Polidoro Virgilio

De Wikipedia
Polidoro Virgilio
Vida
Nacimientu Urbinocirca 1470[1]
Nacionalidá Ducado de Urbino
Bandera de Inglaterra Reinu d'Inglaterra  (1510 -
Muerte Urbino28 d'abril de 1555 (84/85 años)
Estudios
Llingües falaes llatín[1]
italianu
Oficiu historiador, escritor, sacerdoteestudioso (es) Traducir
Movimientu Humanismu
Creencies
Relixón Ilesia Católica
Cambiar los datos en Wikidata

Polidoro Virgilio o Polydorus Vergilius (circa 1470Urbino – 28 d'abril de 1555Urbino) foi sacerdote, escritor y humanista italianu, autor de delles obres en llatín.

Primeros años[editar | editar la fonte]

Estudió lliteratura, hestoria, filosofía y teoloxía en Padua y Boloña, onde pudo ser alumnu de Filippo Beroaldo el Viejo. Foi ordenáu sacerdote n'avientu de 1496 y entró al serviciu del duque Guidobaldo I, fíu de Federico da Montefeltro, el singular mecenes del Quattrocento italianu.

Comisionado papal n'Inglaterra[editar | editar la fonte]

Por mandatu d'Alexandru VI, poner a les órdenes d'Adriano Castellesi, colector papal del Óbolo de San Pedro n'Inglaterra y darréu cardenal. Col cargu de subcolector, llegó a Londres na primavera de 1502. A partir d'esi momentu recibiría numberoses prebendas y cargos (Scambesly, Lincoln, Hereford, Brent, Wells, Oxford). En 1510 llogra la ciudadanía inglesa. Rellacionar colo más granao del humanismu inglés: Richard Fox, William Warham, Tomás Moro, Richard Pace, Thomas Linacre, William Latimer, John Colet y William Lily, y mientres años caltuvo correspondencia epistolar con Erasmu de Rotterdam.

Los meses de cautiverio[editar | editar la fonte]

Thomas Wolsey, xefe de la política y diplomacia y primáu d'Inglaterra, aspiraba a la púrpura cardenalicia y presumiblemente al sillón papal. Mientres un viaxe en 1514 a Italia, Polidoro informó a Castelli y al papa de los intereses de Wolsey nun tonu pocu ventaxosu pa ésti. Andrea Ammonio, que naguaba'l puestu de colector de Castelli, interceptó una carta comprometedora de Polidoro al so superior y reveló el conteníu al so amigu Wolsey. Acusáu de formar un frente en connivencia con Castelli contra Wolsey pa debilitar l'harmonía esistente ente Inglaterra y Roma, Polidoro foi encarceláu na Torre de Londres. El 24 d'avientu de 1515 Polidoro abandonó la cárcel y la vida política pa dedicase de llenu a la lliteratura.

Los años restantes[editar | editar la fonte]

Amás de un nuevu viaxe en 1532 a Italia, pocu más se sabe de la so vida nestos años. Pa los historiadores de la dómina Tudor, Polidoro foi unu de los homes doctos que roblaron los «Diez Artículos» (1536) sobre la supremacía del rei en cuestiones espirituales, y unu de los partes activos na anulación del matrimoniu d'Enrique VIII con Ana de Kleve (1540). En 1550 abandona Inglaterra y torna a Urbino, onde morrió'l 18 d'abril de 1555.

Obres[editar | editar la fonte]

  • Edición de Cornucopiae de Niccolò Perotti (Venecia, 1496).
  • Proverbiorum opus. Contenía orixinariamente unos trescientos proverbios na edición príncipe (Venecia, 1498), pero foi aumentando en socesives ediciones hasta algamar más del millar (la postrera en Basilea, 1550).
  • De rerum inventoribus libri octo. Como nel casu de los proverbios, dende la edición príncipe (Venecia, 1499) foi sometida a revisiones y ampliaciones constantes. De tres llibros pasó a tener ocho.
  • Edición del De excidio et conquestu Britanniae de Gildas (¿Amberes?, 1525).
  • Commentariolus in Dominicam Precem (Basilea, 1525).
  • Traducción llatina del De perfectu monacho de Juan Crisóstomo (París, 1530).
  • Dialogus de prodigiis (Basilea, 1531).
  • Anglica historia (Basilea, 1534).
  • Dellos diálogos: De patientia, De vita perfecta, De veritate et mendacio (Basilea, 1545).

Bibliografía[editar | editar la fonte]

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. 1,0 1,1 Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]