Llectura

Detalle de la Virxen del canónigu Van der Paele de Jan van Eyck.

Acordies a François Texier nel 2006:

La llectura nun ye una actividá neutro: pon en xuegu al llector y una riestra de rellaciones complexes col testu. Mas, cuando'l llibru ta pesllao, ¿en qué se tresforma'l llector? ¿Nun cenciellu fartón capaz de dixerir lletres? ¿Un lleñador col únicu llabor d'esbrozar el paisaxe lliterario?

La llectura, que ye un testimoniu oral de la pallabra escrita de dellos idiomes, cola invención de la imprenta, tornóse una actividá dafechu importante pal home civilizáu, acordies a múltiples finalidaes.

Podemos axuntar el conceutu de llectura a l'alfabetización, nuna comprensión dafechu del procesu d'algamar les habilidaes de la llectura y la escritura, asina como de la so práutica social. Asina, la llectura afonda nun mundiu pergrande de conocimientos y significaos, siendo a llograr que seyamos a descifralos.

La escritura tien d'algamar un sentíu pa quien la llee, pues saber lleer nun ye namái decodificar signos, símbolos. Lleer ye muncho más qu'eso; ye un movimientu d'interaición de les persones col mundiu y d'elles ente si, eso llógrase cuando s'exerce la función social de la llingua. D'esta miente, la llectura nun ye una cenciella decodificación de lletres, sinon pescanciar un testu y ser a desplicalo ya interiorizalu.