Annapurna

Coordenaes: 28°35′46″N 83°49′13″E / 28.5961°N 83.8203°E / 28.5961; 83.8203
De Wikipedia
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Annapurna
अन्नपुर्ण (ne)
cordal
Situación
Estáu ensin costaBandera de Nepal Nepal
Provincias (es) Traducir Provincia de Gandaki (es) Traducir
Cordal Himalaya
Coordenaes 28°35′46″N 83°49′13″E / 28.5961°N 83.8203°E / 28.5961; 83.8203
Annapurna alcuéntrase en Nepal
Annapurna
Annapurna
Annapurna (Nepal)
Datos
Altitú 8091 m y 7756 m
Prominencia 2984 m
Cambiar los datos en Wikidata

L'Annapurna o Anapurna (en nepalés, अन्नपूर्णा) ye un macizu montascosos asitiáu nel centru de la cordal del Himalaya que remata en Annapurna I, con 8.091 m d'altor sobre'l nivel del mar, siendo'l décimu monte más altu de la Tierra, y posiblemente la más malo d'esguilar xunto col K2 y el Nanga Parbat.

Significáu[editar | editar la fonte]

Annapurna significa en sánscritu “diosa de les colleches” o “diosa de la bayura”. Nel hinduismu, Annapurna ye'l nome de la diosa de la comida y la cocina. El cultu local más estendíu asítiase en Kashi, na ribera del ríu Ganges. La so asociación cola provisora de los alimentos conviértelo coles mesmes na diosa de la salú, conocida en sánscritu como Lakshmi.[1]

Xeografía[editar | editar la fonte]

El macizu del Annapurna tien un llargor del 55 km, bordiáu pol cañón Kali Gandaki al oeste, pel ríu Marshyangdi al norte y al este, y pol valle Pokhara nel llau sur. El Annapurna I ye'l décimu monte más altu de la Tierra ente los 14 ochomiles y ta dixebrada del Dhaulagiri, 34 km. al oeste, pol cañón Kali Gandaki, consideráu como'l más fondu de la Tierra.

El macizu completu y les árees colindantes tán protexíos dientro d'una reserva natural que tien 7.629 quilómetros cuadraos, conocida como'l área de caltenimientu del Annapurna, el parque nacional más grande de too Nepal. La zona del área de caltenimientu cunta con un gran númberu de rutes de senderismo, incluyendo'l circuitu del Annapurna y les sos distintes rutes d'ascensu.

Los distintos picos que componen el macizu del Annapurna tán ente los montes más peligrosos d'esguilar en tola Tierra, xunto col Nanga Parbat y el K2.[2]

El macizu del Annapurna entiende seis grandes picos percima de los 7.200 m d'altitú.

Annapurna I 8.091 m Prominencia=2.984 m 28°35′42″N 83°49′08″E / 28.595°N 83.819°E / 28.595; 83.819 (Annapurna I)
Annapurna II 7.937 m Prominencia=2.437 m 28°32′20″N 84°08′13″E / 28.539°N 84.137°E / 28.539; 84.137 (Annapurna II)
Annapurna III 7.555 m Prominencia=703 m 28°35′06″N 84°00′00″E / 28.585°N 84.000°E / 28.585; 84.000 (Annapurna III)
Annapurna IV 7.525 m 28°32′20″N 84°05′13″E / 28.539°N 84.087°E / 28.539; 84.087 (Annapurna IV)
Gangapurna 7.455 m Prominencia=563 m 28°36′22″N 83°57′54″E / 28.606°N 83.965°E / 28.606; 83.965 (Gangapurna)
Annapurna Sur 7.219 m Prominencia=775 m 28°31′05″N 83°48′22″E / 28.518°N 83.806°E / 28.518; 83.806 (Annapurna Sur)
El macizu del Annapurna vistu dende'l nordés. D'izquierda a derecha: Annapurna II y IV (bien próximos ente sigo); la collada principal; el Annapurna III y el Gangapurna; y el Annapurna I al fondu a la derecha.
El macizu del Annapurna vistu dende'l nordés. D'izquierda a derecha: Annapurna II y IV (bien próximos ente sigo); la collada principal; el Annapurna III y el Gangapurna; y el Annapurna I al fondu a la derecha.

