Diferencies ente revisiones de «Palaciu del Luxemburgu»
m Bot: Troquéu automáticu de testu (- esquierda + izquierda ) |
m preferencies llingüístiques: conectada => coneutada |
||
| Llinia 15: | Llinia 15: | ||
Unvia a un arquiteutu a Florencia pa faer el plan esactu del so antiguu palaciu, depués camuda de paecer y contrata a Salomon de Brosse que-y propón un proyeutu bien ambiciosu. Les obres empiecen n'abril de 1615. En 1624, la reina instálase anque'l palaciu nun ta acabáu. Dende 1622 empezara a decorar la galería principal con obres del pintor [[Peter Paul Rubens]], siguiendo asina la tradición familiar de mecenalgu de les artes. Estos cuadros atópense güei na sala Rubens del [[Muséu del Louvre]]. En 1627 venció o vendió'l ''Petit Luxembourg'' al cardenal de Richelieu. La reina nun vivió munchos años nel so palaciu; en 1631 foi obligada a exiliarse por orde del so fíu, el rei [[Lluis XIII de Francia|Lluis XIII]], tres el [[Día de los Engañaos]]. A la so muerte en 1642, María de Médici dexó'l palaciu n'heriedu al so fíu favoritu, [[Gastón d'Orleans]]. |
Unvia a un arquiteutu a Florencia pa faer el plan esactu del so antiguu palaciu, depués camuda de paecer y contrata a Salomon de Brosse que-y propón un proyeutu bien ambiciosu. Les obres empiecen n'abril de 1615. En 1624, la reina instálase anque'l palaciu nun ta acabáu. Dende 1622 empezara a decorar la galería principal con obres del pintor [[Peter Paul Rubens]], siguiendo asina la tradición familiar de mecenalgu de les artes. Estos cuadros atópense güei na sala Rubens del [[Muséu del Louvre]]. En 1627 venció o vendió'l ''Petit Luxembourg'' al cardenal de Richelieu. La reina nun vivió munchos años nel so palaciu; en 1631 foi obligada a exiliarse por orde del so fíu, el rei [[Lluis XIII de Francia|Lluis XIII]], tres el [[Día de los Engañaos]]. A la so muerte en 1642, María de Médici dexó'l palaciu n'heriedu al so fíu favoritu, [[Gastón d'Orleans]]. |
||
El palaciu foi ampliáu delles vegaes, pero ensin modificar enforma'l so aspeutu esterior: construyir nos patios interiores, y depués amplióse escontra'l xardín faciendo una copia casi esacta de la so antigua fachada. Sicasí, pa dar cabida al Senáu en 1969 foi precisu construyir oficines individuales pa cada senador y delles sales de xunta y locales alministrativos amás d'afaer al gustu del sieglu XX les comodidaes básiques. L'espaciu necesariu atopar nel sosuelu, nel que s'escavaron dos niveles soterraños que s'enllarguen per debaxo del parque. Nun foi abondu, y fíxose edificar al otru llau de la cai una estensión, |
El palaciu foi ampliáu delles vegaes, pero ensin modificar enforma'l so aspeutu esterior: construyir nos patios interiores, y depués amplióse escontra'l xardín faciendo una copia casi esacta de la so antigua fachada. Sicasí, pa dar cabida al Senáu en 1969 foi precisu construyir oficines individuales pa cada senador y delles sales de xunta y locales alministrativos amás d'afaer al gustu del sieglu XX les comodidaes básiques. L'espaciu necesariu atopar nel sosuelu, nel que s'escavaron dos niveles soterraños que s'enllarguen per debaxo del parque. Nun foi abondu, y fíxose edificar al otru llau de la cai una estensión, coneutada por un pasu soterrañu. |
||
En 1715 el palaciu pasó al rexente [[Felipe II d'Orleans]] qu'agospió ellí a les sos fíes, [[María Luisa Isabel d'Orleans|duquesa de Berry]] y [[Luisa Isabel d'Orleans]], reina viuda d'España, que finó nel palaciu en 1742. El palaciu y los xardinos fueron l'escenariu de los amores escandalosos de la duquesa de Berry. Pernomáu protagonista de les orxíes de la Rexencia, la nueva vilba llibertina despintó ellí dellos embaranzos. Saint-Simon describe'l partu vergonzosu y bien aballador de la duquesa de Berry a finales de marzu de 1719 nel Luxemburgu. Cuando la «Mesalina de Berry» finó, tres meses más tarde, cola salú arruinada por aquel partu por demás peligrosu, l'autopsia reveló que la princesa taba embarazada de nuevu. El palaciu foi darréu la residencia del conde de Provenza, futuru [[Lluis XVIII de Francia|Lluis XVIII]], polo que foi confiscado pola [[Revolución francesa]] que lo declaró «propiedá nacional». Sirvió de prisión nel periodu revolucionariu conocíu como [[el Terror]], foi la sede del [[Directoriu (Francia)|Directoriu]] en 1795, y allugó la [[Par de Francia|Cámara de los Pares]] a partir de 1814. Dende esa fecha caltuvo la so vocación parllamentaria. |
