Primera epístola a los corintios

Pablu de Tarsu según una representación nel cenobiu de Stavronikita, nel Monte Athos.

La Primera epístola a los corintios (1 Co) ye un llibru del Nuevu Testamentu de la Biblia. Ye una carta escrita por Pablo de Tarso a la comunidá cristiana o Ilesia de Corinto. Tien 16 capítulos

Foi escrita dende Éfeso cerca del tiempu de la Pascua nel tercer añu del viaxe de Pablo ellí, sobro l'añu 57 dempués de Cristo, cuando planeaba visitar Macedonia pa más sero tornar a Corinto.

Esti llibru trata sobro Pablo, qu'unviaba cartes a los llugares que visitaba pa recomenda-yos coses.

Ún de los pasaxes más afamaos, ye'l del capítulu númberu XIII que fala sobro l'amor. Diz asina:

«Hermanos: Naguái los carismes meyores. Pero yo voi a amosavos un camín muncho meyor: Magar que yo falara les llingües de los homes y de los ánxeles, si nun tengo amor, nun soi más qu'una campana que retriñe o unos platillos que resonen. Magar que toviere’l dau de profecía y conociere tolos misterios y ciencies, magar que toviere una fe que tresllade les montañes, si nun tengo amor nun soi ná. Magar que repartiere tolo que tengo ente los probes y m’entregare pa que m’amburasen les llapes, si nun tengo amor nun m’aprovecha.

L’amor ye pacetible, ye bondosu; l’amor nun tien la tema, nun ye engríu nin s’enchipa; nun ye toscu nin séndigu, nun s’enraxona, nun lleva cunta del mal. L'amor nun s’allegra de la inxusticia, présta-y la verdá; Escúlpalo too, créyelo too, espéralo too, aguántalo too.

L’amor nun fina enxamás»

Referencies

Predecesor: Epístola a los romanos

Nuevu Testamentu

Socesor: Segunda epístola a los corintios