Carisma

El carisma (del griegu χάρισμα khárisma, y este de χαρίζεσθαι kharízesthai, ‘prestar, faer favores’) ye la capacidá de ciertes persones de motivar y amenar l'almiración de los sos siguidores gracies a una supuesta cualidá de magnetismu personal”.

Desarrollu del conceutu

L'estudiu, reconocencia y desenvolvimientu del carisma n'individuos ye de sumu interés pa sociólogos, psicólogos, políticos, llocutores, axentes de vientes o viaxes, xente rellacionada col cine, seleccionadores de personal, estrelles musicales, xerentes d'empreses y académicos ya implicaos nos estudios del desenvolvimientu de la direición, ente otros.

El sociólogu alemán Max Weber definió l'autoridá carismática como una de los trés formes d'autoridá, les otres dos yeren l'autoridá tradicional (consuetudinaria) y la llegal o autoridá racional. Acordies con Weber, el carisma defínese como:

Una cierta cualidá d'una personalidá individual, qu'en virtú de la cual "ye considerada aparte" de les persones ordinariu y tratao como dotáu con poderes o cualidaes sobrenaturales, sobrehumanes o siquier escepcionales pa los sos siguidores. Estes nun son accesibles a les persones ordinaries, y pueden trate como d'orixe divín o siquier exemplares, y sobre la base d'elles l'individuu en cuestión ye tratáu como un caudiellu polos sos adeptos.

Según Ernesto Laclau, nel populismu, hai una serie de demandes heteroxénees que cristalicen alredor de ciertos símbolos. Y esos símbolos, con muncha frecuencia, son el nome d'un líder.

El carisma tamién s'estudió como un conxuntu de comportamientos o traces. Por casu, un psicólogu modernu postula que'l carisma ye básicamente agregativo, una aglomeración de distintes traces de personalidá que se complementen bien en ciertos individuos pa formar la cualidá conocida como carisma.

Teatralmente el carisma puede delles vegaes representase sobre un escenariu o en películes y tresmitise tantu por comunicación verbal como non-verbal.

Carisma relixosu y movimientos carismáticos

Ver tamién: Clero § Carismes

En relixón, particularmente en distintes confesiones cristianes, denominar carisma a un don o talentu, dau pol Espíritu Santu a un creyente pa edificar espiritualmente a una comunidá cristiana. Tamién se traduz la pallabra griega 'kharisma' como don gratuitu y rellaciónase col mesmu raigañu que ' kharis', 'gracia'.

Carisma nel Nuevu Testamentu

Nel Nuevu Testamentu falar de Carisma pero non nel sentíu estrictu que güei utiliza la Ilesia católica, polo xeneral designa a los dones de Dios y a Xesucristo, al Espíritu Santu y a la divina gracia. Según los teólogos Católicos los Carismes son concedíos pa ser útiles a la comunidá.

Carisma según el Concilio Vaticanu II

Según el teólogu Michael Schmaus, el Carisma hai d'ordenar a la realización de la vida eclesiástica y ye mesmu tantu de seglares como de clérigos. Ensin el Carisma, la Ilesia habría de enquistarse nuna actividá puramente burocrática. Pero'l carisma nun ye un privilexu esclusivu nin de los seglares nin de los clérigos. Si unu de los dos estaos pretender pa sigo solo, eso constituyiría un despreciu del Espíritu Santu qu'obra na Ilesia entera.

Dientro del cristianismu reconocen el Movimientu carismáticu y la Renovación Carismática Católica.

Bibliografía

• Aparicio, Emilio Mª: "Madre Petra y la so dómina". Valencia: Congragación Madres Desamparaos y San José del Monte, 1982. ISBN 84-7065-094-7.
• Schmaus, Michael: "El Credo de la Ilesia Católica", vol.II. Madrid: 1970.

Enllaces esternos