Raymond Aron

Plantía:Ficha de persona Raymond Aron (14 de marzu 1905, París - 17 d'ochobre 1983) foi un filósofu, sociólogu y comentarista políticu francés.

La filosofía de la hestoria y de la socioloxía alemana fueron les temes que más-y interesaron desque yera nueva. Analizando estes temes foi consciente de l'arbitrariedá de la hestoria polo que llega a la conclusión de la dificultá pa falar de "oxetividá histórica". Dientro d'esta mesma llinia de pensamientu establez que lo que más se podría averar a la oxetividá ye la metodoloxía pal estudiu d'esta disciplina. Foi unu de los grandes analistes de la sociedá actual y de l'actuación de los intelectuales d'esquierda. Trabayó estrechamente con Charles de Gaulle.

Fíu d'un abogáu xudíu, en 1930 Aron recibe'l doctoráu en Filosofía de la Hestoria na École Normale Supérieure. En 1939, cuando empezó la Segunda Guerra Mundial, daba clase de Filosofía social na Universidá de Toulouse, pero dexó la Universidá y apuntóse na fuerza aéreo. Cuando Francia foi ganada, se exilió en Londres y apuntóse nes Fuerces de lliberación franceses y, ente 1940 y 1944 foi redactor xefe del periódicu La France Llibre (Francia llibre) publicáu en Londres. Col fin de la guerra, tornó a París pa enseñar Socioloxía na École Nationale d'Administration (1945-1947) y nel Institut d'études politiques de Paris (1948-1954).

Empieza la so carrera como comentarista ya influyente columnista en 1947 en -y Figaro y tres treinta años en L'Express. A partir de 1958 ye profesor na Facultá de Lletres y Ciencies humanes de la Sorbona de París. Collaboró tamién ente 1968 y 1972 cola radio Europe númberu 1 y ente 1970 y 1983 foi profesor de Socioloxía de la Cultura moderna nel Colexu de Francia tamién en París. Foi presidente de l'Academia de Ciencies Morales y Polítiques de Francia.

Pensamientu

En palabres de Edward Shils, Aron pasó de ser un abiertu socialista na so mocedá a convertise en "el más persistente, el más severu y el más cultu críticu del marxismu y del orde social socialista – o más precisamente comunista – del sieglu XX". Pero esi tránsitu nun foi un arrenunciu sinón que pensaba que los ideales que realmente han d'abrazase son aquellos que pueden algamar ensin destruyir lo que pretende defendese.

Envaloraba Aron que la sabiduría política taba en tener la capacidá d'escoyer la meyor forma d'actuar inda cuando la óptima nun tuviera disponible, como asocede siempres. “Naide diz nunca la última palabra”, aportunaba, “y nun podemos xulgar a los nuesos adversarios como si nuesa mesma causa tuviera identificada cola verdá absoluta.”

Aron referir al Mitu de la Revolución” (como'l Mitu de la Esquierda” y el Mitu del Proletariáu”) y sostenía que resultaba tan engañador precisamente pol so curiosu poéticu: inducía la ilusión de que "tou ye posible", de que tou pue ser dafechu tresformáu nel fieru crisol de l'actividá revolucionaria. Combinar la doctrina de la inevitabilidad histórica col Mitu de la Revolución yera una receta pa la tiranía totalitaria.

Definíase como reformista en contraposición al revolucionariu, una y bones el reformista reconoz que'l verdaderu progresu ye contingente, parcial ya imperfectu. Ye contingente porque depende de la iniciativa individual y puede echase a perder; ye parcial porque los ideales nunca pueden consiguise toos coles mesmes sinón namái un duldosu pasu tres otru; ya imperfectu porque'l recalcitrante calter de la realidá – incluyendo l'aturbolinada realidá de la naturaleza humana – garantiza los erros, les frustraciones, les imperfecciones y la simple perversidad.

Caltenía la so oposición al comunismu porque "El comunismu ye una versión degradada del mensaxe occidental. Retien la so ambición de conquistar la naturaleza y ameyorar el destín de los humildes pero sacrifica lo que foi y tien que siguir siendo'l corazón mesmu de l'aventura humana: la llibertá d'investigación, la llibertá de discutiniu, la llibertá de crítica, y el votu."

Defendía la llibertá y la razón frente al totalitarismu políticu ya intelectual y el fundamentalismu. Frente a esti postreru proponía como mecanismu de defensa'l escepticismu, pero con cuidu de nun cayer na indiferencia pa nun llegar finalmente al nihilismu que consideraba fondamente negativu.

Aron reivindica les lleis propies de la conocencia n'oposición a les actitúes determinista y dogmáticu. Dende esta perspectiva, considera que dada la enorme complexidá de los fenómenos políticos, éstos tienen de ser analizaos ensin cayer n'actitúes reduccionistes, visiones binaries o falsos moralismos. Como Max Weber, Aron considera que la realidá nun puede ser aprehendida de manera global y les verdaes n'economía, en socioloxía y en ciencia política siempres son parciales y reflexen tan solo una parte de la complexidá social.

Na estensa obra lliteraria de Aron encétase una amplia gama de temes que van dende l'estudiu de los clásicos de la filosofía, la socioloxía y la ciencia política, a les reflexones sobre la guerra y la paz, al analís sobre'l papel de los intelectuales y al diagnósticu de la sociedá industrial. Una de les cualidaes más notables de la obra nun ye tantu la so estensión como la so independencia en relación a los paradigmes reinantes nel mundu cultural y universitariu de la segunda posguerra, apoderáu por un pensamientu de corte marxista y a favor de les polítiques de la Unión Soviética. Nun goció de la popularidá de Jean-Paul Sartre, col que compartió formación nos años venti na École Normale Supérieure.

"El marxismu ye un elementu esencial del opiu de los intelectuales porque la so doctrina de la inevitabilidad histórica aisllar de poder ser rectificáu por daqué tan trivial como la realidá de los fechos"

Delles obres

• L'home contra los tiranos (1944)
• Les guerres en cadena (1951)
• L'opiu de los intelectuales (1955)
• Paz y guerra ente les naciones (1962)
• Democracia y totalitarismu (1965)
• Les etapes del pensamientu sociolóxicu (1967)
• La Révolution introuvable. Réflexions sur la révolution de mai (1968)
• Progresu y Desilusión, La dialéctica de la sociedá moderna (1968)
• D'una Sagrada familia a la otra. Ensayos sobre los marxismos imaxinarios (1969)
• Estudios políticos (1972)
• La República Imperial (1973)
• Pensar la guerra: Clausewitz (1976)
• Memories (1983)
• Los últimos años del sieglu (1984)
• Introducción a la filosofía política. Democracia y revolución (1997). Páxina Cerbuna, Barcelona, 2015.
• El marxismu de Marx (2002). Sieglu XXI, Madrid, 2010.

Enllaces esternos

• Raymond Aron: un lliberal resistente

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Raymond Aron .

• Datos: Q160640
• Multimedia: Raymond Aron