Giuseppe Bolagnos
 | Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
Giuseppe Bolagnos | |
|---|---|
| Vida | |
| Nacimientu | Navia, 5 d'abril de 1668 |
| Muerte | Venecia, 20 de xineru de 1732 (63 años) |
| Familia | |
| Padre | Álvaro de Navia Bolaño y Moscoso |
| Madre | María Lorenza de Castro Ulloa y Pimentel |
| Pueblu |
Q97274488  |
| Oficiu | políticu |
 | |
Giuseppe Bolagnos (5 d'abril de 1668, Navia – 20 de xineru de 1732, Venecia), nacíu José de Navia Bolaño y Castro, foi un noble, diplomáticu, políticu y mecenes asturianu nacionalizáu italianu.
Biografía[editar | editar la fonte]
Nació en Navia nuna familia de la nobleza, el so pá yera Álvaro de Navia Bolaño y Moscoso y la so ma María Lorenza de Castro Ulloa y Pimentel. José, qué col tiempu camudó'l nome a Giuseppe, estudió Derechu na Universidá de Salamanca y ehí foi profesors de derechu romanu por un tiempu enantes de treslladase a Milán en 1702.[1]
En 1710 convirtióse en rexente del Conseyu d'Italia y llugarteniente de la Cámara Real de Nápoles. En 1714, Giuseppe llogró la ciudadanía milanesa, lo que-y permitió axuntase a l'aristocracia llocal. Al añu siguiente empezó la construcción del palaciu de Milán de la so familia. En 1717, col favor de Carlos VI del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu, llogró los feudos de Fracchia, Pizzighettone, Riolo, Robecco sull'Oglio, Villa Pompeiana, Vigadore, Basiasco, Caviaga, Conterico y Caleppio. Nesi mesmu añu y hasta 1727, pasó a ser rexente del Estáu de Milán dientro del Conseyu Supremu d'España (nuevu organismu qu'arrexuntaba al Conseyu d'Italia y la Giunta d'Italia). En 1727 foi nomáu embaxador imperial na República de Venecia y al añu siguiente llogró'l títulu de marqués sobre'l principal de los sos feudos: Pizzighettone. L'actu de presentar les credenciales de Giuseppe Bolagnos al dux, que tuvo llugar el 29 de mayu de 1729, foi retratáu por Canaletto nun famosu cuadru encargáu pol mesmu Bolagnos. Tamién pa Bolagnos, en 1729, Canaletto interpretará una de les sos obres maestres más famoses, "El Bucintoro nel cai'l día de l'Ascensión" (Il Bucintoro al Molo il giorno dell'Ascensione). En 1730 dio la orde d'alzar el Santuariu de la Madonna del Castagno en Muggiò sol so patrociniu .
Morrió en Venecia en 1732.[1] El so cuerpu foi soterráu na ilesia veneciana de Santa Maria de Nazareth. A la so muerte foi asocedíu pol so segundu fíu, Carlo, porque'l so primoxénitu morrió prematuru. Cuando'l so fíu morrió ensin herederos y la familia s'estinguió, el Hospital Mayor de Milán, según el testamentu de Giuseppe, convertióse n'herederu de la fortuna familiar.
Familia[editar | editar la fonte]
Casó en Milán el 27 de payares de 1706 cola noble italiana Isabella Boselli, fía del conde Enrico Boselli, proviniente d'una familia noble de Bérgamu, y de la so esposa, la condesa Costanza Rho. El matrimoniu tuvo dos fíos:
- Álvaro (Milán, 5 de setiembre 1707 - 1732)
- Carlo (Milán, 24 de payares de 1708 - 1757), segundu marqués de Pizzighettone, casó con Margherita Dal Verme.
Referencies[editar | editar la fonte]
Bibliografía[editar | editar la fonte]
- Paolo M. Galimberti, Giuseppe Bolagnos. “Una mente che intende al volo e a fondo”, en Il paese dell’acqua. I Luoghi pii elemosinieri di Milano e le loro terre: un itinerario nel paesaggio dal medioevo ai nostri giorni, editáu por Lucia Aiello, Marco Bascapè, Sergio Rebora, Milán, ASP Golgi Redaelli – Como, Nodo Libri, 2013, páxs. 124–131
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q96245231