Echinops sphaerocephalus

De Wikipedia
Echinops sphaerocephalus
Clasificación científica
Reinu: Plantae
Subreinu: Tracheobionta
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Subclas: Asteridae
Orde: Asterales
Familia: Asteraceae
Subfamilia: Carduoideae
Tribu: Cynareae
Subtribu: Echinopinae
Xéneru: Echinops
Especie: Echinops sphaerocephalus
L.
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

Echinops sphaerocephalus ye una planta orixinaria d'Europa y perteneciente a la familia Asteraceae.

Ilustración

Hábitat[editar | editar la fonte]

Bien común nos montes del sur de Francia y Europa meridional y central.

Descripción[editar | editar la fonte]

Ye una planta viviega con tarmu erecto de 50-100 cm. d'altor. Con fueyes de color verde, lobulaes, serraes y con escayos. Les flores terminales alcuéntrase en forma d'esfera y son de color azul-gris. El frutu ye un peludo aqueniu cilíndricu d'alredor de 7 a 8 milímetros de llargu.

Taxonomía[editar | editar la fonte]

Echinops sphaerocephalus describióse por (L.) Moench y espublizóse en Species Plantarum 2: 814–815. 1753.[1]

Etimoloxía

Echinops: nome xenéricu que se deriva de la combinación de dos pallabres griegues que significa que la planta paecer a un corcuspín.

sphaerocephalus: epítetu llatín que significa "de la cabeza esférica".[2]

Sinónimos
  • Echinops altaicus Hort. ex DC.
  • Echinops cirsiifolius K.Koch
  • Echinops cirsiifolius (K.Koch) Grossh.
  • Echinops erevanensis Mulk.
  • Echinops horridus Link
  • Echinops macedonicus Formánek
  • Echinops major St.-Lag.
  • Echinops maximus Siev.
  • Echinops maximus Siev. ex Pall.
  • Echinops multiflorus Lam.
  • Echinops paniculatus J.Jacq.
  • Echinops rochelianus var. cirsiifolius K.Koch
  • Echinops villosus Hort. ex DC.
  • Echinops viscosus Rchb.
  • Echinopus sphaerocephalus (L.) Scop. [3]
Variedaes aceptaes

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Referencies[editar | editar la fonte]

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  1. Cronquist, A.J. 1980. Asteraceae. 1: i–xv, 1–261. In Vasc. Fl. S.E. U. S.. The University of North Carolina Press, Chapel Hill.
  2. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., New York.
  3. Flora of China Editorial Committee. 2011. Flora of China (Asteraceae). 20–21: 1–992. In C. Y. Wu, P. H. Raven & D. Y. Hong (eds.) Fl. China. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.
  4. Flora of North America Editorial Committee, e. 2006. Magnoliophyta: Asteridae, part 6: Asteraceae, part 1. Fl. N. Amer. 19: i–xxiv, 1–579.
  5. Gleason, H. A. 1968. The Sympetalous Dicotyledoneae. vol. 3. 596 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. U.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  6. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1991. Man. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
  7. Hickman, J. C. 1993. The Jepson Manual: Higher Plants of California 1–1400. University of California Press, Berkeley.
  8. Hitchcock, C. H., A.J. Cronquist, F. M. Ownbey & J. W. Thompson. 1984. Compositae. Part V.: 1–343. In C. L. Hitchcock Vasc. Pl. Pacif. N.W.. University of Washington Press, Seattle.
  9. Munz, P. A. & D. D. Keck. 1959. Cal. Fl. 1–1681. University of California Press, Berkeley.
  10. Scoggan, H. J. 1979. Dicotyledoneae (Loasaceae to Compositae). Part 4. 1117–1711 pp. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.
  11. Voss, E. G. 1996. Michigan Flora, Part III: Dicots (Pyrolaceae-Compositae). Cranbrook Inst. of Science, Ann Arbor.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]