Diferencies ente revisiones de «Monesteriu de Valdediós»
Sin resumen de edición |
Sin resumen de edición |
||
| Llinia 1: | Llinia 1: | ||
El monesteriu de '''San Salvador de Valdediós''' asítiase nel conceyu de [[Villaviciosa]], a escasos diez quilómetros d’esta llocalidá. |
El monesteriu de '''San Salvador de Valdediós''' asítiase nel conceyu de [[Villaviciosa]], a escasos diez quilómetros d’esta llocalidá. |
||
Anguaño esti monesteriu ta habitáu por una pequeña comunidá de monxos cistercienses consagraos al trabayu manual en talleres empobinaos a la fabricación d'[[artesanía]]. Según la vieya tradición monástica, el beneficiu que reporten estos trabayos |
Anguaño esti monesteriu ta habitáu por una pequeña comunidá de monxos cistercienses consagraos al trabayu manual en talleres empobinaos a la fabricación d'[[artesanía]]. Según la vieya tradición monástica, el beneficiu que reporten estos trabayos tien que sirvir pa cubrir los gastos de la so vida en comunidá, y pa prauticar l'ayuda a los más necesitaos. Esti monesteriu tamién atiende una pequeña hospedería na que s'agospian los diversos pelegrinos que faen el [[Camín de Santiago]].[[image:SanSalvadorValdedios-1.jpg|thumb|right|[[San Salvador de Valdediós]] ]] |
||
Revisión a fecha de 23:52 23 xnt 2013
El monesteriu de San Salvador de Valdediós asítiase nel conceyu de Villaviciosa, a escasos diez quilómetros d’esta llocalidá.
Anguaño esti monesteriu ta habitáu por una pequeña comunidá de monxos cistercienses consagraos al trabayu manual en talleres empobinaos a la fabricación d'artesanía. Según la vieya tradición monástica, el beneficiu que reporten estos trabayos tien que sirvir pa cubrir los gastos de la so vida en comunidá, y pa prauticar l'ayuda a los más necesitaos. Esti monesteriu tamién atiende una pequeña hospedería na que s'agospian los diversos pelegrinos que faen el Camín de Santiago.
Historia
Foi fundáu nel añu 1200 polos reis Alfonso IX de Llión y Berenguela de Castiella. Cabo'l monesteriu esiste dende anantes de la fundación del mesmu una pequeña ilesia, conocida col nome de San Salvador, que foi construyida por Alfonso III el Magnu (rei d'Asturies) demientres el sieglu IX. Na actualidá esta pequeña ilesia s’alcuentra perfeutamente conservada, y ye considerada como una auténtica xoya del arte prerrománicu asturianu.
Los primeros monxos qu'habitaron esti tarmudu y verde valle bautizáronlu col nome de "Valdediós". Demientres cásique seis sieglos Valdediós foi una abadía perdotada con abonda vida monástica (según la Regla Benedictina y les llexendaries tradiciones cistercienses). En 1515 entró a formar parte de la histórica Congregación de San Bernardo, lo que significó un recobramientu de la so vida regular depués de sufrir les consecuencies negatives de dellos abáes comendatarios. En 1522 sufrirá una gran riada que finaría col so claustru y coles dependencies que se muerganizaben alrodiu, salvándose del esfaimientu de la so ilesia, entamándose la reconstrucción del conxuntu yá mediada la centuria.
Tres la desamortización de Mendizábal en 1835, esti antiguu monesteriu tuvo de ser abandonáu, magar que trés de los sos monxos siguieron viviendo ellí, fasta la muerte del cabero dellos en 1862. En 1986, por alcuerdu del Gobiernu del Principáu d'Asturies y del Arzobispáu d'Uviéu, entamóse un procesu de restauración que fizo posible en 29 de xunetu de 1992 qu'un pequeñu grupu de monxos cistercienses tornaran a habitar de nuevu esti vieyu cenobiu.