blackwood´s, pol so interés nel alderique.

Semeya de James Sheridan Knowles, publicáu en 1833 na revista Fraser, a la que taba suscrita la tida Branwell.

Según infórmase, a ella gustába-y el tabacu y amosábase atentu y juguetona, ente que la moral de los conservadores tiende a siguir una estricta etiqueta, esmolecíos pola educación relixosa y moral de los neños, cuidadosos colos sos traxes planchaos con almidón, inflexibles pa la ocasión. Arrogante, ella sacrificó la so vida pol so sobrín y les sos sobrines, ensin tratar de contraer matrimoniu y ensin ver a la so familia. Elizabeth solía llevar zuecos de suela gruesa, faciendo ecu nel pisu de piedra, y el so paradoriu podía sabese polos golpes nel comedor cuando entraba na so habitación, que s'atopaba nel llar.

Les dos hermanes de Charlotte

María, la mayor (1814-1825)

Imaxe al microscopiu de Mycobacterium tuberculosis, el «Bacilu de Koch», la maldición de la familia Brontë.

En Cowan Bridge, María Brontë conoció'l fríu, la fame, la miseria, la violencia de los vieyos, los discursos de la condena eterna y los fueos del infiernu ("fire and brimstone"). Ella tien una tuberculosis avanzada. Charlotte describir como viviegu y sensible, particularmente precoz cola llectura y los xuegos.

Elizabeth, la menor (1815-1825)

Elizabeth Brontë xunir a la so hermana en Cowan Bridge, onde sufrió la mesma suerte. Morrió'l 15 de xunu de 1825, dos selmanes dempués del so regresu col so padre. Seique ye menos precoz, a pesar de la so prematura muerte, quitándola de les distraiciones creatives de la so familia, quitar de la so apreciación.

Los años d'aprendizaxe

A bien temprana edá, los neños asitien la escritura nel centru de los sos intereses, de primeres, facer como un xuegu, si tou paez bonu na narración, solo los cadetes tienen la llibertá pa faer de la so pasión. Esti cuartetu de neños ye catalogáu como "impresionante" y "malditu" (vease Intentu d'esplicación) toma forma na soledá de la pequeña casa parroquial en Yorkshire en redol a la figura del so padre omnipresente, ente que los sos fíos crecen, ésti esmolezse por una educación más formal.

Cowan Bridge, la escuela maldita

Por ello, en 1824, los cuatro hermanos ingresen a la escuela en Cowan Bridge, fundada polos fíos con una pequeña fortuna de los clérigos y encamentar al señor Brontë. Al añu siguiente, María y Elizabeth carécense gravemente y retírense, pero muerren pocu dempués, el 6 de mayu y el 15 de xunu de 1825, Charlotte y Emily tornen a Haworth tamién. El trauma de perder a los sos dos hermanes refléxase especialmente na obra de Charlotte: Jane Eyre, n'ónde Cowan Bridge convertir en Lowood, y la patética figura de María toma la forma de Helen Burns, la señorita Andrews tien la crueldá de la señorita Scatcherd y la tiranía del direutor, el reverendu Carus Wilson, reflexar nel señor Brocklehurst.

Emplegu del tiempu

La durez del castigu a los estudiantes na primer metá del sieglu XIX, nun ye esclusiva d'Inglaterra (imaxe alemana de 1849).

Cowan Bridge impon un uniforme pa los neños llamaos Charity children ("los neños de la caridá") qu'humilda a los pequeños Brontë, quien s'atopen ente los residentes más nuevos. Sufren les burlles de los mayores, Charlotte en particular, a la cual una fuerte miopía obligar a poner la so ñariz mui cerca de los escritos.

"Recostados colos pies contra la cabeza, llevantamos antes del amanecer; y dempués d'un rápidu bañu frío nuna tina pa seis persones al empar, tresformada nel xelu que cai mientres una hora y media, preciede a les oraciones matutines, un pequeñu almuerzu d'avena, que con frecuencia s'atopa quemáu. Entós empiecen les clases, de 9:00 a 12:00, siguíes por un descansu nel xardín hasta la dinner (cena). Les lleiciones retómense, atayaes a les 17 hores por una merienda compuesta de media rebanada de pan y una taza de café, con una nuevu recréu de trenta minutos antes d'un llargu estudiu. El día termina con un vasu d'agua, una galleta d'avena (oatcake), les oraciones de la tarde y l'hora de chase. Los castigos llueven: la privación d'alimentos, del recréu, el castigu corporal, o la esposición nun taburete cola cabeza cubierta por un "bonete de la infamia" mientres hores ensin poder movese."

La disciplina

El castigu, rellatáu nel llibru Jane Eyre de Charlotte, confirmar na obra d'Elizabeth Gaskell. Ente que el Sr. Williams, el llector de Smith, Elder & Co., felicitar pola puxanza de la so descripción, Charlotte manifiesta la veracidá de les sos declaraciones, diz siguir siendo parcial, y nun dexa que les persones crean qu'ella taba esaxerando. Sufriendo mientres dos décades los malos tratos infligidos a les sos hermanes, ella podría tener, de forma inconsciente, desaxeraciones, o inclusive llegar a inventar: la prueba de les sos intenciones esistió, pero vese socavada por un testimoniu concretu que Charlotte nun cunta. Sicasí, Gaskell recoyó la hestoria de la pequeña María, bien enferma y qu'acababa de recibir una ventosa pola so enfermedá, que se llevanta abruptamente a la vista de la señorita Andrews y empieza a vistise. Primero que ella pueda tirar nada, la maestra tira la metá de les coses na habitación, acorviar con reproches pola so neglixencia y desorde, y entós, darréu, llega'l castigu, col cual María taramellar pol cuartu. Según Gaskell, la so interlocutora, non identificada, "falaba como si ella viera la escena y la so cara amburaba d'una indignación inextinguible".

El calvariu dominical

Los domingos son inclusive más duros. En cualquier momentu y ensin ropa fayadizo, los estudiantes teníen de travesar cinco quilómetros de campos pa llegar a la ilesia, primero pa la misa, y depués recibián un refrigerio fríu en parte posterior de la ilesia antes del interminable serviciu vespertín, de siguío tornaben a la escuela tremeciendo y morriéndose de fame, onde recibíen una rebanada de pan con mantega rancia. Les devociones del domingu concluyíen con unes llargues recitaciones del catecismu, aprendiendo de memoria los testos bíblicos y, polo xeneral, con un sermón sobre la condena eterna. El reverendu Carus Wilson, quién dirixía l'establecimientu, yera un evanxelista calvinista creyente de la predestinación y la condenación; los sos sermones y escritos, pequeños manuales pal usu d'estudiantes, son un recordatoriu de qu'una fuerte retórica y los efeutos d'estilos bien pensaos marquen los nuevos espíritus.

La denuncia de Jane Eyre

Vistu nel contestu de la dómina, el réxime de Cowan Bridge nun ye nin más nin menos grave que'l d'otres instituciones comparables, ya inclusive puede ser relativamente nidia. Nel so Jane Eyre Charlotte denuncia a Lowood pol so rigurosidad, la so suciedá, los alimentos en mala traza, la fame, les vultures (los suyos y de la so hermana), la obligación de tomar les sos eméticos (vultures) y el sangráu, la neglixencia del médicu (hermanu del direutor), la epidemia de low fever (tifus?), acomuñaes a la tuberculosis que debilitaba a los estudiantes, la severidá de los castigos, y la maldá común del personal, especialmente de la señorita Scatcherd.

Charles Nicolle en 1909 estableció que'l pioyu ye'l vector del tifus, la llamada "fiebre de la fame" o "fiebre de la cárcel".

Estes condiciones son polo xeneral consideraes como normales, y cuando apaez La Vie de Charlotte Brontë de Elizabeth Gaskell en 1857, un llargu discutiniu apoderar de la prensa, y los distintos protagonistes llibren una feroz guerra. El Señor Brontë demostró coraxe, dexando d'ofender a los sos superiores, retirando del colexu a los sos fíos, retirada que ye demasiáu tardida pa les mayores, pero él inora'l so estáu de salú.

Contestación per parte de los críticos evanxelistes

El cuadru que Charlotte ellaboró de la escuela, como más tarde remarcar Elizabeth Gaskell, acusada de siguir col mesmu guión, espertó reaiciones. Más allá de les condiciones materiales, a Charlotte repróchase-y una parcialidá ideolóxica. El discutiniu nun s'atopa zarrada: asina, nel llibru Nineteeth-Century Religion and Literature, An Introduction, publicáu en 2006, Mark Knight y Emma Mason esforciar en demostrar que la descripción del señor Brocklehurst ye "parcial ya incompleta", y que los sos comentarios son "voluntarios" y que nada tienen que ver con una referencia a la redención de los pecaos qu'escriben éstos, una y bones ello ye "inherente a la fe evanxélica." Per otra parte, añaden, na so evaluación de la doctrina calvinista predicada por St. John Rivers, quien ve a la heroína Jane "como una condergada a muerte", "amuesa la incapacidá de Jane Eyre de concebir la salú como un don de la Gracia, y non la consecuencia del méritu individual".

La bona fe de Patrick

Patrick Bronte fixo tolo posible p'atopar lo qu'él creía que yera apoderáu pa los sos fíos. Como lo amuesa en Juliet Barker, como lo lleó en Leeds Intelligencer del 6 de payares de 1823, sobre los informes d'abusos que s'atopen nel Tribunal Penal de Bowes, y d'otros, xulgaos el 24 de payares de 1824 cerca de Richmond, tocantes a los estudiantes que son rucaos polos parásitos y atopábense tan desnutridos que dalgunos perdieron la vista. Nun hai nicios de que la Clergy Daughters' School nun pudiera satisfaer les sos mires. Nun ye bien baratu y los sos patrons (los miembros honorarios) son figures respetaes, como la fía d'un gran amigu de William Cowper, la señora Hannah More, autora reconocida de llibros sobre la moralización na educación de los neños, distintos obispos ya inclusive dalgunos de los sos conocíos, ente ellos William Wilberforce, que-y dexó completar los sos estudios en St John's. Él cree bonalmente qu'ellí atopa toles garantíes.

Les Juvenilia: Glass Town, Gondal y Angria

Artículu principal: Glass Town

El padre, Patrick, va per montes y valles visitando a los probes y los enfermos, ufiertando sermones, siempres ensin notes, tamién dando mises y la estremaunción, dexando a los trés hermanes y el so hermanu a soles cola so tía y una doncella, Tabitha Aykroyd, llamada Tabby, que na cocina, cúnta-yos les lleendes de les tierres nel so dialeutu de Yorkshire.