Espediciones d'ascensu[editar | editar la fonte]

Vista área del macizu del Annapurna.
La cara sur del Annapurna I.

Annapurna I[editar | editar la fonte]

El Annapurna I foi'l primer ochomil en ser esguiláu.[3] Los alpinistes Maurice Herzog y Louis Lachenal, miembros d'una espedición francesa liderada por Maurice Herzog (qu'amás incluyía a los escaladores Lionel Terray, Gaston Rébuffat, Marcel Ichac, Jean Couzy, Marcel Schatz, Jacques Oudot y Francis de Noyelle), algamaron el visu'l 3 de xunu de 1950.[4] (Vease'l documental "Victoire sur l'Annapurna" realizáu por Marcel Ichac). L'ascensu al so cume convertir nel mayor récor mundial d'altitú nun visu llográu pol ser humanu mientres trés años, hasta l'ascensu posterior al Everest. Sicasí, altitúes cimeres a 8.500 metros yá fueren algamaes pol home ensin faer visu intentando la esguilada del Everest na década de 1920.

La cara sur del Annapurna foi esguilada per primer vegada en 1970 por Don Whillans y Dougal Haston, miembros d'una espedición británica liderada por Chris Bonington, qu'incluyía al alpinista Ian Clough, que desafortunadamente morrió mientres el descensu pol desprendimientu d'un bloque de seracs. Sicasí, pese al contratiempu, otra espedición británica dirixida por Henry Day llogró a los pocos díes ésitu con una segunda ascensión al Annapurna.

El pueblu del Pokhara xunto al llagu Phewa col macizu del Annapurna al fondu.

En 1978, la Espedición de muyeres americanes al Himalaya, un equipu empobináu por Arlene Blum, convertir nel primer grupu d'escaladores d'Estaos Xuníos que consiguió xubir al Annapurna I. El primer contingente del equipu qu'esguiló'l cume taba formáu por Vera Komarkova y Irene Miller, acompañaes polos sherpes Mingma Tsering y Chewang Ringjing, quien fixeron visu a les 3:30 de la tarde del 15 d'ochobre de 1978. El segundu intentu d'accesu al cume del equipu, realizáu por Alison Chadwick-Onyszkiewicz y Vera Watson, concluyó cola muerte de dambes escaladores mientres l'ascensu al cume.[5]

El 3 de febreru de 1987, los escaladores polacos Jerzy Kukuczka y Artur Hajzer realizaron con ésitu la primera esguilada ivernizu del Annapurna I.[6]

La primera esguilada con ésitu en solitariu foi llevada a cabu pol alpinista eslovenu Tomaž Humar n'ochobre de 2007;[7][8][9][10]

Vista de la conocida como Roca Negra

L'alpinista esguiló hasta la conocida como Roca Negra y depués dende ellí hasta'l Annapurna Esti (8.047 m)[11]

El 23 de mayu de 2008 fina l'alpinista español Iñaki Ochoa de Olza por cuenta de un edema cerebral y pulmonar que-y provocó'l fechu de tar espuestu a altores llende pa la vida mientres un tiempu mayor del encamentáu, a pesar de les atenciones sanitaries que-y emprestó'l rumanu Horia Colibasanu, pasando xunto a él más de 72 hores n'altor, y magar la operación de rescate entamada pol suizu Ueli Steck, quien xubió primero a 7.400 metros d'altitú namái p'ayudar. En total fueron 14 los escaladores qu'intentaron salvalo infructuosamente.

El 29 d'abril de 2010 fina l'alpinista español Tolo Calafat.[12]La causa del so repentín escosamientu y a lo postrero el so fallecimientu, nun foi, como nun principiu especulárase, por un edema cerebral, sinón por una hipopotasemia (bien baxos niveles de potasiu), que ye'l responsable de la contraición muscular, de resultes del escosamientu y la deshidratación.

