Escafandra autónoma
La escafandra autónoma ye l'aparatu que los buceadores utilicen p'alendar so l'agua mientres les sos inmersiones. Llámase-y autónoma porque inclúi una reserva de gases respirables[Nota 1] que llibera al buzu de toa dependencia de la superficie mientres la inmersión. La escafandra autónoma estremar por tanto bien nítidamente de les escafandres tradicionales. Forníu col so pesáu cascu de metal, los sos suelas de plomu y el so mangón d'aire en proveniencia de la superficie, un buzu forníu con escafandra tradicional namái puede analayar pol fondu del mar (o'l fondu de cualesquier otra masa d'agua), viendo duramente llindaos tanto los sos movimientos como l'algame de los sos desplazamientos. Sicasí, forníu con escafandra autónoma p'alendar y con aletes nos sos pies p'avanzar, un buzu modernu puede movese horizontalmente o en cualquier direición (siempres que respete la velocidá d'ascensu que ye de 18 metros per minutu según encamienta la Confederación Mundial d'Actividaes Subacuátiques -CMAS-) a la fondura que-y dexe l'amiestu de gases que lleve nos sos tanques (por casu, si les botelles tán cargaes con aire, hai de tenese en cuenta que l'osíxenu que contién ye tóxicu a partir de 65 metros de fondura y si alendara osíxenu puru la so toxicidá producir a partir de tan solo los 6 metros de fondura). Nenguna Escuela nin Federación de bucéu deportivu autoricen la so práutica con aire más allá de los 60 metros de fondura.
El componente esencial de la escafanda autónoma ye'l regulador, mecanismu que despresuriza'l gas respirable de la reserva embarcada pol buceador, apurriéndo-ylo automáticamente en caúna de les sos inspiraciones a la presión ambiente, seya como quier la fondura na que s'atope.[1][2][3] El regulador ye dafechu inútil y nun constitúi por sigo mesmu una escafandra autónoma si nun ta acopláu a una reserva de gases respirables que dexen la sobrevivencia del buzu so l'agua. Felicidad acuta de gases ta davezu constituyida por unu o más tanques de gas, pero nel ámbitu del bucéu nun se-yos llama «tanques» sinón que se-yos llama «botelles». La escafandra autónoma ye polo tanto'l dispositivu de respiración subacuática constituyíu por un regulador acopláu a una reserva de gas respirable, sicasí los buceadores nun suelen utilizar el términu «escafandra autónoma», llindar cenciellamente a llamar «equipu» al conxuntu de los elementos que-yos dexen buciar, atribuyendo individualmente un nome a cada unu de dichos elementos («regulador» y «botella»).
La escafandra autónoma ye indispensable pa la respiración subacuática pero la práutica del bucéu rique tamién l'usu d'otros elementos importantes, como por casu la máscara, les aletes, los escarpinos, el traxi, el chalecu estabilizador o jacket y el petrina de llastre. Al pie de toos estos elementos del so equipu cada buceador debe tamién prever el porte de ferramientes que-y dexen calcular el tiempu de duración de caúna de les sos etapes de descompresión nel casu de qu'una descompresión seya necesaria (pa evitar el síndrome de descompresión). Na actualidá utilícense Ordenador de bucéu ordenadores de bucéu, que los buceadores lleven na muñeca como un reló de pulsera, anque les etapes tamién pueden calculase cola ayuda de les ferramientes tradicionales de descompresión: les tables, el profundímetro y el cronómetru.
Historia[editar | editar la fonte]
Los pioneros del bucéu, nos sieglos XVIII y XIX, inventaron distintos sistemes de respiración subacuática que tanto podíen depender de la superficie (por aciu aire bombiáu) como podíen ser autónomos (con reserva d'aire embarcada pol buzu). Ente los primeros sistemes autónomos d'esploración subacuática pueden mentase'l tonel que l'inglés John Lethbridge inventó en 1715, tonel qu'incluyía un llastre qu'una vegada lliberáu dexába-y volver a la superficie, o la máquina hidrostatergática (machine hydrostatergatique) que'l francés Fréminet (un burgués de París) utilizó nos años 1770 y 1780.