La esperiencia coleutiva de fundación: Glass Town

Soldáu ashanti del sieglu XIX, aliaos de los franceses, mientres caltienen una destructiva guerra contra Glass Town en 1830.

Orixinalmente, tienen dolce soldaos de madera que Patrick Brontë ufiérta-y a Branwell a principios de xunu de 1826. Él tamién mercaron xuguetes pa Charlotte, Emily y Anne, estos son los soldaos the little men ("homes pequeños"), a los que darréu se-yos asigna un nome, y qu'encienden l'interés de los neños.

Mientres un día fríu n'avientu de 1827, un mundu toma forma, ente que a propuesta de Charlotte, cada unu escueye "la so" isla, onde se convirte nel alministrador, y Branwell darréu vuelve a entamar la idea d'ampliala.

Surde entós la "Ciudá de Cristal" ("Glass Town"), un amiestu de Londres, París y Babilonia, país que cobra vida con una serie d'aventures complexes, grabaes de callao nos small books o little books, ensin que los más allegaos, el so padre, la so tía y el personal doméstico, sían informaos de la so esistencia. Estos pequeños llibros, dellos cientos, tienen el tamañu d'una caxa de cerilles (3,8 cm x 6,4 cm), coser con un filo y son cubiertos con una fina escritura, de cutiu con calteres de prensa, bien afechos, ensin puntuación y son afataos con dibuxos esplicativos, mapes, diagrames, semeyes de paisaxes o edificios, que son realizaos pol más competente nel dominiu del campu. Escritu en prosa, la saga ufierta poses nos poemes qu'espresen estaos d'ánimu y vacilaciones, dacuando abandonaos por efusiones llíriques. Entós, lo meyor ye escoyíu y rexistrábase pa les correiciones nos cuadiernos celosamente guardaos.

Esti mundu estructurado histórica, social, xurídica, alministrativa y políticamente, ye una monarquía constitucional, con cursos y festivales, asamblees, partíos políticos y lluches de poder, revueltes, revoluciones y guerres, con códigos civiles y penales, tribunales penales y los sos asientos, con una prensa omnipresente y revistes qu'apaecen regularmente.

La escuela de Miss Wholer

Ellen Nussey en 1855, añu de la muerte de Charlotte Brontë.

Como estudiante

Carta de Charlotte Brontë a la so amiga Ellen Nussey.

En 1831, Charlotte, quien yá tien quince años, foi confiada a la escuela de Miss Wooler en Roe Head, Mirfield, Dewsbury Moor, al sur de Bradford. Patrick Brontë podría haber unviáu más cerca, a Keighley por casu, y fuera más baratu. La señorita Wooler y les sos hermanes, sicasí, tienen una bona reputación: dellos fabricantes únvien-y a los sos fíos, y el señor Brontë recuerda'l formosu edificiu que s'atopó pasiando pola parroquia de Dewsbury, y depués en Hartshead-cum-Clifton, como vicariu. La so eleición ye escelente, pero Charlotte ye esgrazada, ellí tien una bona educación y conoz a delles moces que permanecen nel llugar, a pesar de disputes pasaxeres, conoz a les sos amigues na vida, especialmente a Ellen Nussey, quien ye sele y ordenada, y a Mary Taylor que ye caprichosa, quien prueba la so suerte en Nueva Zelanda antes de tornar al país. Charlotte tornó a Roe Head, en xunu de 1832, con pesar por abandonar a les sos amigues, pero contenta de xunise al nial familiar.

Como maestra

Tres años más tarde, la señorita Wooler llamó al so ex-estudiante por que seya el so ayudante. Decidióse que Emily acompañar pa siguir colos cursos y que ella nun tendría que pagar, los gastos saldar con una porción del salariu de la so hermana. Tenía diecisiete años y ye la primer vegada, dende Cowan Bridge, qu'abandona'l so pueblu. El 29 de xunetu de 1835, les hermanes salen de la casa parroquial, el mesmu día que'l so hermanu Branwell, nun estáu de gran escitación, escriben un borrador d'una carta a la Royal Academy of Arts de Londres, na que soliciten presentar los sos dibuxos pa una candidatura como Probationary Student ("pasante").

La ilesia de St. Mary en Mirfield, cercana a la escuela de Miss Wooler

Charlotte da clases per primer vegada, anque non siempres ye atenta colos sos estudiantes, descripción que dexa afigurada nos sos cuadiernos, y más tarde va ser en Bruxeles con mayor mordacidad. Emily, sicasí, abláyase, tien una la mala predisposición pa compartir la so cama y contempla les tierres dende les ventanes ensin poder percorreles: dempués de tres meses, tienen de llevala d'emerxencia a la casa parroquial. Anne, decide estudiar p'asegurar el so futuru, y toma el so llugar y continua ellí hasta la Navidá de 1837.

La fatiga y la torna

Charlotte escapa de la monotonía nel abellugu col mundu de Angria que, gracies a les cartes del so hermanu, continua en desenvolvimientu. Mientres esfrutaba de les sos vacaciones en Haworth, retomó la saga, y escribió llargos capítulos, dacuando foi reprendida pol so padre que quería qu'ella tuviera una mayor participación nos asuntos de la parroquia, en ebullición dende la imposición de les Church rates, l'impuestu local pal funcionamientu de la parroquia anglicano, ente que la mayoría de la población componer de los Dissenters. Mentanto, Miss Wooler treslladar a la Casa de Heald, Dewsbury Moor, onde Charlotte quexar del mugor y d'onde ella se va n'avientu de 1838, con un regalu de Miss Wooler, la coleición de poemes de Walter Scott The Vision of Don Roderick and Rokeby (La visión de Don Rodrigo y Rokeby).

La secesión en Gondal y Angria

Gondal creáu por Emily y Anne

Diariu d'Emily Brontë, 26 de xunu de 1837, amosando'l so trabayu con Ana na mesa nel comedor.

Al momentu de la partida de Charlotte para Roe Head, Emily y Anne, de cutiu calificaes como "ximielgues", pola so proximidá, y marquen la so independencia frente por frente de Branwell y realicen la secesión de Glass Town, creando Gondal, una gran isla al norte del Pacíficu que coloniza Gaaldine que s'atopa más al sur y tien un clima más clemente.

Emily ye la inspiración pa esti nuevu mundu empobináu por una muyer, onde ella se convierte na guardiana. Caúna escribía los sos poemes llibremente dientro del marcu definíu, pero informando a les otres de los sos proyeutos. Nel so pupitre portátil, visible nel Brontë Parsonage Museum, Emily despinta los versos qu'ella destina, por si acasu ganar na saga.

Los pocos restos que queden del ciclu de Gondal faen difícil el so analís, Emily probablemente destruyó los llibros alrodiu de esti llugar, sacante los poemes que grabara de callao, pero que nun tienen referencies al reinu. Dalgunos de los poemes de Gondal son el xerme de los personaxes de Wuthering Heights y et La inquilina de Wildfell Hall

Angria creáu por Charlotte y Branwell

Al so regresu, Charlotte, a dúu col so hermanu, concentrar nel reinu de Angria, probablemente creáu alredor de 1834. Esti nuevu mundu (que naz de la destrucción de "Verdopolis", otru de los nomes pa Glass Town, pola culpa Alexander Rogue, conde de Northangerland), tamién va crecer hasta convertise nuna entidá igual a Gondal. Alternativamente, Branwell y Charlotte crean y desenvuelven una seición, non ensin conflictos, y n'ocasiones Branwell nun tien en cuenta los deseos de la so hermana y tienden conducise solo ente que la so hermana ta en Roe Head. A diferencia de Gondal, Angria ye bien conocíu yá que se caltuvieron un gran númberu de documentos, borradores, ilustraciones, poemes, cartes.

Influencies lliteraries o artístiques

Ver tamién: Ann Radcliffe, Horace Walpole, Lord Byron, John Martin, y Walter Scott

Blackwood's Edinburgh Magacín, volume XXV : xineru–xunu de 1829. William Blackwood, Edimburgu y T. Cadell, Strand, Londres.

Los mundos de Glass Town, Angria y Gondal son creaos por una fértil imaxinación, alimentada poles pasiones polítiques, sociales y lliteraries, los neños son bien abiertos a les influencies diverses que s'atopen en delles de les sos obres de maduror. Les primeres influencies coleutives, ye vital la simbiosis de la xunta de los hermanos. Non toos lleen a los mesmos autores, pero toos asegurar de que'l conxuntu tea informáu de los nuevos apurras. Esta ye una biblioteca virtual que la familia tien, non nos sos estantes, porque munchos de los llibros son emprestaos, pero que na memoria son guardaos, les notes tomaes y por sobremanera los animaos alderiques.

La prensa y la Blackwood's Magacín

Los periódicos, cola suscripción per parte de Patrick o mercaos en John Greenwood, la papelería y llibrería de la cual los Brontë son consideraos como los meyores veceros, que trai una gran cantidá d'información. El Leeds Intelligencer, la Blackwood's Edinburgh Magacín, conservadora y bien escrita, meyor que la Quarterly Review, (coles mesmes idees polítiques pero menos refinaes, razón pola cual el señor Brontë nun lo llee), tou esto ye esplotáu hasta l'últimu detalle. La Blackwood's Magacín enciende la imaxinación: por casu, el mapa d'África, publicáu en xunetu de 1831, representa l'universu material de Glass Town n'África del oeste, na plena conocencia de la "Gramática de la xeografía xeneral" de Goldsmith, que siempres taba na casa parroquial.

Les "noveles gótiques"

Artículos principales: Narrativa gótica y L'abadía de Northanger

Ann Radcliffe, pionera de la narrativa gótica.

La mesma Blackwood's Magacín tenía los gustu de presentar cuentos góticos, tan populares na fin del sieglu XVIII y principios del sieglu XIX, pero que yá s'atopaben en cayente. Jane Austen burllóse esti estilu en L'abadía de Northanger, na cual, la nueva heroína Catherine Morland, apinar de romanticismu y somórguiase nun mundu imaxinariu onde la lloria ye'l mieu y l'emoción, y hai un barruntu d'un delitu na abadía, onde ella permanez. La anti-heroína, denuncia la inxenuidá escesiva y l'incoherencia del romanticismu. Coincidencia o inspiración, el nome de Catherine Morland suxuriera a Emily a la eleición de "Catherine" pa la so novela, que preciede a Morland, quién nes cercaníes remembra los moors (los gorbizales) qu'ella tantu ama. Y el seudónimu escoyíu por Branwel, Northangerland, faise ecu de la "Northanger" de Jane Austen.

