Mario Polar Ugarteche

Mario Polar Ugarteche
senador de Perú (es)
senador de Perú (es)
Vida
Nacimientu	Arequipa, 5 de setiembre de 1912
Nacionalidá	Perú
Muerte	Lima, 16 de febreru de 1988 (75 años)
Estudios
Estudios	Universidad Nacional de San Agustín de Arequipa (es)
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	políticu, escritor
Premios	ver Gran Cruz de la Orde El Sol del Perú ;
Xéneru artísticu	novela
Creencies
Partíu políticu	Partido Popular Cristiano (es)

Mario Polar Ugarteche (5 de setiembre de 1912, Arequipa – 16 de febreru de 1988, Lima), foi un políticu y escritor peruanu. Foi unu de los fundadores del Partíu Demócrata Cristianu y el so primer presidente. Depués foi fundador y presidente del Partíu Popular Cristianu (PPC). Foi cuatro veces senador de la República y una vegada diputáu constituyente (1979).

Biografía[editar | editar la fonte]

Fíu de Miguel Ángel Polar Vargas y Esther Ugarteche. Estudió nel Colexu Nacional de la Independencia Americana y nel Institutu Arévalo de la so ciudá natal, rematando los sos estudios secundarios con honores. Los sos estudios cimeros cursar na Universidá Nacional de San Agustín d'Arequipa, onde se graduó de doctor en Filosofía y Lletres.

Dende bien nuevu dedicar a l'actividá docente, enseñando en diversos colexos secundarios d'Arequipa (ente ellos, el Colexu de la Independencia) y, darréu, na Facultá de Lletres y na de Ciencies Económiques de la Universidá San Agustín.

Desempeñó un importante papel na nacencia del Frente Democráticu Nacional, que llevó a la presidencia de la República a otru pernomáu arequipeño, el doctor José Luis Bustamante y Rivero (1945). Foi neses circunstancies cuando conoció a Luis Bedoya Reyes y otros futuros correlixonarios sos, qu'integraben daquella la Mocedá Independiente”, movimientu cívicu que brindó'l so sofitó al presidente Bustamante y Rivero.

Foi nomáu conseyeru económicu y cultural de la embaxada de Perú en Santiago de Chile (1946) y depués ministru conseyeru d'asuntos económicos de la embaxada de Perú en Buenos Aires. Sicasí, la so carrera diplomática atayar al ser derrocáu'l presidente Bustamante y Rivero pol golpe d'estáu de 1948.

Retornó a Arequipa, onde volvió exercer la enseñanza secundaria y universitaria. Tamién foi xerente de la cámara de comerciu llocal.

En 1950 retomó l'actividá política como secretariu xeneral en Arequipa de la naciente Lliga Democrática, qu'enfrentó a la dictadura de Manuel A. Odría. Foi acusáu de sedición; sicasí, el procesu xudicial empecipiáu nel so contra nun espolletó.

A fines de 1955 yera'l primer secretariu xeneral del Movimientu Demócrata-Cristianu formáu en Arequipa, y como tal, participó na revolución d'Arequipa de 1955, que provocó la cayida del ministru de Gobiernu Alejandro Esparza Zañartu, fechu qu'aceleró'l fin de la dictadura odriísta.

Cuando'l 10 de xineru de 1956 fundar en Lima'l Partíu Demócrata Cristianu, Mario Polar foi escoyíu como'l so presidente, con Luis Bedoya Reyes como secretariu xeneral. Esi mesmu añu resultó escoyíu senador por Arequipa (1956-1962). Postuló a la reelección en 1962, pero les eleiciones d'esi añu atayar pol golpe d'estáu del xeneral Ricardo Pérez Godoy. Convocar a nueves eleiciones xenerales en 1963, nes que'l so partíu participó n'alianza con Aición Popular del arquiteutu Fernando Belaúnde Terry, llogrando'l trunfu. Polar resultó escoyíu Segundu Vicepresidente de la República y senador per Lima.

Cuando'l 18 d'avientu de 1966 naz el Partíu Popular Cristianu (PPC), biforcáu del Partíu Demócrata Cristianu, Polar constituyir n'unu de los sos principales líderes, xunto con personalidaes como Luis Bedoya Reyes, Ernesto Alayza Grundy, Antonio Espinoza Laña, Emilio Castañón Pasquel, Honorio Delgado, Juan Chaves Molina, Roberto Ramírez del Villar y otros. Tuvo especialmente gran afinidá con Ernesto Alayza.

Mientres el gobiernu militar de 1968 a 1980, caltener na oposición, esixendo la convocatoria d'eleiciones democrátiques, al traviés d'artículos publicaos na revista Opinión Llibre (1976-1980).

Foi escoyíu diputáu pol PPC a l'Asamblea Constituyente de 1978, destacando como unu de los principales redactores de la Constitución de 1979, onde afiguró'l capítulu referíu a los Derechos y Deberes Fundamentales de la Persona”.

Foi escoyíu senador pal periodu 1980-1985, siendo reelixíu pal periodu 1985-1990, pero finó nel exerciciu de les sos funciones parllamentaries, en 1988.

Publicaciones[editar | editar la fonte]

Publicó cróniques y noveles que remembren vivencies y estampes tradicionales de la so ciudá natal. Mentamos les más destacaes.

Un ángulu perdíu (1935)
Vieyos y nuevos tiempos: cartes al mio nietu (1969)
Estampes humanes (1971)
¿Y mañana? Reflexones sobre'l Perú (1977)
La lleenda d'Arequipa (1986).

Tamién publicó numberosos artículos d'analís políticu, en diversos periódicos y revistes.

Referencies[editar | editar la fonte]

Tauro del Pino, Alberto: Enciclopedia Ilustrada de Perú. Tercer Edición. Tomu 13, PEÑ/QUI. Lima, PEISA, 2001. ISBN 9972-40-162-5
Flórez Barreda L., Miguel: «Con motivu del centenariu de Mario Polar». Web ElPueblo. Consultáu'l 23 de xunu de 2014.