Sustantivu

Un sustantivu ye una pallabra capaz de funcionar, ensin nenguna ayuda, como suxetu d'una oración gramatical.

El sustantivu o nome ye una categoría sintáctica que ye a exercer funciones propies como la de nucleu nominal, suxetu, complementu direutu y, capacitáu pola preposición correspondiente, complementu indireutu, complementu circunstancial y suplementu. Exemplos: el bon llibru vieyu, el páxaru esnala, come mazanes, mercó-y carambelos al neñu, entrugólo con duldes, falaben de llaceries.

El sustantivu consta de dos partes bien definíes: el lexema o raíz, qu'aporta'l significáu básicu; y los morfemes, qu'aporten significaos secundarios y sirven d'enllaz con otros elementos de la oración. Asina: páxar-u, rapaz-a, llob-os, pit-es.

El lexema o raíz ye la base del sustantivu; el so conteníu siempre fai referencia a entidaes de la realidá, seyan concretes o astrautes, coses o persones, individuales o coleutives, etc.

Los morfemes nominales son:

-El xéneru, que s'asocia a estremaos significaos (sexu, tamañu...) o a nengún; dixebra los sustantivos en masculinos o femeninos.

-El númberu, qu'opón una clas d'individuos o ún en particular (singular) a un númberu indefiníu d'unidaes (plural).

-L'articulu, que ye un identificador qu'actualiza una parte de la realidá que'l sustantivu clasifica. L'artículu opónse a la so ausencia: xente / la xente, ropa de neña / ropa de la neña.

Dientro'l grupu sintagamaticu nominal, el nome pue dir acompañáu de subordinaos axetivos o axetivaos: el páxaru mariellu, el páxaru de plumes blanques, esti páxaru.