Diferencies ente revisiones de «Ducáu de Nápoles»

	Ducáu
Alministración
Xeografía

Navegar l'historial de mou interactivu

← Edición más antigua Edición más nueva →

Contenido eliminado Contenido añadido

VisualTestu wiki

En renglón

Revisión a fecha de 16:40 2 xun 2020

El ducáu de Nápoles o ducáu Napolitanu, que nació como provincia bizantina empobinada por un gobernador militar (dux), llueu pasó a convertise nun estáu autónomu práuticamente independiente, que tuvo una llonxevidá de cinco siglos mientres l'Alta Edá Media.

L'área del Ducáu taba nel sieglu VII ente les amenorgaes zones costeres que (al igual que la vecina Amalfi o Gaeta) los lombardos nun consiguieron conquistar, permaneciendo como dependencies del Imperiu bizantín. El ducáu de Nápoles estendíase alredor del área de l'actual Ciudá metropolitana de Nápoles y entendía, amás de la zona napolitana, la área del Vesubiu, la Península Sorrentina, los Campos Flégreos, l'actual Giugliano de Campania, les zones d'Aversa, Afragola, Nola y les islles d'Isquia y Procida. Sicasí la isla de Capri formaba parte del ducáu (depués República Marítima) d'Amalfi.

La población de la capital, Nápoles, variaba nesa dómina ente los 30.000 y los 35.000 habitantes. La nobleza napolitana de la dómina ducal taba representada poles llamaes "families magnaticias", inscrites nos sedili (conseyos) de la ciudá medieval: ente elles hai que mentar les cases de los Capece, los Ferrario, los Melluso, los Pappansogna, los Boccia, los de Gennaro, los Russo y los Morfisa, que tuvieron una especial relevancia na vida civil de la ciudá a partir del Sieglu X.

El ducáu foi instituyíu en 661. Una vegada esaniciáu'l peligru longobardu, Constante II de Bizancio, nomó duque a Basilio, un funcionariu local, provocando asina de facto la nacencia del ducáu de Nápoles, independiente de Bizancio. En 763, el duque Esteban II de Nápoles estableció l'autonomía del ducáu que formaba parte namái de manera nominal del Imperiu Bizantín; más tarde, en 840 Nápoles pasó a ser definitivamente autónoma cuando'l duque Sergio I de Nápoles declaró hereditaria la socesión del ducáu.

El Ducáu de Nápoles viose envueltu, dende la so nacencia y mientres tola so esistencia, nuna continua y cuasi ininterrumpida secuencia de guerres, principalmente defensives, contra la presión de los sos numberosos y poderosos vecinos. Ente estos destáquense los príncipes lombardos de Benevento, de Salerno y de Capua, los corsarios sarracenos, los emperadores bizantinos, los pontífices y, a lo último, los normandos, que lo conquistaron definitivamente en 1137, poniendo fin a la so hestoria.

En 836 los napolitanos aliar colos sarracenos frente al asediu de los príncipes de Benevento (el quintu en venti años); en 846 y en 849 sicasí ganaron a la flota sarracena en dos batalles navales en Ostia y Gaeta, con ayuda de los bizantinos y de los amalfitanos. Nel sieglu X amás, tuvieron que defendese de los ataques del emperador Otón II de Saxonia

En 1027 el duque Sergio IV de Nápoles donó'l condáu de Aversa a la banda de mercenarios normandos de Ranulfo Drengot, que lu ayudaren na so guerra contra'l principáu de Capua, creando asina'l primer asentamientu normandu de la Italia meridional. Dende esta base de Aversa un sieglu más tarde los normandos van tar en midida de someter tol sur d'Italia, dando vida al Reinu de Sicilia. El ducáu de Nápoles foi l'últimu territoriu en cayer en manes normandes, cola capitulación del duque Sergio VII de Nápoles en 1137.

Ver tamién

Referencies

@@ Llinia 70: / Llinia 70: @@
 El '''ducáu de Nápoles''' o '''ducáu Napolitanu''', que nació como provincia bizantina empobinada por un gobernador militar (''dux''), llueu pasó a convertise nun estáu autónomu práuticamente independiente, que tuvo una llonxevidá de cinco siglos mientres l'[[Alta Edá Media]].
-L'área del ''Ducáu'' taba nel [[sieglu VII]] ente les amenorgaes zones costeres que (al igual que la vecina [[Amalfi (Italia)|Amalfi]] o [[Gaeta]]) los [[lombardos]] nun consiguieron conquistar, permaneciendo como dependencies del [[Imperiu bizantín]]. El ducáu de Nápoles estendíase alredor del área de l'actual [[Ciudá metropolitana de Nápoles]] y entendía, amás de la zona napolitana, la área del [[Vesubio]], la [[Península Sorrentina]], los [[Campos Flégreos]], l'actual [[Giugliano de Campania]], les zones d'[[Aversa]], [[Afragola]], [[Nola]] y les islles d'[[Isquia]] y [[Procida]]. Sicasí la [[Capri|isla de Capri]] formaba parte del ducáu (depués [[Repúbliques Marítimes|República Marítima]]) d'[[República amalfitana|Amalfi]].
+L'área del ''Ducáu'' taba nel [[sieglu VII]] ente les amenorgaes zones costeres que (al igual que la vecina [[Amalfi (Italia)|Amalfi]] o [[Gaeta]]) los [[lombardos]] nun consiguieron conquistar, permaneciendo como dependencies del [[Imperiu bizantín]]. El ducáu de Nápoles estendíase alredor del área de l'actual [[Ciudá metropolitana de Nápoles]] y entendía, amás de la zona napolitana, la área del [[Vesubiu]], la [[Península Sorrentina]], los [[Campos Flégreos]], l'actual [[Giugliano de Campania]], les zones d'[[Aversa]], [[Afragola]], [[Nola]] y les islles d'[[Isquia]] y [[Procida]]. Sicasí la [[Capri|isla de Capri]] formaba parte del ducáu (depués [[Repúbliques Marítimes|República Marítima]]) d'[[República amalfitana|Amalfi]].
 La población de la capital, [[Nápoles]], variaba nesa dómina ente los 30.000 y los 35.000 habitantes. La nobleza napolitana de la dómina ducal taba representada poles llamaes "families magnaticias", inscrites nos ''sedili'' (conseyos) de la ciudá medieval: ente elles hai que mentar les cases de los Capece, los Ferrario, los Melluso, los Pappansogna, los Boccia, los de Gennaro, los Russo y los Morfisa, que tuvieron una especial relevancia na vida civil de la ciudá a partir del [[Sieglu X]].