Conceyu de Calcedonia
| Conceyu de Calcedonia | ||||
|---|---|---|---|---|
| conceyu ecuménicu | ||||
 | ||||
| ||||
 | ||||
El Conceyu de Calcedonia foi un conceyu ecuménicu que tuvo llugar ente'l 8 d'ochobre y el 1 de payares del añu 451 en Calcedonia, ciudá de Bitinia, n'Asia Menor.
Ye'l cuartu de los primeros siete conceyos ecuménicos de la Cristiandá, y les sos definiciones dogmátiques fueron dende entós reconocíes como infalibles pola Ilesia católica y pola Ilesia ortodoxa. Refugó la doctrina del monofisismu, defendida por Eutiquio, y estableció el Credo de Calcedonia, que describe la plena humanidá y la plena divinidá de Cristu, segunda persona de la Santísima Trinidá.
Precedentes[editar | editar la fonte]
Nel Conceyu d'Éfesu (431) fuera condergada la herexía nestoriana (difisitas), que defendía que los dos naturaleces (divina y humana) de Cristu yeren dafechu independientes ente sigo, esto ye, que Cristu yera al empar Dios y home, pero formando un compuestu de dos persones distintes. Nel conceyu, San Cirilo d'Alexandría habíase distinguíu rebatiendo les tesis de Nestorio.
Según los sos oponentes, Cirilo, al atacar a Nestorio, incurriera de la mesma n'erru, llegando a negar la esistencia de dos naturaleces en Cristu. Escribiera qu'en Cristu nun hai más qu'una physis, la del Verbu encarnáu, utilizando la fórmula «La única physis encarnada de Dios Verbu» (mia physis tou Theou logou sesarkoménee) (Epíst. 17; Epíst. 46). En 433, dos años dempués del conceyu, el discutiniu ente Cirilo y los sos adversarios resolver con un edictu d'unión, nel que explícitamente falar de los dos naturaleces de Cristu.
Eutiquio[editar | editar la fonte]
En 444, dos años dempués de la muerte de Cirilo, un vieyu archimandrita de Constantinopla, llamáu Eutiquio, empezó a predicar que la naturaleza humana de Cristu taba como absorbida pola divina, de cuenta que, na unión de dambes, nun había sinón una naturaleza. Eutiquio proclamábase siguidor de Cirilo d'Alexandría; les sos tesis tuvieron munchos siguidores, ente ellos Dióscoro, socesor de Cirilo na sede d'Alexandría. La herexía de Eutiquio denominar monofisita, del griegu monos («unu») y physis («naturaleza»)
Les idees de Eutiquio atoparon puestu opositores convencíos: ente ellos, Teodoreto de Ciro, Eusebio de Dorilea y Flaviano, patriarca de Constantinopla. En ciertu mou, el conflictu monofisita plantegóse tamién como un bracéu ente les sedes d'Alexandría y Constantinopla.
Nun sínodu rexonal celebráu en Constantinopla en 448, Eusebio de Dorilea denunció les tesis de Eutiquio. El sínodu espresó inequívocamente la ortodoxa de la doctrina de los dos naturaleces y riquió la presencia de Eutiquio. Esti negóse rotundamente a aceptar la decisión del sínodu, reafitándose na so doctrina d'una sola naturaleza de Cristu, polo que'l sínodu llanzó anatema contra él y los sos partidarios.
El lladroniciu d'Éfesu»[editar | editar la fonte]
Eutiquio nun aceptó l'autoridá del sínodu y recurrió al papa Lleón I. Este respondió cola Epístola Dogmática, na que reafitaba la doctrina de los dos naturaleces. Esta solución nun foi aceptada por Eutiquio nin polos sos partidarios; a instancies de Dióscoro, l'emperador romanu d'Oriente, Teodosio II, monofisita, convocó un sínodu xeneral n'Éfesu n'agostu del añu 449. Esti acontecimientu ye denomináu polos historiadores católicos «lladroniciu d'Éfesu», siguiendo una espresión del papa Lleón I. El nuevu sínodu declaró l'absolución de Eutiquio, anatematizando la doctrina de los dos naturaleces, y depunxo a Flaviano, patriarca de Constantinopla, quien foi conducíu al destierru y finó por cuenta de los malos tratos que-y espacharon el so captores.
El papa movió tolos filos al so algame pa modificar la situación: escribió al emperador Teodosio II, a la so hermana Pulqueria, partidaria del entendimientu con Roma, ya intentó faer intervenir al emperador d'Occidente, Valentiniano III. Abrióse una fonda crisis ente Lleón I y Dióscoro, patriarca d'Alexandría, quien llegó a escomulgar al papa.
La muerte de Teodosio II en 450 produció un xiru na situación: foi asocedíu por Pulqueria; ella, y el so home Marcianu yeren partidarios de les tesis de Flaviano y Lleón, y realizaron dellos xestos, como conducir a Constantinopla los restos de Flaviano pa da-yos solemne sepultura. Finalmente, decidió convocase'l conceyu, non n'Italia, como pretendía'l papa, sinón en Calcedonia, n'Asia Menor.
El Conceyu[editar | editar la fonte]
El conceyu axuntar en Calcedonia n'ochobre de 451. Asistieron unos 600 obispos, de los que solamente dos yeren occidentales, dexando aparte los legaos pontificios. Frente a la mayor estabilidá del imperiu romanu oriental, n'occidente hai que tener en cuenta que nesi añu 451 produciríase l'enfrentamientu colos hunos d'Atila (Batalla de los Campos Cataláunicos) y la famosa intervención, llexendaria o cierta, evitando que l'hunu colara sobre Roma, del propiu papa Lleón I, quien nun torgar la destrucción y saquéu de Roma polos vándalos de Genserico trés años más tarde.
