Sidereus nuncius

Sidereus nuncius
	obra científica (es) y obra lliteraria
Datos
Autor	Galileo Galilei
Fecha	1610
Xéneru	non ficción
Llingua de la obra	llatín
País orixinal	República de Venecia y Italia

Sidereus nuncius (conocíu como Mensaxeru sideral, y tamién so l'acepción de Mensaxe sideral) ye un tratáu curtiu escritu en llatín por Galileo Galilei y publicáu en Venecia en marzu de 1610. Foi'l primer tratáu científicu basáu n'observaciones astronómiques realizaes con un telescopiu. Contién los resultaos de les observaciones iniciales de la Lluna, les estrelles y les llunes de Xúpiter. La so publicación considérase l'orixe de la moderna astronomía y provocó el colapsu de la teoría xeocéntrica.

Nes sos observaciones de la Lluna Galileo reparó que la llinia que dixebra'l día de la nueche (terminador) tenía irregularidaes nes árees brilloses siendo muncho más nidia nes zones escures. D'estes observaciones dedució que les rexones escures son planes y de poca altitú, ente que les rexones brilloses taríen cubiertes por irregularidaes orográfiques. A partir de la distancia de los montes allumaos cerca del terminador envaloró que'l so altor yera cercana a los 6 km contradiciendo la establecida cosmoloxía aristotélica qu'afirmaba que los cielos son perfectos y los cuerpos celestes esferes perfectes.

Reparando les estrelles Galileo afayó más de diez veces más estrelles col so telescopiu que col güeyu desnudu publicando cartes celestes del cinturón de Orión y de les Pléyades. Cuando reparó le estrelles nebuloses descrites nel Almagesto de Ptolomeo afayó qu'en cuenta de ser rexones nebulares taben formaes d'ensame d'estrelles indistinguibles al güeyu humanu. D'esti fechu dedució que les nebuloses y la mesma Vía Láctea taben formaes por conxuntos d'estrelles demasiáu pequeñes y cercanes pa ser identificaes individualmente pol güeyu desnudu.

Ye sicasí na última parte del Sidereus nuncius na que Galileo amuesa los sos descubrimientos más importantes. Galileo informa de les sos observaciones de cuatro estrelles cercanes a Xúpiter y del so movimientu alredor del planeta. Nel Sidereus presenta observaciones de les sos posiciones relatives ente xineru y marzu de 1610. Del fechu de qu'estos astros camudaben la so posición relativa nueche tres nueche calteniendo siempres la orientación nuna mesma llinia recta dedució que se trataba de llunes de Xúpiter.

Na dómina de la publicación d'esta obra Galileo yera profesor de matemátiques na Universidá de Padua. Coles mires de ganar el mecenalgu de Cosimo II de Médici, cuartu Gran Duque de la Toscana, dedicó'l Sidereus Nuncius a esti noble italianu nomando los cuatro satélites de Xúpiter como "Planetes Mediceos". Anguaño estos cuerpos denominábense satélites galileanos siendo los sos nomes individuales: Io, Europa, Calistu y Ganimedes.

Referencies[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Testu completu de Sidereus Nuncius (Llatín)
Sidereus Nuncius orixinal escaniáu (Llatín)
Testu completu de Sidereus Nuncius editáu pol Muséu Nacional de Ciencia y Teunoloxía d'España (pdf español).