Urraca

Pasó a la historia como «Urraca l'Asturiana». Ñaz nel 1133 en Peḷḷuno nel conceyu d'Ayer.

Históricamente la infanta doña Urraca foi fía bastarda d'Alfonso VII l'Emperador, y doña Gontrodo de Tinéu, hacia'l 1133.

Casóse con García Ramírez, rei de Navarra y quedó viuda nel 1150, colo que tornó pa tierres asturianes, calteniendo'l títulu de reina.

Nel 1161 casóse col caballeru palentín Alvar Roderici, dando orixe a los Álvarez de les Asturies.

Anque Urraca morrió nel 1164 y foi enterrada na catedral de Palencia na tradición oral asturiana trátase d'un personaxe míticu que s'identifica col tiempu los moros, ye dicir, de los xentiles o paganos.

Asina, nel Castiellu Doriga (Salas), onde s'atopa un xacimientu castreñu, dicíase que vivía la reina Urraca, y la estela funeraria qu'apaeció embuchada na paré d'un caseríu allegáu al castru, dedicada a la fía de Talavo, dicíase que cubría la tumba d'esta mítica reina. D'ello yá fala Álvaro Fernández de Miranda na so obra Grau y su concejo, historia de una comarca asturiana (1907) asina: «Cubría la tumba de la reina de estos lugares, poderosa y buena pero idólatra, por lo que Dios la castigó duramente maldiciéndola y añadiendo la gente del lugar que hace tiempo se hallaron en el sepulcro gran cantidad de alhajas y "cosas" de oro macizo ». Falen, pues, d'un enterramientu principescu.