Ataúlfu
Ataúlfu | |||
|---|---|---|---|
 | |||
410 - 8 setiembre 415 ← Alaricu I - Sixericu → | |||
| Vida | |||
| Nacimientu |
Panonia (es)  [1], sieglu de IV[2] | ||
| Nacionalidá | ensin valor | ||
| Muerte | Barcelona[2], 8 de setiembre de 415[2] | ||
| Causa de la muerte | homicidiu | ||
| Familia | |||
| Padre | Alatheus | ||
| Casáu con | Gala Placidia | ||
| Fíos/es |
Teodosio (es) | ||
| Hermanos/es |
Anónima (es) | ||
| Pueblu |
Baltos (es) | ||
| Oficiu | soberanu | ||
 | |||
Ataúlfu (sieglu de IV, Panonia (es) – 8 de setiembre de 415, Barcelona) foi rei de los visigodos del 410 al 415.[3] De la dinastía baltinga, a la muerte del so cuñáu Alaricu I foi nomáu rei al estilu xermanu (sobre la tumba del so antecesor). Sol so reináu los visigodos pasaron de ser una confederación de tribus baxo un xefe, a un reinu de considerable poder nes acabadures de l'Antigüedá clásica.
Biografía[editar | editar la fonte]
Una de les primeres menciones d'Ataúlfu enantes de la so coronación allúguenlu na rexón de Panonia al mandu d'un exércitu mistu de xermanos y hunos. Nel añu 409, crucia los Alpes y traviesa la rexón italiana del Vénetu coles mires d'emprestar sofitu militar a Alaricu, que s'atopaba negociando col emperador Honoriu en Rávena (entós capital del Imperiu).[4][5]
Al nun consiguir los resultaos deseyaes de tales negociaciones, Alaricu decide poner sitiu a Roma'l 24 d'agostu de 410.[6] Mentanto esti ataque prindáronse munchos prisioneros d'importancia, ente ellos Gala Placidia, hermanasca d'Honoriu, que quedó baxo custodia d'Ataúlfu.[7] Tres l'ataque, el Senáu romanu (dablemente amedranáu polos godos) escoyó emperador a Priscu Átalu, que nomó a Ataúlfu ''comes domesticus''.[8]
Rei de los visigodos[editar | editar la fonte]
Tres el saquéu, los godos empobinaron escontra'l sur coles mires d'invadir Sicilia, pero detuviéronse pola muerte d'Alaricu, probablemente por causa d'una fiebre.[9] Tres el fallecimientu d'ésti, Ataúlfu resultó escoyíu como'l so socesor y coronáu sobre la so tumba, al usu de los xermanos. El so primer actu como rei ye detener l'avance escontra'l sur, por falta de suministros, y permanecer en Calabria, au se dedica a afarar la rexón.
Naquella dómina yera bien común la presencia de xenerales y nobles ambiciosos en delles ciudaes que decidíen proclamase emperadores. Ataúlfu empobinó al norte nel añu 412 so la sida de ponese al serviciu d'ún d'estos usurpadores, un aristócrata galorromanu denomáu Jovino. Sicasí, el so verdaderu oxetivu yera atopar un llugar nel qu'asitiar la so corte y al so pueblu, polo que traicionó a Jovino, ayudando militarmente a Honoriu n'escontra d'ésti, y finalmente llevándo-y la so cabeza. Como pagu, l'emperador dexó a los godos asitiase n'Aquitania y darréu na Galia Narbonense, en calidá d'hospites del Imperiu.
El 1 de xineru de 414 casó por sorpresa con Gala Placidia (siguiendo'l ritu romanu) en Narbona, magar que l'historiador Jordanes indica que casáronse nel añu 411 nel foru Livii (Forli). La data de Jordanes pue referise realmente al entamu de la rellación ente ella y el rei godu, pos dellos historiadores afirmen qu'hubo más amor que política en tala xunión.
El rei godu pretendía gobernar los sos nuevos dominios cola ayuda de los terratenientes galorromanos, pero'l noxáu emperador Honoriu ordenó al xeneral Constanciu cortar les rutes de suministru dende la costa d'Arles. Acorrexáu, nun tuvo más remediu que cruciar los Pirineos p'asitiase n'Hispania.