Estes hestories inspiren a Emily nos sos primeros poemes de Gondal, y a Charlotte y Branwell en dellos aspeutos de Angria. Ello ye que Charlotte escribió, alredor de 1833, una hestoria fantástica, tratada de forma humorística que titula Napoleon and the Spectre. Tamién tien un toque d'estilu góticu na novela Villette, acoradada por una monxa fantasmal y nuna visita a la bizarra y deforme señora Valravens suma a la sensación de soledá y ansiedá de la heroína.

En Jane Eyre, la lloca Bertha surde d'un áticu, Jane afaya con horror qu'esta muyer hai enforma tiempu que s'atopa nel llugar, aun así Rochester llevar al altar. Esta ye the mad wife in the attic ("la lloca esposa nel áticu") de la que Jane nunca oyó falar, anque yá vio a esta criatura desenfrenada (convención novelesca), trata de conocer la so identidá. La bigamia a la qu'ella había estáu sometida ensin sabelo ye la que determina'l so escape. De la mesma, faise ecu nos sos oyíos una "risa sobrenatural" (preternatural laughter), digna de cualquier novela de la señora Radcliffe. A lo último, mientres se preparar pa casase col so "salvador", St John Rivers, y partir a les Indies con él, álzase una voz que tesciende los cielos, los espacios y los montes, la voz de Rochester a quién l'amor concéde-y el poder de la telepatía sonora a distancia. Y Jane embárcase nuevamente nuna carrera p'atopar a esti home, agora mancáu y ciegu, analayando nos sos dominios, qu'una tarrecible quema afaró y dexáu en ruines fumientes.

Lord Byron

Lord Byron, fonte d'inspiración pa les hermanes Brontë.

Los neños Brontë esviar demasiáu rápidu de la forma maniquea d'estos cuentos, y terminen per preferir un xiru más byroniano, onde los héroes, tienen un fuerte magnetismu sexual y una alma apasionada, demuestren arrogancia, ya inclusive una cierta escuridá nel corazón. Ye na Blackwood's Magacín onde ellos afayen a Lord Byron, n'agostu de 1825 con una revisión de "Last Days of Lord Byron", en tanto'l poeta morriera l'añu anterior. A partir d'esi momentu'l nome de Byron "convertir en sinónimu de toles prohibiciones y de toles audacias, como amenó'l llevantamientu de les inhibiciones". Branwell y Charlotte crecen y unu de los héroes de Verdopolis, Zamorna, tien un comportamientu cada vez más y más ambiguu, marcáu un llau escuru d'un home que se va escureciendo, la evolución tamién s'atopa nos personaxes d'Emily, de la so novela, onde los habitantes de Wuthering Heights, esti gran edificiu siniestru que ye solmenáu polos vientos, demuestra una perversidad, una probeza d'espíritu, una violencia ensin precedentes. Heathcliff desclavará el ataúd de Catalina p'abrazar a la muerta, esti gran testimoniu d'amor llega a lo macabro y a la morbilidad. De la mesma, en Jane Eyre, l'escuru señor Rochester tien munches carauterístiques asemeyaes a les d'un héroe byroniano.

Otros trabayos marcaron la imaxinación de les hermanes Brontë, como Les mil y una nueches, por casu, qu'inspira a los "xenios" (Genii) qu'ellos mesmos aportaron nos sos reinos, y apurren un toque de exotismo. El romanticismu de Walter Scott tamién ye engañador y en 1834 Charlotte esclama: "Tocantes a la ficción, lleí a Walter Scott y él solo; toles noveles dempués d'él nun tienen valor".

El pintor John Martin

L'arquiteutura fantástica de John Martin: Pandemonium, inspiráu de El paraísu perdíu, de John Milton (nel muséu de Louvre).

Otra influencia primordial, ye'l pintor John Martin, trés grabaos a media tinta de la década de 1820 afaten les parés de la casa parroquial: La Fiesta de Balthazar (Belshazzar's Feast), El Diluviu, y Josué ordenando al sol detenese. Charlotte y Branwell copiar, y la so fantástica arquiteutura reflexar nos monumentos de Glass Town y Angria, onde'l mesmu pintor ye puestu n'escena por Branwell.

Una de les principales obres de Sir Edward de Lisle, un personaxe de la confederación, Los Cuatro Xenios nel Conseyu, ta direutamente inspiráu pol exemplu de John Martin pa El paraísu perdíu de John Milton.

El realismu y la moral d'Anne

Grabáu El Diluviu según John Martin.

Nel casu d'Anne Brontë, les influencies de Agnes Grey y La inquilina de Wildfell Hall son menos clares. Funciona en gran midida sobre la base de la so esperiencia como institutriz y el prindo de Branwell, que reflexen la creencia, heredada del señor Brontë y la so enseñanza de la Biblia, según la cual un llibru tien que construyir una lleición moral. Esti sentíu del deber, la obligación d'atestiguar, son más evidentes en L'inquilín de Wildfell Hall, qu'escribió tres la muerte de Branwel.

Nel trabayu d'Anne, sicasí, reparar la influencia de les noveles gótiques d'Ann Radcliffe, Horace Walpole, Matthew "Monk" Lewis y Charles Maturin, como tamién de Walter Scott, nun sería poles estraordinaries moliciones de la heroína, sola y abandonada, tórnase sumisa. La diferencia ye qu'ella s'aguanta, non polos dones sobrenaturales, arrenunciu por cuenta de la fuercia del so temperamentu.

Otres influencies

El percorríu inicial

Christian, El Pelegrín de John Bunyan.

Jane Eyre, Agnes Grey y La inquilina de Wildfell Hall, Shirley, Villette y mesmu El Profesor presenten, independientemente la modalidá escoyida de narración, una estructura llinial d'un personaxe principal que s'emponer p'atopar na vida dempués de munches moliciones, una forma de felicidá allugada ente l'amor y la virtú. Nun ye un viaxe iniciático llenu de torgues que recuerden a les obres d'inspiración relixosa del sieglu XVII, como El progresu del pelegrín (Pilgrim´s Progress) de John Bunyan (1628-1688) o'l so Gracia abondosa al primeru de los pecadores (Grace abounding to the Chief of Sinners).

Tantu más profanu, el protagonista sigue un viaxe picarescu, al honor dempués de Miguel de Cervantes (1547-1616) nes lletres occidentales ysobremanera, nel sieglu XVIII inglés, por casu, de Daniel Defoe (1660-1731), Henry Fielding (1707-1764) y Tobias Smollett (1721-1771), una tradición que siguió nel sieglu XIX con una corriente denominada "from rags to riches" ("de la probeza a la riqueza") que demostraron cuasi tolos novelistes victorianos. L'héroe o la heroína, atópase somorguiaos nun accidente del destín na probeza y, dempués de munches dificultaes, tienen accesu a una felicidá dorada. De cutiu, un artificiu que dexa'l pasu d'un estáu a otru, l'heriedu inesperáu, un don maraviyosu, xuntes, etc. (Vease Oliver Twist, David Copperfield, Grandes esperances, por nomar a Charles Dickens), y esta corriente ye efeutuada polos personaxes de Charlotte y Anne, inclusive si la riqueza del corazón ye mayor a la de la billetera.

Una novela na traxedia griega

Wuthering Heights ye un llugar estreme. Amás de los elementos góticos yá mentaos, constrúyese como una traxedia griega na que "tien la música", amás cola dimensión cósmica de la épica de Milton y el poder del teatru shakespiriano. Falamos de que los ecos de El rei Lear, ya inclusive, anque con calteres bien distintos, Romeo y Julieta, toles referencies ocultes tres el choque de fuercies y les pasiones qu'ellí se desamarren.

Neñeres por necesidá

Ver tamién: Dómina victoriana

¿Qué faer?

La vida d'una muyer, como s'imaxina nel mundu anglosaxón na década de 1840.

¿Qué puede faer una muyer que nun ye rica, pero que tampoco pertenez a la clase que de los llamaos trabayadores, dedicaos a trabayos agrícoles, y que ye demasiáu casera? Ésti ye'l problema de les hermanes Brontë que, fora del círculu zarráu d'unes poques families amigues, tienen pocu contautu cola población. Elles tán ente les persones que tienen conocencies, pero'l señor Brontë tien unos honorarios modestos que nun se verán amontaos. Les úniques soluciones posibles son un matrimoniu honestu con un bon partíu, cosa qu'elles nun tán buscando, y dos ocupaciones: maestres d'escueles o como governess (preceptoras). Tres el fracasu de la so escuela, toes vense obligaes a poner orde educando a los neños pequeños que de cutiu son rebalbos o xunise a los establecimientos escolares. Ta tamién la posibilidá de convertise nuna "dama de compañía" de dalguna muyer rico y solo: tratar d'una midida provisional pa les nueves, que frecuentemente se converten n'esclaves de la so ama, problema plantegáu por Janet Todd sobre Mary Wollstonecraft. Pero nenguna de les hermanes Brontë paez considerar esa opción.

Los oficios de Charlotte y Anne

Institutriz nuna rica familia anglosaxona na segunda metá del sieglu XIX.

Solo Emily nunca va intentar ser preceptora y el so intentu d'enseñar nuna escuela, la de la señorita Patchett en Law Hill, cerca de Halifax, onde s'exiliará mientres seis meses, va ser la so única esperiencia como profesional. Charlotte, sicasí, tien dellos cargos como profesora na escuela de Miss Wooler en Bruxeles y en Heger. Tamién se convierte en institutriz de Sidgwick, en Stonegappe, Lotherdale, onde trabaya mientres unos meses en 1839, y depués a la señora White, en Upperhouse Casa, Rawdon, de marzu a avientu de 1841. La mesma Anne ye la institutriz de la señora Ingham, en Blake Hall, Mirfield, d'abril a avientu de 1839, y de siguío, de la señora Robinson., en Thorp Green Hall, Little Ouseburn, cerca de York. Ellí ella contra al so hermanu pa tratar d'estabilizala, pero la so estadía convertir nun desastre (ver: "Branwell Brontë", Un amor imposible)

Charlotte: Proyeutu d'una escuela pa mocines

La necesidá obliga

La Institutriz, por Rebecca Solomon, 1854.

