Els Encantats
| Els Encantats | |
|---|---|
| monte | |
 | |
| Situación | |
| País |  España |
| Autonomía |  Cataluña |
| Provincia |  provincia de Lleida |
| Contorna | Pallars Sobirà |
| Conceyu | Espot |
| Cordal | Pirineos |
| Coordenaes | 42°34′07″N 1°00′53″E / 42.568527°N 1.01466°E |
  Els Encantats Els Encantats (España) | |
| Datos | |
| Altitú | 2748 m |
| Prominencia | 164 m |
| Materiales |
pórfido (es)  y mármole |
| Fechos importantes | |
| Primer ascensu | 1901 - |
 | |
Els Encantats (Los encantaos n'asturianu) son dos aguyereties (o dos picos) asitiaes nos Pirineos, al sur del llagu de San Mauricio, a la derecha del ríu Escrita, en sentíu orográficu. Forma parte de la cabecera de la Noguera Pallaresa. Alministrativamente el territoriu pertenez al conceyu de Espot, na contorna del Pallars Sobirà (provincia de Lleida, Cataluña, España) y ta incluyíu nel parque nacional de Aigüestortes y Llagu de San Mauricio.
La punta oeste, el Pequeñu Encantáu (en catalán, Petit Encantat), tien un altor de 2.738 metros, y el Gran Encantáu (en catalán, Gran Encantat) mide 2.747 metros. Tán dixebraos por una gran fienda o gargüelu de 2.624 metros.
Xeoloxía[editar | editar la fonte]
Petrográficamente, el valle del Escrita ta formáu pol mesmu granitu normal de la exa axial pirenaicu; pero estos dos picos son de cayuela plegada y roca caliar, d'una calidá non bien bona pero que, sicasí, dio llugar a estes espectaculares aguyes.
Etimoloxía[editar | editar la fonte]
El nome provién, como'l d'otres munchos montes, d'una antigua lleenda. Paez ser que dos cazadores, una mañana de domingu, deseyando ser los primeres en dar caza al robecu, nun allegaron a la misa dominical, polo cual fueron arrenegaos quedando petrificados para siempres, convertíos nesos dos picos verticales.
Esguilada a los picos[editar | editar la fonte]
Les primeres ascensiones del Gran Encantáu, pela vía normal, realizaes nel añu 1901, son atribuyíes a Negrín, Romeo, Salles y Ciffre, según el pirineísta Patrice de Bellefont. El Pequeñu Encantáu foi esguiláu, al añu siguiente, por Astorg, Castagne y Brulle. Según Bellefont, tamién la Canal Central (anguaño la vía normal pel hibiernu), foi remontáu per primer vegada en 1936, pol escalador italianu Emilio Comici.
Sicasí, en Cataluña, considérase, tradicionalmente, que foi mosén Jaime Oliveras el primeru qu'esguiló esti monte (el Gran Encantáu) nel añu 1910. Lo cierto ye que, nel branu de 1911 y en solitariu, esguiló'l Pequeñu Encantáu, teniendo que superar infinites dificultaes y corriendo evidentes peligros. Esta ascensión tuvo una repercusión que nun tuvieron les otres, pola mor, posiblemente, de la popularidá de que gociaba Oliveras ente la sociedá de la dómina.[1]
Turismu[editar | editar la fonte]
Pola so situación, dientro del parque nacional, Los Encantaos son contemplaos cada branu por un gran númberu de visitantes, y dieron llugar a una de les más conocíes imáxenes publicitaries de los Pirineos.
Per otra parte, son numberosos los alpinistes o escaladores qu'intenten dalguna de les víes normales d'ascensión. La más allegada ye la del Gran Encantáu, pol valle de Monestero, con una graduación de «pocu difícil», magar que dellos tramos son bastante ventureros y peligrosos. Al Pequeñu Encantáu xúbese, davezu, dende'l gargüelu, pero la esguilada d'estos cien metros ta clasificada como «bien difícil» (pasos de 4º grau) yá que se trata d'una paré vertical de roca non bien segura. El descensu #facer en rápel (doble cuerda) pola mesma vía pola que se xubió.
Tantu pel hibiernu, como en primavera, ye frecuente la realización d'ascensiones pol espectacular Canal Central hasta la fienda que dixebra dambes aguyes. La rimada media ye d'unos 50º y, si la calidá de la nieve ye la fayadiza, namái presenta dificultaes na salida del gargüelu, que les sos roques (yá abondo dificultoses) acostumen a tar cubiertes de xelu. El descensu realizase pola vía normal del Gran Encantáu.
