Diferencies ente revisiones de «Basilio Ponce de León»

Basilio Ponce de León
Vida
Nacimientu	Granada, 1570 (greg.)
Nacionalidá	España
Muerte	Salamanca, 28 d'agostu de 1629 (58/59 años)
Familia
Familia	ver Luis de León (tío (es) );
Estudios
Estudios	Universidá de Salamanca
Llingües falaes	castellanu; llatín
Oficiu	escritor
Emplegadores	Universidá d'Alcalá ; Universidá de Salamanca
Creencies
Relixón	Ilesia Católica
Orde relixosa	Agustinos (es)

Navegar l'historial de mou interactivu

← Edición más antigua Edición más nueva →

Contenido eliminado Contenido añadido

VisualTestu wiki

En renglón

Revisión a fecha de 15:40 27 och 2022

Basilio Ponce de León U.S.A. (Granada, 1570 - Salamanca, 28 d'agostu de 1629) teólogu, canonista, poeta y escritor ascéticu agustino español, sobrín de frai Luis de León.

Biografía

Fíu natural de Rodrigo Ponce de León, tercer conde de Bailén, y de Mencía de Varela, prima de fray Luis de León, foi adoptáu por Pedro de Alarcón y Elvira Ponce de León. Cursó los sos primeros estudios en Granada y depués coló a la Universidá de Salamanca, onde s'atopaba'l so tíu frai Luis de León. Nel conventu salmantino profesó'l 10 de setiembre de 1592, un añu dempués del fallecimientu del so tíu. En 1594 terminó los sos estudios de Teoloxía. Nel conventu de Badaya, n'Álava, foi nomáu llector de gramática; depués tuvo nel conventu de Toledo, onde escribió'l so tratáu De agno typico (impresu depués en Madrid, 1604), que ye en parte una defensa del so tíu, y en 1602 figura en Alcalá de Henares, onde lleó Teoloxía enforma tiempu nel so conventu y na Universidá d'Alcalá; en 1602 recibió'l grau de bachiller de Teoloxía por Sigüenza y el de maestru n'Osma en 1603; ganó una cátedra na Universidá de Salamanca en 1608, onde enseñó Teoloxía hasta 1623. Foi prior del Conventu de San Agustín de Salamanca por eleición nos capítulos de 1624 y 1627. A la so muerte Francisco Montes de Oca publicó una Fama póstuma (1630) en que se-y describe como "príncipe de los inxenios y fénix de les ciencies".

Escribió en llatín sobre cuestiones teolóxiques (sobre los sacramentos del Matrimoniu y la Confirmación, comentarios al Apocalipsis, etcétera) y de derechu canónicu, sosteniendo siempres un puntu de vista eclécticu, pero tamién n'español varios Discursos pa tolos Evanxelios de la Cuaresma (1605-1610), una coleición de sermones escritos nuna escelente prosa del Renacimientu, que non rehúye el coloquialismo castizu, y que fueron traducíos al italianu. En dalgún d'ellos combatió'l suicidiu, que condergaba ensin salvar casu dalgunu, amosándose nello más severu que San Jerónimo, yá que este salvó'l casu en qu'apeligrara la castidá. Defendió'l dogma de la Inmaculada Concepción en dellos sermones qu'imprimió en Salamanca y tamién escribió una Apologia de les obres y doctrina de San Juan de la Cruz, porque defendiera amás la ortodoxa de la so Nueche escura ante la Inquisición en 1618. Editó, llimpió de "ambigüedaes teolóxiques" y anotó los suaños del beatu Alonso de Orozco. Per otra parte, los manuscritos que recibió, copió y editó del so tíu frai Luis de León son consideraos los más fieles pola crítica moderna, yá que a él apurrir la Orde Agustina. Dalgunos de los poemes inseguramente atribuyíos a fray Luis pueden ser sos, y viceversa.

Obres

De agno typico liber unus (Madrid, 1604).
Evanxelios+de+la+Quaresma&hl=es&sa=X&ei=RZ8OUeOzO43dsgbCvYGAAQ&ved=0CDUQ6AEwAA#v=onepage&q=Primer%20parte%20de%20discursos%20pa%20toos%20los%20Evanxelios%20de%20la%20Quaresma&f=false Primer parte de discursos pa tolos Evanxelios de la Quaresma (Madrid, 1605).
De la primer parte de discursos, pa differentes Evanxelios del añu (Madrid, 1606).
Variarum disputationum ex utraque theologia scholastica et espositiva (Salamanca, 1611).
Tractatus de impendimentis matrimonii (Salamanca, 1613).
Dispvtatio, de aquae in vinum conuersione in Sacramentu Eucharistiae (1622)
De sacramentu matrimonii tractatus (Salamanca, 1624).
Praelectio posthuma de sacramentu confirmationis (Salamanca, 1630).

Bibliografía

Mario Méndez Bejarano. Historia de la filosofía n'España. Madrid: 1927; páxina 180.

Referencies

↑ «rexistru d'autoridaes BNE». Consultáu'l 3 xunu 2020.