Charlotte tien una idea pola cual pon tou de lo so parte. Con bona razón, según la so redolada, piensa qu'ella y les sos hermanes tienen tola capacidá intelectual pa fundar una escuela de moces neñes, la casa parroquial sirviría d'agospiamientu pa la "Sunday School" ("escuela de domingos"), el salón de clases. Puesto que los estudiantes tienen que prauticar llingües estranxeres, la salida al estranxeru fueron previstes, Bruxeles (onde Mary vivió) ye preferida a París y Lille, que son refugaes pola antipatía escontra los franceses, quien son responsables de la Revolución y les guerres napoleóniques. Por encamientu d'un pastor del episcopáu de Bruxeles, el señor Jenkins, los güéspedes son recibíos en delles oportunidaes, Bélxica ye escoyida pa estudiar francés, alemán y música. Charlotte amuesa'l proyeutu a la Tía Branwell, que tien una pequeña fortuna nel so patrimoniu, y comprométese a ayudar.

Viaxe a Bruxeles de Charlotte y Emily

Un profesor d'élite

Semeya de Constantin Heger (1865), l'amor secreto de Charlotte Brontë, mientres la so estancia en Bruxeles en 1842 y 1843.

Emily y Charlotte, acompañaes pol so padre, fueron a Bruxeles en febreru de 1842. Emily taba convencida en cuantes que Charlotte yera determinante. Elles inscríbense na escuela de Monsieur y Madame Heger, na cai de Isabelle, mientres seis meses. La señora Claire Heger ye la segunda esposa de Constantin Héger, y foi ella la qu'abriera l'internáu, onde ella mesma asume la direición y el so maríu da les clases cimeres de francés. Acordies con unu de los sos antiguos alumnos, diría sobre Miss Wheelwright, "la so intelixencia deber al so talentu". Él apasiona al so auditoriu, esixendo munches llectures, y poner en perspeutiva, y de éstes realiza un analís estructurado, de les cualos llogramos constancia de los sos comentarios nos márxenes de les disertaciones de Charlotte y Emily, escrites nel branu de 1842. Ye un home apuestu, de traces regulares, con abondosu pelo y patillas bien negres, con una mirada encesa cuando escurre sobre los grandes escritores, y que convida a los sos estudiantes a faer pastiches de temes xenerales o filosóficos.

Les sos clases son bien apreciaes por Charlotte, y los dos hermanes demuestren ser bien bones estudiantes, anque a Emily nun-y gusta enforma y paez remontase con frecuencia. Ella apriende alemán y col so esfuerciu llogra rellumar nel pianu. A la fin de los seis meses, la señora Heger ufiérta-yos quedase de baldre en cuenta de dictar ciertos cursos. Dempués de munches duldes, acepten, non ensin antes informar na so casa parroquial y llograr el consentimientu del so padre y de la so tía: Charlotte enseña inglés, Emily enseña música. Nin una nin otra pueden sentise próximes a los sos estudiantes. Emily en particular, onde denota el so calter completu y emplega una axatada pedagoxía. Solo una de les sos alumnes, la señorita De Bassompierre, qu'entós tenía dieciséis años, espresa tardíamente el so apegu a la so profesora, con sentimientu recíprocu, yá que Emily regalar, cola so firma, el dibuxu d'un pinu na nube, que detalló minuciosamente.

La torna, Charlotte torna darréu

Haworth na actualidá, la cai principal. Queda na imaxinación de los Brontë: Villette, La tierra de Gondal, etc.

La muerte de la so tía, n'ochobre d'esi añu, obligar a tornar a Haworth. La tía Branwell dexó toles sos posesiones, que tamién fueron compartíes poles sos sobrines y una prima de Penzance, Eliza Kingston,qu'anula la delda y ufierta un pequeñu estipendio. Madame Heger anuéva-yos los cargos na escuela, pero solu Charlotte retorna, en xineru de 1843, Emily niégase porque ella prefier asumir la responsabilidá de les xeres doméstiques. El señor Heger tien una escelente opinión d'ella y tenía la esperanza de reclutarla como titular, declarando más palantre qu'ella "tenía un espíritu d'home, podría ser un gran navegante, [taba] dotada d'una facultá razonamientu cimeru que dexaba deducir una conocencia antigua de les nueves esferes del saber, [que] la so voluntá inflexible trunfara sobre toles torgues, pudiendo superar toles oposiciones".

Charlotte vuelve a casa

Un añu dempués con diferencia de díes, namorada por dalgún tiempu y ensin tener nengún tipu de reciprocidá per parte del so profesor, Charlotte tien d'arrenunciar y volver a Haworth. La so vida en Bruxeles foi acoradada: Madame Heger nun ve la so rellación con bonos güeyos, ella aventúrase na Catedral de Santa Gudula y, dempués de munches vacilaciones, crucia l'estragal d'un confesionariu. La tentación de convertise al catolicismu, la relixón del so maestru, apruz, pero nun va más allá.

La vida en Haworth ye entá más difícil qu'antes de la so partida, el señor Brontë pierde la vista. Sicasí, el so tabayón ye operada con ésitu en Manchester, y ye nesta ciudá, n'agostu de 1846, ente que él duerme na so cama, que Charlotte empezó a escribir Jane Eyre. Patrick Branwell fundir nun rápidu descensu de drames entrepolaos, embriaguez, plasmu patolóxicu, la quema de la so cama, delirios, qu'en parte, son productos de la so mala reputación, por ello'l proyeutu de la escuela tien de ser abandonáu.

Charlotte escribió cuatro llargues cartes, bien personales y ambigues al señor Heger, que nun tienen respuesta. Él romper y les tira a la basura, pero son recuperaes pola so esposa, quien les guarda nel so xoyeru. Cuando Elizabeth Gaskell prepara la so biografía sobre Charlotte, ella va a Bruxeles y el señor Heger amuésa-y dalgunes, ensin el menor comentariu. En 1913, el fíu y la fía de Heger, dempués del fallecimientu de los sos padres, donar al Muséu Británicu. Más tarde fueron publicaes en The Times.

Los años de maduror: carreres lliteraries

Primer publicación: poemes "de Currer, Ellis y Acton Bell"

La publicación en 1846 de los poemes de les hermanes Brontë so los sos seudónimos de Currer (Charlotte), Ellis (Emily) y Acton Bell (Anne).

El conseyu del gallardoniáu poeta

Charlotte, que tien l'ambición como'l so hermanu (pero ta lloñe de los sos proyeutos), d'escribir como "Poeta gallardoniáu" (un poeta oficial), por ello presénta-y dalgunos de los sos poemes a Robert Southey. La respuesta nun llega y, finalmente cuando vuelve a la casa parroquial, esto nun lu sirvió de nada. Robert Southey, una figura destacada del romanticismu, como s'ilustra nel so tiempu, anque'l so fama esmoreceríase un pocu dempués, igual que William Wordsworth y Samuel Taylor Coleridge, compartía los prexuicios de la dómina sobre'l llugar que teníen d'ocupar les muyeres. Él respuende, n'efeutu: "La lliteratura nun tien razón de ser na vida d'una muyer, y ella nun puede conocer la so ser. Cuanto más (una muyer) consagrar a los deberes que -y incumben, va tener menos llibertá de práutica, inclusive teniendo talentu o faciéndolo como una diversión."

Culpa feliz

Sicasí, Charlotte nun s'amurnió, y l'oportunidá vien na so ayuda. Un día na seronda de 1845, tando sola nel comedor, dase cuenta de qu'un llibru permaneció ellí al abrir el caxón del escritoriu portátil d'Emily y "cola escritura de la mio hermana Emily". Y ella llee, esllumada, lo que la so hermana escribió, cola fondura y la guapura de los poemes qu'ella nun conocía. Esti descubrimientu describir, cinco años dempués, nun cuentu curtiu que, según Juliet Barker, borrando la emoción qu'esperimentó, como "más qu'una sorpresa [...], un fondu convencimientu de qu'había delles efusiones estraordinaries, una poesía bien distinta de la que davezu les muyeres escribíen. Atopé estos poemes entestaos, recoyida, brengosu y xenuinu. Pal mio oyíu, el so cantar yera daqué singular - selvaxe, murniu y llevándola a la elevación-". Nel párrafu siguiente, Charlotte rellata la reaición d'indignación tan esclusiva de la so hermana, en que'l so territoriu "naide podía aventurase impunemente". Llevólu "hores p'apangala y díes pa convencela".

Trés "Bell" en masculín

La única muestra de les firmes individuales de "Currer, Ellis y Acton Bell", los alies de les hermanes Brontë.

De lo que Emily tenía de tar convencida, ye que los sos poemes merecíen publicares. Charlotte considera la posibilidá d'una publicación conxunta de los trés. Anne va ganar fácilmente nel proyeutu, asina cópiese. Una vegada escoyíos los manuscritos, ventiún d'ellos pertenecen a Anne, tocantes a Emily tendría diecinueve, Charlotte va en busca d'un editor; ella toma'l conseyu de William y Robert Chambers d'Edimburgu, responsables d'una de les sos revistes favorites, el "Chambers's Edinburgh Journal", quién-y encamienten (esto considérase almitíu, pero ensin prueba documental) a, Aylott & Jones, una pequeña editorial, de Paternoster Row 8, Londres. Éstos acepten, pero baxu riesgu del autor yá que, el so riesgu comercial paez ser altu. El llibru publicar en 1846 baxu seudónimos masculinos. Charlotte ye Currer, Emily ye Ellis y Anne ye Acton, nomes inusuales pero que contienen les iniciales de caúna. L'apellíu escoyíu dempués de dellos intentos va ser Bell, probablemente inspiráu pol vicariu Arthur Bell Nicholls, en funciones dende'l 18 de mayu de 1845, ente qu'avanzaba el proyeutu de publicación.

Acoyida bien llindada

El llibru atraxo poca atención, solo viéndense trés exemplares, unu d'ellos a un habitante de Cornmarket, en Warwick, llamáu Fredrick Enoc, que con almiración -y escribió al autor pa pidi-y un autógrafu. Esti autógrafu ye l'únicu documentu qu'inclúi los nomes de los trés autores xunto colos sos seudónimos, unu debaxo del otru. Darréu tornen a la prosa, caúna produciendo una novela l'añu siguiente. Les moces inda trabayaben de callao. El so padre enterar de Jane Eyre, dempués de la so publicación y díxo-yos ensin arrodios a les sos fíes: "Charlotte's published a book and it's better than likely!"("Charlotte publicó un llibru y ye meyor de lo que podría haber pensando!"). Elles falen darréu de los sos escritos, abrazaes, alredor de la mesa del comedor, dempués que'l señor Brontë abre les sos puertes a les 21 en puntu, llanza un rápidu comentariu "Don't stay up late, Girls!" ("¡Nun se chen tarde, chiques!"), de siguío xiren el reló escontra tras y dempués van a les sos habitaciones.

1847, l'añu suntuosu

Publicaciones

Jane Eyre, páxina principal onde se ve la "edición por Currer Bell".

