Nueva Galería Estatal de Stuttgart
| Nueva Galería Estatal de Stuttgart | |
|---|---|
| muséu d'arte | |
 | |
| Llocalización | |
| País |  Alemaña |
| Estáu federáu | Baden-Württemberg |
| Rexón alministrativa | Rexón de Stuttgart |
| Gran ciudá | Stuttgart |
Distrito urbano en Alemania (es)  | Stuttgart-Mitte (en) |
| Coordenaes | 48°46′49″N 9°11′13″E / 48.780228°N 9.186875°E |
  Nueva Galería Estatal de Stuttgart Nueva Galería Estatal de Stuttgart (Alemaña) | |
| Historia y usu | |
| Apertura | 1984 |
| Arquiteutura | |
| Arquiteutu/a |
James Stirling (es) |
| Web oficial | |
 | |
La Nueva Galería Estatal de Stuttgart, Alemaña, ye una ampliación de la Galería Estatal de dicha ciudá inaugurada en 1984 y diseñada mientres los años 1970 pol arquiteutu escocés James Stirling. La Galería Estatal antigua (n'alemán: Staatsgalerie Stuttgart) foi inaugurada en 1843, y nos años 1970 quedóse pequeña. Por esta razón realizóse la amplación del muséu, que tamién inclúi un teatru de cámara, una escuela de música, una biblioteca y un aparcamientu soterrañu.
Datos arquiteutónicos[editar | editar la fonte]
Esti inmueble tien munches cites a obres arquiteutóniques clásiques y contemporánees. El trazáu de la so planta ye clásicu, afaise perbién al espaciu urbanu y tien una gran funcionalidad. Foi aceptáu masivamente pola ciudadanía y alluga una risa d'ironía al empar que presta al espectador. Sicasí, recibió dures crítiques de dellos arquiteutos.
Proyeutu y diseñu[editar | editar la fonte]
En 1977 celebróse un concursu d'ides pa l'ampliación de la Galería Estatal. Esti proyeutu allugaría amás un teatru de cámara, una biblioteca y una escuela de música. L'arquiteutu escocés James Stirling ganó'l concursu por unanimidá y tuvo como arquiteutu asociáu a Michael Wilford. El so proyeutu recibió crítiques de dellos arquiteutos que lu calificaben d'inhumanu, totalitariu y puramente formal, sicasí, l'aceptación ciudadana foi masiva. Esti edificiu ta na ciudá alemana de Stuttgart, nuna mazana llindada por una cai de circulación rápida nel so llau oeste y por otres dos calles que dan al sur y al este. Dientro de la mazana hai cuatro viviendes que nun fueron baltaes.
L'edificiu antiguu del muséu ta al norte de l'ampliación, y tán xuníos por aciu una pequeña ponte. En cada dibuxu que fizo Stirling cuando diseñaba l'inmueble hai una llinia dende la que s'articula'l diseñu. Esta llinia ye un camín urbanu que traviesa lliteralmente'l muséu y comunica dos calles opuestes. El diseñu del muséu ta inspiráu na planta del Muséu Altes de Schinkel, un edificiu Neoclásicu del sieglu XIX allugáu en Berlín que resulta ser el primer muséu del mundu diseñáu pa tal fin. Tien una planta rectangular coles sales asitiaes nes llendes d'ésti y dispuestes en filade.
Hai dos patios interiores, una rotonda central con una cúpula y una escalinata esterior d'accesu. La planta del edificiu de Stirling ye, poro, una evidente cita al muséu de Schinkel. Les sales tán tamién en filade describiendo en planta una O, y hai una rotonda descubierta nel centru del edificiu. Esti muséu inaugurar en 1984.
Carauterístiques esteriores[editar | editar la fonte]
Esti muséu ta eleváu respectu del nivel del suelu porque la so planta baxa” ta sobre una primer terraza d'unos trés metros d'altor. Na cai que da al oeste hai una rampla y unes escaleres que xuben a esta primer terraza. Na parte más baxa d'esta rampla y escalera hai un kiosco compuestu por cuatro pilastres y un teyáu, y ta asitiáu a manera d'arcu triunfal que tien que ser travesáu pola xente al entrar. Na terraza del primer nivel, a la cual apuértase por aciu la rampla antes descrita, ta la entrada al muséu, una cafetería y una segunda rampla que sigue xubiendo para más tarde travesar la rotonda central. Esta segunda rampla forma parte del camín urbanu (accesible ensin tener que mercar entrada del muséu) que Stirling diseñó con aquella llinia que configuró'l diseñu del muséu. Les terraces del muséu tamién son d'accesu públicu.
Les fachaes del edificiu son de formigón arramáu con travertino revistíu con plaques de piedra artificial rosa. Sicasí, l'antepar principal tien una fachada acristalada con forma ondulada y colos sos cristales reglaos por aciu barres metáliques. Na planta baxa hai dos antepares, un auditoriu y una sala d'esposiciones temporales. Esti pisu nun tien la forma d'O carauterística de la planta primera. El pisu más baxu del edificiu ta so la planta baxa y alluga un aparcamientu qu'ocupa casi tola superficie del recintu.