N'ochobre de 2011, tres montañeros surcoreanos fueron daos por desparecidos nel monte, tres una peligrosa ya infructuosa busca per parte de los equipos de rescate qu'allegaron nel so auxiliu.[13]

Ente'l 8 y el 9 d'ochobre de 2013, l'escalador suizu Ueli Steck escala en solitariu con ésitu la ruta Lafaille[11] pela vía principal y más alta de la cara sur del Annapurna I.[14] Ésti foi'l so tercer intentu d'ascensu per esta vía y foi calificáu como "una de les esguilaes más impresionantes na historia del alpinismu del Himalaya",[15] porque amás foi realizada íntegramente dende'l campu base hasta'l cume, incluyendo la so torna, en tan solo 28 hores.[16]

Siniestralidá[editar | editar la fonte]

Hasta finales de 2009, hubiera 157 ascensiones al visu del Annapurna I y un total de 60 accidentes fatales na esguilada.[17] La estadística refundia un 38% de perdes. En concretu, la vía d'ascensu pela cara sur del Annapurna I ta considerada como la más peligrosa ente toles esguilaes nel alpinismu mundial.

El Annapurna I tenía la mayor tasa de mortalidá de los catorce ochomiles hasta marzu de 2012. Mientres tou esi periodu, contabilizando dende 1950, hubo 52 muertes mientres los ascensos, 191 ascensiones esitoses y nueve muertes mientres los descensos, lo cual significa, como bien se dixo, que "per cada dos alpinistes vidueños d'emociones qu'esguilen de manera segura escontra riba y embaxo'l Annapurna, otru d'ellos muerre intentándolo." [3] Esa mesma proporción ye igual o superior en seis a unu a tolos demás ochomiles, si salvamos el K2 y el Nanga Parbat, que tán dambos cuasi al par en siniestralidá.

Ente los alpinistes finaos sobresalen el rusu Anatoli Boukreev en 1997, l'español Iñaki Ochoa en 2008,[18] y el coreanu Park Young-Seok, desapaecíu en 2011.[19]

Annapurna II[editar | editar la fonte]

El Annapurna II, el picu más oriental del cordal, foi esguiláu per primer vegada en 1960 por un equipu indio-nepaleso-británicu empobináu por J. OM Roberts al traviés de l'aresta oeste, siguiendo la fastera de la cara norte. Los escaladores que finalmente fixeron cume fueron Richard Grant, Chris Bonington y el sherpa Ang Nyima. Tocantes a la elevación y el so aislamientu, con una distancia de 30,5 km hasta'l cume más altu del Annapurna I, y una prominencia de 2.437 m, el Annapurna II nun figura bien por detrás de Annapurna I, siendo un picu totalmente independiente, a pesar de la estrecha asociación col picu principal, como'l so nome paez indicar.

Eslovenos yugoslavos repitieron este mesmu ascensu en 1969, esguilando amás el picu Annapurna IV. Ente ellos, Kazmir Draslar y Majija Malezic llegaron con ésitu al cume.[20] En 1973, un equipu xaponés atacó direutamente la ruta de la cara norte ente los campos IV y V antes de siguir pola aresta oeste. Ente ellos, Katsuyuki Kondo, llegó en solitariu hasta'l visu nuna actuación considerada extraordinariamente notable.[21]

En 1983, Tim Macartney-Snape entamó y participó nuna espedición al Annapurna II algamando con ésitu'l cume al traviés de la primer ascensión al traviés de l'aresta sur. El descensu túvose que retrasar por una nevarada y l'espedición quedar ensin alimentos mientres los últimos cinco díes. Finalmente, tolos escaladores fueron daos per sumíos.[22]

En febreru de 2007, Philipp Kunz, Lhakpa Wangel, Temba Nuru y Lhakpa Thinduk realicen la primera esguilada ivernizu con ésitu. L'equipu utilizó p'aportar al cume la primer ruta d'ascensu pela cara norte.[21]

Annapurna III[editar | editar la fonte]

El Annapurna III foi esguiláu per primer vegada en 1961 por una espedición india liderada pol capitán Mohan Singh Kohli pola cara nordés. L'equipu que finalmente xubió con ésitu'l cume taba compuestu polos alpinistes Mohan Kohli, Sonam Gyatso y Sonam Girmi.

Annapurna IV[editar | editar la fonte]

El Annapurna IV, mui cerca de Annapurna II, foi esguiláu per primer vegada en 1955 por una espedición alemana dirixida por Heinz Steinmetz pela cara norte y l'aresta noroeste. L'equipu que finalmente fixo cume taba constituyíu polos alpinistes Harald Biller, Jürgen Wellenkamp y Steinmetz.

