Tritiu

L'hidróxenu-3, tritiu, T o ³H ye ún de los isótopos de l'hidróxenu. Per contra que'l restu d'ellementos químicos, los isótopos d'hidróxenu nómense d'una forma específica: Asina fálase deprotiu (H), faciendo referencia a l'isótopu más común, compuestu por namái qu'un protón; de deuteriu (D), isótopu que contién un protón, ya un neutrón; o de tritiu, que tien un protón y dos neutrones.

Asina, cadún de los protones pesa aprosimadamente una(Unidá de masa atómica), el tritiu tien una masa d'unes tres uma.

Aplicaciones

• El tritiu, producíu en reautores nucleares, emplégase pa construyir bombes d'hidróxenu. Tamién emplégase davezu como marcaor químicu en llaboratorios, y como fonte de radiación en pintures lluminoses.

• Los electrones emitíos por cantidaes pequenes de Tritiu, provoquen que el fósforu rellume na escuridá. Esto permite la construición de dispositivos auto illuminaos emplegaos en relós y señales d'emerxencia. En dalgunos países, emplégase pa facer llaveros que rellumen na escuridá. Tamién emplégase na industria armamentística p'ameyorar la visibilidá en visores de rifles au enantes emplegábase'l radiu, agora prohibíu, por prevocar cáncer de güesos.

La timidina con tritiu, emplégase en prebes de proliferación celular. Esta nucleósidu incorpórase nel ADN de les cèlules demientres que la división celular. L'ésitu de la proliferación celular, pue determinase pola radioautividá de la muestra.

Hestoria

El tritiu, predíxose a finales de la década de 1920 por Walter Russell, emplegando la so tabla periódica "espiral". En 1934, Ernest Rutherford, trabayando con Mark Oliphant y Paul Harteck foron los primeros n'algamalo a partir deldeuteriu, nun siendo quién a atopalu. El primer n'atopalu foi Luis Alvarez, quin dedució tamién que'l tritiu tinía de ser radioautivu. W.F. Libby descucbrió que'l tritiu podía emplegase pa la datación isotópica de l'augua, y pa la estensión de muestres xeolóxiques y de vinos.