Diferencies ente revisiones de «El sieglu XVIII:Los primeros Borbones»
Sin resumen de edición |
|||
| Llinia 2: | Llinia 2: | ||
{{Historia d'España}} |
{{Historia d'España}} |
||
==La guerra de sucesión y el Tratáu d’Utrecht== |
|||
'''[[Carlos II d'España|Carlos II]]''' muerre en [[1700]] ensin descendencia, pero dexa nel so testamentu la corona a [[Felipe d'Anjou]], fíu del rei de [[Francia]] y bicácanu de [[Felipe IV d'España|Felipe IV]]. En proclamándose rei Felipe d'Anjou, les potencies europeés opónense, tremando lo que podería sinificar la xunión de les corones d'[[España]] y Francia. [[Inglaterra]], [[Holanda]] y [[Portugal]] afitaron al [[Archiduque Carlos d'Austria]], que, como Habsburgu, había drechu dinásticu so la corona. |
'''[[Carlos II d'España|Carlos II]]''' muerre en [[1700]] ensin descendencia, pero dexa nel so testamentu la corona a [[Felipe d'Anjou]], fíu del rei de [[Francia]] y bicácanu de [[Felipe IV d'España|Felipe IV]]. En proclamándose rei Felipe d'Anjou, les potencies europeés opónense, tremando lo que podería sinificar la xunión de les corones d'[[España]] y Francia. [[Inglaterra]], [[Holanda]] y [[Portugal]] afitaron al [[Archiduque Carlos d'Austria]], que, como Habsburgu, había drechu dinásticu so la corona. |
||
Revisión a fecha de 01:37 23 xun 2013
 | Esti artículu o seición necesita correxise urxentemente. Tien fallos na redaición, la gramática o la ortografía que precisen meyorase. |
| Historia d'España |
.svg)
|
| Prehistoria y Edá Antigua |
| Edá Media |
| Edá Moderna |
| Edá Contemporánea |
La guerra de sucesión y el Tratáu d’Utrecht
Carlos II muerre en 1700 ensin descendencia, pero dexa nel so testamentu la corona a Felipe d'Anjou, fíu del rei de Francia y bicácanu de Felipe IV. En proclamándose rei Felipe d'Anjou, les potencies europeés opónense, tremando lo que podería sinificar la xunión de les corones d'España y Francia. Inglaterra, Holanda y Portugal afitaron al Archiduque Carlos d'Austria, que, como Habsburgu, había drechu dinásticu so la corona.
Aníciase d'esti xeitu la Guerra de Socesión Española (1700-1713), que tendrá un calter de guerra internacional (Francia y España escontra Gran Bretaña, Países Baxos, Portugal y Austria) y tamién de guerra civil: La corona d'Aragón sofita al Archiduque Carlos d'Austria que prometiera respetar los fueros ya istituciones de los desemeyaos territorios de la corona.
Nel ámbetu européu la guerra mui ceo favorez a los alliaos antifranceses. Sicasí n'España Felipe V percancia caltenese como rei y la guerra-y foi dafechu favoratible dempués la batalla d'Almança (25 d'abril de 1707).
Sicasí, l'allugamientu entenacional camuda dafechu, pos l'Archiduque Carlos Heredia'l tronu d'Austria y la corona emperial alemana, lo que fai que la so candidatura'l tronu español pierda'l sofitu d'Inglaterra y Holanda.
Desti xeitu entámase a gustar una solución pautada al conflitu qu’aporta col Tratáu d'Utrecht de 1713, pol qu'Inglaterra y Austria reconocen a Felipe V como rei d'España sola condición de que renuncie a los sos drechos so'l tronu francés. Arriendes, Austria recibe como compensación los territorios de Milán, Nápoles, Cerdeña y Flandes; Inglaterra recibe Xibraltar, Menorca y la prosibilidá de comerciar coles colonies españoles (Navíu de Permisu y Asientu d'Esclavos); la islla de Sicilia ye cedida a Saboya.
La guerra civil n'España continúa daqué más, fasta que l'exécitu de Felipe V percancia blagu a blagu someter tola corona d'Aragón, cola toma al asaltu de la ciudá de Barcelona 11 d'abril de 1714 (diada nacional catalana).
El cambéu dinásticu’l sieglu XVII: Les reformes internes
En 1700, cola arrivada de Felipe V prodúcese'l camudamientu dinásticu (Borbones). Nun sólo ye un cambéu na familia rexente ensinon que sobremanera ye un gran cambéu nel xeitu de reinar: Felipe V dende la so arrivada intenta imponer n'España'l modelu poilíticu francés, ye dicir, la monarquía absoluta.
Dempués la batalla d'Almança (25 d'abril de 1707) y de la conquista de los desemeyaos territorios de la corona d'Aragón, Felipe V promulgó los Decretos de Nueva Planta (Aragón y Valencia en 1707, Mallorca en 1715, Cataluña en 1716). Per estos decretos fincaben desaniciaos los fueros ya istituciones de los desemeyaos territorios de la corona d'Aragón.
Trátase de criyar una cadarma política unifrome al xeitu centralizador francés. Polos Decretos de Nueva Planta'l territorio fincó sometíu como una única cadarma política y alministrativa.
Impúsose'l castiellán como única llingua oficial ya istitucional. Les istituciones propies aragoneses sustituyéronse poles istituciones de Castiella. Les Cortes de Castiella pasaron a nomase Cortes d'España. El territoriu dexó de tar dixebráu en reinos y dixebróse en provincies, al fronti ca cual había un Capitán Xeneral, una Audiencia (xusticia) y un cargu trayío dende Francia: los intendentes. En Cataluña críyase'l Catastru: reforma fiscal pola que tolos habitantes del territotiu catalán debíen pagar impuestos, encluyíos lo ñobles, con igua a les sos propiedaes (semeyante a la taille francesa). Esti sistema de recaudación furruló ran bien qu'intentóse treslladar al restu territorios, pero fracasó pola oposición estamental de los privilexaos (en Castiella). Tamién reformóse l'exércitu, sustituyendo los tercios polos reximientos, y yá demientres el reináu de Carlos III establecióse'l serviciu militar obligatoriu.