Enllaces esternos

Biobibliografía en Escholasticon

[f624adae3949e12e19229098ada7f0e591bc9321-1] «rexistru d'autoridaes BNE». Consultáu'l 3 xunu 2020.

[1]

@@ Llinia 6: / Llinia 6: @@
 == Biografía ==
-Fíu natural de Rodrigo Ponce de León, tercer conde de Bailén, y de Mencía de Varela, prima de fray Luis de León, foi adoptáu por Pedro de Alarcón y Elvira Ponce de León. Cursó los sos primeros estudios en Granada y depués coló a la Universidá de Salamanca, onde s'atopaba'l so tíu frai Luis de León. Nel conventu salmantino profesó'l 10 de setiembre de 1592, un añu dempués del fallecimientu del so tíu. En 1594 terminó los sos estudios de Teoloxía. Nel conventu de [[Badaya]], n'[[Álava]], foi nomáu llector de gramática; depués tuvo nel conventu de Toledo, onde escribió'l so tratáu ''De agno typico'' (impresu depués en Madrid, 1604), que ye en parte una defensa del so tíu, y en 1602 figura en [[Alcalá de Henares]], onde lleó Teoloxía enforma tiempu nel so conventu y na [[Universidá d'Alcalá (histórica)|Universidá d'Alcalá]]; en [[1602]] recibió'l grau de bachiller de Teoloxía por [[Universidá de Sigüenza|Sigüenza]] y el de maestru n'[[Universidá de Santa Catalina|Osma]] en [[1603]]; ganó una cátedra na [[Universidá de Salamanca]] en 1608, onde enseñó Teoloxía hasta 1623. Foi prior del Conventu de San Agustín de Salamanca por eleición nos capítulos de 1624 y 1627. A la so muerte Francisco Montes d'Oca publicó una ''Fama póstuma'' (1630) en que se-y describe como "príncipe de los inxenios y fénix de les ciencies".
+Fíu natural de Rodrigo Ponce de León, tercer conde de Bailén, y de Mencía de Varela, prima de fray Luis de León, foi adoptáu por Pedro de Alarcón y Elvira Ponce de León. Cursó los sos primeros estudios en Granada y depués coló a la Universidá de Salamanca, onde s'atopaba'l so tíu frai Luis de León. Nel conventu salmantino profesó'l 10 de setiembre de 1592, un añu dempués del fallecimientu del so tíu. En 1594 terminó los sos estudios de Teoloxía. Nel conventu de [[Badaya]], n'[[Álava]], foi nomáu llector de gramática; depués tuvo nel conventu de Toledo, onde escribió'l so tratáu ''De agno typico'' (impresu depués en Madrid, 1604), que ye en parte una defensa del so tíu, y en 1602 figura en [[Alcalá de Henares]], onde lleó Teoloxía enforma tiempu nel so conventu y na [[Universidá d'Alcalá (histórica)|Universidá d'Alcalá]]; en [[1602]] recibió'l grau de bachiller de Teoloxía por [[Universidá de Sigüenza|Sigüenza]] y el de maestru n'[[Universidá de Santa Catalina|Osma]] en [[1603]]; ganó una cátedra na [[Universidá de Salamanca]] en 1608, onde enseñó Teoloxía hasta 1623. Foi prior del Conventu de San Agustín de Salamanca por eleición nos capítulos de 1624 y 1627. A la so muerte Francisco Montes de Oca publicó una ''Fama póstuma'' (1630) en que se-y describe como "príncipe de los inxenios y fénix de les ciencies".
 Escribió en llatín sobre cuestiones teolóxiques (sobre los [[sacramentu|sacramentos]] del [[Matrimoniu]] y la [[Confirmación]], comentarios al ''Apocalipsis'', etcétera) y de derechu canónicu, sosteniendo siempres un puntu de vista eclécticu, pero tamién n'español varios ''Discursos pa tolos Evanxelios de la Cuaresma'' (1605-1610), una coleición de sermones escritos nuna escelente prosa del [[Renacimientu]], que non rehúye el coloquialismo [[casticismu|castizu]], y que fueron traducíos al italianu. En dalgún d'ellos combatió'l [[suicidiu]], que condergaba ensin salvar casu dalgunu, amosándose nello más severu que [[Jerónimo de Estridón|San Jerónimo]], yá que este salvó'l casu en qu'apeligrara la [[castidá]]. Defendió'l [[dogma]] de la [[Inmaculada Concepción]] en dellos sermones qu'imprimió en Salamanca y tamién escribió una ''Apologia de les obres y doctrina de [[San Juan de la Cruz]]'', porque defendiera amás la [[ortodoxa]] de la so ''Nueche escura'' ante la [[Inquisición]] en 1618. Editó, llimpió de "ambigüedaes teolóxiques" y anotó los suaños del beatu [[Alonso de Orozco]]. Per otra parte, los manuscritos que recibió, copió y editó del so tíu frai [[Luis de León]] son consideraos los más fieles pola crítica moderna, yá que a él apurrir la Orde Agustina. Dalgunos de los poemes inseguramente atribuyíos a fray Luis pueden ser sos, y viceversa.