A lo llargo del sieglu XIX y hasta mediaos del sieglu XX el sistema de bucéu más habitual foi'l de la escafandra tradicional o escafandra de cascu, na que'l buzu analayaba verticalmente pol fondu d'un mar, ríu o llagu alendando gracies al aire qu'una bomba unviába-y dende la superficie al traviés d'un mangón que llegaba hasta'l so cascu. Los sistemes autónomos, como yá fuera'l casu nel sieglu XVIII, siguieron siendo la esceición nel sieglu XIX, pero aun así hubo dellos inventos de mayor o menor eficacia. El primer reciclador (a los recicladores tamién se-yos llama «sistemes de respiración recliclada») foi patentáu per primer vegada en Francia en 1808 por Sieur Touboulic, pero nun se fabricó nengún de manera eficaz hasta que llegó en 1849 el reciclador de Pierre Aimable De Saint Simon Sicard. Dende entós siguióse perfeccionando la teunoloxía del recilcador n'otros países d'Europa hasta l'actualidá, sobremanera n'Inglaterra y n'Alemaña, pero siempres con una autonomía bien llindada en fondura debíu al fechu d'usar osíxenu puro nel sistema de reciclaje del aire alendáu (pos l'osíxenu puro puede provocar un edema pulmonar en fondures cimeres a 10 o más metros).
La teunoloxía del reciclador ye polo tanto bien llindada no referente a la fondura que'l buceador puede algamar, pero nun ye'l casu del regulador cuando esti ta acopláu a una reserva d'aire comprimío, que la so cantidá d'osíxenu nun ye peligrosa hasta aproximao los 70 metros de fondura. Otros amiestos de gases, en proporciones distintes a les del aire que compón l'atmósfera terrestre, dexen inclusive buciar con relativa seguridá a fondures d'unos pocos cientos de metros. El primer regulador de la hestoria, o seya que non el más antiguu del que se tenga constancia, foi patentando en Argentan en 1838 pol médicu francés Manuel Théodore Guillaumet. Taba acopláu a un mangón alimentáu n'aire dende la superficie y polo tanto nun constituyía en sí mesmu una escafandra autónoma puramente dicha. La primer vegada qu'un regulador foi acopláu a una reserva d'aire foi gracies al inventu que'l francés Benoît Rouquayrol punxo a puntu en 1860 por que los mineros pudieren escapar de mines anubiertes o intosicaes con gas venenoso. En 1864 l'oficial de la marina imperial francesa Auguste Denayrouze acomuñar a Rouquayrol p'afaer l'inventu al bucéu y en 1865 empezó la primer producción en serie de la hestoria d'una escafandra autónoma. En 1867 l'aparatu Rouquayrol-Denayrouze foi presentáu na esposición universal d'esi mesmu añu en París onde ganó la medaya d'oru na so categoría. Impresionáu por esti inventu l'escritor Jules Verne fornió al capitán Nemo y a los sos homes col aparatu Rouquayrol-Denayrouze na so famosa novela Venti mil llegües de viaxe submarín. Pero Verne describió na so novela una versión ficticia del aparatu, qu'ameyoráu pol talentu y l'inxeniu del capitán Nemo podía apurrir hores d'autonomía a cualquier fondura. En realidá'l verdaderu aparatu Rouquayrol-Denayrouze, tal que taba concebíu nel sieglu XIX, con una reserva d'aire comprimío de baxa presión, nun podía dexar inmersiones de más de 30 minutos a non más de 10 metros de fondura.
Les escafandres autónomes modernes, con reguladores d'enforma menor tamañu que'l regulador Rouquayrol-Denayrouze y con botelles de gas comprimío a presiones que dexen alendar durablemente a fondures bien cimeres a 10 metros, son un inventu de los franceses Émile Gagnan y Jacques-Yves Cousteau. En París en 1942, por cuenta de la confiscación de la gasolina per parte de los alemanes, Gagnan miniaturizó un regulador Rouquayrol-Denayrouze y afacer a los motores gasóxenos por que los franceses pudieren utilizar los sos automóviles, n'espera de tiempos meyores nos que la gasolina volviera ser más bono d'atopar. Cousteau conoció a Gagnan n'avientu de 1942 y propúnxo-y qu'acoplaren el so regulador non ente'l carburador d'un motor y una caldera de gases sinón ente una botella d'aire comprimío y los pulmones d'un buceador. Gagnan aceptó y fixeron en 1943 una serie de pruebes nel Marne. Dempués d'arreglar delles dificultaes patentaron el primer regulador modernu, el scaphandre autonome Cousteau-Gagnan («escafandra autónoma Cousteau-Gagnan»). En 1945, acabada yá la guerra, patentaron una versión ameyorada, el CG45 («C» de Cousteau, «G» de Gagnan y «45» de 1945), que foi'l primer regulador modernu en ser comercializáu (a partir de 1946). En 1957, una versión modificada pola marca Nemrod dexó al barcelonés Eduard Admetlla i Lázaro somorguiase hasta los 100 metros de fondura, estableciendo asina un nuevu récor mundial. Colos años esti inventu foi oxetu d'amiestes y meyores continues hasta l'actualidá, lo que garantiza anguaño un altu nivel de seguridá y comodidá.
