Canal de Panamá

Esquema del Canal de Panamá.

La Canal de Panamá ye una canal de navegación, allugáu en Panamá, nel puntu más angostu del istmu de Panamá, ente'l Mar Caribe y l'océanu Pacíficu. Inauguráu el 15 d'agostu de 1914, tuvo un efeutu perbuenu al facer más pequeñu'l camín y el tiempu de comunicación marítima, faciendo adelantos económicos y comerciales durante casi tou'l sieglu XX.

Fizo un camín de tránsitu cortu y rellativamente baratu ente estes dos grandes océanos, ameyoró'l comerciu nel mundiu, ya impulsó'l xorrecimientu nos países desarrollaos y dió a munches árees remotes del mundu l'impulsu básicu que necesiten pala so espansión económica.

Los Estaos Xuníos y China yeren los principales usuarios de la Canal.

Cronoloxía

• 1880: Primer intentu de facer una canal a Panamá por una empresa francesa.
• 1902: Firma dela llei Spooner pol Presidente Roosevelt. Los EE. UU. alcordaron reanudar la construcción de la Canal de Panamá, tres el fracasu de la empresa francesa.
• 1903 (xineru): Preparación del Tratáu Herrán-Hai sobre'l Drechu de la construcción de la Canal de Panamá polos EE. UU.
• 1903 (agosto): El rechazu del Tratáu Herrán-Hai pol Congresu de Colombia.
• 1903 (payares): Proclamación de la independencia de Panamá de Colombia. La República Independiente de Panamá ye reconocida pol Congresu de los EE. UU.
• 1903 (payares): Firma del Tratáu Ay-Bunau Variella pol nuevu gobernador de Panamá, Philippe Buneau-Villa. Los EE.UU. tien nesti añu l'autorización pa siguir cola construcción de la Canal de Panamá. Asina mesmu, los territorios a ambos llaos del canal y la plena soberanía na Zona de la Canal.
• 1904: Reapertura de les obres de la canal de Panamá polos EE. UU.
• 1914: Finalización de la construcción de la Canal de Panamá, simbolizada'l 15 d'agostu del añu 1914 pola travesía del vapor Ancon.

Infraestructura

Durante la construcción de la Canal elimináronse más de 183 millones de m³ de material orixinalmente excaváu que si se pusiere nun tren de plataformes, daría la vuelta al mundu cuatru veces.

Desde'l puntu de vista técnicu, la Canal de Panamá ye una de los mayores llogros de la inxeniería moderna. Del Atlánticu al Pacíficu tien una llonxitú de 80 kilómetros de llargu; tien una profundidá de 12,8 metros nel Atlánticu y de 13,7 metros nel Pacíficu; l'anchu ye de 91 a 300 metros. Tien dos puertos terminales, unu en cada océanu; tres xuegos d'escluses ximeles, Miraflores, Gatún y Pedro Miguel, y unu de los mayores llagos artificiales del mundu, el Gatún, que cubre 425 kilómetros cuadraos y formóse por una represa de tierra construyida al traviés del cauce del ríu Chagres.

La mayor parte del tráficu que suca'l Canal desplázase ente les costes atlántiques de los Estaos Xuníos y l'Estremu Oriente, mientres que'l tráficu ente Europa y les costes del oeste de los Estaos Xunidos y Canadá constituyen la segunda ruta principal del comerciu de la vía acuática. Sin embargu, otres rexones y países, como los países vecinos de Centru y Sudamérica, dependen proporcionalmente muncho más d'esta vital arteria pa promover el so adelantu económicu y ameyorar el comerciu.

Los principales productos que transiten po la canal yeren: maíz, containers, petroleu y derivaos.

Dende la so apertura el 15 d'agostu de 1914, la Canal fornió un serviciu de tránsitu de calidá a más de 700.000 barcos. Aínda cuando n'años recientes hebo un aumentu nel númberu y el tamañu de los barcos que transiten, gracies a la execución de meyores diseñaes pa dar el reasultáu pol que se nagua a les demandes del tráficu. El tiempu promediu paráu d'un barcu n'agues de la Canal ye inferior a les 24 hores.