Los desprendimientos de roques del Annapurna IV bloquiaren el ríu Seti, que naz cerca del cume, creando un dique temporal, qu'al colapsar y esprendese, produció una enorme riada de miles de tonelaes de fango, agua y roques que produció un total de 72 víctimes mortales nos pueblos riberanos d'esa rexón de Nepal.[23]

Otros picos del macizu del Annapurna[editar | editar la fonte]

Cara sur del Annapurna

El Gangapurna foi esguiláu per primer vegada en 1965 por una espedición alemana liderada por Günther Hauser, pela cara este. L'equipu que fizo cume taba compuestu por once miembros de la espedición.

El Annapurna Sur (tamién conocíu como Annapurna Dakshin o Moditse) foi esguiláu per primer vegada en 1964 por una espedición xaponesa, pola aresta norte. L'equipu qu'algamó'l cume taba compuestu polos alpinistes S. Uyeo y Mingma Tsering.

El Hiunchuli (6.441 m d'altitú) ye un picu satélite del Annapurna Sur. El cume foi algamada per primer vegada en 1971 por una espedición norteamericana liderada por Craig Anderson, miembru del cuerpu de Voluntarios pola Paz d'Estaos Xuníos.

El Machapuchare, de 6.993 m d'altitú, ye otru importante picu del macizu que por pocu algama la marca de los 7.000 metros. El Machapuchare y el Hiunchuli son perfectamente visibles dende'l valle de Pokhara, mui cerca de la ruta d'ascensu a la cara sur del Annapurna I. El Machpuchare foi esguiláu en 1957 (si salvamos los postreros 50 metros por respetu a la deidá relixosa local) por Wilfrid Noyce y ADM Cox. Dende entós prohíbese la so esguilada por motivos puramente relixosos.

Senderismo[editar | editar la fonte]

L'área de proteición del Annapurna ye bien conocida por ser una de les zones más famoses pa realizar senderismo nel Himalaya.

Esisten tres rutes importantes de trekking na rexón de Annapurna: el Jomson Trek, ente Jomsom y Muktinath (zona cada vez más alteriada por un futuru proyeutu de construcción de carreteres[24]); la del Santuariu del Annapurna, que conduz direutamente hasta l'área del campu base del Annapurna I; y el Circuitu del Annapurna, qu'arrodia dafechu'l macizu del Annapurna ya inclúi la ruta Jomsom.[25] Polo xeneral, el pueblu de Pokhara sirvi como un puntu de partida pa estes escursiones, y tamién ye un bon puntu de referencia pa otres rutes de senderismo más curties ente unu a cuatro díes de duración, como les que conducen a Ghorepani o Ghandruk.

El distritu de Mustang, un antiguu reinu nepalés que bordia'l Tíbet, tamién ye xeográficamente una parte de la rexón del Annapurna, pero les escursiones a esa rexón tán suxetes a restricciones especiales.

Alredor de dos tercios de tolos escursionistes de Nepal visiten la rexón del Annapurna. La zona ye de bon accesu, les cases de güéspedes distribuyíes nes llombes son abondoses y les caminaes ufierten una variedá de paisaxe increíblemente diversu, con vistes a dos de los cumes más altos del macizu y percorríos polos distintos pueblos na zona del valle. Asina mesmu, yá que tola zona ta habitada, el senderismo na rexón ufierta una inmersión y esperiencia culturales úniques.

Galería[editar | editar la fonte]

  • Cara sur del Annapurna
    Cara sur del Annapurna
  • Cara sur del Annapurna
    Cara sur del Annapurna
  • Cara sur del Annapurna
    Cara sur del Annapurna
  • Cara sur del Annapurna
    Cara sur del Annapurna

Ver tamién[editar | editar la fonte]


Bibliografía[editar | editar la fonte]