Jane Eyre, de Charlotte, Wuthering Heights d'Emily y, Agnes Grey d'Anne, apaecieron en 1847, so los sos seudónimos utilizando l'apellíu Bell. El manuscritu de Charlotte tien munches dificultaes p'atopar un editor. De cutiu tien de tornar a la casa parroquial, onde recibe una nueva direición, y depués otra, y asina hasta una docena en total nun añu. A lo último, ye aceptada por Smith, Elder & Co., de Londres, propiedá de George Smith (él tien 23 años y la so casa especializóse en revistes científiques), asistíes pol so llector William Smith Williams (el señor Williams pa Charlotte), que siempres-y foi fiel. Les obres d'Emily y Anne encamentar a Thomas Cautley Newby, a cuenta de los autores, de componer un three-decker ("una novela de tres piso"), pa faer la venta más rentable, sobremanera nes circulating libraries (biblioteques de préstamos), incluyendo los dos primeres qu'entienden Wuthering Heights, y la tercera Agnes Grey.

Les noveles llogren una gran atención. Na obra d'Emily, Wuthering Heights, critíquen-y la orixinalidá fundamental de la tema y del rellatu, tamién s'indignen pola violencia y l'aparente inmoralidá, indicando que de xuru la escribió un home ensin fe nin llei, La reaición del públicu ye abondo neutral respectu de Agnes Grey, pero más falagadora, anque dalgunos criticar como un llibru "totalmente desagradable" (thoroughly unpleasant), "un ataque a la moral y a les bones costumes" emanado de "un malváu". Pela so parte Jane Eyre llueu conocería un gran ésitu.

Fin del anonimatu

Artículu principal: Jane Eyre

Jane Eyre, de Charlotte, establez una reputación como regueru de pólvora. En xunetu de 1848, ella decide a romper l'anonimatu. Anne y ella (Emily se rehúsa a siguiles) van a Londres en tren pa probar en Smith, Elder & Co. onde cada hermana va ser un escritor independiente, Thomas Cautley Newby, l'editor de Wuthering Heights y Agnes Grey qu'espublizó'l rumor de que los trés noveles fueron el trabayu de la mesma persona, entendiendo por ésti a Ellis Bell (Emily). George Smith foi desaxeradamente sorprendíu al atopase frente a dos muyeres nuevos que dexen, los pésimos vistíos provinciales emprestaos, siendo paralizáu pol mieu, que, pa identificase, dirixe les sos cartes a los Messrs. Acton, Currer y Ellis Bell, recuperar de la so sorpresa, y al momentu ésti recibir cola so madre, con toles considerancies debíes al so talentu, inclusive les convida a la ópera nel Covent Gardenpa la representación de El barberu de Sevilla de Rossini.

Charlotte, años de fama

Artículu principal: Charlotte Brontë

Dibuxu de Charlotte Brontë, probablemente realizáu por George Richmond (1850).

Tres l'ésitu de Jane Eyre, obra de Charlotte, ella, primida por George Smith, viaxa con él, a Londres especialmente, pero tamién a Edimburgu. A pesar de la so cobardura estrema que la llinda a monosílabos, Charlotte ye festexada y atópase colos grandes escritores: Harriet Martineau, que más delantre la recibe na so propiedá The Knoll, Ambleside, nel Lake District, onde se xacia con William Wordsworth, y tamién con George Henry Lewes, el compañeru de George Eliot, a quien-y llama l'atención por un desafortunáu comentariu sobre Jane Eyre, o'l so alcuentru con Charles Dickens, al que-y pon poca atención yá que a ella nun-y gusta. La so fama tamién-y valió l'amistá d'Elizabeth Gaskell, con quien realizó dellos viaxes a Manchester y permaneció na casa parroquial.

L'interior The Crystal Palace na esposición universal de 1851 en Londres.

Charlotte almira a William Thackeray, que'l so retrato de Samuel Laurence (en realidá, una reproducción de F. Holl, un regalu de George Smith), afata la sala de comedor y les conferencies a les que se dirixó delles vegaes. Nuna presentación a la so propia madre, Thackeray, anunció dempués d'una pequeña puesta n'escena y con gran fanfarria, la entrada a Charlotte col nome de "Jane Eyre". Furiosa y avergoñada, ella llevar aparte pa da-y un sermón, y señála-y que nin la so dignidá como muyer, nin la so cualidá d'autora nun-y dexen tal combinación. Thackeray ye un home altu y Charlotte una pequeña muyer de 4 pies y 9 pulgaes (1,45 m), según el carpinteru que realizó'l so ataúd. Dizse que les sos figures movíense detrás del vidriu, y que Charlotte, tenía la cabeza echada escontra tras, como un páxaru en roxura.

En 1850, el pintor George Richmond, en Londres, realizó la so semeya, que tamién cuelga nel comedor, según cuenta Ellen Nussey con trazos nidios, cola ñariz curtia y el quexal arrondáu.

En 1851, Charlotte visitó la esposición universal (The Great Exhibition) nel Crystal Palace, un inmensu palaciu vidriu. Ella publicó Shirley en 1849 y Villette en 1853.

El so casoriu y el so decesu

Semeya de Arthur Bell Nicholls, na dómina del so matrimoniu con Charlotte Brontë, en 1854.

Fotografia que se presume de Charlotte Brontë en 1854, l'añu del so matrimoniu.

Les hermanes acostumen burllase de los vicarios que conocen183 . El reverendu Arthur Bell Nicholls (1818-1906) diba siete años y mediu que yera vicariu en Haworth cuando, contra tou pronósticu, el 13 d'avientu de 1853, propón-y matrimoniu a Charlotte. Esta postrera, anque impresionada pola so dignidá y la so voz sonora, atopar ríxidu y convencional, más bien de mente estrecha "como tolos otros vicarios", escribe a Ellen Nussey 184, y torna la so ufierta. Empieza asina un periodu aturbolináu de dellos meses, mientres los cualos Nicholls, escorríu pola roxura del señor Brontë, abandona les sos funciones 185 . Sicasí, los sos sentimientos adulces camuden y el padre convencíu, Charlotte termina casándose'l 29 de xunu de 1854. Cola sida de tar aballáu, el señor Brontë nun garrasti a la ceremonia na so propia ilesia, y ye la señorita Wooler la que conduz a Charlotte al altar 186 . A la torna de la so lluna de miel n'Irlanda, onde ella ye presentada a la familia del so maríu, la so vida camuda dafechu. Cuasi a tiempu completu cumple colos sos deberes d'esposa. Escríbe-y a los so amigues que'l señor Nicholls ye bonu y sollerte. Sicasí, espánta-y el so nueva condición, y confía-y a Ellen Nussey nuna carta fechada del 19 de xunu de 1854: "[...] Realmente, realmente, Nell, ye daqué solemne, estrañu y peligrosu pa una muyer el convertise nuna esposa "187 . Morrió al añu siguiente, en 1855, a los 39 años, cuasi la mesma edá que la so madre188 , oficialmente de tuberculosis; anque avanzaron tamién la hipótesis de la tifoidea o un entueyu del embaranzu tardíu189 . A pidimientu del señor Brontë, Elizabeth Gaskell escribió la primer biografía de Charlotte (1857)190 , ayudando a crear el mitu d'una familia de xeniu malditu, d'una soledá dolioso y romántico, testimoniu anguaño puestu en cuestión. Sicasí, la señora Gaskell conocía perbién a la familia, delles vegaes tuviera en Haworth, acoyó a Charlotte na so casa en Plymouth Grove, Manchester, y convirtióse na so amiga191 .

La obra de Charlotte

Noveles

• Jane Eyre: Una autobiografía (Jane Eyre: An Autobiography) (1847) Jane Eyre ye una novela complexa que trata sobre una hestoria d'amor tormentoso, pero tamién espón los mitos fondos de la humanidá que s'atopa en John Bunyan (El progresu del pelegrín, que cai y atopa la lluz), de John Milton (El paraísu perdíu) y la Biblia (Ver: Influencies). Por casu, la novela tien una estructura de fondu basada sobre l'exiliu y torna, mitu princeps del cristianismu (la vida, la muerte y la resurreición). Dende una perspeutiva psicolóxico y sociolóxico, Jane Eyre presenta una heroína que, dempués de ser apoderada por un cuartetu masculín, John Reed, el señor Brocklehurst, el señor Rochester y finalmente St. John Rivers, decidió tomar el so destín nes sos manes y obedecer solo a les sos propies decisiones. Como tal, presenta un tipu de muyer que nun s'afai a la dómina victoriana. Como escribió Ian Emberson, "Those who consider Jane Eyre as primarily a feminist novel have much to support them" ("Aquellos que consideren a Jane Eyre principalmente como una novela feminista, tienen un montón de pruebes pa sofitar el so argumentu").
• Shirley(1849) atopar en dellos aspeutos, una novela, sobre la "condition of England", al estilu d'Elizabeth Gaskell. Emily sirviría como modelu pa la heroína, Shirley Keeldar. Charlotte Brontë escribió a la señora Gaskell que Shirley representa lo que Emily pudiera convertise si tuviera en condiciones de "bona salú y prosperidá". Ello ye que amás de la rellación que'l personaxe tien col so perru Tartar, el so calter enérxico y completo, el so valor físicu, el so llamatu de "Capitán", el personaxe nun diz gran cosa alrodiu del so supuestu modelu. Amás, Ellen Nussey sería representada nel personaxe de Caroline Helstone. Este ye un cuadru de costumes, que representa'l mundu de la fabricación nuna crisis social (inspiráu pola revuelta de los ludites de 1812), pero onde los vicarios (curates) anglicanos, son retrataos con ironía y humor, xugando asina col rol.
• Villette (1843) deriva de la esperiencia profesional y platónicamente amorosa de Bruxeles, qu'esplota en El Profesor. Trátase d'una obra que toca la condición femenina, les opciones disponibles, y los oficios disponibles. A esta descripción añader el conflictu ente'l protestantismu de la heroína, Lucy Snowe, y el mundu católicu de la Bélxica que la arrodia. L'amor que siente Lucy naz y crez pa un profesor católicu, Paul Emmanuel, teniendo la esperanza d'un final feliz. El llibru, sicasí, termina con una crisis de la so incertidume, una y bones el llector ye llibre de decidir si'l Paul Emmanuel, partió escontra les Antilles, vuelve pa casase cola heroína o s'afuega nel fundimientu del el so barcu.
• El Profesor(The Professor) (1857) publicáu por Smith, Elder & Co., a títulu póstumu, a la iniciativa d'un curtiu epílogu de Arthur Nicholls Bell, ye la primer novela de Charlotte, que nengún editor aceptara en 1847. Ésti ye'l menos esitosu, y vese aburuyáu pola perspeutiva escoyida, una autobiografía sobre la base de la esperiencia masculina de Bruxeles. Cuando Charlotte escribir, nun tener los medios lliterariu y psicolóxicu p'adoptar una visión d'un home que paeciera creíble.