En 1715 el palaciu pasó al rexente [[Felipe II d'Orleans]] qu'agospió ellí a les sos fíes, [[María Luisa Isabel d'Orleans|duquesa de Berry]] y [[Luisa Isabel d'Orleans]], reina viuda d'España, que finó nel palaciu en 1742. El palaciu y los xardinos fueron l'escenariu de los amores escandalosos de la duquesa de Berry. Pernomáu protagonista de les orxíes de la Rexencia, la nueva vilba llibertina despintó ellí dellos embaranzos. Saint-Simon describe'l partu vergonzosu y bien aballador de la duquesa de Berry a finales de marzu de 1719 nel Luxemburgu. Cuando la «Mesalina de Berry» finó, tres meses más tarde, cola salú arruinada por aquel partu por demás peligrosu, l'autopsia reveló que la princesa taba embarazada de nuevu. El palaciu foi darréu la residencia del conde de Provenza, futuru [[Lluis XVIII de Francia|Lluis XVIII]], polo que foi confiscado pola [[Revolución francesa]] que lo declaró «propiedá nacional». Sirvió de prisión nel periodu revolucionariu conocíu como [[el Terror]], foi la sede del [[Directoriu (Francia)|Directoriu]] en 1795, y allugó la [[Par de Francia|Cámara de los Pares]] a partir de 1814. Dende esa fecha caltuvo la so vocación parllamentaria. |
||
Revisión a fecha de 18:09 13 pay 2019
| Palaciu del Luxemburgu | |
|---|---|
 Monumentu históricu | |
| palaciu | |
 | |
.jpg) | |
 | |
| Llocalización | |
| País |  Francia |
| Organización territorial | Francia metropolitana |
| Rexón |  Islla de Francia |
| Departamentu | Sena (es)  |
| Coleutividá territorial francesa con estatus especial |  París |
| Distritu municipal | VI Distritu de París |
| Barriu alministrativu | Quartier de l'Odéon (en) |
| Direición |
Calle de Vaugirard (es) , 15 |
| Coordenaes | 48°50′54″N 2°20′15″E / 48.8483°N 2.3375°E |
  Palaciu del Luxemburgu Palaciu del Luxemburgu (Francia) | |
| Historia y usu | |
| Inicio de manufactura o construcción (es) | 1615 |
| Dueñu |
Estado francés (es) |
| Comisariu | María de Médici |
| Usuariu |
Senado de Francia (es) Ana María Luisa de Orleans (es) María Luisa Isabel de Orleans (es) |
| Arquiteutura | |
| Arquiteutu/a |
Salomon de Brosse Germain Boffrand Jean Chalgrin (es) |
| Estilu | arquiteutura barroca |
| Patrimoniu | |
| Mérimée ID | PA00088653 |
| Instalaciones | |
| Aire acondicionado (es) | |
| Web oficial | |
 | |
El palaciu del Luxemburgu ta allugáu nel VI Distritu de París, Francia. El palaciu, sede del Senáu francés, foi construyíu pol arquiteutu Salomon de Brosse para María de Médici ente 1615 y 1627. Sufrió numberoses ampliaciones y retayos a lo llargo de la so historia, y el diseñu actual correspuende nel so mayor parte a les obres realizaes pol arquiteutu Jean-François-Thérèse Chalgrin mientres el Primer Imperiu francés. Foi retayáu con posterioridá poles obres d'urbanización perifériques del barón Haussmann. El palaciu amiesto, Petit Luxembourg, construyir na mesma dómina y ye, dende 1825, la residencia de los presidentes del Senáu francés.
El palaciu ta asitiáu nel xardín del Luxemburgu, un parque priváu de 22,45 hai que-y pertenez y ta abiertu al públicu.
Historia
Tres l'asesinatu del rei Enrique IV, la so vilba, María de Médici, decidió alloñar de les intrigues de la corte que moraba nos edificios onde se topa güei el Muséu del Louvre. Buscaba otru agospiamientu más dignu del so rangu de Rexente (el Louvre paecía-y demasiáu medieval) y que-y recordara'l palaciu florentín del so niñez. Atopa nesti barriu campestre, frecuentáu por italianos, lo que precisa: l'hotel del so amigu, el duque de Luxemburgu, con ocho hectárees de parque.
Unvia a un arquiteutu a Florencia pa faer el plan esactu del so antiguu palaciu, depués camuda de paecer y contrata a Salomon de Brosse que-y propón un proyeutu bien ambiciosu. Les obres empiecen n'abril de 1615. En 1624, la reina instálase anque'l palaciu nun ta acabáu. Dende 1622 empezara a decorar la galería principal con obres del pintor Peter Paul Rubens, siguiendo asina la tradición familiar de mecenalgu de les artes. Estos cuadros atópense güei na sala Rubens del Muséu del Louvre. En 1627 venció o vendió'l Petit Luxembourg al cardenal de Richelieu. La reina nun vivió munchos años nel so palaciu; en 1631 foi obligada a exiliarse por orde del so fíu, el rei Lluis XIII, tres el Día de los Engañaos. A la so muerte en 1642, María de Médici dexó'l palaciu n'heriedu al so fíu favoritu, Gastón d'Orleans.