La presidencia del Conceyu foi ocupada pol patriarca de Constantinopla, Anatolio, al llau de los representantes del papa. L'emperador Marcianu sofitaba decididamente la ortodoxa. Na tercer sesión, reconocióse la Epístola Dogmática del papa como documentu de fe. Terminada la so llectura los padres conciliares esclamaron «Pedro faló per boca de Lleón».[1] Dióscoro foi condergáu por unanimidá -paez ser que los obispos exipcios fueron primíos- [ensin referencies], y tolos sos decretos fueron declaraos nulos.
Los partidarios d'Eutiquio tuvieron d'aceptar la Epístola del papa pa siguir formando parte de la Ilesia. Trece obispo exipcios, sicasí, refugaron aceptala, acotando que solo aceptaríen «la fe tradicional».
El testu principal de les decisiones del Conceyu ye'l siguiente:
Siguiendo, pos, a los Santos Padres, toos a una voz enseñamos qu'hai de confesase a unu solu y el mesmu Fíu, el nuesu Señor Xesucristu, el mesmu perfectu na divinidá y el mesmu perfectu na humanidá, Dios verdaderamente, y el mesmu verdaderamente home d'alma racional y de cuerpu, consustancial col Padre tocantes a la divinidá, y el mesmu consustancial con nós tocantes a la humanidá, asemeyada en tou a nós, menos nel pecáu [Hebr. 4, 15]; niciáu del Padre antes de los sieglos tocantes a la divinidá, y el mesmu, nos últimos díes, por nós y por la nuesa salvación, niciáu de María Virxe, madre de Dios, tocantes a la humanidá; que s'hai de reconocer a unu solu y el mesmu Cristu Fíu Señor unigénito en dos naturaleces, ensin tracamundiu, ensin cambéu, ensin división, ensin separación, de nenguna manera borrada la diferencia de naturaleces por causa de la unión, sinón calteniendo, más bien, cada naturaleza la so propiedá y allegando nuna sola persona y nuna sola hipóstasis, non partíu o estremáu en dos persones, sinón unu solu y el mesmu Fíu unigénito, Dios Verbu Señor Xesucristu, como d'antiguu alrodiu de Él enseñáronnos los profetes, y el mesmu Xesucristu, y tresmitir el Símbolu de los Padres. Asina, pos, dempués de que con toa exactitú y curiáu en tolos sos aspeutos foi por nós redactada esta fórmula, definió'l santu y ecuménicu Conceyu qu'a naide va ser lícitu profesar otra fe, nin siquier escribila o componela, nin sentila, nin enseñala a los demás.
Nel so canon 28, el Conceyu aprobó que la sede de Constantinopla fora la segunda más importante dempués de Roma, diendo en contra de lo axustao en Nicea onde la segunda see más importante yera Alexandría, lo que exacerbó entá más los caldiaos ánimos de la Ilesia n'Exiptu que vio que non solo yera depuestu'l so Patriarca, sinón qu'amás yera degradada en categoría, lo que desaguaría nel añu 457 na cisma del Patriarcáu d'Alexandría declaráu por Timoteo Eluro y que da orixe a la Ilesia Copta. Sicasí la decisión del canon 28 foi tomada n'ausencia de los legaos del papa y anulada per este.[2] El yá nomáu Anatolio, que presidía, escribió asina al papa refiriéndose a esto: «quedando acutada a l'autoridá de La vuesa Beatitú tola validez y l'aprobación de tal actu».[3]
Dizse que nesti conceyu foi la primer vegada que s'utilizó'l términu griegu prosopon, que quier dicir mázcara, pa referise a persona, como güei conocemos el términu.
Consecuencies[editar | editar la fonte]
La principal consecuencia del Conceyu foi'l cisma de los monofisitas. El Patriarca d'Alexandría nun aceptó'l conceyu y finalmente terminó per biforcar el so patriarcáu del restu de la Ilesia. Munchos obispos refugaron tamién el conceyu acotando que la doctrina de los dos naturaleces yera práuticamente nestoriana. Nes principales sedes apostóliques del Imperiu romanu d'Oriente, abrióse un periodu de disputes ente monofisitas y ortodoxos, con diverses vicisitúes, nes qu'intervinieron de cutiu los emperadores. Equí tien el so orixe la cisma coles Ilesies ortodoxes orientales, qu'entá güei refuguen los resultaos del Conceyu: la Ilesia copta que nació de la rotura col Patriarcáu d'Alexandría, la Ilesia ortodoxa siríaca, que nació de la rotura col Patriarcáu d'Antioquía, la Ilesia apostólica armenia, la Ilesia ortodoxa malankara de la India, la Ilesia ortodoxa etíope y la Ilesia ortodoxa.
| Predecesor: Conceyu d'Éfesu |
Conceyu de Calcedonia del 8 d'ochobre al 1 de payares de 451 |
Socesor: Conceyu de Constantinopla II |
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Schwartz, II, vol. I, pars alteria, p. 81 (277) (Act. III); Mansi, VI, 971 (Act. II)
- ↑ Pio XII, CARTA ENCÍCLICA SEMPITERNUS REX CHRISTUS.
- ↑ Anatolio a Lleón M. Ep. 132, 4 (Migne PL 54, 1084; Mansi, VI, 278 s.)
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q170531
Multimedia: Council of Chalcedon