Fragmentos incompletos

Trátase de borradores ensin editar, lo que, sacante Emma (vease más palantre), fueron publicaos apocayá:

• Asford escritu ente 1840 y 1841, onde dellos personaxes de Angria treslladar a Yorkshire ya incorpórense nuna aición realista;
• Willie Ellin realizáu dempués de Shirley y Villette, y que lu lleva a Charlotte relativamente pocu trabayu, a partir de mayu hasta finales de xunu de 1853, ye una hestoria en trés partes que s'atopa pocu venceyada ente sigo y que la so aición ye, nesta etapa, bien escura;
• Los Moore (The Moore), borrador de dos capítulos curtios que tien como personaxes a dos hermanos, Robert Moore, el dominante, y John Henry Moore, un maniacu intelectual;
• Emma publicáu en 1840, con una introducción de William Thackeray na que s'entruga a l'autora sobre'l testu, que Charlotte paez empezar dempués de que'l señor Nicholls pidió la so mano, y siguió hasta tanto ella tuvo la fuercia. Este ye un fragmentu, ensin dulda, daría llugar a una novela de gran escala igual a les que yá tenía como precedente;
• El nanu verde (The Green Dwarf) publicáu en 2003, ye probablemente una hestoria inspirada en The Black Dwarf (El Duende Negru) de Walter Scott, quien amaba les obres de Charlotte, con una trama na que la imaxinación y la enerxía creativa, dacuando superen a les de les noveles que concluyó. Lady Emily Charlesworth ta namorada de Leslie, un simple artista; Lord Percy, un aristócrata fieru y sobeyosu, esforciar por conquistala. España la guerra ente Verdopolis (capital de la confederación de Glass Town) y Senegal, y los amantes trabar nuna llucha por Lady Emily. La política, el subterfugio d'amor, los paisaxes góticos, la brevedá de la novela son les garantíes del so movimientu que nun conoz nin la digresión, nin la relaxación.

Branwell Brontë

Autorretratu de Branwell Brontë.

Un mozu prometedor

Patrick Branwell Brontë (1817-1848), ye consideráu pol so padre y les sos hermanes como un xeniu. Él ye capaz d'escribir dos cartes distintos al empar, una cola mano derecha y la otra cola manzorga, tien un talentu que s'amuesa de cutiu na posada del pueblu, The Black Bull, onde ye conocíu por entretener a los visitantes y onde los beneficios son los grandes vasos llenos que nun se refuguen. Rapazu intelixente y talentosu, siempres interesáu na mecánica, la música, la hestoria, les llingües de l'antigüedá y la lliteratura en particular, de cutiu actúa como la fuercia impulsora na construcción de los reinos imaxinarios. Tamién cunta con una bona pincelada pa la que, animáu pol so padre, él va tener ciertu enclín.

La so debilidá de calter

Fachada de la Royal Academy of Arts onde Branwell tuvo d'asistir a clases de pintura, pero asistió a les tabiernes.

Nun intentu por faese un nome como pintor, oficiu codalosu si tiénense pidíos de veceros ricos, treslladar a Londres pa estudiar na Royal Academy of Arts a la que nun asistió, prefiriendo dilapidar los pocos díes que-y quedaben cola cantidá de dineru dada pol so padre. De siguío, trata d'asegurase de pequeñes responsabilidaes na Compañía de Ferrocarriles que tenía la esplotación de la nueva llinia de Leeds-Manchester, pero termina siendo escluyíu por falta d'estabilidá contable. Al poco tiempu, fundir nel alcohol y el láudano, incapaz de recuperar el so equilibriu. Emily menudu va dirixir a The Black Bull, que s'atopa xusto debaxo de la casa parroquial y la escuela dominical, y va traer de vuelta, borrachu, hasta la so cama.

Un amor imposible

Anne, de siguío, va ser la institutriz de los Robinson en Thorp Green Hall, cerca de York, foi contratada en xineru de 1843 como tutora del mozu Edmund. Ella dexó'l cargu en xunu y un mes más tarde, Branwell ye unviáu ellí topetando col señor Robinson, quien lo acusó de tener una aventura cola so esposa, y promete estrozalo. Esta unión ye atestiguada por tolos biógrafos, cola esceición de la señora Gaskell. La investigación posterior especuló que Branwell yera'l padre d'un fíu illexítimu. Branwell sentiríase un amor sincero pola muyer casada, perteneciente a la gran burguesía terrateniente, y el so regresu a Haworth fundir nuna gran depresión qu'afuega n'alcohol y drogues. Él caltién la esperanza de que la señora Robinson llogre'l divorciu casóse con él, pero cola repentina muerte del señor Robinson, llega a la conclusión d'esta posibilidá nun esiste y nun se sabe si ella tenía los mesmu interés qu'él, una y bones el testamentu declara que la vilba herieda la propiedá siempres y cuando nun tenga nengún contautu más con Branwell Brontë.

Caricatura de Branwell Brontë, realizada por él mesmu llamando a la muerte, de 1847.

Decadencia y muerte

Dempués de dellos años de decadencia y depués de meses de sufrimientu, morrió en Haworth el 24 de setiembre de 1848, d'una tuberculosis diagnosticada de manera tardida nel so cuerpu foliao y debilitao pol delirium tremens nun pudo aguantar. Al finar, el so padre solo podía repitir "My brilliant boy" ("El mio fíu brillosu"), de siguío, Emily, lúcida pero siempres enllena de llealtá, escribió qu'él s'atopaba "hopeless" ("ensin esperanza").

La obra apenes afilvanada

Edición del mes d'abril de 1833 del Monthly Intelligencer, publicación mensual de Glass Town, Juvenilia, editáu por Branwell.

Branwell ye l'autor de Juvenilia, de Glass Town y Angria, escritu cola so hermana Charlotte, los sos poemes, dalgunos en prosa o en versu, como Real Rest fueron publicáu por Halifax Guardian el 8 de payares de 1846 sol seudónimu de "Northangerland" (este ye tamién el nome d'una figura clave na so creación Glass Town, Rogue Alexander, más tarde Conde de Northangerland. Dellos artículos apaecen de xemes en cuando nes revistes locales, y una novela ensin terminar, And the Weary are at Rest ("Y a los cansaos tán en reposu") (1845).

Dellos personaxes notables y amigos posen pa Branwell, pero terminó solo unes poques semeyes. Dalgunos permanecen, como les del señor y la señora Isaac Kirby, de callar Fonte 3, Bradford; John Brown, el sacristán de Haworth, un amigu Branwell y padre de Martha Brown, sede de la casa parroquial; la señorita Margaret Hartley, sobrina del señor y la señora Kirby, colos cualos axuntóse col so tíu en callar Fonte; reproducíos na parte cimera d'esti artículu, llamáu Hermanu feliz en Francia ya Inglaterra, conocida como los Trés Hermanes ("Three Sisters") o'l Pillar Portrait ("Semeya de la pilastra"), nel que Branwell escluyóse dempués de cubrir el so bocetu.

A dellos visitantes nun lu gustaba'l semeya, como a la señora Gaskell, por casu, que la llamó "rough, common-looking oil-painting" ("brutu, d'aspeutu común de la pintura al oleu"). Tamién cita la sentencia de la entá más grave "shocking daub" ("tiez infame"), pronunciaes por una persona non identificada en 1858, pero esta última observación paez aplicase a dicha mesa Gun Group ("Grupu de fusil"). La semeya orixinal del Pilar atopar na National Portrait Gallery, y qu'atrai el mayor númberu de visitantes. Según los testigos, la paecencia de les sos hermanes ye bastante exactu, especialmente en Emily y Anne, y dalgunes de les carauterístiques más destacaes de Charlotte, cola prominente frente, la ñariz daqué llarga, el quexal un pocu cuadrada, güeyos castaños y una formosa melota.

Emily Jane "la esfinxe de la lliteratura"

Artículu principal: Emily Brontë

Ver tamién: Wuthering Heights

Xavaz y llibre

Semeya d'Emily pintáu pol so hermanu Branwell.

Col so nome real Emily Jane Brontë (1818-1848) (robló colos sos dos nomes o con dos de les sos iniciales Y. J. Brontë) la "esfinxe de la lliteratura" escribía ensin nengún deséu de notoriedá, pa cumplir cola so única obligación interna. Asina siente una necesidá feroz d'independencia, refugando les convenciones sociales o la etiqueta, y de cutiu nun lu importa que tuviera fora del so algame familiar, dacuando hasta'l puntu de volver tras los sos interlocutores ensin dicir una pallabra. Emily tenía una personalidá inflexible (ella mesma se cauterizó con un fierro ingriente la mordedura que-y produció'l so perru Keeper na mano) secreta.

Emily ama percima de too, al igual que les sos hermanes y hasta ellos, al traviés de los pandoriales selvaxes circundantes de Haworth. amestó con esos uzes, eses parés de piedra seca, les roques y les cascaes, los nichos secretos, una rellación simbiótica na novela y el so poemes. Ella recoyía y trataba a los animales mancaos que guarda con ella. Poco dempués del funeral del so hermanu en setiembre de 1848, la so salú deterioróse bien rápido ensin posa.

Anne "la otra"

Artículu principal: Anne Brontë

Ver tamién: La inquilina de Wildfell Hall

Semeya d'Anne por Charlotte Brontë.

Dempués Anne entraría de nuevu como institutriz, esta vegada en casa del reverendu Edmund Robinson en Thorp cerca de York, repitiéndose, coles neñes, los mesmos problemes que nel anterior desempeñu del so llabor docente, anque nesta ocasión, pudo non yá apoderar a les sos alumnes Bessy y Mary, sinón que consiguió que les neñes tomárenlu verdaderu ciñu y nun la escaecieren nunca.

Portada de la 1ª edición, 1848

La curtia vida d'Anne Brontë, desprovista de too elementu románticu amorosu, esmuzse murnia ente les sos clases, les sos noveles, los sos paseos pola sablera de Scarborough en vacaciones, y el cuidu obsesivu que teníen los trés hermanes, Emily, Charlotte y Anne, por Branwell el neñu mimáu de la familia a quien se-y toleraba cualquier cosa.

