Eric Arturo Delvalle
Eric Arturo Delvalle | |||
|---|---|---|---|
 | |||
28 setiembre 1985 - 26 febreru 1988 | |||
| Vida | |||
| Nacimientu | Ciudá de Panamá, 2 de febreru de 1937[1] | ||
| Nacionalidá |
 Panamá | ||
| Muerte | Cleveland, 2 d'ochobre de 2015[1] (78 años) | ||
| Estudios | |||
| Estudios | Universidá Estatal de Luisiana | ||
| Llingües falaes | castellanu | ||
| Oficiu | políticu | ||
| Creencies | |||
| Partíu políticu |
Partido Republicano (es)  | ||
 | |||
Eric Arturo Delvalle Cohen-Henríquez (2 de febreru de 1937, Ciudá de Panamá – 2 d'ochobre de 2015, Cleveland) foi un políticu y empresariu panamiegu. Asumió la presidencia de Panamá dende'l 28 de setiembre de 1985 al sustituyir al presidente Nicolás Ardito Barletta hasta'l 26 de febreru de 1988 al ser destituyíu pol xeneral Manuel Antonio Noriega.
Primeros años[editar | editar la fonte]
Los sos estudios primarios facer en Ancon Elementary School y la secundaria nel Colegio Javier. Los estudios universitarios facer nel Soule College of Accountancy de Louisiana, onde de graduó n'Alministración d'Empreses.[2]
Depués trabayó nel inxeniu Santa Rosa, siendo'l so presidente y xerente xeneral. Tamién foi presidente de les empreses Dixfield Investments, Haras de la Águila y Fertilizantes del Pacíficu.
Vida política[editar | editar la fonte]
Foi unu de los miembros fundadores del Partíu Republicanu en 1960 xunto con José Dominador Bazán y Max Delvalle, toos ellos xudíos y col sofitu de la comunidá xudía en Panamá.[3] Foi diputáu de l'Asamblea Nacional en 1968 por 11 díes, siendo escoyíu'l so vicepresidente, hasta'l golpe d'estáu militar del 11 d'ochobre.
Yera presidente del Partíu Republicanu cuando asumió como vicepresidente de Panamá primer vicepresidente de la República en 1984, al xunise na alianza gobiernista UNADE, tres les cuestionaes eleiciones onde ganó Nicolás Ardito Barletta, candidatu sofitáu pol réxime militar. [ensin referencies]Asumió como Presidente en 1985, dempués del arrenunciu de Ardito Barletta y col sofitu del Xeneral Manuel Antonio Noriega, quien nesa dómina tenía'l control de facto nel país.
El so primer actu como presidente foi suspender la formación de la comisión investigadora de la desapaición de Hugo Spadafora. Mientres 1987, Delvalle tuvo tratando de mediar ente les Fuercies de Defensa y l'oposición qu'acusaba a Noriega de tráficu de drogues, llaváu de dineru, corrupción, violación de derechos humanos y l'asesinatu de Spadafora. El conflictu internu qu'había en Panamá, nesa dómina, empiorar tres les revelaciones que dio'l coronel Roberto Díaz Herrera, que al trate traicionáu por Noriega, confirmó les vinculaciones de los militares en diversos escándalos y crímenes, según el fraude nes eleiciones presidenciales de 1984.[2]
En febreru de 1988, intentó remover a Noriega del lideralgu de les fuercies armaes, pero foi destituyíu de la Presidencia de la República.[3] Darréu despintóse cola ayuda del gobiernu d'Estaos Xuníos,[4] y a pesar que primeramente tenía pensáu permanecer en Panamá,[5] debió exiliase nos Estaos Xuníos.[6] L'alministración d'Estaos Xuníos de Ronald Reagan nunca reconoció la llexitimidá de los socesores de Delvalle, y caltuvo la reconocencia de Delvalle hasta finales de 1989.[4]
Foi perdonáu pol presidente Guillermo Endara en 1994, desvenceyándolo de los crímenes cometíos mientres el réxime de Noriega.[7]
Eric foi sobrín de Max Delvalle, vicepresidente de Panamá ente 1964 y 1968, y presidente reconocíu pola Asamblea Nacional mientres la crisis política de 1967.
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: Find a Grave. Identificador Find a Grave: 153155841. Apaez como: Eric Arturo Delvalle. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
- ↑ 2,0 2,1 Corporación La Prensa (2014). Mandatarios Panameños.
- ↑ 3,0 3,1 The Dictionary of Contemporary Politics of Central America and the Caribbean. Gunson, Phil.New York, NY: Academic Reference Division, Simon & Schuster, 1991. Pp.299.
- ↑ 4,0 4,1 Glenn J. Antizzo (2010). U.S. military intervention in the post-Cold War yera : how to win America's wars in the twenty-first century. Baton Rouge: Luisiana State University Press, páx. 43. ISBN 978-0-8071-3642-3.
- ↑ William Branigan (28 de febreru de 1988). «Panama's President In Hiding; Delvalle Flees Home As Military Orders His Expulsion». Washington Post. Consultáu'l 30 de setiembre de 2012.
- ↑ Harding, 2006, p. 108.
- ↑ «Briefs». St. Louis Post-Dispatch. 7 de xunu de 1994. http://www.questia.com/read/1P2-32876777/briefs. Consultáu'l 30 de setiembre de 2012 (rique suscripción).
Referencies[editar | editar la fonte]
- Robert C. Harding (2006). The History of Panama. Greenwood Press. ISBN 031333322X.
| Predecesor: Nicolás Ardito Barletta |
Presidente de Panamá 28 de setiembre de 1985 – 26 de febreru de 1988 |
Socesor: Manuel Solís Palma |
| Predecesor: Carlos Ozores Typaldos |
Primer Vicepresidente de Panamá 11 d'ochobre de 1984 – 27 de setiembre de 1985 |
Socesor: Roderick Esquivel |
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q739390