La práutica'l despotismu illustráu: Carlos III
Con Felipe V asiéntase la monarquía absoluta n'españa. El so fíu, Carlos III, sedrá'l prencipal representante la práutica'l despotismu illustráu n'España. Carlos III arrrivó a España a la muerti Fernando VI en 1759, habiendo yá muncha práutica de gobiernu, pos fora rei de Nápoles. Carlos II arrivó col envís de poner en práutica un proyeutu reformista cincáu n'idegues de la illustración. Les sos primeres midíes reformistes (establecer el Catastru en Castiella) alcontraron darréu cola oposición de la ñobleza. Arriendes esto coincidió con una estada de males colleches y carestía. Esti allugamientu finó desembocando nel motín d'Esquilache (1766), aprovecháu pola nobleza pa presionar al rei. Esti vióse obligáu a deponer a Esquilache y entamar a acorriase de secretarios españoles menos reformistes. El motín d'Esquilache sinificó una galguia'l reformismu borbónicu, que de magar entós foi más musguín y prencipalmenti de cálter económicu, figuren les polítiques de Campomanes, Floriblanca y Aranda.
Ente les reformes somos a figurar. La llimitación de l'empoder de la Mesta, lliberación del mercáu de granos, fin del monopoliu'l puertu Cádiz, fomentu la industria (riales fábriques) y establecimientu d'aranceles p'abellugar la industria llariega. Amás, en 1783 decretáronse honestes toles profesiones. El reformismu borbónicu tamién intenta disminuyir l'empoder de la Illesia (regalismu y espulsión de los xexuítes acusaos d'istigadores del motín d’Esquilache).
Criyáronse les sociedaes económiques d'Amigos de País, y qu'aporta idegues y propuestos de reforma económica. Enfluyíos poles idegues fisiocrátiques lléguense a proponer delles midíes de reforma agraria, que sicasí, fracasen. Reformóse l'exércitu serviciu militar obligatoriu) la oposición a les reformes empobinó a qu’estes plasmárense sobremanera nel fomentu d'obres públiques (alcantarilláu, allumáu públicu, axardinamientos…).
La evolución de la política hespañola n'Europa demientres el s. XVIII
Tres el Tratáu d'Utrecht, españa perdío tolos sos territorios europeos amás de fincar arrequexada a un allugamientu secundariu. La so política entenacional centróse n'intentar recuperar la soberanía de Menorca y Xibraltar, caltener les sos posesiones coloniales y recuperar la so enfluyencia n'Italia. Estos intereses aportaron al averamientu ente Francia y España, que plasmóse nos socesivos Pautos de Familia, señaos a lo llargo’l s. XVIII. Al empar, los prencipales nemicos d’Hespaña foron Inglaterra (Xibraltar, Menorca y colonies) y Austria (enfluyencia n'Italia).
Isabel de Farnesio, segunda esposa de Felipe V y ma del futuru Carlos II naguaba territorios n'Italia pa dexalos n'herediu a los sos fíos. El resultáu la presión exercida por Isabel de Farnesio foi una llarga riestra d'entervenciones españoles n'Italia escontra Austria. Les guerres n'Italia meyoren colos pautos de familia, yá qu'entóncenes Francia sofita les pretensiones españoles; Carlos (III) algama la corona Nápoles. Sicasí, l'arimu Francia emplicaba l'afitu a Francia nes guerres coloniales. Con Fernando VI aníciase una estada pacifista, que fina cuando Carlos II entama’l so reináu n'España. Mui ceo vese envuelto na Guerra de los Siete Años (1756-1763), que fina en llaceria pa España y Francia (pérdida de La Florida a favor d'Inglaterra. En 1776 entama la insurrección de les Trece Colonies escontra la metrópoli (Inglaterra). En 1783 róblase la Paz de Versalles pola qu'Inglaterra reconoz la dixebra de lesTrece Colonies y arriendes España recupera Menorca, Florida y Sacramento.
La illustración n'España
La Illustración arriva a españa de xeitu mui piano y tien un asentamiento mui abegosu. Introduxéronse les idegues fundamentales de la Illustración, mas con un retrasu de delles décadas, lo que pue debese al escasu númberu y enfluyencia de la burguesía.
De magar la década de 1750, entamamos a alcontrar a un gurupu d'escritores españoles que yá refelxen idegues de la Illustración: Feijoo, Campomanes, Xovellanos, Olavide, Campmany. Los illustraos españoles afayáronse aisllaos ente una aristrocacia y cleru antillustraos y unes clases populares ensin nenguna mena de formación. Poro, uno los sos temes más avezaos sedrá la necesidá d'espoxigar la educación. Taben comencíos de que namái la meyora'l nivel educativu les clases populares podría sacar al país del so allugamientu d'atrasu. Por esta sida criticaron a les ódenes relixoses y a los estamentos privilexaos en xeneral.
Por mor al so esmolecimientu fundamental pol atrasu'l país respeutu a otros reinos europeos, el segundo tema fundamental de los sos escritos foi la economía y les reformes económiques precises. Atroxaben en que l'atrasu económicu d'España debíase al escesivu empoder y enfluyencia la ñobleza y el cleru (prencipales propietarios de tierres). Propusieron delles midíes concretes pa llevar a cabu una reforma agraria, que fracasó pola oposición de los privilexaos.