Nel casu concretu d'Anne, ella compartió col so hermanu la enseñanza de los neños de la familia del reverendu Robinson. Introducir personalmente ellí con oxetu de que diera clases de música al pequeñu Edmund cola resultancia desastrosa de que Branwell namorar de Lydia Robinson, la madre del so discípulu. La pasión, que duró dos años y mediu, causó un verdaderu drama familiar pa los Brontë -por non falar yá de los Robinson-: Branwell dar a la bébora y al opiu, ensin posibilidá d'enmienda.

L'alcoholismu del mozu Branwell sirviría, sicasí, por qu'Anne escribiera la novela La inquilina de Wildfell Hall, criticada nel so tiempu inclusive pola mesma Charlotte por considerase que nun yera "apropiada", por cuenta de la crudeza de la tema, como lliteratura femenina.

Anexo

Cronología de los Brontë

Cronología: Principales acontecimientos en rellación cola familia Brontë, por fecha y arrexuntaes per etapes esenciales Los padres 17 de marzu de 1777 : nacencia de Patrick Brontë en Emdale, Condáu de Down, Irlanda. 15 d'abril de 1783 : nacencia de Maria Branwell en Penzance, Cornualles. 1802 : Patrick Brontë ingresa al St John's College, Cambridge. 1806 : Patrick Brontë ye ordenáu sacerdote de la Ilesia Anglicana. 1806-1809 : Patrick Brontë ye vicariu en Wethersfield, Essex. 1809, de xineru a avientu : Patrick Brontë ye vicariu en Wellington, Shropshire. Avientu de 1809 a avientu de 1811 : Patrick Brontë ye vicariu en Dewsbury, Yorkshire. 1811-1815 : Patrick Brontë ye cura de Hartshead-cum-Clifton, Yorkshire. 1812 : Maria Branwell va a casa del so tíu John Fennell, direutor de la escuela de Woodhouse Grove, cerca de Bradford, y ónde Patrick Brontë esamina les pruebes de los estudios bíblicos. 29 d'avientu de 1812 : Patrick Brontë (qu'agora s'inclúi sol nome de Señor Brontë) esposa a Maria Branwel (qu'agora va ser conocida como la Señora Brontë) na ilesia de Guiseley. La nacencia de los neños y la muerte de la so madre 23 d'abril de 1814 : nacencia y bautismu de Maria Brontë en Hartshead. 8 de febreru de 1815 : nacencia de Elizabeth Brontë en Hartshead, bautismu en Thornton el 26 d'agostu. 1815 : El señor Brontë ye nomáu vicariu perpetuu de la parroquia de Thornton, cerca de Bradford. 21 d'abril de 1816 : nacencia de Charlotte Brontë en Thornton, bautismu'l 29 de xunu. 26 de xunu de 1817 : nacencia de Patrick Branwell Brontë en Thornton, bautismu'l 23 de xunetu. 30 de xunetu de 1818 : nacencia d'Emily Brontë en Thornton, bautismu'l 20 d'agostu. 17 de xineru de 1820 : nacencia d'Anne Brontë en Thornton, bautismu'l 25 de marzu. Febreru de 1820 : el señor Brontë ye nomáu vicariu perpétuo de la parroquia de Haworth, Yorkshire. 15 de setiembre de 1821 : la muerte y l'entierru de la señora Brontë en Haworth. La so hermana, la señorita Elizabeth Branwell, que vien de Penzance va ocupar de curiar del so sobrín y les sos sobrines. Escuela de Cowan Bridge, y les muertes de Maria y Elizabeth Julio de 1824 : Maria y Elizabeth son unviaes a la Escuela pa fíes de los clérigos » de Cowan Bridge, Kirkby, Londsdale; Charlotte xunir n'agostu y Emily en payares. 6 de mayu de 1825 : decesu de Maria en Haworth, dempués de retirase de Cowan Bridge el 14 de febreru por razones de salú. 1 de xunu de 1825 : Charlotte y Emily son treslladaes de Cowan Bridge. 15 de xunu de 1825 : decesu de Elizabeth en Haworth, dempués de ser retiraes dee Cowan Bridge el 31 de mayu por razones de salú. 1825 : Tabitha Aykroyd llega a la casa parroquial como asistente. Ella yá tien trenta años. Partida de Charlotte escontra la escuela de Miss Wooler, en Roe Head, dempués d'Emily, y darréu d'Anne Xineru de 1831 : Charlotte parte pa la escuela de Miss Wooler en Roe Head, Mirfield, onde conoz a les sos amigues Ellen Nussey y Mary Taylor. Xunu de 1832 : Charlotte dexa Roe Head pa ocupase de los estudios de les sos hermanes. Julio de 1835 : Charlotte torna a Roe Head como maestra y emmène Emily comme élève dispensée de frais. Emily ne reste que six mois et Anne prend sa place dans les mêmes conditions jusqu'en décembre 1837. Los neños Brontë siguen caminos diverxentes 1835 : Branwell parte pa estudiar na Royal Academy of Arts de Londres y vuelve a los pocos díes. Xunu de 1838 : Branwell instálase como retratista en Bradford en casa de la señora Kirby, na cai Fountain 3; él torna a Haworth cubriendo les sos deldes en mayu de 1839. Setiembre de 1838 : Emily part enseigner à l'école de Miss Patchett à Law Hill, près de Halifax, où elle ne restera que six mois. Avientu de 1838 : Charlotte quitte son poste d'enseignante à Roe Head. Abril de 1839 : Anne parte como preceptora de la señora Ingham, a Blake Hall, Mirfield, yá que ella va abandonar n'avientu. Mayu de 1839 : Charlotte parte como preceptora de Mrs Sidgwick, a Stonegappe, Lothersdale, ella va abandonar en xunetu. Agostu de 1839 : el reverendu William Weightman ye nomáu vicariu de la parroquia de Haworth. Setiembre de 1839, Charlotte y Ellen Nussey pasen les vacaciones en Easton Farm, Bridlington. Xineru de 1840 : Branwell part comme précepteur chez Mr Posthethwaite, Broughton-in-Furness, d'où il revient en juin. Mayu de 1840 : Anne parte como preceptora de Mrs Robinson, a Thorp Green Hall, Little Ouseburn, cerca de York. Setiembre de 1840 : Branwell devient employé de la compagnie des chemins de fer Leeds-Manchester à Sowerby Bridge, Halifax. 1840 : Martha Brown, fille du sacristain, est engagée à l'âge de 12 ans, comme bonne au presbytère de Haworth. Marzu de 1841 : Charlotte parte como preceptora de Mrs White, a Upperwood House, Rawdon, d'onde ella va tornar n'avientu. Abril de 1841 : Branwell reçoit une promotion et est nommé responsable du poste de ligne de Luddendenfoot, près de Halifax. Estadía en Bruxeles de Charlotte y d'Emily, dempués la muerte de la Tía Branwell Febreru de 1842 : el señor Brontë acompaña a Charlotte y Emily a Bruxeles onde elles son inscrites nel Pensionado Heger. Abril de 1842 : Branwell est renvoyé de Luddenden Foot pour négligence dans la tenue des comptes. 6 de setiembre de 1842 : decesu de William Weightman a los 26 años. Los sos exequias son celebraes na ilesia de Haworth. 29 d'ochobre de 1842 : decesu de Miss Branwell a los 66 años, y soterrada na ilesia de Haworth. Charlotte y Emily van a Bruxeles. Xineru de 1843 : Charlotte retorna a Bruxeles y dexa que Emily ocupar del trabayu de casa ; Anne llevar a Branwell a casa de los Robinson en Thorp Green Hall onde va ser institutriz del mozu Edmund. Xineru de 1844 : Charlotte dexa Bruxeles definitivamente y vuelve a Haworth. Mayu de 1845 : el reverendu Arthur Bell Nicholls ye nomáu vicariu de la parroquia de Haworth. Xunu de 1845 : Anne arrenuncia al so puestu en Thorp Green. Julio de 1845 : Branwell est renvoyé de Thorp Green. Charlotte passe quelques jours chez Ellen Nussey à Hathersage. Primer publicación, so los nomes de Currer, Ellis y Acton Bell, depués la notoriedá Mayu de 1846 : Poemes de Acton, Currer y Ellis Bell, publicaos por Aylott & Jones a cuenta de los autores. Xunu de 1846 : Charlotte termine The Professor qui est rejeté par de nombreux éditeurs. Julio de 1846 : Emily termina Wuthering Heights y Anne Agnes Grey. Agostu de 1846 : Charlotte accompagne Mr Brontë à Manchester pour une opération de la cataracte. À son chevet, elle commence la rédaction de Jane Eyre. Ochobre de 1847 : Jane Eyre, de Charlotte Brontë, ye publicáu por Smith, Elder & Co. Avientu de 1847 : Wuthering Heights y Agnes Grey, d'Emily y Anne Brontë respeutivamente, son publicaos ensamblados por Thomas Cautley Newby. Xunu de 1848 : The Tenant of Wildfell Hall, la segunda novela d'Anne Brontë, ye publicada por Thomas Cautley Newby. Julio de 1848 : Charlotte et Anne se rendent à Londres pour prouver à Smith, Elder & co qu'elles sont bien des personnes distinctes et que-yos « Bell » ne sont pas un seul et même auteur, comme en fait courir -y bruit Thomas Cautley Newby. Muerte de Branwell, Emily y Anne en seis meses 24 de setiembre de 1848 : Branwell meurt de la tuberculose, l'âgé de 31 ans. Il est soterré dans l'église de Haworth. 29 d'avientu de 1848 : Emily meurt de la tuberculose, âgée de 30 ans. Elle est inhumée en l'église de Haworth. 28 de mayu de 1849 : Anne meurt de la tuberculose, âgée de 29 ans. Elle est inhumée au cimetière de St Mary's à Scarborough. Charlotte sola, los viaxes y les cites Xunu de 1849 : Charlotte séjourne à Filey et à Easton Fram, Bridlington, tout en poursuivant la rédaction de Shirley. Ochobre de 1849 : Shirley de Charlotte Brontë ye publicáu por Smith, Elder & Co de Londres. Avientu de 1849 : Charlotte séjourne chez George Smith à Londres où elle rencontre Thackeray et Harriet Martineau. Mar<o de 1850 : Charlotte séjourne chez Sir James Kay-Shuttleworth de Gawthorpe Hall, près de Burney. Xunu de 1850 : Charlotte séjourne à nouveau chez George Smith, dîne avec Thackeray et pose pour son portrait exécuté par George Richmond. Julio de 1850 : Charlotte visita Edimburgu en compañía de George Smith. Agostu de 1850 : Charlotte séjourne chez les Kay-Shuttleworth à Briery Close, Windemere et rencontre Mrs Gaskell. Avientu de 1850 : Charlotte séjourne chez Harriet Martineau à The Knoll, Ambleside, dans le Lake District. Mayu-xunu de 1851 : Charlotte ta en Londres pa la Esposición universal y dicta les conferencies de Thackeray. Xunu de 1851 : Charlotte séjourne chez Mrs Gaskell à Plymouth Grove, Manchester et commence la rédaction de Villette. Xunu de 1852 : Charlotte séjourne seule à Filey dans l'est du Yorkshire et se rend auprès de la tombe de sa sœur Anne à Scarborough. Avientu de 1852 : el reverendu Arthur Bell Nicholls pide la mano de Charlotte, pero ella refugar en razón de la violenta oposición del so padre. Xineru de 1853 : Charlotte séjourne à Londres pour la dernière fois. Villette est publié par Smith, Elder & Co. Abril de 1853 : Charlotte passe une semaine chez Mrs Gaskell à Plymouth Grove, Manchester. Mayu de 1853 : Mr Nicholls démissionne de son poste de vicaire à Haworth. En août, il est muté à Kirk Smeaton, Pontefract. Setiembre de 1853 : Mrs Gaskell passe quatre jours au presbytère de Haworth. Charlotte, après son départ, séjourne chez Miss Wooler à Hornsea, Yorkshire Est. Xineru de 1854 : Mr Nicholls séjourne chez Mr Grant, vicaire de Oxenhope, et rencontre Charlotte plusieurs fois. Abril de 1854 : Mr Brontë revient sur son opposition au mariage de Charlotte avec Mr Nicholls et les fiançailles sont annoncées. Xunu de 1854 : Mr Nicholls reprend ses fonctions de vicaire à Haworth. Casoriu de Charlotte, lluna de miel y muerte 29 de xunu de 1854 : Mariage de Charlotte et de Mr Nicholls en l'église de Haworth. La célébration est assurée par le révérend Sutcliffe Sowden, Miss Wooler conduit Charlotte à l'autel et Ellen Nussey est demoiselle d'honneur. Julio de 1854 : Charlotte et Mr Nicholls partent en lune de miel en Irlande et Charlotte est présentée à sa belle-famille. Xineru de 1855 : Charlotte et Mr Nicholls séjournent chez les Kay-Shuttleworth à Gawthorpe Hall. Charlotte prend froid au cours d'une promenade à travers la lande mouillée. Febreru de 1855 : Tabitha Aykroyd, la servante bien-aimée de la famille, décède à l'âge de 84 ans. 31 de marzu de 1855 : Charlotte Brontë Nicholls, enceinte de quelques semaines, décède à Haworth à l'âge de 38 ans. Patrick Brontë, solo col so fíu hasta la so muerte Xunu de 1855 : El señor Brontë escríbelu a Elizabeth Gaskell pa pidi-y que componga una biografía de Charlotte. Marzu de 1857 : The Life of Charlotte Brontë («La vida de Charlotte Brontë»), de la señora Gaskell, ye publicáu en Smith, Elder & Co. Xunu de 1857 : The Professor (« El Profesor »), la primer novela de Charlotte, ye publicada a títulu póstumu por Smith, Elder & Co, con un prefaciu del señor Nicholls. 7 de xunu de 1861 : fallecimientu del Señor Brontë a la edá de 84 años. El señor Nicholls va abandonar la casa parroquial, acompañáu de Martha Brown, y va volver a Irlanda. Cultu posterior de los Brontë Ochobre de 1861 : vente aux enchères des effets de la famille Brontë. 1872-1878 : -y successeur de Mr Brontë, Le révérend John Wade, ajoute une aile en pignon au presbytère. 1879 : Mr Wade fait démolir l'église, à l'exception de son clocher, et en fait reconstruire une autre. 19 de xineru de 1880 : Martha Brown, bonne chez les Brontë, puis chez Mr Nicholls en Irlande, décède à l'âge de 52 ans à Haworth, lors d'une visite à sa famille. 16 d'avientu de 1893 : fúndase The Brontë Society en Hôtel de Ville de Bradford. Lord Houghton va ser el so primer presidente. 18 de mayu de 1895 : abre'l Muséu Brontë na cai de la Yorkshire Penny Bank à Haworth. 26 de payares de 1897 : fallecimientu de Ellen Nussey, amiga de Charlotte, a la edá de 80 años. 2 d'avientu de 1906 : decesu del señor Nicholls a la edá de 88 añoss (en Banagher, Irlanda). 4 d'agostu de 1928 : el presbiteriu de Haworth ye adquiríu por Sir James Roberts que formaba parte de la Brontë Society. El Muséu Brontë Parsonage abre al públicu. 1928-1929 : una coleición, llamada Bonnell, de manuscritos, llibros y dibuxos de Bronte ta disponible nel muséu. 1944 : una placa conmemorativa foi revelada en Bronte en « Coin des poètes » del Ablaya de Westminster. De magar, numberosos manuscritos o artículos pal Muséu Bronte fueron donaos o mercaos y arriquecen la coleición del muséu. La 'Sociedá Brontë' 'esfórciase constantemente en buscar, alcontrar y adquirir artefautos pa ser axuntaos en Haworth.

