Diferencies ente revisiones de «Idioma llatín»
m r2.7.3) (Robó: Camudando als:Latein a als:Lateinische Sprache |
Sin resumen de edición |
||
| Llinia 4: | Llinia 4: | ||
El '''llatín''' ye una [[Llingües indoeuropees|llingua indoeuropea]] de la triba itálica que foi falada na antigua [[República Romana]] y nel [[Imperiu Romanu]] dende'l sieglu IX a. C. El so ñome debala de l'existencia d'un xeitu xeográficu na península itálica, ''Vetus Latium'' o Antigua collada (güei ñomada [[Llaciu]]) |
El '''llatín''' ye una [[Llingües indoeuropees|llingua indoeuropea]] de la triba itálica que foi falada na antigua [[República Romana]] y nel [[Imperiu Romanu]] dende'l sieglu IX a. C. El so ñome debala de l'existencia d'un xeitu xeográficu na península itálica, ''Vetus Latium'' o Antigua collada (güei ñomada [[Llaciu]]) |
||
Magar que'l llatín na forma clásica nun ye la llingua de dalu grupu y ye, entós, una llingua muerta, dio orixe a un gran númberu de llingües europees, apellaes [[llingües romániques]], |
Magar que'l llatín na forma clásica nun ye la llingua de dalu grupu y ye, entós, una llingua muerta, dio orixe a un gran númberu de llingües europees, apellaes [[llingües romániques]], como l'[[asturianu]], el [[castellanu]], el [[francés]], l'[[italianu]], el [[portugués]], el [[catalán]], el [[gallegu]], el [[rumanu]] y munches otres. Tamién tevo una pergrande influyencia nel léxicu de les llingües modernes, pola mor de que demientres munchos sieglos, tres la cayida de l'Imperiu Romanu, siguió emplegándose en toa Europa comu ''lingua franca'' pa les ciencies y la política, ensin ser amagada n'esa llabor por otres llingües n'espoxigue (comu'l castellanu nel sieglu XVII o el francés nel sieglu XVIII) dica cuasi'l sieglu XIX. |
||
Anguañu ye llingua cooficial na [[Ciudá del Vaticanu]] enxuntu'l italianu. Na [[Ilesia Católica]], emplegábase comu llingua llitúrxica dica'l [[Conceyu Vaticanu II]] na década de los años [[1960]]. Tamién úsase pa los ñomes binarios de la clasificación científica. |
Anguañu ye llingua cooficial na [[Ciudá del Vaticanu]] enxuntu'l italianu. Na [[Ilesia Católica]], emplegábase comu llingua llitúrxica dica'l [[Conceyu Vaticanu II]] na década de los años [[1960]]. Tamién úsase pa los ñomes binarios de la clasificación científica. |
||
Revisión a fecha de 13:02 9 xin 2013
El llatín ye una llingua indoeuropea de la triba itálica que foi falada na antigua República Romana y nel Imperiu Romanu dende'l sieglu IX a. C. El so ñome debala de l'existencia d'un xeitu xeográficu na península itálica, Vetus Latium o Antigua collada (güei ñomada Llaciu)
Magar que'l llatín na forma clásica nun ye la llingua de dalu grupu y ye, entós, una llingua muerta, dio orixe a un gran númberu de llingües europees, apellaes llingües romániques, como l'asturianu, el castellanu, el francés, l'italianu, el portugués, el catalán, el gallegu, el rumanu y munches otres. Tamién tevo una pergrande influyencia nel léxicu de les llingües modernes, pola mor de que demientres munchos sieglos, tres la cayida de l'Imperiu Romanu, siguió emplegándose en toa Europa comu lingua franca pa les ciencies y la política, ensin ser amagada n'esa llabor por otres llingües n'espoxigue (comu'l castellanu nel sieglu XVII o el francés nel sieglu XVIII) dica cuasi'l sieglu XIX.
Anguañu ye llingua cooficial na Ciudá del Vaticanu enxuntu'l italianu. Na Ilesia Católica, emplegábase comu llingua llitúrxica dica'l Conceyu Vaticanu II na década de los años 1960. Tamién úsase pa los ñomes binarios de la clasificación científica.
L'estudiu del llatín, enxuntu col del griegu clásicu, ye parte de los apellaos estudios clásicos, y dica la década de los '60 foi estudiu nes humanidaes. L'alfabetu llatinu, debalau del griegu, aína ye'l alfabetu más emplegau del mundiu con diverses variantes d'una llingua a otra.
Na alta edá media dixebróse en distintes llingües romániques asitiaes na península ibérica, Francia, Italia y Rumanía.
Caltúvose como llingua franca y de cultura europea hasta'l sieglu XVII, y como llingua oficial del Vaticanu hasta anguaño, magar que como llingua materna ta desaniciada.
Usaba l'alfabetu llatinu que foi una adautación del etruscu que yera tamién una variante del alfabetu griegu.
Carauterizábase pol usu les declinaciones, qu'anguaño perdiéronse en toles llingües romances (descendientes suyes).