Los visigodos n'Hispania[editar | editar la fonte]
Nel añu 415, Ataúlfu, xunto con tola corte, traviesa los Pirineos y asítiase en Barcelona, ciudá de la Hispania Tarraconense. Nesta ciudá naz el so fíu, al que denoma Teodosiu como símbolu de la so intención de xunir les tradiciones goda y romana; llamentablemente ésti muerre pocos meses dempués. Según Hidaciu, esti fechu marcaría'l cumplimientu d'una profecía de Daniel, que dicía que «la fía del Rei del Sur xuniráse al Rei del Norte , y nengún fonduxe sobrevivirá d'ella».
Contrariu a lo qu'esperaba'l rei, la situación de los godos nun ameyoró enforma n'Hispania: la flota romana bloquiaba los puertos de la Tarraconense torgando'l abastecimientu. Dellos personaxes de la corte suxirieron al rei cruciar l'estrechu de Xibraltar ya invadir el norte d'África, como pretendía Alaricu. Sicasí, Ataúlfu refugó esi plan, aporfiando na posibilidá d'aportar a un alcuerdu con Honoriu. Esti fechu empioró'l malestar imperante dientro de la nobleza goda, contraria a cualquier tipu de negociación colos romanos.
Asesinatu[editar | editar la fonte]
El 14 d'agostu de 415, mientres revisaba los sos caballos nes cuadres de Barcino, asesinen a Ataúlfu. Nun se conoz con certidume la identidá del culpable, pero piénsase que'l rei cayó víctima d'una combalechadura encabezada pol so socesor Sixericu. Especúlase que'l so asesín foi un miembru de la corte llamáu Dubius o Eberwulf que supuestamente sofría la risión del rei por dalgún defectu físicu; ésti sería tamién miembru d'una tribu goda que'l so xefe, Saro, yera'l supuestu hermanu de Sixericu y que fuera asesináu nel pasáu por Ataúlfu.
Sicasí, Ataúlfu nun morrió nel momentu, viviendo'l tiempu abondu pa designar socesor al so hermanu menor. Seya como fuere foi Sixericu'l que xubió al tronu, matando a los seis fíos qu'Ataúlfu tuvo cola so primer esposa, y violando a Gala Placidia. El reináu de Sixericu nun duró más qu'una selmana, y socediólu Walia.
| Predecesor: Alaricu I |
Rei visigodu 410 – 415 |
Socesor: Sixericu |
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Afirmao en: Diccionario biográfico español. Identificador DBE: 7030/ataulfo. Circunstancies de la fonte: dable. Editorial: Real Academia de la Historia. Llingua de la obra o nome: castellanu. Data d'espublización: 2011.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Afirmao en: Diccionario biográfico español. Identificador DBE: 7030/ataulfo. Editorial: Real Academia de la Historia. Llingua de la obra o nome: castellanu. Data d'espublización: 2011.
- ↑ (1993) Diccionario de nombres de personas. Publicacions Universitat de Barcelona, páx. 48. ISBN 84-475-0264-3.
- ↑ Arce, Javier (2007) Bárbaros y romanos en Hispania (400-507 A.D.). Madrid: Marcial Pons, páx. 73. ISBN 978-84-96467-57-6.
- ↑ (2004) Gala Placidia: una soberana del imperio cristiano. San Sebastián: Nerea, páx. 141. ISBN 84-89569-98-3.
- ↑ (2000) Ideología, simbolismo y ejercicio del poder real en la monarquía visigoda: un proceso de cambio. Salamanca: Ediciones Universidá de Salamanca, páx. 33. ISBN 84-7800-940-X.
- ↑ (2010) Breve historia de las leyendas medievales. Madrid: Ediciones Nowtilus, páx. 116. ISBN 978-84-9763-936-1.
- ↑ (2000) Ideología, simbolismo y ejercicio del poder real en la monarquía visigoda: un proceso de cambio. Salamanca: Ediciones Universidá de Salamanca, páx. 33. ISBN 84-7800-940-X.
- ↑ (1902) Cronicón de Hidacio. Ourense: Imprenta de A. Otero, páx. 24.
