Estáu d'esceición
 | Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
El estáu d'esceición (n'alemán: Ausnahmezustand), en teoría política, ye un conceutu acuñáu pol xurista alemán Carl Schmitt, constituyíu como la situación estrema del Estáu, na cual el soberanu exerz la so facultá de determinar al enemigu públicu, trescendiendo, si ye necesariu, l'estáu de sitiu col fin de protexer el bien públicu. Giorgio Agamben desenvuelve en mayor estensión esti conceutu na so obra homónima, na que contesta a Schmitt al respective de les implicaciones concretes de la so idea.[1]
El estáu d'esceición, en derechu constitucional, ye un réxime d'esceición que puede declarar el Gobiernu d'un país en situaciones especiales.
Regulación per país[editar | editar la fonte]
Colombia[editar | editar la fonte]
El capítulu VI de la Constitución colombiana fai referencia a la declaración d'un estáu d'esceición nel país. Asina lo esplica'l documentu:[2]
Artículu 212. El Presidente de la República, cola firma de tolos ministros, va poder declarar l'Estáu de Guerra Esterior. Por aciu tal declaración, el Gobiernu va tener les facultaes puramente necesaries pa repeler l'agresión, defender la soberanía, atender los requerimientos de la guerra, y procurar el reestablecimientu de la normalidá.La declaración del Estáu de Guerra Esterior solo va proceder una vegada el Senáu autorizara la declaratoria de guerra, sacantes a xuiciu del Presidente fora necesariu repeler l'agresión. Mientres subsista l'estáu de guerra, el Congresu va axuntar cola plenitú de les sos atribuciones constitucional y llegal, y el Gobiernu informarálu motivada y dacuando sobre los decretos que dictara y l'evolución de los acontecimientos
Los decretos llexislativos que dicte'l Gobiernu suspenden les lleis incompatibles col Estáu de Guerra, rixen mientres el tiempu qu'ellos mesmos señalen y van dexar de tener vixencia tan llueu se declare restablecida la normalidá. El Congresu va poder, en cualquier dómina, reformalos o derogalos col votu favorable de los dos tercios de los miembros d'una y otra cámara.
República Dominicana[editar | editar la fonte]
L'actual constitución de la República Dominicana (2015) contempla 3 estaos d'esceición. Según la mesma constitución:[3]
«Considérense estaos d'esceición aquelles situaciones estraordinaries qu'afecten gravemente la seguridá de la nación, de les instituciones y de personar frente a les cualos resulten insuficientes les facultaes ordinaries. El presidente de la república, cola autorización del Congresu Nacional, va poder declarar los estaos d'esceición nos sos trés modalidaes: estáu de defensa, estáu de conmoción interior y estáu d'emerxencia».
Estáu de defensa[editar | editar la fonte]
En casu de que la soberanía nacional o la integridá territorial ver en peligru grave ya inminente por agresiones armaes esternes, el poder executivo, ensin perxuiciu de les facultaes inherentes al so cargu, va poder solicitar al Congresu Nacional la declaratoria del estáu de defensa. Nesti estáu nun van poder suspendese:
- El derechu a la vida #
El derechu a la integridá personal
- La llibertá de conciencia y de cultos
- La proteición a la familia #
El derechu al nome.
- Los derechos del neñu.
- El derechu a la nacionalidá #
Los derechos de ciudadanía.
- La prohibición d'esclavitú y servidume.
- El principiu de llegalidá y de irretroactividad.
- El derechu a la reconocencia de la personalidá xurídica.
- Les garantíes xudiciales, procesales ya institucionales indispensables pa la proteición d'estos derechos.
Estáu de conmoción interior[editar | editar la fonte]
L'estáu de conmoción interior va poder declarase en tou o parte del territoriu nacional, en casu de grave perturbación del orde públicu qu'atente de manera inminente contra la estabilidá institucional, la seguridá del Estáu o la convivencia ciudadana, y que nun pueda ser esconxurada por aciu l'usu de les atribuciones ordinaries de les autoridaes.
Estáu d'emerxencia[editar | editar la fonte]
L'estáu d'emerxencia va poder declarase cuando asocedan fechos distintos a los previstos nos artículos 263 y 264 qu'alterien o amenacien alteriar en forma grave ya inminente l'orde económicu, social, medioambiental del país, o que constituyan calamidá pública.
Venezuela[editar | editar la fonte]
En Venezuela al estáu d'esceición ta reguláu nel artículu 337 de la Constitución política.[4]
El presidente de la república, en Conseyu de Ministros, va poder decretar los estaos d'esceición. Califícquense espresamente como tales les circunstancies d'orde social, económicu, políticu, natural o ecolóxicu, qu'afecten gravemente la seguridá de la Nación, de les instituciones y de los ciudadanos y ciudadanes, a que'l so respectu resulten insuficientes les facultaes de les cualos dispónense pa faer frente a tales fechos. En tal casu, van poder ser acutaes temporalmente les garantíes consagraes nesta Constitución, salvo les referíes a los derechos a la vida, prohibición d'incomunicación o tortura, el derechu al debíu procesu, el derechu a la información y los demás derechos humanos intanxibles.
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Vázquez Irizarry, William (2010). «Esceición y Necesidá: La Posibilidá d'una Teoría Xeneral de la Emerxencia». Law Yale.
- ↑ «Constitución Política de Colombia». Consultáu'l 18 d'ochobre de 2015.
- ↑ Asamblea Nacional Revisora (26 de xineru de 2010) Constitución de la República Dominicana.
- ↑ «Constitución de la República Bolivariana de Venezuela.». Consultáu'l 18 d'ochobre de 2015.
Ver tamién[editar | editar la fonte]
- Artículu 48 (Constitución de Weimar)
- Estáu d'alarma
- Estáu de derechu
- Estáu d'emerxencia
- Estáu de guerra (Llei marcial)
- Estáu de sitiu
- Giorgio Agamben
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q3059014