Alfombra

Alfombra ye'l términu con que se designa #cualquier texíu iguáu nun telar en seda, llana, filo o fibra. y utilizada pa cubrir el suelu d'una estancia.

L'alfombra del sieglu X. Les Cruzaes introducieron les alfombres turques n'Europa onde yeren, principalmente, colgaes de les parés como tapices o utilizaes sobre les meses. Solamente tres l'apertura de les rutes comerciales nel sieglu XVII llegaron les alfombres perses. El so usu nos llares occidentales como cubierta pa suelos nun se fixo popular hasta'l sieglu XVIII.

Tipos d'alfombra[editar | editar la fonte]

Les alfombres, comúnmente pueden clasificase, según el modelu de nuedu que siguen, y el sistema utilizáu. Esisten alfombres en nuedu (con menor o mayor espesura), alfombres rasuraes y alfombres mistes (nuedu y rasuráu sobre'l mesmu llenzu).

Tamién esisten les alfombres en rollu o les alfombres modulares (comúnmente usaes n'árees de trabayu pal fácil accesu a los rexistros soterraños)

Alfombres d'orixe nómada[editar | editar la fonte]

Les tribus nómades, utilicen pequeños telares portátiles pa les sos creaciones, que nun suelen ser de gran tamañu. Polo xeneral estes alfombres, desenvolvieron sistemes xeométricos, con llinies verticales y horizontales. Pueden tamién representar temes florales, d'animales, estrelles, etc. El material usáu pue ser la llana, el pelo de camellu y la seda.

Alfombres d'orixe sedentariu[editar | editar la fonte]

A diferencia de les alfombres nómades, les alfombres realizaes en ciudaes o pequeños pueblos, #ellaborar con telares enforma mayores, dando como resultáu un tamañu enforma mayor. Suelen ser muncho más estilizadas y representen modelos xeométricos más repetitivos y muncho más cinxíos a un plantegamientu ordenáu y siguiendo un patrón de dibuxu primeramente ellaboráu. Esti tipu d'alfombres, pueden llegar a algamar los 12 metros de llargor, utilizando como material, llana, sedes, filos d'oru y plata.

Tintes[editar | editar la fonte]

Polo xeneral, los tintes utilizaos na fabricación tradicional, #llograr de la vexetación local. Plantes como «el raigañu de la roxa», «el soumak» y «l'índigo», son les más utilizaes. Pa la fixación de los colores utilícense mordientes. Estos mordientes son sustancies principalmente minerales o vexetales, que reaccionen químicamente colos tintes y formen un compuestu insoluble que s'afita no que fai a l'alfombra. Los mordientes más usaos son l'allume, l'óxidu d'estañu y el sulfatu de fierro.

La evolución n'Europa[editar | editar la fonte]

La fabricación d'alfombres manuales, estendióse rápido per Europa, fundamentalmente en Francia y Flandes, onde apaeciendo un nuevu sistema ensin nuedos denomináu «Bruxeles». Esti sistema consiste en que'l pelo de l'alfombra #texer en bucles y non con estremos que queden llibres. Úsense dos entames de filos que zarren un par extras denominaos rellenu y que sirven pa caltener prieto el texíu.

Alfombres Wilton[editar | editar la fonte]

Cola invención del telar «Jacquard» en Francia, en 1801, fíxose posible texer alfombres de 5 colores y ser usaos a lo llargo de toa ella. Siguiendo un funcionamientu paecíu a la modalidá «Bruxeles», la téunica Wilton dio como resultáu unes alfombres d'una grosez luxosa.

L'alfombra n'España[editar | editar la fonte]

Con un picu del 76% de la producción nacional española, la industria alfombrero #centrar nel sieglu XX na llocalidá alicantina de Crevillente, qu'anguaño sigue teniendo gran importancia nel texíu empresarial español na fabricación d'alfombres, tantu de forma mecánica como manual.

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Alfombra persa
Tapete
Felpudu
Alfombra voladora

Referencies[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]