Taoísmu

El símbolu del Ying-Yang, o Taijitu

Sinograma de la pallabra dào, lliteralmente ‘camín’.

El taoísmu ye una tradición filosófica y relixosa que lleva más de dos milenios exerciendo la so influencia nos pueblos del Estremu Oriente.

• 道教 en chinu simplificáu y chinu tradicional
• dàojiào en pinyin
• lliteralmente ‘enseñanza del camín’

La palabra tao 道 (o dao, dependiendo de la romanización que s'use), suel traducise por vía’ o ‘camín’, magar que tien innumberables matices na filosofía y les relixones populares chines. La trescripción en pinyin ye dao, y la pronunciación más averada ye /tao/.

El taoísmu filosóficu desendólcase a partir de los escritos de Laozi y Zhuangzi. Según la lleenda china, Laozi vivió mientres el sieglu VI edC y tradicionalmente dátase sieglu la redacción del Dàodéjing, anque según delles investigaciones actuales ye abondo posterior.

La esencia de la filosofía taoísta atópase nel Daodejing (el llibru de la vía y el poder, o del camín y la virtú). El taoísmu relixosu fúndase nel sieglu III edC, pero nun se convirtió nun movimientu relixosu organizáu hasta'l sieglu II

L'oxetivu fundamental de los taoístes ye algamar la inmortalidá, magar, dacuando nun s'entiende esta lliteralmente, sinón como llonxevidá en plenitú. De la mesma manera, dicíase que les persones que vivíen n'harmonía cola naturaleza yeren inmortales. Laozi foi divinizáu como dios taoísta ―un inmortal―, encabezando un enorme panteón d'héroes folclóricos, xenerales famosos y sabios, tolos cualos algamaron la inmortalidá. Sicasí, l'antigua forma del taoísmu yera la d'una corriente filosófica y non una relixón, polo que los antiguos pensadores interpretaben por "inmortalidá" el fechu d'autosuperación del propiu ser en comunidá col entornu, lo qu'implica buscar la superación y el progresu personal y colectivu, acordies cola mutación constante qu'enseña'l taoísmu.

Darréu, el taoísmu entemecióse con elementos del confucianismu, el budismu y la relixón tradicional china. La forma concreta de relixón taoísta que se llevó a Taiwán fai unos 300 años ye típica d'esta tradición. La carauterística más distintiva de la práctica actual ye l'adoración de los antepasaos, xuntu coles deidaes taoístes, lo qu'amuesa'l claru elementu tradicionalista del confucianismu y el cultu relixosu de les creencies mítiques d'Asia, que dambes nun yeren válides pa los antiguos pensadores taoístes como Chuang Tsé.