La segunda rampla, esto ye, la qu'apuerta al segundu nivel de terraza, describe una trayeutoria en forma de L y dempués entra na rotonda, bordiándola pel so llau norte mientres sigue xubiendo. Una vegada trevesada, traviesa l'edificiu y baxa pola biblioteca hasta llegar a la cera de la cai del llau este. Llamen l'atención les barandielles de les ramples del edificiu, que son de color rosa y azul. El Teatru de Cámara ta nun edificiu adosáu a l'ampliación del muséu nel so llau sur y tien el so propiu accesu, que ta comunicáu cola primer terraza.
Cites a obres arquiteutóniques[editar | editar la fonte]
La rotonda central ye un espaciu ensin techu delimitado por parés que formen un cilindru y ta travesada por dos exes. Unu d'ellos ye'l del camín urbanu que pasa pol cantu norte, y el segundu ye un camín que trescurre pel suelu y traviesa la rotonda de norte a sur. Esti últimu camín tien nel so entrada norte un gran trilito compuestu por dos grueses columnes clásiques, y nel so entrada sur hai unes escaleres que xuben. Dientro de la rotonda tamién hai arcos, escultures y plantes trepadores. La rotonda central ye una cita a la sala central del Muséu Altes de Schinkel.
Nel restu del edificiu podemos atopar otres cites como una marquesina asitiada al norte de la rotonda, que tien una estructura sobredimensionada pintada de colores chillones, recordando asina a l'arquiteutura High Tech. Otra cita ta en delles pilastres con forma de cogorda que remembren los presentes na “gran sala” de la sede central de la empresa Johnson & Johnson, diseñada por Frank Lloyd Wright. Nel llau este del edificiu hai dos tubos d'estracción d'aire del aparcamientu soterrañu que los sos tamaños, formes y colores son una cita evidente al Centru Pompidou.
Interior[editar | editar la fonte]
L'antepar principal ta na planta baxa y a él apuértase pola primer terraza. Nel so interior hai un bancu pegáu a la fachada acristalada y tien la mesma figura ondulatoria descrita pola paré. Nesta sala hai escultures de persones y el mostrador de venta d'entraes. Dichu amosador tien forma circular y ta llindáu por una serie d'espodaes pilastres y un suelu de color distintu al restu. Esti espaciu circular pretendi ser la rotonda del muséu de Schinkel pero n'escala pequeña. El techu del mostrador ta acristaláu y tien más altor que'l del restu de la sala.
Na planta baxa hai otru antepar, que ye más usáu que n'anterior. Nel interior d'ésti hai un ascensor que tien una estructura de barres metáliques que suxeten el so buecu y parte d'una fachada inclinada. Estes barres son de color azul y son especialmente grueses, polo que son una cita a l'arquiteutura High Tech. Nesta mesma sala hai una rampla definida por dos tiros paralelos y conduz a la planta primera (al igual que l'ascensor). Esta rampla tien el so posadoriu sofitáu nuna columna demasiáu gruesa que tien la so terminación cimera en forma de punta de llapiceru, evidenciando asina la poca grosez necesaria pa sostener la rampla.
La planta primera tien forma de U, alluga la escuela de música y les sales del muséu. Pol ala este d'esta planta hai unes escaleres que vienen de la rotonda y pertenecen al camín urbanu, tando en consecuencia aisllaes del muséu. Les sales tán asitiaes en filade, al igual que'l muséu de Schinkel, tienen forma rectangular y caúna tien un tamañu distintu. Caúna tien un lucernario cimeru estremáu en cuadraos, y los buecos que conecten les sales tienen moldures que recuerden llevemente a l'arquiteutura clásica. Los lucernarios tienen un diseñu que remembren l'artesanáu del techu del muséu de Schinkel. La ponte que xune l'edificiu vieyu cola ampliación tien una columna con terminación cimera de cogorda y lucernarios redondos. Nel buecu que comunica col edificiu antiguu hai dos columnes que formen dos ventanes rectangulares a cada llau.
Otros edificios del proyeutu[editar | editar la fonte]
El Teatru de Cámara ye un edificiu adosáu a l'ampliación del muséu y ta nel llau sur del recintu. La so fachada ye distinta a la del muséu y na so entrada principal hai una marquesina. Ésta ye de cristal y tien una estructura metálica sobredimensionada con tirantes coloraos y una columna mariella.
Xunto al llau este del muséu ta la biblioteca, un edificiu con dos plantes más que'l muséu. La so entrada ta na cara norte y tien una marquesina con una estructura sobredimensionada que la sostién. La so fachada ye más alta que l'últimu pisu y sigue la llinia de cornisa del edificiu vecín. La parte baxa de la fachada principal ta acristalada y termina nun patiu inglés.
La Escuela de Música ta nel llau sureste del recintu. Tien una fachada curva y hai pequeños xardinos xunto a la so entrada, que tien piedres que la dan más presencia. La entrada del aparcamientu soterrañu ta na parte suroeste de la cortil, cerca de la entrada al Teatru de Cámara. Nuna paré del aparcamientu hai unes "ruines" similares a les de Louis Kahn. Trátase d'unos buecos qu'asemeyen cayese unos bloques que formen el muriu. So estes abertures hai bloques enllastraos na yerba que dan más realismu a estes ruines.
Ver tamién[editar | editar la fonte]
Referencies[editar | editar la fonte]
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Datos: Q316242
Multimedia: Neue Staatsgalerie Stuttgart