Diferencies ente revisiones de «Partíu Comunista d'Alemaña»

El '''Partíu Comunista d'Alemaña''' (en n'[[Idioma alemán|alemán]]: ''Kommunistische Partei Deutschlands'', embrivíu '''KPD''') foi un importante [[partíu políticu]] [[Alemaña|alemán]] d'ideoloxía comunista qu'esistió n'[[Alemaña]].

Levi asumió les riendes del KPD, nun momentu en que'l partíu atopábase güérfanu d'un lideralgu efectivu tres l'asesinatu o la desparición de Liebknecht, Luxemburgu y otros dirixentes. Nel Congresu de [[Heidelberg]], celebráu ente'l 20 y el 23 d'ochobre de 1919, el KPD decidió participar nel sistema parllamentariu y presentase a les eleiciones al Reichstag. Levi y la mayoría del partíu aprobaron la espulsión del sector ultra-izquierdista del partíu, munchos de los cualos acabaríen formando'l [[Partíu Comunista Obreru d'Alemaña]] (KAPD).{{sfn|Fernbach|2011|p=10}} Nes [[Eleiciones parllamentaries d'Alemaña de 1920|eleiciones federales de 1920]] el KPD llogró 589.454 votos (2.09%) y 4 escaños, bien llueñe de les bones resultancies llograes pol SPD (103 escaños) y el USPD (83 escaños). A pesar del fracasu, mientres esta dómina Paul Levi asegurar de llevar al partíu llueñe de les polítiques que desaguaren nuna revolución inmediata, empobinándolo más escontra les mases de trabayadores. Estos esfuerzosesfuercios viéronse compensaos cuando una parte importante del USPD xunir al KPD tres el Congresu de Tope del USDP, polo qu'a partir d'esi momentu'l KPD pasó a ser un partíu de mases, per primer vegada, con alredor de 449.700 miembros.{{sfn|Fernbach|2011|p=13}}

Nel periodu final de la [[República de Weimar]], el KPD caltúvose como una fuerzafuercia eleutoral sólida: nes [[Eleiciones parllamentaries d'Alemaña de mayu de 1924|eleiciones de mayu de 1924]] el partíu llogró 3.693.280 de votos (12.61%) y 62 diputaos nel Reichstag lo que lo convirtió na cuarta fuerzafuercia político. Dempués de permanecer estabilizáu mientres el restu de la década de 1920, nes [[Eleiciones parllamentaries d'Alemaña de 1930|eleiciones de 1930]] la so base eleutoral aumentó hasta los 4.590.160 de votos (13.13%) y 77 diputaos, convirtiéndose na tercer fuerzafuercia, por detrás de los socialdemócrates y de los nazis. Nes [[Eleiciones presidenciales d'Alemaña de 1932|eleiciones presidenciales de 1932]], Thälmann llogró un 13,2% de los votos mientres la primer vuelta. Consecuencia de la so creciente popularidá ente la base eleutoral izquierdista, en payares de 1932 la militancia del KPD aumentó de forma considerable y algamó 360.000 miembros.<ref name="p.39" /> Nes [[Eleiciones parllamentaries d'Alemaña de payares de 1932|eleiciones celebraes]] esi mesmu mes el partíu llogró 5.980.239 de votos (16,86%) y 100 diputaos, lo que constituyó un gran ésitu. Ello ye que con esti importante aumentu de votos y parllamentarios (munchos d'ellos antiguos votantes socialdemócrates), los comunistes llograron averase al SPD (que llogró 121 parllamentarios).<ref>Heinrich August Winkler (1993), pág. 536</ref> Ello ye que tal que comenta [[William L. Shirer]], los socialdemócrates perdieron nestos comicios unos 750.000 votantes, aprosimao'l mesmu númberu de votos que ganaron los comunistes.<ref>William L. Shirer (1960), pág. 172</ref>

A pesar d'ello, nel mesmu periodu'l KPD siguió cola so política de considerar a los socialdemócrates como ''socialfascistas'', lo qu'en realidá suponía considerar al SPD como'l principal enemigu a bater. Esti planteamientu foi en parte una de les razones que torgaron la formación d'una posible alianza de la [[Esquierda política|esquierda]] alemana contra'l [[Partíu Nazi]], que naquel momentu yera la primer fuerzafuercia eleutoral del país y yá controlaba'l Reichstag, anque non el gobiernu del [[Reich alemán|Reich]]. Pela so parte, los socialdemócrates tampoco supieron cubicar l'amenaza real que suponíen Hitler y los nazis, y caltuvieron la so política tradicional. El canciller y líder de los socialdemócrates, [[Hermann Müller]], declarara que los comunistes yeren la mesma cosa que los nazis.<ref>Adelheid von Saldern (2002), pág. 78</ref>