El palaciu foi ampliáu delles vegaes, pero ensin modificar enforma'l so aspeutu esterior: construyir nos patios interiores, y depués amplióse escontra'l xardín faciendo una copia casi esacta de la so antigua fachada. Sicasí, pa dar cabida al Senáu en 1969 foi precisu construyir oficines individuales pa cada senador y delles sales de xunta y locales alministrativos amás d'afaer al gustu del sieglu XX les comodidaes básiques. L'espaciu necesariu atopar nel sosuelu, nel que s'escavaron dos niveles soterraños que s'enllarguen per debaxo del parque. Nun foi abondu, y fíxose edificar al otru llau de la cai una estensión, coneutada por un pasu soterrañu.
En 1715 el palaciu pasó al rexente Felipe II d'Orleans qu'agospió ellí a les sos fíes, duquesa de Berry y Luisa Isabel d'Orleans, reina viuda d'España, que finó nel palaciu en 1742. El palaciu y los xardinos fueron l'escenariu de los amores escandalosos de la duquesa de Berry. Pernomáu protagonista de les orxíes de la Rexencia, la nueva vilba llibertina despintó ellí dellos embaranzos. Saint-Simon describe'l partu vergonzosu y bien aballador de la duquesa de Berry a finales de marzu de 1719 nel Luxemburgu. Cuando la «Mesalina de Berry» finó, tres meses más tarde, cola salú arruinada por aquel partu por demás peligrosu, l'autopsia reveló que la princesa taba embarazada de nuevu. El palaciu foi darréu la residencia del conde de Provenza, futuru Lluis XVIII, polo que foi confiscado pola Revolución francesa que lo declaró «propiedá nacional». Sirvió de prisión nel periodu revolucionariu conocíu como el Terror, foi la sede del Directoriu en 1795, y allugó la Cámara de los Pares a partir de 1814. Dende esa fecha caltuvo la so vocación parllamentaria.
Tanto'l palaciu como los xardinos sufrieron la dexadez de los sos propietarios y les vicisitúes del tiempu, y quedaron casi abandonaos en delles ocasiones. Mientres la Segunda Guerra Mundial, los alemanes utilizar como cuartel y construyeron un búnker nel xardín.
Descripción
El Palaciu de Luxemburgu sirvía más como residencia secundaria que como palaciu oficial urbanu. La so planta correspuende a la carauterística de los palacios franceses, como'l de Verneuil nel qu'intervieno Salomon de Brosse. Tien un patiu cuadráu, el Patiu d'Honor, un salón d'entrada coronáu por una cúpula, la cúpula Tournon y pabellones repitíos nel cuerpu del edificiu.
Les novedaes, como'l cuerpu de la vivienda que tien una gran amplitú en rellación a los dos nales, y la parte central monumental, estremen el palaciu. El Palaciu de Luxemburgu ye la resultancia de la llibre inspiración tomada del Palaciu Pitti, Florencia, Italia, solicitáu por María de Médici que, aburriéndose nel Louvre, deseyaba atopar l'espíritu florentín y la dulzura que lu tresmitía, especialmente al traviés del emplegu del almohadillado de piedra na arquiteutura del edificiu más que l'amiestu de lladriyu y piedra, como la que s'atopa, por casu, nel pabellón de caza del Palaciu de Versalles.
La parte derecha del palaciu taba acutada pa la Reina, y la de la izquierda para Lluis XIII. Una serie de cuadros encargárase a Rubens pa cada unu de los sos departamentos, pero namái se realizaron los trelce teles destinaes a María de Médici, que pueden vese espuestes nuna sala del Louvre.
P'allugar les asamblees del Directoriu y de siguío l'acabante crear Senáu, l'arquiteutu Jean-François-Thérèse Chalgrin remocicó l'interior del edificiu p'afaelo a les sos funciones llexislatives, obres que terminaron en 1807.[1] Ente 1836 y 1842, l'arquiteutu Alphonse de Gisors, alumnu de Chalgrin, movió la fachada del edificiu que da a los xardinos sobre 31 metros, pa dar cabida a un nuevu hemiciclu. La sala foi reconstruyida en 1859, tamién por Gisors, en sufriendo una quema.
Ver tamién
Referencies
- ↑ Michel Gallet, -yos Architectes parisiens du XVIIIy siècle, Ediciones Mengès, 1995, páx. 115, ISBN 2-85620-370-1.
Enllaces esternos
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia sobre el Palaciu del Luxemburgu.- Visita virtual del palaciu del Luxemburgu (n'español).
- El conteníu d'esti artículu incorpora material d'una entrada de la Enciclopedia Libre Universal, espublizada en castellán baxo la llicencia Creative Commons Compartir-Igual 3.0.
- Wikipedia:Revisar traducción
- Palacios llexislativos
- Palacios de París
- Palacios de Francia del sieglu XVII
- Palacios renacentistes de Francia
- Palacios barrocos de Francia
- Palacios de Francia clasificaos monumentu históricu
- Monumentos históricos de París clasificaos
- Edificios institucionales de París
- VI Distritu de París
- Arquiteutura de 1627