  • Blum, Arlene (1980). Annapurna: A Woman's Place. Sierra Club Books. ISBN 0-87156-236-7.
  • Herzog, Maurice (1979). Annapurna. Primer 8.000. Editorial Mocedá S.A.. ISBN 978-84-261-1431-0.
  • Pattanaik, Devdutt (2009). 7 Secrets from Hindu Calendar Art. Westland. ISBN 978-81-89975-67-8.
  • Herzog, Maurice, Annapurna, Jonathan Cape, 1952.
  • Ohmori, Koichiro, Over the Himalaya, Cloudcap Press, 1998. ISBN 0-938567-37-3
  • Neate, Jill High Asia: An Illustrated History of the 7000 Metre Peaks, Mountaineers Books, ISBN 0-89886-238-8
  • Terray, Lionel, Conquistadors of the Useless, Cap. 7, Victor Gollancz Ltd., 1963 ISBN 0-89886-778-9

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ Pattanaik (2009), páxs. 25, 27.
  2. ↑ «Complete ascent — fatalities statistics of all 14 main 8000ers». 8000ers.com (19 de xunu de 2008). Consultáu'l 30 de mayu de 2013.
  3. ↑ 3,0 3,1 Stairway to heaven. The Economist. 29 de mayu de 2013. http://www.economist.com/blogs/graphicdetail/2013/05/daily-chart-18. Consultáu'l 30 de mayu de 2013. 
  4. ↑ Herzog, 1953, p. 257.
  5. ↑ Blum, 1980.
  6. ↑ «8000m Peak». summitpost.org. Archiváu dende l'orixinal, el 5 de xunu de 2011. Consultáu'l 26 de xunu de 2011.
  7. ↑ «New Alpine Solu Route on the South Face of Annapurna». russianclimb.com. Archiváu dende l'orixinal, el 17 de xunu de 2011. Consultáu'l 26 de xunu de 2011.
  8. ↑ «Climbing Annapurna: Tomaz Humar». Outside (29 de xineru de 2008). Archiváu dende l'orixinal, el 29 de xunu de 2011. Consultáu'l 26 de xunu de 2011.
  9. ↑ «Tomaz Humar klettert solo durch die Annapurna Südwand» (alemán). Bergsteigen.at. Consultáu'l 30 de mayu de 2013.
  10. ↑ Von: Text: adidas eyewear (26 de payares de 2007). «Tomaz Humar glĂźckt Erstbegehung am Annapurna im Alpinstil - Climbing.de - Alle Infos fĂźr Bergsteiger und Kletterer». Climbing.d'idioma alemán. Consultáu'l 30 de mayu de 2013.
  11. ↑ 11,0 11,1 "Annapurna South Face Routes", russianclimb.com, accessed 13 October 2013.
  12. ↑ [1]
  13. ↑ [2]
  14. ↑ "Ueli Steck and Annapurna: the interview after his South Face solo", planetmountain.com, accessed 14 October 2013.
  15. ↑ "Steck Solos Annapurna South Face", ukclimbing.com, accessed 13 October 2013.
  16. ↑ "Annapurna South Face Solo - 28 Hours", ukclimbing.com, accessed 13 October 2013.
  17. ↑ «Annapurna I». 8000ers.com. Archiváu dende l'orixinal, el 7 de xunetu de 2011. Consultáu'l 26 de xunu de 2011.
  18. ↑ «It's over: Iñaki Ochoa lost on Annapurna». mounteverest.net (23 de mayu de 2008). Archiváu dende l'orixinal, el 25 de mayu de 2011. Consultáu'l 26 de xunu de 2011.
  19. ↑ Woo, Jaeyeon (31 d'ochobre de 2011). «With Park Gone, Korea Loses Its Trailblazer». Korea Real Time (blogue). The Wall Street Journal. Consultáu'l 17 de payares de 2011.
  20. ↑ AAJO 1970
  21. ↑ 21,0 21,1 AAJO 2008
  22. ↑ Hall, Lincoln, White llimbu: The first Australian Climb of Mt. Everest Random House Australia 1985 ISBN 978-1-74166-864-3
  23. ↑ Making Sense of Nepal's Seti River Disaster - January 24, 2014
  24. ↑ Stacy Tasman (27 de mayu de 2011). «Nepal's shrinking Annapurna Circuit».
  25. ↑ «Austin Pick: Circling the Abode of Snow». Archiváu dende l'orixinal, el 21 de payares de 2008. Consultáu'l 27 d'avientu de 2008.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Annapurna&oldid=4085323»