Tipos[editar | editar la fonte]
La escafandra autónoma puede ser de dellos tipos: de circuitu abiertu , de circuitu semi-abiertu , de circuitu zarráu o de circuitu mistu .
- De circuitu zarráu
Esti términu designa en realidá a los sistemes de respiración reciclada, o recicladores, nos que'l buceador alienda osíxenu cuasi puro nun circuitu zarráu, ye dicir que l'aire exhalado vuelve ser alendáu de nuevu. Esto ye posible porque nel sistema de respiración reciclada l'aire exhalado pasa, antes de ser alendáu de nuevu, por un cartuchu de sosa cáustica qu'afita y retién les molécules de dióxidu de carbonu y que coles mesmes llibera osíxenu. Cuando'l cartuchu de sosa ta enchíu de dióxidu de carbonu y yá nun tien la propiedá de lliberar osíxenu ye cuando'l reciclador algamó la llende de la so autonomía. L'osíxenu ye tóxicu cuando s'alienda comprimíu a ciertes presiones, por eso los recicladores modernos nun dexen buciar a fondures cimeres a unos 8 metros. Sicasí los recicladores tienen dos grandes ventayes: la primer ventaya ye que dexen una gran autonomía, ente 4 y 6 hores so l'agua ensin necesidá de volver a la superficie. La segunda ventaya ye que nun producen burbuyes (la producción de burbuyes ye mesma de los circuitos abiertos) y polo tanto nengún observador de la superficie puede decatase de la presencia d'un buzu so les agües, sacantes que se atope xusto enriba y que l'agua seya bien cristalina. Estes ventayes faen que los recicladores fueren siempres, dende la Segunda Guerra Mundial, los aparatos autónomos de respiración utilizaos sistemáticamente polos buzos militares.
Tables de descompresión[editar | editar la fonte]
La ferramienta de descompresión (ordenador o tables) ye necesaria pa un buceador autónomu porque'l so regulador apúrre-y en tou momentu un aire que s'atopa a la mesma presión que l'agua que lu arrodia. El buceador autónomu atopar por tanto na mesma situación de compresión de gases qu'un buzu tradicional con cascu y mangón d'aire a presión, pero distintu d'un buzu qu'utilice una escafandra ríxida (nel interior de la cual el buceador y l'aire, zarraos dambos nel interior, tán permanentemente a presión atmosférica, seya como quier la fondura).
Ver tamién[editar | editar la fonte]
Notes[editar | editar la fonte]
- ↑ La reserva de gases respirables de les escafandres autónomes ta constituyida, na inmensa mayor parte d'inmersiones practicaes nel mundu, por una o más botelles d'aire comprimío. Sicasí, p'aumentar la duración de les inmersiones o pa buciar a mayores fondures, los buceadores esperimentaos y acreditaos con diplomes especiales de bucéu suelen usar otros amiestos de gases respirables, como por casu el nitrox, el trimix, el hidreliox o'l hídrox
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Tom Leaird (xineru de 2010). This Thing Called Scuba. Xlibris Corporation, páx. 125–. ISBN 978-1-4500-3042-7. Consultáu'l 18 de marzu de 2012.
- ↑ Francisco Verjano Díaz (abril de 2000). L'home subacuáticu: manual de fisioloxía y riesgos del bucéu. Ediciones Díaz de Santos, páx. 115–. ISBN 978-84-7978-396-9. Consultáu'l 18 de marzu de 2012.
- ↑ Clay Coleman (18 de xineru de 2008). Manual Del Buceador. Editorial Paidotribo, páx. 104–. ISBN 978-84-8019-980-3. Consultáu'l 18 de marzu de 2012.
Bibliografía[editar | editar la fonte]
- Luis Ávila Recatero, Per debaxo de la cota cero, Editorial Hispanu Europea, Barcelona, 1989.
Datos: Q2079255