Inglés antiguu

Primera páxina de la obra épica Beowulf

L'inglés antiguu (tamién llamáu anglosaxón) foi la llingua que se falaba en bona parte de lu que güei ye Inglaterra ente los años 425 y 1125, y de la que porvien la llingua inglesa. Yera una llingua flexiva, con muncha llibertá nel ordre de les pallabres, a diferencia de l'inglés modernu. Asemeyábase asgaya a otres llingües xermániques, sobretou col frisón antiguu y el saxón antiguu, porque entá nun fueren anovaes les influencies del francés que, dende'l sieglu XII, fizo'l cambeu del inglés antiguu al inglés mediu. Colos normandos nel poder, l'inglés perdió l'esfotu lu que fizo que se crearan munchos dialetos.

L'alfabetu entá emplegaba dellos simbolos rúnicos, magar que la mayor parte de los sos caracteres yeren llatinos.

Quédamos lliteratura n'anglosaxón, que tuviera gran importancia na reconstrucción d'esti idioma. L'obra lliteraria más importante que aportare a los nuesos dies ye'l Beowulf, poema épicu que cuenta les ventures d'esi héroe y que xunta elli mesmu alredior del 10% de tola lliteratura anglosaxona que se conoz.

Unu de los mayores especialista del sieglu XX n'esti idioma foi'l conociu escritor J.R.R Tolkien.

Exemplu

El Padre Nuesu:

Fæder ure þu þe eart on heofonum,
Si þin nama gehalgod.
To becume þin rice,
gewurþe ðin willa, on eorðan swa swa on heofonum.
urne gedæghwamlican hlaf syle us todæg,
and forgyf us ure gyltas, swa swa we forgyfað urum gyltendum.
and ne gelæd þu us on costnunge, ac alys us of yfele. soþlice.