La represión del movimientu comunista viose "legitimada" tres el [[quema del Reichstag|quema del ''Reichstag'']], incidente que "resultó bien conveniente pal nuevu gobiernu".<ref>Paul Johnson (2000), pág. 221</ref> Los nazis acusaron públicamente a los comunistes de ser responsables de la quema y crearon un clima de mieu ya histeria cola falsa acusación de que los comunistes taben preparando empecipiar una guerra civil.<ref>William L. Shirer (1960), pág. 194</ref> La Quema del Reichstag tamién dexó al gobiernu Hitler aprobar un [[Decretu de la quema del Reichstag|decretu especial]] que llevó a la detención del líder comunista Ernst Thälmann y d'otros 4000 líderes y/o militantes del KPD.<ref>Richard J. Evans (2004), pág. 331</ref> Neses condiciones el partíu allegó a les [[Eleiciones parllamentaries d'Alemaña de marzu de 1933|eleiciones de 1933]], nes cualos, a pesar de la campaña de violencia y intimidación de los nazis, los comunistes llograron caltenese inda como la tercer fuerzafuercia político: el KPD llogró 4.848.058 votos (12,32%) y 81 escaños nel parllamentu. Sicasí, la llamada ''[[Llei Habilitante de 1933|Llei Habilitante]]'', que legalmente apurrió a Hitler poderes absolutos pa poder gobernar, foi votada nel Reichstag dempués de que'l grupu de diputaos comunistes fueren arrestaos y encarcelaos.

En 1945, tres el final de la [[Segunda Guerra Mundial]], el KPD foi nuevamente llegalizáu poles autoridaes militares aliaes. Dende la Xunión Soviética y otros llugares del esiliu tornaron dirixentes y militantes, como foi'l casu de Wilhelm Pieck, Walter Ulbricht o [[Anton Ackermann]]. L'Alemaña ocupada poles potencies aliaes quedó estremada en cuatro zones d'ocupación. N'ochobre de 1945 el KPD tenía en Berlín y la zona d'ocupación soviética unos 248.817 militantes,<ref>Günter Benser (1985), pág. 276</ref> ente que a finales d'añu nos trés zones d'ocupación occidentales el partíu tenía unos 130.000 miembros.<ref>Olaf Teichert (2011), pág. 21</ref> Nesi contestu, un añu dempués les organizaciones del SPD y el KPD na [[zona d'ocupación soviética]] alcordaron xunise pa de la mesma formar el [[Partíu Socialista Unificáu d'Alemaña]] (SEI),<ref>Wolfgang Benz; Hermman Graml (1986), pág. 117</ref> una poderosa fuerzafuercia con más d'un millón de militantes que se convirtió na fuerzafuercia político más votada nes [[Eleiciones de la zona d'ocupación soviética de 1946|eleiciones celebraes]] esi mesmu añu (1946) na zona soviética. Darréu, en 1949, la zona soviética acabaría convirtiéndose na [[República Democrática Alemana]] (RDA), un nuevu estáu nel que la SEDE caltuvo'l monopoliu del poder hasta [[1990]], anque cola coesistencia d'otros partíos políticos.

Na [[Alemaña Occidental|República Federal d'Alemaña]], tamién creada en 1949, el KPD caltuvo una presencia relevante; nes [[Eleiciones federales d'Alemaña Occidental de 1949|eleiciones]] celebraes esi mesmu añu, el KPD llogró 1.361.706 votos (5,7%) y 15 escaños nel ''Bundestag''. [[Max Reimann]] convertir nel nuevu home fuerte del KPD na Alemaña occidental. Sicasí, en [[1956]] el partíu foi ilegalizado pola Corte Constitucional Federal, como parte d'una ofensiva xeneral nel contestu de la [[Guerra Fría]] contra les organizaciones comunistes. Aquel día la militancia del partíu había ablayáu enforma, cuntándose unos 78.000 miembros escontra 1956.<ref>Dietrich Staritz. "Die Kommunistische Partei Deutschlands", en Richard Stoss (1983). ''Parteien-Handbuch'', Opladen, pág. 1666</ref> A esto xuníase que dende les [[Eleiciones federales d'Alemaña Occidental de 1949|eleiciones de 1953]] el partíu perdiera la so representación nel ''Bundestag'', lo que lo convirtió nuna fuerzafuercia extra-parllamentaria. De resultes de la prohibición, los comunistes hubieron de participar nos comicios al traviés d'otres candidatures, como la ''[[Deutsche Friedens-Union]]'' (DFU) en 1961.<ref name="p.94">Georg Fülberth (1990), pág. 94</ref> N'otros casos, como nes [[Eleiciones federales d'Alemaña Occidental de 1957|eleiciones de 1957]], el KPD pidió'l votu pol SPD.<ref name="p.94" /> Más tarde, en [[1968]], parte de la so militancia llogró fundar el [[Partíu Comunista Alemán]] (DKP) cola autorización de les autoridaes alemanes, partíu qu'entá güei esiste, anque ensin llegar a tener la influencia que l'hestóricu KPD tuvo nel so día.