Diferencies ente revisiones de «Ociu»

Saltar a navegación Saltar a la gueta

Ociu (editar)

Revisión a fecha de 17:06 4 may 2019

4 bytes amestaos ,  hai 1 añu
m
Preferencies llingüístiques
m (Preferencies llingüístiques)
m (Preferencies llingüístiques)
Según Gomes y Elizalde (2013), nos estudios sobre l'ociu espublizaos n'Occidente ye posible verificar que los raigaños d'esti abordaxe xeneralmente son alcontraes na Grecia clásica o na modernidá europea. Estos dos interpretaciones son diverxentes en términos d'escurrimientu históricu del ociu y xeneren intensos alderiques académicos: pa dalgunos, la esistencia del ociu ye reparada dende les sociedaes griegues, y p'otros l'ociu ye un fenómenu específicu de les sociedaes modernes, urbanes ya industrializaes.
 
Independientemente del contestu históricu y de les característiques consideraes, el desenvolvimientu teóricu sobre la tema dende finales del sieglu XIX fixo posible la sistematización de les conocencies sobre l'ociu, una palabrapallabra que güei - según dellos estudiosos - correspuende a los términos leisure n'inglés, loisir en francés y lazer en portugués la doris.
 
Pa dellos autores l'ociu y al vocablu romanu otium. Recuperando'l significáu de skholé, esta palabrapallabra representaba una posibilidá d'astención de les actividaes amestaes a la mera subsistencia. Implicaba, necesariamente, les condiciones de paz, reflexón, prosperidá y llibertá de tener que realizar les xeres servil y venceyar a les necesidaes de la vida granible. Como dependía de ciertes condiciones educacionales, polítiques y socioeconómicas, skholé constituyía un privilexu reserváu a una pequeña parcela de los homes llibres. Pa Aristóteles, les persones teníen qu'aprender a deseyar el reposu filosóficu, pos, ye per mediu d'él que se tornaría posible algamar virtúes. D'esta forma, nel so sentíu griegu, skholé yera venceyada a la posibilidá de descansu y reposu, condición aparente pol distintivu característicu de los privilexaos: l'astención de la necesidá d'exercer el trabayu útil o granible y la posibilidá de dedicación a la contemplación, a la meditación y a la reflexón filosófica.
 
Como destaca Munné, el otium romanu yera estratificado socialmente: taba acomuñáu, nel casu de les elites intelectuales, a la meditación y a la contemplación. Yera'l otium con dignidá. Por eso, no que concierne a les persones comunes, otium significaba descansu y diversión apurríos polos grandes espectáculos. Esta estratexa faía referencia a la tradicional espresión “pan y circu” y tenía como finalidá despolitizar al pueblu, amenorgándolo a la condición de pixín espectador, evidenciando asina'l potencial munches vegaes alienante, de les formes d'entretenimientu masivu.
 
La conexón que los romanos fixeron ente'l otium y el negotium ye interesante d'entender. El negotium, palabrapallabra llatina qu'anició'l términu axusto, foi entendíu como ocupación y actividá. D'esta forma, el trabayu (negociu y comerciu) tamién representaba la negación del otium. Pa tener una visión más clara sobre la forma d'entender l'ociu y el trabayu na antigüedá greco-romana ye importante recordar que, etimológicamente, la palabrapallabra trabayo deriva del términu llatín tripalium, que significaba un preséu de tortura col que s'obligaba a los esclavos a realizar determinaes xeres. Asina, na visión clásica greco-romana l'ociu yera muncho más valorizado que'l trabayu, daqué distintu a lo qu'asocedió darréu.
 
=== L'Ociu Nel Sieglu XIX ===
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/wiki/Especial:MobileDiff/2276682»

Menú de navegación