Árabe clásicu

Versos del Corán n'árabe clásicu.

El árabe clásicu, tamién llamáu árabe cultu, n'árabe العربيّة الفصحى y árabe coránicu, ye una variedá del idioma árabe. L'árabe clásicu ye la forma de la llingua árabe utilizada nos testos omeyes y abasíes (sieglos VII ya IX). Ta basáu nos dialectos medievales de les tribus árabes. El árabe estándar modernu ye descendiente directu del idioma usáu modernamente al traviés del mundu árabe, usáu na escritura y l'idioma formal faláu, por casu, discursos y tresmisiones radiales. Ente que la estilística y el lexis del árabe estándar modernu ye distintu del árabe clásicu, la morfoloxía y la sintaxis caltuviéronse básicamente inalteraes. Los dialectos vernaculares, sicasí, camudaron más drásticamente. Nel mundu árabe faise poca distinción ente l'árabe clásicu y l'estándar modernu, dambes son llamaes al-fuṣḥā (الفصحى) n'árabe significando ¨la elocuente¨.

Historia

L'orixe del árabe clásicu atópase en partir norte y central de la península arábiga y ye distintu de les llingües del árabe antiguu del sur les cualos fueron falaes en partir sur de la península, nel modernu Yeme. L'árabe clásicu ye la única llingua sobreviviente de les llingües del árabe antiguu del norte. La inscripción más antigua n'árabe clásicu data del 328 d. C. y conocer como la inscripción de Namāra». Foi escrita nel alfabetu nabateo y atopada al sur de Siria n'abril de 1901.

Cola espansión del Islam, l'árabe clásicu convertir nuna llingua d'importancia a nivel internacional y de devoción relixosa, yá que ye la llingua na que foi reveláu El Corán. La so relación colos dialectos modernos ye similar a la relación ente'l llatín y les llingües romances o ente l'idioma chinu mediu y el idioma chinu.

Usu

N'árabe suel llamase al-luġa al-‘arabiyya al-fuṣḥā اللغة العربيّة الفصحى, «la llingua árabe más elocuente». Ta basáu nes modalidaes falao y lliterario n'usu na rexón del Hiyaz nel sieglu VII. Ta fita originalmente pol Corán y la poesía árabe preislámica.

Paralelamente al usu lliterariu y oficial del árabe clásicu, desenvolviéronse distintes modalidaes de árabe dialectal o árabe faláu que convivieron col clásicu en situación de diglosia. Esiste discutiniu alrodiu de si estes variedaes dialectales vienen de un tresformamientu del árabe clásicu o si hai que buscar el so orixe directamente en dialectos preislámicos.

A partir del sieglu XIX, l'árabe clásicu dio llugar a una subvariedá que n'ocasiones recibe'l nome d'árabe cultu modernu, árabe lliteral modernu o árabe estándar.

Morfoloxía

L'árabe clásicu pertenez a la familia de llingües semítiques y polo tanto guarda numberoses semeyances en pronunciación y conxugación con idiomes como'l hebréu, araméu, acadiu y amhárico. El so usu de vocales pa modificar un grupu base de consonantes ye similar al hebréu bíblicu.

Por casu:

• kataba, él escribió
• yáktobo, él escribe
• maktūbun, escritu (palabres)
• kitābun, llibru
• kotobun, llibros
• kitābatun, escritura
• kitābātun, escritures (plural femenín)
• maktabun, oficina, escritoriu
• maktabatun, biblioteca
• kātibun, escritor
• kātibūna, escritores (plural masculín)
• kottābun, escritores (plural internu)
• el mioktābun, máquina d'escribir

Escritura

L'árabe pertenez a la familia de llingües semítiques, una familia llingüística orixinaria de Oriente Mediu, a la que tamién pertenecen el hebréu y el araméu. Ye de destacar que la escritura del árabe, conocida como alfabetu árabe, deriva bien directamente del alfabetu araméu. Nengún d'estos dos alfabetos suelen trescribir usualmente les vocales curties (anque sí delles llargues). Nel árabe clásicu, y en particular pa la compilación del Corán, desenvolviéronse marques especiales de puntuación pa señalar les vocales curties, indicaes sobre les llinies por aciu una puntuación especial. L'árabe escribir de derecha a esquierda.

Ver tamién

• arabistes

Referencies

Bibliografía

• Bin-Muqbil, Musaed (2006). Phonetic and Phonological Aspects of Arabic Emphatics and Gutturals 
• Holes, Clive (2004) Modern Arabic: Structures, Functions, and Varieties Georgetown University Press. ISBN 1-58901-022-1
• Versteegh, Kees (2001) The Arabic Language Edinburgh University Press ISBN 0-7486-1436-2 (Ch.5 available in link below)
• Watson, Janet (2002). The Phonology and Morphology of Arabic. Oxford University Press 
• Bin Radhan, Neil. Die Wissenschaft deas Tadschwīd.