Bibliografía

Fuentes

• Alexander, Christine; Sellars, Jane (1995) Cambridge University Press: The art of the Brontës (n'inglés), páx. 484. ISBN 9780521432481..
• Alexander, Christine Anne; McMaster, Juliet (2005) Cambridge University Press: The child writer from Austen to Woolf (n'inglés), páx. 312. ISBN 9780521812931..
• Allott, Miriam (1996) Routledge: The Brontës: The Critical heritage (n'inglés), páx. 496. ISBN 978-0415134613.
• Bazin, Claire (1995) P. O. M: La vision du monde chez les sœurs Brontë (en francés)..
• Barker, Juliet (1995). St. Martin's Press: The Brontës (n'inglés), páx. 1003. ISBN 0-312-14555-1..
• Benson, Edward Frederic (1978) Ayer Publishing: Charlotte Brontë (n'inglés), páx. 313. ISBN 9780405082627.
• Blondel, Jacques (1955) Presses universitaires de France: Emily Brontë: expérience spirituelle et création poétique (en francés), páx. 452..
• Castle, Terry (2002) Routledge: Boss Ladies, Watch Out!: essays on women, sex, and writing (n'inglés), páx. 309. ISBN 9780415938730..
• Davies, Stevie (1996) Penguin Books: The Tenant of Wildfell Hall — Introductory Essay (n'inglés), páx. 576. ISBN ISBN 9780140434743.
• Drabble, Margaret (1985) Oxford University Press: The Oxford Companion to English Literature, 5 (n'inglés), páx. 1155. ISBN 0198661304.
• du Maurier, Daphne (1987) Penguin Books Limited: The Infernal World of Branwell Brontë (n'inglés). ISBN 0140034013..
• Durot-Boucé, Elizabeth (2004) Presses Sorbonne Nouvelle: -y lierre et la chauve-souris: réveils gothiques - émergence du roman noir anglais, 1764-1824 (en francés), páx. 286. ISBN 9782878542776..
• Emberson, Ian M. (2005) The Brontë Society: Pilgrims from Loneliness: an interpretation of Charlotte Brontë's Jane Eyre and Villette (n'inglés). ISBN 1-903007-10-0..
• Ferrieux, Robert (2001) Ellipses: La littérature autobiographique en Grande-Bretagne et en Irlande (en francés), páx. 384. ISBN 2-7298-0021-2..
• Gaskell, Elizabeth (1857) Oxford World's Classics: The Life of Charlotte Brontë (n'inglés). ISBN 0-19-283805-9..
• Gérin, Winifred (1969) Oxford University Press: Charlotte Brontë: the evolution of genius (n'inglés), páx. 617. ISBN 0198811527.
• Gérin, Winifred (1971) Clarendon Press: Emily Brontë: a biography (n'inglés). ISBN 0198120184..
• Glen, Heather (2004) Oxford University Press: Charlotte Bronte (n'inglés), páx. 314. ISBN 9780198187615..
• Faigan, Sandra; Wells, Juliette (2008) Ashgate Publishing, Ltd.: The Brontës in the World of the Arts (n'inglés), páx. 256. ISBN 9780754657521.
• Harrison, David (2002) Trafford Publishing: The Brontes of Haworth: Yorkshire's Literary Giants: Their Lives, Works, Influences and Inspirations (n'inglés), páx. 352. ISBN 9781553698098.
• Knight, Mark; Mason, Emma (2006) Oxford University Press: Nineteenth-Century Religion and Literature, An Introduction (n'inglés), páx. 245. ISBN 978-0-19-927711-7..
• Lamonica, Drew (2003) University of Missouri Press: We are Three Sisters: self and family in the writing of the Brontës (n'inglés), páx. 240. ISBN 9780826214362.
• Langland, Elizabeth (1989) Barnes and Noble books: Anne Brontë. The Other One (n'inglés), páx. 172. ISBN ISBN 0-389-20866-3..
• Lemon, Charles (1996) Brontë Society: Early visitors to Haworth, from Ellen Nussey to Virginia Woolf (n'inglés), páx. 127. ISBN 0950582964..
• McCay, Angus (1897) Dodd Mead & Company / Service & Paton: The Brontës: Fact and Fiction (n'inglés)..
• Murray, Christopher John (2004) Taylor & Francis: Encyclopaedia of the Romantic Era, 1760-1850 (n'inglés), páx. 1277. ISBN 9781579583613..
• Nicoll, Robertson (1908) Hodder and Stoughton: The Complete Poems of Emily Brontë — Introductory Essay (n'inglés)..
• Peters, Margot (1975) Futura Publications Limited: Unquiet Soul, A Biography of Charlotte Brontë (n'inglés)..
• Punter, David; Byron, Glennis (2004) Blackwell Publishing: The Gothic (n'inglés), páx. 315. ISBN 9780631220626..
• Roper, Derek; Chitham, Edward (1995) Oxford University Press: The Poems of Emily Brontë (n'inglés). ISBN 0-19-812641-7..
• Sanders, Andrew (1996) Oxford University Press: The Oxford History of English Literature (Revised Edition) (n'inglés). ISBN 0-19-871156-5..
• Smith Kenyon, Karen (2002) Twenty-First Century Books: The Brontë Family - Passionate literary geniuses (n'inglés), páx. 128. ISBN 9780822500711..
• Wilks, Brian (1994) Tiger Books International: The Illustrated Brontës of Haworth (n'inglés)..

• Datos: Q835808
• Multimedia: Brontë family